Αφού ολοκληρώθηκε η ασύλληπτη προδοσία της Μακεδονίας και δρομολογήθηκε και μία άθλια συμφωνία με τους Αλβανούς (που μεταξύ άλλων αναμένεται να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας), έρχεται τώρα η σειρά της Θράκης. Τουλάχιστον η σειρά για τις έσχατες πινελιές της προδοσίας και του ξεπουλήματος, μια που η Θράκη είναι ούτως ή άλλως προδομένη και αφημένη εδώ και δεκαετίες στις τουρκικές ορέξεις.
Με ένα Προξενείο στην Κομοτηνή να αποτελεί άτυπο αλλά μείζονα πολιτικό και πολιτειακό παράγοντα με τον πολυσχιδή παρακρατικό μηχανισμό του, με τα εκατομμύρια ευρώ μαύρου τούρκικου χρήματος να ρέουν συνεχώς στην περιοχή, με την οικονομική, κοινωνική και μορφωτική γκετοποίηση της μειονότητας να διαιωνίζεται, με τον εκτουρκισμό των Πομάκων να συνεχίζεται, με τόσους και τόσους ελληνεπώνυμους πολιτικούς (βουλευτές, δημάρχους και λοιπούς παρατρεχάμενους) να λειτουργούν επί δεκαετίες ως φτηνοί ψηφοτσομπάνηδες και παιδιά για τα θελήματα (και το θέτω πολύ κομψά) του Τούρκου προξένου και των ντόπιων φανατικών τουρκοφρόνων, ώστε να
εξασφαλίσουν την εκλογή ή επανεκλογή τους, αλλά και με όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών να μετέχουν λίγο-πολύ στο άθλιο αυτό παιχνίδι της συναλλαγής, της συγκάλυψης, του στρουθοκαμηλισμού και της φοβικής ενδοτικότητας, δεν μπορεί κανείς να πει ότι ήρθε τώρα η σειρά της Θράκης. Σίγουρα όμως τώρα ήρθε η ώρα να μπει η ταφόπλακα. Και αυτή δεν θα μπορούσε παρά να έρθει από τη μακράν πιο χυδαία, αντιδημοκρατική και ψυχωσικά μισελληνική πολιτική ηγεσία που είδε ποτέ αυτός ο τόπος σε όλη συνολικά τη μακραίωνη Ιστορία του.
Μέσα στην τελευταία ειδικά διετία έγιναν πολλά, που έσπρωξαν τη Θράκη ακόμη πιο βαθιά στην αδηφάγο αγκαλιά της φασιστογείτονος. Τα ταξίδια Τούρκων πολιτικών αξιωματούχων (του ιδίου του Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου) που περιδιάβασαν την περιοχή λες και επιθεωρούσαν το τσιφλίκι του παππού τους κλιμακώθηκαν, το εξ Αθηνών «μπούλινγκ» προς όσους τοπικούς μουσουλμάνους (σε θέσεις ευθύνης, αλλά και απλούς πολίτες) ήταν φιλικοί προς τη χώρα μας και αρνούνταν να παίξουν το παιχνίδι της Τουρκίας αυξήθηκε κι έγινε ανελέητα ασφυκτικό, οι πράκτορες της ΜΙΤ συνέχισαν να τριγυρνούν νυχθημερόν με απερίγραπτη άνεση σε πόλεις και χωριά της Θράκης (ακόμη και μετά την αισχρή σύλληψη και αιχμαλωσία των Κούκλατζη και Μητρετώδη) και φυσικά όλες οι επανειλημμένα διατυπωθείσες πομφόλυγες των ΑΝΕΛ (δια στόματος Καμμένου, Κουίκ, αλλά και ενίων τοπικών τσανακογλειφτών τους) ότι η Θράκη θα προστατευθεί από τη δράση του Προξενείου και γενικότερα την τουρκική απειλή αποδείχθηκαν ό, τι ακριβώς και οι άλλες δεσμεύσεις τους σε όλα τα θέματα: πιο ευτελείς κι ανάξιες και από σκισμένα κουρελόχαρτα. Εκτός όμως αυτών, υπήρξαν και 2-3 ακόμη πράγματα πολύ πιο εμφατικά, που ήχησαν ως ένα άκρως ανησυχητικό και προειδοποιητικό καμπανάκι.
