Η εθελότυφλη επιλογή της αποχής. Τι κόμμα να επιλέξω;

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή τις εκλογές του Μαΐου του 2019, αλλά ισχύει γενικώς για τις εκάστοτε εκλογές, ευρωπαϊκές, εθνικές, βουλευτικές, αυτοδιοικητικές ή δημοψηφίσματα.

Η αποχή είναι εθελότυφλη πολιτική επιλογή, όπως εξηγείται παρακάτω με την μορφή αντίλογου εναντίον δύο άρθρων υπέρ αυτής.

Αν τελικά όλα τα κόμματα είναι απαράδεκτα, υπόθεση που δεν απέχει δυστυχώς πάρα πολύ από την πραγματικότητα, τότε ακόμα και σε αυτήν την τελείως άγονη κατάσταση, πρέπει να επιλεγεί κάποιο μικρό κόμμα, κατά προτίμηση όχι κάποιου φανερού υπηρέτη του συστήματος, ούτε κάποιου φανατικού ψευτοϊδεαλιστή (δηλαδή συνήθως κρυφού υπηρέτη), ούτε κάποιου δήθεν χιουμορίστα με το ...«κόμμα της γάτας», αλλά ας είναι ένα κόμμα που έστω αφελώς, μπορεί να λέει κάτι σωστό σε γενικές γραμμές, πλην ανεπαρκές στα επί μέρους σημεία. Ακόμα και αυτό θα ήταν καλύτερο από την αποχή ή τουλάχιστον δεν θα ήταν χειρότερο.

Κατά την γνώμη μας ένα κόμμα το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει είναι να αντιτίθεται στις «αξίες» της Νέας Τάξης, τεκμηριώνοντας το με κάτι παραπάνω από μία απλή αναφορά, και να μην εντάσσεται στις στερεότυπες αριστερίστικες ή δεξιόστροφες ή δήθεν «φιλελεύθερες» πολιτικές προτάσεις ή ευρωαριστερές όπως η τρέχουσα κυβερνητική που παίζει τον ρόλο του εκφωνητή της διεθνούς μαφίας σε ανάμιξη με ένα ποιητικό φευδολογικό πάθος. Ούτε να εντάσσεται σε προτάσεις που φέρουν τα συνηθισμένα «εμπορικά» πολιτικά σήματα του απατηλού πολιτικού φάσματος, όπως τα εγγυημένα συστημικά τύπου anonymous, πειρατών της Καραϊβικής, πρασινοφαιών οικολόγων κλπ.

Αν τέτοια μικρά κόμματα - που θα μείνουν εκτός βουλής συγκεντρώσουν συνολικά πχ 5 ή 10 ή 20% των ψήφων, τουλάχιστον αυτό ας εκληφθεί επί τέλους, σαν έμμεση διαμαρτυρία κατά των ίδιων των εαυτών μας, που είμαστε ανίκανοι μόνοι μας να δημιουργήσουμε ένα αξιόλογο κόμμα, και ας αναδείξει αυτό το πρόβλημα που είναι η πιο αυτοκαταστροφική ανεπάρκεια των πολιτών ως συνόλου.

Μεταξύ δε των πολιτών οι ευθύνες δεν κατανέμονται εξ ίσου. Οι πιο ικανοί και με περισσότερο διαθέσιμο χρόνο, επειδή έχουν και τις περισσότερες αναξιοποίητες δυνατότητες, έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

Αν τέλος κάποιος έχει οξύ συναισθηματικό πρόβλημα, τότε ας κάνει αποχή, σκεπτόμενος ότι δεν υπάρχει κανένα αξιόλογο κόμμα, αφού ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος ίδρυσε ποτέ ένα στοιχειωδώς αξιόπιστο κόμμα σε συνεργασία με άλλους. Διότι όλοι περιμένουν πάντοτε υπομονετικά, να τους εμπαίζει με τα κομματικά της πιόνια η ελίτ της εξουσίας από το παρασκήνιο, για να έχουν την ευκαιρία να αισθάνονται θύματα.

Το επόμενο είναι ένα απόσπασμα από κείμενο του Ρεσάλτο (που παρατίθεται στο τέλος):

«Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν αποτελεί κατάκτηση ιστορικών, επαναστατικών αγώνων και λαϊκής επικύρωσης. Δεν βγήκε από καμία δημοκρατική διαδικασία, ούτε εκφράζει καμία Δημοκρατία.