Η διάλυση του τοπικού κλιμακίου της ΕΥΠ ήταν ένα τέτοιο καμπανάκι. Εδώ φυσικά δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για συνειδητή προδοσία, καθώς το πραγματικό αίτιο δεν ήταν π.χ. επειδή δούλευε καλά η υπηρεσία και συνεπώς «έπρεπε» (για λόγους εθνομειοδοτικούς) να ξεχαρβαλωθεί, όπως υπονοήθηκε σε κάποια κείμενα (προφανώς υποβολιμαία), καθότι μιλάμε για ένα ούτως ή άλλως αστείο τσίρκο (όσοι γνωρίζουν άλλωστε στοιχειωδώς γενικότερα από ΕΥΠ, ξέρουν ότι το εν λόγω μαγαζί δούλευε όντως καλά ως το 1981, ακολούθως τινάχτηκε στον αέρα από το πέρασμα της σοσιαληστρικής λοιμικής, επανέκαμψε κάπως κατά την περίοδο 1996-2009, ώσπου αποτελειώθηκε επί των ημερών ΓΑΠ). Το βασικό αίτιο ήταν προσωπικές στελεχιακές διαμάχες και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Η ουσία όμως δεν αλλάζει, γιατί και μόνο που κάνεις τέτοιο πράγμα ως ηγεσία της ΕΥΠ σε τόσο δύσκολους καιρούς και ειδικά στη Θράκη, ακόμη κι αν οι στόχοι σου δεν είναι ευθέως προδοτικοί, δείχνει για πόση γελοιότητα, ανικανότητα και ανευθυνότητα μπορούμε να μιλάμε.
Το άλλο καμπανάκι ήταν φυσικά η επιμονή της φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνησης στην πιλοτική εφαρμογή των λεγόμενων δίγλωσσων νηπιαγωγείων. Επί του θέματος έχουν γραφτεί αρκετά, που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε. Θα επισημάνουμε μόνο ότι κανονικά θα έπρεπε σήμερα να συζητούμε για την αναγκαιότητα κατάργησης του αναχρονιστικού και άκρως αντιπαιδαγωγικού θεσμού της μειονοτικής εκπαίδευσης, τουλάχιστον έτσι όπως είναι δομημένος (που μόνο παράγοντας αναλφαβητισμού, μορφωτικο-κοινωνικο-οικονομικού αποκλεισμού και γκετοποίησης των μουσουλμάνων της Θράκης είναι και τίποτε περισσότερο, γι’ αυτό και για τη διατήρησή του μάχονται λυσσαλέα οι τουρκόφιλοι κύκλοι που ακριβώς έχουν συμφέρον να κρατήσουν τη μειονότητα απομονωμένη, υπανάπτυκτη και συνεπώς ελεγχόμενη). Αντ’ αυτού όμως φτάσαμε να προωθούμε επίσημα ως ελληνική πολιτεία επέκταση αυτού του άθλιου θεσμού και στην προσχολική αγωγή, χωρίς αυτό να προβλέπεται από καμία συνθήκη ή μορφωτικό πρωτόκολλο του παρελθόντος και χωρίς επίσης να υπάρχει και απολύτως κανένας άλλος λόγος, πέρα βέβαια από τη γνωστή συριζαϊκή εθνομηδενιστική ψυχασθένεια και φυσικά τη λυσσαλέα πάγια επιθυμία των τουρκοφρόνων της περιοχής που πλέον ικανοποιείται (τόσο λυσσαλέα, που θυμίζω πως τους έχει ωθήσει εδώ και κάμποσα χρόνια στην κατάφωρη παραβίαση της ελληνικής νομοθεσίας – η οποία αποδέχεται την ύπαρξη μόνο ελληνόφωνων νηπιαγωγείων – και στη δημιουργία παράνομων τουρκόφωνων, που λειτουργούν φυσικά χωρίς άδεια, υπόγεια και με «μαύρο» χρήμα που έρχεται από την Τουρκία). Άλλη μία συνεπώς άνευ όρων παράδοση στις τουρκικές ορέξεις, κόντρα μάλιστα όχι μόνο στο εθνικό συμφέρον, αλλά και σε κάθε υπεύθυνη γνωμοδότηση από διδασκαλικούς συλλόγους και έτερους παιδαγωγικούς φορείς, που προς τιμήν τους (και προς μείζονα έκπληξη και του γράφοντος, που κάτι…σκαμπάζει από δημόσια εκπαίδευση) αντέδρασαν δυναμικά, αλλά φυσικά αγνοήθηκαν. Η…Πρώτη Φορά Αριστερά εξάλλου δεν χαμπαριάζει, ως γνωστόν, από αντιρρήσεις, ενστάσεις και διαλόγους.