Επιβλήθηκε αυθαίρετα και δικτατορικά από τους μηχανισμούς των πολυεθνικών, σαν παρασιτικό διακοσμητικό ντεκόρ…

…Η αποχή εδώ και το μποϋκοτάζ των ευρωεκλογών, ως πολιτική θέση, είναι επιβεβλημένη και αποχτάει το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος εναντίον
αυτού του καθεστώτος της Ε.Ε.

Και η λαϊκή πράξη της αποχής είναι μια πράξη (ενστικτώδης ή συνειδητή, παθητική ή ενεργητική) «εθνικής αντίστασης». Ακριβώς γιατί οι ευρωεκλογές, τα ευρωσυντάγματα, τα ευρωκοινοβούλια κ.λπ αποτελούν την υποκατάσταση και την κατάργηση των εθνικών θεσμών και λειτουργιών, των εθνικών κοινοβουλίων και των εθνικών Συνταγμάτων.

Υ.Γ. Εννοείται ότι στις Εθνικές Εκλογές είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ η συμμετοχή μας. Εδώ είναι άλλα τα δεδομένα και η ψήφος μπορεί να εκφράσει και να επηρεάσει το πολιτικό γίγνεσθαι.»

Σε σχέση με τις ευρωεκλογές, το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι είναι καλύτερο, να εκλέγονται ή να μην εκλέγονται στο ευρωκοινοβούλιο τιμιότεροι ευρωβουλευτές οι οποίοι αντιτίθενται στην - υπέρ της ελίτ - πολιτική τής ΕΕ, την καταγγέλλουν και δεν την ψηφίζουν και επί πλέον η εκλογή τους λειτουργεί ως δημοσκόπηση για τις εθνικές εκλογές που έχουν όντως μεγαλύτερη σημασία;

Προφανώς, είναι πολύ καλύτερο το να εκλέγονται τιμιότεροι ευρωβουλευτές.

Ισχυρίζεται το Ρεσάλτο ότι η αποχή «αποχτάει το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος εναντίον αυτού του καθεστώτος της Ε.Ε.» που σημαίνει ότι έμμεσα συμφωνεί με τον χαρακτήρα των ευρωεκλογών ως εκλογικής δημοσκόπησης για τις εθνικές εκλογές. Γιατί όμως να μην θεωρήσουμε ότι στις εθνικές εκλογές η αποχή επίσης αποκτάει τον χαρακτήρα του δημοψηφίσματος εναντίον του πολιτεύματος ή του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου;

Διότι όπως είναι αυτονόητο, αυτός ο χαρακτήρας που μπορεί να έχει η αποχή - ο χαρακτήρας δηλαδή του άτυπου δημοψηφίσματος απαξίωσης που έχουν εκτός από τις ευρωεκλογές και οι περιφερειακές και οι δημοτικές εκλογές (σε όσους δήμους είναι κομματικοποιημένες), αυτός ο χαρακτήρας, στις εθνικές εκλογές υποσκελίζεται κατά πολύ από την σπουδαιότητα της επιλογής και έκφρασης καλύτερων πολιτικών δυνάμεων.

Το ίδιο όμως ισχύει και για τις ευρωεκλογές. Διότι και σε αυτές το μήνυμα της αποχής υποσκελίζεται από την σπουδαιότητα της έκφρασης καλύτερων πολιτικών δυνάμεων, σπουδαιότητα ίσως λίγο μικρότερη από ότι στις εθνικές εκλογές, αλλά αυτό δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία.

Για αυτόν που υποτίθεται αναζητά μηνύματα που θα συγκινήσουν δήθεν την παγκόσμια ελίτ και το όργανό της την ΕΕ ή τους Έλληνες ψηφοφόρους, το ασυγκρίτως ανώτερο μήνυμα με χαρακτήρα δημοψηφίσματος εναντίον της παρούσας μορφής και πολιτικής ΕΕ, θα ήταν ένα ευρωκοινοβούλιο με ευρωβουλευτές που δεν θα είναι υπάλληλοι της ελίτ, ευρωβουλευτές σταλμένους σε αυτό από τους μη απέχοντες δυσαρεστημένους λαούς της Ευρώπης, ευρωκοινοβούλιο που θα καταγγέλλει αμείλικτα την πολιτική και τις πρακτικές της ΕΕ και ας είναι ευρωκοινοβούλιο με περιορισμένη εξουσία.

Προφανώς μη απέχοντας από τις εθνικές εκλογές, επικροτούμε την ανάγκη προώθησης μη προδοτικών πολιτικών δυνάμεων. Αν ένα τέτοιο τίμιο κόμμα, πρέπει να επηρεάσει την ελληνική πολιτική, γιατί πρέπει να μην επηρεάσει την ευρωπαϊκή, έστω και σε επίπεδο καταγγελίας; Και γιατί πρέπει να μην αναδειχθεί η παρουσία του ως δημοσκόπηση που θα το διευκολύνει στην πορεία του στις εθνικές εκλογές;

Ποια είναι τα αποτελέσματα της αποχής; Η αποχή ποτέ δεν επιφέρει κάποιο ουσιαστικό θετικό αποτέλεσμα, ενώ επιφέρει αρνητικά.

Η αποχή, κατά κανόνα, μόνο σε πολύ ειδικές συνθήκες τείνει να είναι μεγάλη, όπως όταν υπάρχει νομοθετική διάταξη περί ακυρότητας όταν η αποχή είναι άνω του 50%, διάταξη που δημιουργεί ένα κίνητρο που να έχει νόημα, όπως συνέβη στο παρακάτω παράδειγμα με την περίπτωση της συμφωνίας για το Μακεδονικό.

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι ακολουθούν την αρχή «το μη χείρον βέλτιστο» και για αυτό επιλέγουν οι περισσότεροι να ψηφίσουν όποιο κόμμα περιστασιακά τους φανεί λιγότερο προδοτικό και πιθανώς περισσότερο χρήσιμο γι’ αυτούς, μεταξύ αυτών των κομμάτων που είναι περισσότερο γνωστά.

Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν τα ποικίλα κομματόσκυλα και όσοι έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα εξαρτημένα από τα κόμματα εξουσίας. Όλοι αυτοί συνολικά προάγουν κυρίως τα διεφθαρμένα κόμματα σε αντίθεση με τις επιθυμίες των δυσαρεστημένων απεχόντων, οπότε αυτό που καταφέρνουν οι απέχοντες είναι να ενδυναμώνουν τον ρόλο των μη επιθυμητών από αυτούς κομμάτων.

Όσοι τελικά επιλέγουν αποχή, ίσως προσπαθούν να δώσουν ένα μήνυμα πολύ ασθενές, που κανένας θεσμός δεν πρόκειται να το ερμηνεύσει προς την κατεύθυνση της φαντασίας του απέχοντος. Όμως ακόμα και όποτε υπήρχε μία ιστορική συγκυρία όπου η αποχή ήταν μεγάλη, ούτε τότε ούτε και στο ορατό μέλλον πρόκειται να ερμηνευτεί ποτέ με τον επιθυμητό τρόπο.

Το 2014 η Σλοβακία είχε αποχή 87% στις ευρωεκλογές και ο Σλοβάκικος λαός και οι Σλοβάκοι πολιτικοί πήραν ένα …συγκλονιστικά ηχηρό μήνυμα, τόσο ισχυρό που δεν κουνήθηκε ούτε φύλλο, σλοβακικό ή ευρωπαϊκό.

Την ίδια χρονιά πάλι στις ευρωεκλογές, η αποχή στην Κύπρο έφτασε το 56%, συνοδευόμενη από την ίδια επαναστατική ακινησία.

Όταν ο Ζάεφ έκανε δημοψήφισμα στην χώρα του για την συμφωνία για το μακεδονικό, η αποχή ήταν 65% και βάσει της συγκεκριμένης νομοθεσίας το δημοψήφισμα ήταν άκυρο, εκεί άλλωστε βασίστηκαν και όσοι ήταν ενάντιοι στην συμφωνία και για αυτό προτίμησαν να απέχουν. Το αποτέλεσμα αυτής της εκλογικής συμπεριφοράς των ψηφοφόρων ήταν ότι υπερίσχυσε συντριπτικά κατά 91,4% το ναι στην συμφωνία, αφού οι ενάντιοι που ήταν υπέρ του όχι απείχαν, ενώ η αποχή ξεπέρασε το 50% οπότε το δημοψήφισμα ήταν όντως άκυρο. Το ναι ήταν 91,4% επί αυτών που ψήφισαν που ήταν το 35%, επομένως το ναι συνολικά ήταν 32%. (Αν οι υπέρμαχοι του όχι είχαν προτιμήσει να μην απέχουν, τότε ίσως να είχε αντιστραφεί το δημοψήφισμα).

Αυτές οι εξελίξεις δεν εμπόδισαν καθόλου την επικύρωση της συμφωνίας, αντιθέτως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος - υπέρ του ναι - την ενίσχυσε και ας ήταν αυτό άκυρο λόγω αποχής.

Στην ελληνική πολιτική σκηνή ο Τσίπρας παραβίασε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που έκανε, χωρίς να αντιδράσει κανείς στην μνημονιακή συμφωνία που κατόπιν υπέγραψε.

Και στις δύο λοιπόν αυτές περιπτώσεις, ουσιαστικά δεν επιτεύχθηκε απολύτως τίποτα, ενώ επρόκειτο για κανονικά και όχι για άτυπα δημοψηφίσματα.

Αν επεκταθούμε στον κεντροευρωπαϊκό χώρο, στην πορεία για την τροποποίηση των καταστατικών συνθηκών της ΕΕ, το 2005 έγιναν δύο δημοψηφίσματα στην Γαλλία και την Ολλανδία, για την έγκριση της προτεινόμενης συνθήκης του καλούμενου Ευρωπαϊκού συντάγματος, όπου και τα δύο το απέρριψαν. Στην συνέχεια η συνθήκη τροποποιήθηκε εικονικά, όσο χρειαζόταν για να αλλάζει όνομα και να διαφοροποιηθεί σε επουσιώδη τριτεύοντα σημεία, και αυτήν την φορά απλώς το ενέκρινε η βουλή στις δύο χώρες, χωρίς να τεθεί εκ νέου σε δημοψήφισμα. Οι πολιτικοί της Γαλλίας και Ολλανδίας επιτρέπουν στους λαούς τους να εκφράζουν την γνώμη τους μόνο εφ’ όσον δεν διαφωνούν με αυτούς, δείχνοντας σε κεντοευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο σε βαλκανικό, πόσο λαμβάνεται υπ’ όψιν ένα τυπικό δημοψήφισμα.

Επομένως και στις τέσσερις συνολικά περιπτώσεις, ουσιαστικά δεν επιτεύχθηκε απολύτως τίποτα, ενώ επρόκειτο για κανονικά και όχι για άτυπα δημοψηφίσματα.

Πως λοιπόν μπορεί κάποιος μετά από αυτά, και ενώ έχει επί πλέον τα παραπάνω παραδείγματα της Σλοβακίας με αποχή 87% στις ευρωεκλογές και της Κύπρου με 56%, στα σοβαρά να νομίζει ότι με ένα κατά την άποψη κάποιων σκόρπιων ανθρώπων άτυπο δημοψήφισμα και με την ερμηνεία που αυθαίρετα αυτοί - έστω και ορθά - επιλέγουν, θα παραχθεί το οποιοδήποτε πολιτικό αποτέλεσμα; Είναι αστείο ακόμα και να το σκεφτόμαστε.

Ας κάνουμε όπως την άτοπη υπόθεση, ότι παράγεται λόγω αυξημένης αποχής κάποια πολιτική ερμηνεία που ακούγεται λίγο συχνότερα στον (ποικιλοτρόπως ελεγχόμενο) δημόσιο διάλογο: ότι η Ευρώπη απογοητεύει τους Έλληνες (ή και οποιαδήποτε άλλη χώρα). Τι διαφορετικό θα γίνει τότε;
Όποτε οι ψηφοφόροι απογοητεύονται από ένα κυβερνόν κόμμα ψηφίζουν διαδοχικά ΝΔ, Πασοκ, ΝΔ, Πασοκ. ΝΔ, Πασοκ… …Συριζα + απόκομμα Α΄, ΝΔ+ απόκομμα Β΄ κλπ.κλπ.  