Το τρίτο καμπανάκι (και πιο ηχηρό) ήταν φυσικά το θέμα με τους μουφτήδες. Επί δεκαετίες λυσσάει η Άγκυρα για να κατοχυρώσει την εκλογή τους (κι ας μην υπάρχει ασφαλώς τέτοιο πράγμα ούτε στην Τουρκία, ούτε σε καμία άλλη ισλαμική χώρα του πλανήτη), πρώτο θέμα σταθερά στην ατζέντα των αιτημάτων και των ποικίλων πιέσεων που ασκεί στη χώρα μας. Και λογικό, γιατί πρόκειται για τις θρησκευτικές (και όχι μόνο) κεφαλές της μειονότητας, άρα πώς να ανεχτεί η Τουρκία το να πληρούνται οι νευραλγικές αυτές θέσεις από νομοταγή και φιλικά κείμενα προς την Ελλάδα πρόσωπα; Γι’ αυτό εδώ και πολλά χρόνια έχει στήσει δικούς της πράκτορες (τους λεγόμενους ψευδομουφτήδες), οι οποίοι αναδείχθηκαν δήθεν με εκλογή (εδώ γελάμε μετά δακρύων) και επί πολλά χρόνια έκαναν από αντιποίηση αρχής έως…καταλήψεις κτιρίων και γραφείων. Και φυσικά εννοείται πως αυτούς αναγνώριζε (και αναγνωρίζει) η Άγκυρα ως μουφτήδες της Θράκης (και όχι τους νόμιμους), αυτούς επισκέπτονται οι Τούρκοι πολιτικοί που έρχονται εδώ και χρόνια στην περιοχή, αυτούς τιμούν οι τουρκόφρονες της Θράκης, αυτούς καλούν στα ιφτάρ, στα πανηγύρια, στις ημερίδες και σε όλες τις λοιπές (και πολυπληθέστατες) εκδηλώσεις τουρκισμού. Αλλά αυτό που καμία από τις ούτως ή άλλως άθλιες ελληνικές κυβερνήσεις της αμερικανόδουλης υποτέλειας και της ψοφοδεούς ενδοτικότητας δεν τόλμησε να δώσει, έρχεται τώρα να το προσφέρει στο πιάτο το εθνομηδενιστικό τσίρκο της «Πρώτη Φορά Αριστεράς», ως δώρο στην αδηφάγο επεκτατικότητα του μεγαλοφασίστα σουλτάνου κι ως αντίδωρο στις εν Θράκη συνεργαζόμενες μαζί της τουρκοπρακτοράντζες, κάτι βουλευτές, δημαρχίσκους κι έτερους γκριζόλυκους με συριζαίικη προβιά. Το συνεχές μπούλινγκ και οι πρόσφατες πιέσεις προς τους νόμιμους μουφτήδες να παραιτηθούν δεν τελεσφόρησαν κι έτσι φτάσαμε στην άθλια μεθόδευση της 1ης Αυγούστου, με μια τροπολογία που οι κυβερνώντες κατέβασαν ξαφνικά στη Βουλή, εν κρυπτώ και παραβύστω, εν μέσω θέρους και τόσων τραγωδιών και θεομηνιών (κυριολεκτικά σαν τους κλέφτες μες στο σκοτάδι), μέσα σε ένα ευρύτερο νομοσχέδιο με τον φαινομενικά παντελώς άσχετο τίτλο «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις». Και το πέρασαν με τη σύμπραξη μάλιστα ή έστω τη συνενοχή όλου σχεδόν του ανεκδιήγητου πολιτικού μας σκηνικού (για να μην ξεχνιούνται κάποιοι και για να μην τρέφουν ανόητες ψευδαισθήσεις).