Τι διαφορετικό θα συμβεί με ένα απόλυτα διαχειρίσιμο από τα μμε αυξημένο ψίθυρο περί δυσαρέσκειας για την ΕΕ; -(αναλογιστείτε πως τα μμε υποστήριξαν τα μνημόνια και αποσιώπησαν την βαρύτητα του πραξικοπήματος στο δημοψήφισμα).

Επί πλέον ποιό κόμμα και πώς θα εκφράσει τα αιτήματα αυτού του ψιθύρου, όταν πρακτικώς όλα τα γνωστά και λιγότερο γνωστά κόμματα, είναι κατευθυνόμενα;

Μήπως θα το πετύχουν αυτό οι «συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς», ή οι «ζυμώσεις αυτοοργάνωσης» σε πλατείες νέο-αγανακτισμένων (κατ’ ομοίωση των αρχικών «αγανακτισμένων» που κατασκευάστηκαν σαν ελεγχόμενη βαλβίδα εκτόνωσης), ή η «αυτοοργάνωση» των «αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων» ιδιοκτησίας CIA-ΕΥΠ ;

Η μεγάλη αποχή είναι πολύ συχνό φαινόμενο στις κοινοβουλευτικές δυτικές δημοκρατίες που όπως είπαμε δεν παράγει θετικό αποτέλεσμα αλλά αντιθέτως αρνητικό.

Απαιτείται δημιουργία, διότι ο αρνητισμός της αποχής είναι στείρος, αλλά η έλλειψη πολιτικής δημιουργικότητας είναι απείρως χειρότερη της αποχής.

Όπως απαιτείται και η επίγνωση ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι παρωδία δημοκρατίας και ότι η ίδια η δημοκρατία έχει ως ενδημική ασθένεια την οχλοκρατία, την οποίαν τρέφουν τα ΜΜΕ και τα άλλα παράλληλα συστήματα έμμεσης χειραγώγησης.

Το άρθρο του Ρεσάλτο παρατίθεται στο τέλος.

***

Ανάλογες θέσεις με το πρώτο άρθρο του Ρεσάλτο, γράφονται και σε άρθρο τού ΜΕΚΕΑ που έχει ομοίως αριστερή εθνοκεντρική ρητορική.

Και ενώ η ανάλυση για όλα τα άλλα ζητήματα είναι βασικά σωστή, όταν φτάνει στο πρακτικό ζήτημα της στάσης που πρέπει να τηρηθεί, υποδεικνύει ίδια λύση με το Ρεσάλτο, μάλιστα εδώ γραφικά διανθισμένη με το σύνθημα «Κάτω η ευρωκατοχή - ζήτω ο αγώνας για εθνική και οικονομική κυριαρχία» το οποίο προτείνει να αναγράψουμε στο ψηφοδέλτιο, ένα σύνθημα που θα καταστήσει άκυρο το ψηφοδέλτιο, όπου το άκυρο παράγει το ίδιο πρακτικά αποτέλεσμα με την αποχή.
(Βλέπε και την χαρακτηριστική, στο δημοψήφισμα του 2015 για το μνημόνιο, ανάλογη στάση της «παράδοξης» εμμονής του ΚΚΕ στο άκυρο ψηφοδέλτιο με ένα ανάλογο σύνθημα.)  

Και προτείνει αυτή την λύση της αναγραφής αυτού του συνθήματος, με το αιτιολογικό: «Αν αποκλείσουμε τη συμμετοχή μας στις εκλογές αυτές, που άμεσα ή έμμεσα τις νομιμοποιεί καθώς και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς (πράγμα βέβαια εντελώς διαφορετικό από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές που είναι ο μόνος τρόπος σε μη επαναστατικές περιόδους για αλλαγές σαν τις προτεινόμενες), τότε η μόνη λύση που μας απομένει για να δείξουμε μαζικά την αντίθεσή μας στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι η προσπάθεια ακύρωσης της σημασίας των Ευρωεκλογών με τρόπο που θα εκφράζει μαζικά την αντίθεσή μας σε αυτές».

Επί πλέον για να ενισχύσει την θέση αυτή αναφέρει:

«Και φυσικά, όλοι αυτοί που μιλούν για σταδιακή «αλλαγή της ΕΕ κλπ από τα μέσα» είναι απλοί απατεώνες γιατί είναι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια πραγματικής ρήξης με τους θεσμούς της ΝΔΤ από τα μέσα, όταν η Υ/Ε μπορεί άνετα να συντρίψει με οικονομικά μέσα οποιαδήποτε παρόμοια απόπειρα, όπως τώρα γίνεται φανερό για παράδειγμα με τη Βενεζουέλα.»

Όντως, οποιαδήποτε χώρα, ιδίως αν είναι λιγότερο ισχυρή, μπορεί να πληγεί μέσω οικονομικού πολέμου και προφανώς να πληγεί περισσότερο αν είναι εγκλωβισμένη σε κάποιον θεσμό της Νέας Τάξης.

Αυτό όμως που προσπαθεί να υποβάλλει αυτή η επιχειρηματολογία είναι το ακόλουθο παραπειστικό ψευδοδίλλημα: ή παραμένουμε στην ΕΕ πιστεύοντας ότι θα την βελτιώσουμε με την ψήφο μας εκ των έσω, ή δεν το πιστεύουμε, προτιμάμε να βγούμε από την ΕΕ και συνεπώς επιδιώκουμε να το δείξουμε με κάθε τρόπο, όπως απαξιώνοντας τις ευρωεκλογές μέσω του άκυρου και έτσι δήθεν πλήττοντας την (ούτως ή άλλως απόρθητη υπό τις τρέχουσες συνθήκες) ΕΕ ή δήθεν …εμπνέοντας το πνεύμα αντίστασης του ελληνικού λαού.

Το ότι εκ των έσω δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, προφανώς είναι σωστό, με μόνη εξαίρεση ότι οι ευρωβουλευτές μπορούν σταθερά να καταγγέλλουν την ΕΕ και να μην εγκρίνουν τα νομοθετήματά της, γεγονός που θα ανέτρεπε την πολιτική της, εφ’ όσον οι ευρωβουλευτές ανήκαν οι περισσότεροι σε τίμια κόμματα.

Τα τίμια κόμματα στο ευρωκοινοβούλιο δεν πρόκειται να ανατρέψουν την ευρωπαϊκή πολιτική, διότι είναι πρακτικώς ανύπαρκτα, αφού σχεδόν στο σύνολό τους ελέγχονται από την ελίτ, όπως ακριβώς τα τίμια εθνικά κόμματα είναι ομοίως σχεδόν ανύπαρκτα για τον ίδιο λόγο.

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί το να απέχουμε ή να ψηφίζουμε άκυρο στις ευρωεκλογές, μάλιστα το αντίθετο.

Για τους λόγους που έχουμε αναφέρει προηγουμένως, η συμμετοχή στις ευρωεκλογές εξυπηρετεί και ως προς το επίπεδο της καταγγελίας της ΕΕ και ως προς το επίπεδο της έμμεσης επιρροής στο εθνικό κοινοβούλιο, λειτουργώντας ως δημοσκόπηση.

Μέσω της αποχής (ή του άκυρου), η μη εκπροσώπηση των δυσαρεστημένων απεχόντων, μπορεί μόνο να επιδεινώσει την ποιότητα των ευρωβουλευτών (όπως ακριβώς και στο εθνικό κοινοβούλιο) και αυτό ισχύει πανευρωπαϊκά, ενώ αντιθέτως δεν δημιουργεί καμία απονομιμοποίηση της ΕΕ, παρά μόνο κάποιους άνευ σημασίας πιθανούς ψιθύρους ( το πρόσφατο παράδειγμα της Σλοβακίας με 87% αποχή είναι πολύ χαρακτηριστικό), ενώ ταυτοχρόνως αυτή η «απαξίωση» εμποδίζει την διευκόλυνση της ανάδειξης και της δράσης των πιο άξιων πολιτικών δυνάμεων, αυτών προς τις οποίες αναμφιβόλως προσβλέπει το ΜΕΚΕΑ όταν αναφέρεται στην «συμμετοχή στις εθνικές εκλογές που είναι ο μόνος τρόπος σε μη επαναστατικές περιόδους για αλλαγές σαν τις προτεινόμενες».

Κάποιος μπορεί λόγω λογικής πλάνης είτε συναισθηματικής παρόρμησης παιδιάστικου επιπέδου να κάνει αποχή, επιλέγοντας ως πολιτικό νήπιο να κάνει «αντίποινα» στο σύστημα, όπως πρέπει να είναι προσεκτικός με τα κριτήριά του.

Ακολουθούν τα άρθρα:

1)Το άρθρο του Ρεσάλτο

Για τις Ευρωεκλογές

Βρισκόμαστε παραμονές των ευρωεκλογών, τα κόμματα και τα άπειρα κομματίδια καταναλώνουν άπειρες ψευτιές και κυρίως μελοδραματική δημαγωγία, αλλά ο ελληνικός λαός στέκεται, μάλλον, αδιάφορος. Δεν συγκινείται από τις ευρωεκλογικές καμπάνιες, ούτε από τις κραυγές ενάντια στην ΑΠΟΧΗ...

Τα κόμματα της εξουσίας, κόμματα-υπηρέτες της ΕΕ και του 4ου Ράιχ, είναι συνεπέστατα όταν στηλιτεύουν την αποχή. Αυτά αποζητούν την εκλογική λαϊκή επικύρωση και νομιμοποίηση της ευρώ-χούντας…

Η μεγάλη ΑΝΤΙΦΑΣΗ

βρίσκεται στην πλευρά εκείνων των οπορτουνιστικών σχηματισμών («αριστερών» χρωμάτων) που ενώ καταδικάζουν την ιμπεριαλιστική δικτατορία της ΕΕ και ζητούν την έξοδο από αυτήν, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ στην ΑΠΑΤΗ των ευρωεκλογών και τη ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.

Αντί να μποϋκοτάρουν αυτό το θέατρο της νέας αποικιοκρατίας (της ΕΕ και του 4ου Ράιχ) το στηρίζουν και το επικυρώνουν, καλούν τον ελληνικό λαό να στηρίξει τα αποικιοκρατικά δεσμά του και το καθεστώς της ευρωδουλείας…

…η συνέχεια εδώ

2)Το άρθρο του ΜΕΚΕΑ

Βαρυσήμαντη απόφαση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) για τις Ευρωεκλογές και τον αγώνα των λαών για Εθνική Κυριαρχία

Επειδή το άρθρο είναι ιδιαίτερα μακροσκελές, αντιγράφουμε το επίμαχο αποσπάσμα :

«Και φυσικά, όλοι αυτοί που μιλούν για σταδιακή «αλλαγή της ΕΕ κλπ από τα μέσα» είναι απλοί απατεώνες γιατί είναι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια πραγματικής ρήξης με τους θεσμούς της ΝΔΤ από τα μέσα, όταν η Υ/Ε μπορεί άνετα να συντρίψει με οικονομικά μέσα οποιαδήποτε παρόμοια απόπειρα, όπως τώρα γίνεται φανερό για παράδειγμα με τη Βενεζουέλα.

Με βάση τα παραπάνω συμπεράσματα, το άμεσο ερώτημα εν όψει των επερχόμενων κρίσιμων Ευρωεκλογών είναι τι στάση προτείνουμε στα θύματα της παγκοσμιοποίησης που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, όπως φανερώνει για παράδειγμα η αύξηση της θνησιμότητας και η υπογεννητικότητα που εξολοθρεύουν τον λαό μας και κυρίως πλήττουν τα στρώματα αυτά.

Αν αποκλείσουμε τη συμμετοχή μας στις εκλογές αυτές, που άμεσα ή έμμεσα τις νομιμοποιεί καθώς και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς (πράγμα βέβαια εντελώς διαφορετικό από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές που είναι ο μόνος τρόπος σε μη επαναστατικές περιόδους για αλλαγές σαν τις προτεινόμενες), τότε η μόνη λύση που μας απομένει για να δείξουμε μαζικά την αντίθεσή μας στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι η προσπάθεια ακύρωσης της σημασίας των Ευρωεκλογών με τρόπο που θα εκφράζει μαζικά την αντίθεσή μας σε αυτές,

πράγμα που θα μπορούσε να γίνει με την αναγραφή κοινού συνθήματος σε κάθε Ευρωψηφοδέλτιο. Προτείνουμε το εξής:

ΚΑΤΩ Η ΕΥΡΩΚΑΤΟΧΗ

ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ !»

…η συνέχεια εδώ