Και φυσικά δεν σταματάμε εδώ. Είναι απολύτως βέβαιο ότι ετούτος ο προδοτικός εσμός θα συνεχίσει και με νέα βήματα, συνδυάζοντας «το τερπνό με το ωφέλιμο», δηλαδή τη δεδομένη μισελληνική του ψύχωση με την ανάγκη – ενόψει του επικείμενου εκλογικού καταποντισμού του – να κρατήσει ικανοποιημένο τον βασικό εταίρο του στη Θράκη (θυμίζω πως τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, πριν επισύρει το 2015 την αθρόα στήριξη της μειονοτικής ψήφου, ήταν της τάξης του…2%). Ο δρόμος λοιπών των εκχωρήσεων και της προδοσίας σίγουρα δεν τελειώνει εδώ. Ίσως αυτό να εννοούσε τελικά ο πολύφερνος ελληνεπώνυμος ΥΠΕΞ, λέγοντας προ μηνών ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να κλείσει γρήγορα τα μέτωπα με Αλβανία και Σκόπια, ώστε να εξασφαλιστεί «διπλωματικό κεφάλαιο» που θα πέσει, μαζί με όλο το βάρος της προσοχής, στο κύριο και σοβαρότερο μέτωπο, στην…προάσπιση δηλαδή των εθνικών μας συμφερόντων έναντι της Τουρκίας. Αν τώρα βέβαια η άνευ όρων παράδοση στον Ερντογάν και τις ορέξεις των τουρκοφρόνων στη Θράκη ή το συνεχιζόμενο ξέφραγο αμπέλι σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο ή και το επικείμενο ξεπούλημα και της κυπριακής υπόθεσης συνιστούν τέτοια «προάσπιση», αυτό ας προκαλέσει έκπληξη σε όσους ακόμη κοιμούνται ύπνο βαθύ (ενώ για όσους γνωρίζουμε την ανθελληνική υστερία αυτών των ολετήρων ήταν κάτι απολύτως δεδομένο και αναμενόμενο). Το επισημαίνουμε όμως και αυτό, ως άλλο ένα θρασύ και αισχρό ψέμα (ανάμεσα φυσικά στα χιλιάδες άλλα) του κυβερνώντος κόμματος, εφάμιλλο με εκείνο του κυβερνητικού του εταίρου που ήδη προαναφέραμε (περί προστασίας της Θράκης, πάταξης της τουρκικής διείσδυσης, περιορισμού του Προξενείου Κομοτηνής και λοιπών παραπλησίων κενολογιών).
Και για να κλείσουμε: επειδή βλέπουμε μία (δικαιολογημένη) ευφορία τις τελευταίες μέρες εξαιτίας της απελευθέρωσης των δύο στρατιωτικών μας, το γεγονός αυτό είναι αναμφίβολα εξαιρετικό, αλλά περαιτέρω κανέναν δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει (πόσο δε μάλλον να καθησυχάζει) ως προς τις τουρκικές προθέσεις αλλά και την εσωτερική μας πολιτική πραγματικότητα. Και τούτο επειδή ούτε η Τουρκία μάς έχει συνηθίσει σε φιλικές χειρονομίες καλής θέλησης (οπότε θεωρώ αδύνατο να μην υποκρύπτεται κάποιο αντάλλαγμα από κάτω), ενώ και από την άλλη το γεγονός έρχεται στην… καταλληλότερη στιγμή για μία παραπαίουσα κυβέρνηση, που θα στήσει πάνω σ’ αυτό μία ολόκληρη επικοινωνιακή σπέκουλα χυδαίας προπαγάνδας, σε συνδυασμό φυσικά και με τις εικονικής πραγματικότητας (και απείρου γελοιότητας) επικείμενες τελετές για την δήθεν έξοδο από τα μνημόνια. Η ευχή που μπορούμε να κάνουμε εδώ (και θα παραμείνει ευχή μέχρι να μάθουμε περισσότερα δεδομένα) είναι η απελευθέρωση των δύο ομήρων, γεγονός που όλους μας γέμισε χαρά, να μην αποτελεί αντίδωρο πολύ σοβαρότερων παραχωρήσεων προς την Τουρκία. Παραχωρήσεων που μπορεί να έχουν σχέση και με το προαναφερθέν θέμα των μουφτήδων (και το πόσο γρήγορη και απροκάλυπτη ή όχι πορεία προς την πλήρη ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων μπορεί να έχει), αλλά και με άλλα ζητήματα που επίσης είναι ψηλά στην τουρκική ατζέντα (γιατί υπάρχουν βεβαίως και άλλα). Ελπίζουμε να διαψευστούμε και να μη χρειαστεί να επανέλθουμε. Ζώντας πάντως στη Θράκη και παρακολουθώντας – κατά το δυνατόν – εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες τόσο την τουρκική διείσδυση όσο και τη συμπεριφορά του ελληνικού παράγοντα στην περιοχή, έχουμε πάψει προ πολλού να τρέφουμε αυταπάτες…
*Ο Δρ Ιστορίας Νεκτάριος Δαπέργολας, που ζει στην Κομοτηνή, ήταν ως το 2016 επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Σπάρτακος», ιδρυτικό μέλος της «Κίνησης εναντίον του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής» και διαχειριστής της ιστοσελίδας «Προξενείο Στοπ» που επί 7 περίπου χρόνια παρείχε καθημερινή ενημέρωση για τη δράση της Τουρκίας στην ελληνική Θράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου