1921-2004: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com


- Με αφορμή την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1η Απριλίου 1955) και το διάγγελμα του Τάσσου (7 Απριλίου 2004).

- Η χειραγώγηση των εθνών με την επιβολή της ισχύος των κρατικών ομολόγων και των πυρηνικών όπλων.

   Τις ΗΠΑ, το διεθνή Σιωνισμό και ιδιαίτερα τον βετεράνο ειδικό στη δημιουργία διχασμών – «τη διεστραμμένη κυβέρνηση της Βρετανίας» – είχε κατηγορήσει για τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Ο Χαμενεΐ δήλωσε επιπροσθέτως ότι την περίοδο εκείνη είχαν αυξήσει ραγδαία τις προσπάθειες τους για να προκαλέσουν διαιρέσεις μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Ήταν Οκτώβριος του 2014, περίοδος της επέλασης του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία και οι δηλώσεις αυτές δημοσιεύτηκαν σε πολλά ελληνικά ειδησεογραφικά sites.

Ο ανώτατος πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν επανέλαβε τις κατηγορίες του και κατά τη
διάρκεια μίας τηλεοπτικής ομιλίας του, στις 4 Ιουνίου του 2015, μόνο που αυτή τη φορά έβγαλε απ’ έξω τη «διεστραμμένη κυβέρνηση της Βρετανίας», λέγοντας ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ Κάιντα, αν και το πλήθος φώναζε «θάνατος στην Αμερική», «θάνατος στην Αγγλία», «θάνατος στο Ισραήλ»! (cnsnews.com). Εάν δεν επρόκειτο για παρέμβαση στη μετάφραση του BBC, τότε η μη αναφορά στη βρετανική κυβέρνηση πιθανόν να είχε σχέση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, καθώς στις 30 Ιουνίου έληγε η προθεσμία για τις συνομιλίες με την ομάδα P5+1, δηλαδή τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία.

Συνειρμικά, ο χαρακτηρισμός της «διεστραμμένης» Βρετανίας, ως «βετεράνος ειδικός στη δημιουργία διχασμών», μας θύμισε τον υπερ-πράκτορα της Intelligence Service Μπάζιλ Ζαχάρωφ και τη δράση του στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ου αιώνα, που οδήγησε τη χώρα στον «επιστημονικό διχασμό», στην καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και μπόλιασε τους Έλληνες πολιτικούς με την
αειφορία της υποτέλειας και της υποταγής απέναντι στην Τουρκία.

 ΜΟΝΙΜΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ

Οι Έλληνες της Κύπρου δεν έπαψαν ποτέ να επιδιώκουν την Ένωση με τον εθνικό κορμό από την εποχή ακόμη της μυστικής σύμβασης της Κωνσταντινούπολης το 1878, μεταξύ Αγγλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την οποία η Υψηλή Πύλη παραχωρούσε το νησί της Αφροδίτης στη Βρετανία. Ήταν ακριβώς το χρονικό διάστημα τέλεσης του Συνεδρίου του Βερολίνου του 1878 – διορθωτικό της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του ιδίου έτους – αλλά και η περίοδος της μυστικής διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων.

Από το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 25ης Μαρτίου 1921 έως το δεύτερο της 25ης Μαρτίου 1930 και το τρίτο της 15ης Ιανουαρίου 1950, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του νησιού διατράνωσε «την ακλόνητον αξίωσιν του ελληνικού έθνους όπως ολοκληρωθή τούτο εις μίαν ενιαίαν και αδιαίρετον πατρίδα και ούτω βαδίση ηνωμένον απροσκόπτως εις τας λεωφόρους των προορισμών αυτού», και διεκήρυξε «την ασάλευτον, ακλόνητον και ομόφωνον γνώμην να ενωθή μετά της ελευθέρας ελληνικής πατρίδας, συμφώνως με πάσαν αρχήν, το δίκαιον και τα υπαγορεύσεις της εθνικής συνειδήσεως».

Ο Γεώργιος Γρίβας - Διγενής
με συναγωνιστές του της ΕΟΚΑ

Δυστυχώς, το αδιέξοδο υπήρξε προφανές καθώς στην Κύπρο διοικούσε ο Βρετανός κυβερνήτης και στην Αθήνα ο εκάστοτε Βρετανός πρέσβης, ο οποίος είχε στην εποπτεία του το ελληνικό προτεκτοράτο και ο οποίος «είχε αποκτήσει ορισμένες εξουσίες και αρμοδιότητες που έχουν συνήθως οι Κυβερνήτες των αποικιών και όχι οι επικεφαλής των διπλωματικών αποστολών». Η τελευταία επισήμανση ήταν του Νάιτζελ Κλάιβ, συγγραφέα του βιβλίου «Εμπειρία στην Ελλάδα (1943-1948)», ο οποίος από τον Δεκέμβριο του 1943 προσχώρησε στη συμμαχική στρατιωτική αποστολή στην Ήπειρο και μετά την αποστράτευσή του υπηρέτησε στη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα από το 1945 έως το 1948.

Ποια ήταν η στάση της αποικιοκρατικής βρετανικής διοίκησης απέναντι στο καθολικό αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα; Λοιδορίες, προβοκάτσιες και προκλήσεις! Τον Δεκέμβριο του 1929 οι Βρετανοί πέρασαν ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία, που έδινε στον Κυβερνήτη το δικαίωμα να διορίζει, να παύει αλλά και να προάγει τους διδασκάλους! Η πρωτοφανής αντίδραση του κυπριακού λαού, εναντίον του άθλιου αυτού νομοσχεδίου, οδήγησε σε μία σειρά σκληρών και καταπιεστικών μέτρων περιορισμού των ατομικών ελευθεριών για όλους τους πολίτες.

Ποια ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης; Αδιαφορία και υποταγή! Γράφει ο Λεωνίδας Λεωνίδου στο 4τομο έργο του για τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή: «Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος κράτησε μία ψυχρή στάση έναντι της όλης υπόθεσης και επέκρινε δριμύτατα την ενωτική εξέγερση των Κυπρίων. Ανακοίνωσε πως η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορούσε να επέμβει σε μία κατάσταση που τη θεωρούσε ως εσωτερική υπόθεση της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά τις θέσεις αυτές του Βενιζέλου ούτε οι άλλοι πολιτικοί της Ελλάδας, ούτε ο Τύπος και ο λαός συμμερίζονταν. Σαράντα πέντε διακεκριμένες προσωπικότητες της Ελλάδας, με επικεφαλής το ναύαρχο Κουντουριώτη, απέστειλαν προς το λαό της Κύπρου υπόμνημα συμπαράστασης για τον αγώνα του, το οποίο δημοσιεύτηκε στον Τύπο στις 31 Οκτωβρίου (1931). Την ίδια όμως μέρα ο Βενιζέλος απαγόρευσε διαδηλώσεις εναντίον της Βρετανίας. Τις προηγούμενες μέρες, επίσης, απαγορεύθηκε στην Αθήνα επιμνημόσυνη δέηση για όσους σκοτώθηκαν κατά την εξέγερση. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έδωσε ακόμα διαβεβαίωση στον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα ότι θα φιμώσει τον Τύπο και πως αν η Βουλή δεν τον υποστήριζε θα κατέφευγε στο λαό για ψήφο εμπιστοσύνης»(!)


 Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ

Η καθημερινότητα της βρετανικής
κατοχής στην Κύπρο.

Άσβεστη η φλόγα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα. Την ημέρα του δημοψηφίσματος του 1950 έγινε δέηση σε όλες τις εκκλησιές της Κύπρου και διαβάστηκε η παρακάτω ευχή: «Δέσποτα Κύριε, ο τα σύμπαντα τη ση δυνάμει κρατών και τη πανσθενή Σου βουλή κυβερνών, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, ο ευμενώς αεί επί το ευσεβές ημών Έθνος εφορών και την προστασίαν Σου αυτώ επιβραβεύων, επίβλεψον ίλεως και επί τον ιερόν εθνικόν αγώνα της δούλης Κύπρου, προστάτευσον, ευόδωσον και κατεύθυνον εις αγαθόν το σήμερον διενεργούμενον Δημοψήφισμα και ως καρπόν αυτού τιμαλφή και ανεκτίμητον, δώρησον ημίν την πολυπόθητον ΕΝΩΣΙΝ μετά της φιλτάτης ημών Πατρίδος, της αιωνίας και αθανάτου Ελλάδος, ίνα ελεύθεροι τον βίον διάγοντες υμνώμεν και δοξολογώμεν το Πανάγιον Όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν» (Λεωνίδου).


Αυτής της φλόγας και αυτού του πόθου παιδιά ήταν ο Γρίβας - Διγενής και οι συναγωνιστές του της ΕΟΚΑ, την περίοδο 1955-1959. Αυτή η φλόγα κρατά ελεύθερους, και ζωντανούς στη μνήμη μας, τους ήρωες στα Φυλακισμένα Μνήματα. Την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο εθνικο-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ απέναντι στην αποικιοκρατική βρετανική δικτατορία και τη φλεγματική φασιστική τους νοοτροπία. Στις 7 Απριλίου 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρόβαλε ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στο επιστέγασμα ανθελληνικών διεργασιών δεκαετιών, το 5ο Σχέδιο Ανάν, δηλώνοντας μετά παρρησίας σε τηλεοπτικό του διάγγελμα: «ΠΑΡΕΛΑΒΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ «ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ» ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΛΟΓΟΥ ΔΙΕΘΝΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΗΔΕΜΟΝΑ. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΝΑΝΤΙ ΚΕΝΩΝ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΩΝ, ΔΗΘΕΝ, ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ. ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝΕΔΑΦΙΚΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ΟΤΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ».

Εκεί είχαν οδηγήσει τις εξελίξεις οι "διεστραμμένες" συνιστώσες της διεθνούς ανωμαλίας. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Κύπρου είχε τεκμηριώσει πλήρως την αντίθεσή του στο έκτρωμα του σχεδίου Ανάν (διαβάστε το, είναι λυτρωτικό, http://users.uoa.gr/):

«Οἱ προτάσεις μας γιὰ διασφάλιση τῆς λειτουργικότητας, δὲν περιορίζονταν καὶ δὲν ἐξαντλοῦνταν στὴ σύνθεση τοῦ Προεδρικοῦ Συμβουλίου ἢ στὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία Πρωτόδικου Δικαστηρίου ἢ στὴ Συμφωνία Συνεργασίας γιὰ θέματα Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.

Ἀντίθετα, ἐπεκτείνοντο καὶ κάλυπταν καὶ τοὺς ἑπτὰ τομεῖς τῶν προτάσεών μας, δηλαδή, τὴ νομοθεσία, τὴν Κεντρικὴ Τράπεζα, τὴν κοινὴ νομισματικὴ καὶ δημοσιονομικὴ πολιτική, τὴ σμίκρυνση τῶν χρονικῶν περιόδων ἀνάκτησης περιουσίας, τὴν σμίκρυνση τῶν μεταβατικῶν περιόδων, τὴ διοικητικὴ διάρθρωση τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Κυβέρνησης, τὴν ἐκλογὴ τῶν μελῶν τῶν Κοινοβουλευτικῶν Ὀργάνων, τὴ νομοθεσία καὶ τοὺς μηχανισμοὺς λήψης ἀποφάσεων ἀπὸ διοικητικὰ ὄργανα, τὴν ἐδαφικὴ πτυχή, τὸ θέμα τῶν ἀγνοουμένων, τὸ θέμα τῆς Καρπασίας καὶ ἄλλα. Θέλω νὰ τονίσω ἐμφαντικά, ὅτι ὅλες οἱ ἀπαιτήσεις μας, ποὺ ὑποβλήθηκαν μὲ πλήρη τεκμηρίωση, ἦσαν ἐντὸς τῶν παραμέτρων τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν καὶ δὲν ἀφαιροῦσαν δικαιώματα ποὺ τὸ Σχέδιο Ἀνᾶν παρεῖχε στοὺς Τουρκοκύπριους συμπατριῶτες μας.


Ἀντίθετα, ἡ Τουρκικὴ πλευρὰ ὑπέβαλε 11 ἀπαιτήσεις, ποὺ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ τὰ συμφέροντα τῶν Ἑλληνοκυπρίων καὶ οἱ ὁποῖες υἱοθετοῦνται, ὅλες, στὸ τελικὸ κείμενο τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν.

Τώρα καλούμαστε νὰ κρίνουμε κατὰ πόσο τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν ἱκανοποιεῖ τοὺς ἐλάχιστους στόχους ποὺ ἔχουμε θέσει. Μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ μὲ αἴσθημα εὐθύνης, καλούμαστε νὰ κρίνουμε ἐὰν ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπανένωση τῆς πατρίδας μας σὲ ἕνα ὁμόσπονδο κράτος ποὺ θἆναι λειτουργικό, βιώσιμο, θὰ διασφαλίζει τὰ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ θὰ δημιουργεῖ συνθῆκες ἀσφάλειας καὶ οἰκονομικῆς εὐημερίας τόσο γιὰ τοὺς Ἑλληνοκύπριους, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς Τουρκοκύπριους.

Κατὰ πόσο οἱ πρόνοιες τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν, ὅπως ἔχουν ὁριστικὰ διαμορφωθεῖ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ μετέχουμε ἐνεργητικὰ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὰ ὀφέλη ποὺ θὰ προκύψουν.

Μὲ πόνο ψυχῆς καταλήγω στὴ διαπίστωση ὅτι ἀκόμα καὶ μὲ τὴν πιὸ ἐλαστική, τὴν πιὸ ἐπιεικὴ κρίση, τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν δὲν ἱκανοποιεῖ τοὺς ἐλάχιστους στόχους ποὺ θέσαμε. Οἱ οὐσιαστικότερες τῶν προτάσεών μας δὲν ἔγιναν ἀποδεκτές. Ἀκόμη καὶ στὶς πρόνοιες ποὺ ἔχουν βελτιωθεῖ, διαπιστώνουμε λειτουργικὲς δυσκολίες, περίπλοκες διαδικασίες καὶ ἐπικίνδυνες ἀσάφειες.

Ἡ πιὸ βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἀνησυχία καὶ ἀγωνία μου γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας ἑστιάζεται στὰ ἑξῆς:

Ἡ Τουρκοκυπριακὴ κοινότητα ἀποκτᾶ ὅλα τὰ βασικὰ αἰτήματα ποὺ διεκδίκησε, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ἐφαρμογῆς τῆς λύσης. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, 24 ὧρες μετὰ τὴν διεξαγωγὴ τῶν Δημοψηφισμάτων.
Παραμένει, ἀκόμα, ἀβέβαιο καὶ ἀσαφὲς ἂν θὰ ὑπάρξει ἐπικύρωση τῆς Συνθήκης ἀπὸ τὸ Τουρκικὸ Κοινοβούλιο, πρὶν τεθεῖ σὲ ἐφαρμογὴ ἡ Ἱδρυτικὴ Συμφωνία.

Ἀναγνωρίζεται ἡ ὀντότητά της ὡς «νόμιμο συνιστῶν Κράτος». Διαγράφεται ἡ εἰσβολὴ καὶ ἡ κατοχή. Οἱ κάτοχοι τῆς Τουρκοκυπριακῆς ὑπηκοότητας, γίνονται ἀποδεκτοὶ ὡς νόμιμοι πολίτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Οἱ Τουρκοκύπριοι ἐξασφαλίζουν ἰσότιμη συμμετοχὴ στὴ διοίκηση τοῦ νέου Ὁμοσπονδιακοῦ Κράτους, μὲ τὸ καθεστὼς τῶν ἰσότιμων «συμπροέδρων» καὶ ἰσότιμη καὶ ἰσάριθμη συμμετοχὴ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Τουρκοκυπριακοῦ συνιστῶντος Κράτους, στὸ Συμβούλιο, στὴν Ἐπιτροπὴ καὶ σὲ ὅλες τὶς εἰδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.

Ἀντίθετα, ὅλα καὶ ὅσα προσδοκεῖ νὰ ἀποκτήσει ἡ Ἑλληνοκυπριακὴ κοινότητα, ἔστω καὶ ἀπὸ μία κακὴ καὶ ὀδυνηρὴ λύση, παραπέμπονται χωρὶς ἐγγυήσεις στὸ μέλλον καὶ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν καλὴ πίστη τῆς Τουρκίας νὰ ἐκπληρώσει τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀναλαμβάνει. Ὑπόκεινται ἀκόμη, στὴν προϋπόθεση ὅτι ὅλα θὰ λειτουργήσουν ὁμαλά.

Μὲ λίγα λόγια «ἀγοράζουμε ἐλπίδα», μὲ μόνο ἀντάλλαγμα καὶ διασφάλιση τὴν καλὴ θέληση τῆς Τουρκικῆς πλευρᾶς νὰ τηρήσει τὴ συμφωνία.

Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν κατεχόμενων δικῶν μᾶς ἐδαφῶν, θὰ γίνει σὲ περίοδο μεταξὺ τρεισήμισι μηνῶν καὶ τρεισήμισι χρόνων, ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τῆς λύσης, χωρὶς καμία ἐγγύηση ὅτι αὐτὸ θὰ ἐφαρμοστεῖ. Ἡ πρότασή μας ὅπως ὑπαχθοῦν τὰ ἐδάφη αὐτὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Εἰρηνευτικῆς Δύναμης καὶ ὄχι τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ἔχει ἀπορριφθεῖ.

Ἡ ἀπόκτηση περιουσιῶν ἢ ἀποζημιώσεων τὸ συντομότερο ποὺ θὰ γίνει, εἶναι σὲ περίοδο 3 χρόνων μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς λύσης καὶ 5 χρόνων ἤ, περισσότερων, κατὰ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Περιουσιῶν, καὶ μέσα ἀπὸ μία περίπλοκη διαδικασία μὲ πολλὲς ἀσάφειες καὶ δυσμενεῖς οἰκονομικὲς πρόνοιες γιὰ τὴν πλευρά μας. Τὸ κόστος τῶν ἀποζημιώσεων θὰ κληθοῦν νὰ καταβάλουν στὸ μεγαλύτερό του μέρος, οἱ Ἑλληνοκύπριοι. Ἐγείρονται σοβαρὰ ἐρωτήματα ἂν τὸ Ὁμοσπονδιακὸ Κράτος ποὺ θὰ ἐγγυηθεῖ τὸ ἕνα τρίτο τῶν ἀποζημιώσεων, θὰ ἔχει τὸ τεκμήριο ἔγκυρου ἐγγυητῆ γιὰ νὰ μὴν σημειωθεῖ πτώση στὴν ἀξία τῶν Ὁμολόγων, ὅπως ἔγινε μὲ τὸ Χρηματιστήριο. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ὀργανισμὸ δανειοδότησης μὲ ὑποθήκη γιὰ ἀπόκτηση τῶν περιουσιῶν Ἑλληνοκυπρίων ποὺ δὲν θὰ ἐπιστραφοῦν ἀπὸ Τουρκοκύπριους.


Πρόσφατα ἔχει ἀναχθεῖ σὲ μεγάλο θέμα καὶ παρουσιάζεται ὡς σημαντικὴ παραχώρηση πρὸς τοὺς Ἑλληνοκυπρίους, ἡ εὐχέρεια ἀπόκτησης δευτερεύουσας κατοικίας στὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν κράτος.
Ἀσφαλῶς αὐτὸ τὸ δικαίωμα, θὰ εἶχε μεγάλη σημασία, ἂν ἦταν αὐτόματο καὶ γενικό.
Δυστυχῶς οἱ πρόνοιες τοῦ σχετικοῦ Συνταγματικοῦ Νόμου καὶ τῆς Πράξης Προσαρμογῆς ποὺ θὰ ἐγκρίνει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, καθορίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ δικαίωμα δὲν εἶναι αὐτόματο.

Ἀντίθετα, τὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν κράτος ἔχει δικαίωμα καὶ εὐχέρεια, μὲ δικό του νόμο, νὰ ρυθμίζει καὶ νὰ περιορίζει αὐτὸ τὸ δικαίωμα γιὰ μία δεκαπενταετία ἢ μέχρις ὅτου τὸ ἀκαθάριστο ἐθνικὸ προϊόν του Τουρκοκυπριακοῦ συνιστῶντος κράτους φθάσει στὸ 85% τοῦ κατὰ κεφαλὴν εἰσοδήματος τοῦ Ἑλληνοκυπριακοῦ συνιστῶντος κράτους.

Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν προσφύγων ὑπὸ Τουρκοκυπριακὴ διοίκηση προβλέπεται νὰ γίνει μὲ τέτοια χρονοδιαγράμματα καὶ ποσοστώσεις ποὺ δὲν δημιουργοῦν συνθῆκες ἀσφάλειας, γιὰ νὰ μπορέσουν μὲ βεβαιότητα οἱ πρόσφυγές μας νὰ ἀσκήσουν αὐτὸ τὸ δικαίωμα, καὶ νὰ ἔχουν βεβαιότητα ὅτι θὰ ἔχουν ἀσφάλεια ἢ ὅτι θὰ ἔχουν σχολεῖα γιὰ τὰ 3, 10 ἢ 20 παιδιά τους. Καὶ δυστυχῶς δὲν ἀποκτοῦν ὅλοι οἱ πρόσφυγές μας τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ἐπιστροφῆς. Ἐπιπλέον, οἱ Ἑλληνοκύπριοι ποὺ θὰ ζοῦν στὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν Κράτος θὰ στεροῦνται τῶν πολιτικῶν τοὺς δικαιωμάτων, καὶ τοῦ δικαιώματος ψήφου γιὰ τὴν Γερουσία, κατὰ παράβαση κάθε δημοκρατικῆς ἀρχῆς.

Μὲ τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν δὲν ἱκανοποιήθηκαν οἱ Κύπριοι ἀλλὰ ἱκανοποιήθηκε ἀπόλυτα ἡ ἐπιδίωξη τῆς Τουρκίας νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ κηδεμονεύει τὴν Κύπρο. Παραμένουν στὴν οὐσία ὅλοι οἱ ἔποικοι, ἐνῶ μετὰ ἀπὸ 19 χρόνια, ἐμφανὴς εἶναι ἡ πιθανότητα τῆς κατάργησης τῆς παρέκκλισης τοῦ 5% Ἑλλήνων καὶ Τούρκων ὑπηκόων ποὺ θὰ μποροῦν νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν Κύπρο, μὲ ὁρατὸ τὸν κίνδυνο γιὰ νόμιμο μαζικὸ ἐποικισμὸ τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν Τουρκία. Διότι ἡ συνέχιση τῆς διασφάλισης τοῦ 5%, μετὰ τὰ 19 χρόνια, θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἔγκριση νόμου ἀπὸ τὸ Προεδρικὸ Συμβούλιο, τὴ Βουλὴ καὶ τὴ Γερουσία, ὅπου χρειάζεται καὶ ἡ συναίνεση τῶν ἀντίστοιχων Τουρκοκυπριακῶν μελῶν αὐτῶν τῶν ὀργάνων.

Ἡ παραμονὴ ἔστω καὶ μικροῦ ἀριθμοῦ Τουρκικῶν στρατευμάτων μόνιμα στὴν Κύπρο, μὲ διευρυμένα παρεμβατικὰ δικαιώματα στὸ Ἑλληνοκυπριακὸ κρατίδιο χωρὶς ἐγγυητικοὺς μηχανισμούς, ἐνῶ ἐμεῖς θὰ ἔχουμε διαλύσει τὴν Ἐθνικὴ Φρουρά, δημιουργεῖ συνθῆκες ἀνασφάλειας γιὰ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους. Τόσο ὁ ἐποικισμὸς ὅσο καὶ ἡ συνεχὴς παρουσία τουρκικῶν στρατευμάτων στὴν Κύπρο, δὲν ἐξυπηρετεῖ βέβαια οὔτε τοὺς Ἑλληνοκύπριους οὔτε τοὺς Τουρκοκύπριους, παρὰ μόνο τὴν Τουρκία».

 ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ

Θράσος που το είχαν οι αλητήριοι! Ένα νησί με συντριπτική πλειονότητα ελληνικού πληθυσμού το έδιναν στην κηδεμονία του Τούρκου εισβολέα και μάλιστα με τη βούλα του Ο.Η.Ε.! Οι τραγικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξαν αποτέλεσμα των σχεδιαζόμενων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Οι προθέσεις είχαν διαφανεί πολύ πριν από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου (11 και 19 Φεβρουαρίου 1959) για το κυπριακό, και τις διχαστικές μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Μετά από δύο εβδομάδες ακολούθησε η σαρωτική νίκη των Ισραηλινών κατά των Αράβων, στον πόλεμο των έξι ημερών (5-10 Ιουνίου 1967), που διαμόρφωσε εκ βάθρων τον χάρτη της περιοχής, αλλάζοντας τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς συσχετισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν τότε τη Λωρίδα της Γάζας, τη χερσόνησο του Σινά, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψίπεδα του Γκολάν.


Η άνοδος και η πτώση του Παπαδόπουλου οριοθετήθηκε από τον πόλεμο των «έξι ημερών» και από τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, από τις 6 έως τις 26 Οκτωβρίου του 1973, με τον οποίο οριστικοποιήθηκε αμετάκλητα η επικυριαρχία του Ισραήλ έναντι των Αραβικών κρατών, λόγω και του πυρηνικού οπλοστασίου που ήδη διέθετε, με τη βοήθεια των Η.Π.Α. 

Η «διεστραμμένη» βρετανική διπλωματία έπαιξε με μαεστρία το «χαρτί» της Τουρκίας. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου 1955, και ενώ είχε οργανώσει μαζί με τον Μεντερές το προγκρόμ της 6-7ης Σεπτεμβρίου στην Πόλη, συνεκάλεσε στο Λονδίνο τριμερή προβοκατόρικη διάσκεψη για να «αποκοιμήσει» την ελληνική πλευρά, και να νομιμοποιήσει την Τουρκία ως συνομιλητή στο Κυπριακό. Στο περιθώριο της διάσκεψης, οι Βρετανοί βολιδοσκόπησαν τον Στέφανο Στεφανόπουλο εάν ενδιαφέρεται για τη θέση του πρωθυπουργού, και μετά την άρνησή του οι Αμερικάνοι και το Παλάτι έδωσαν την εντολή στον Καραμανλή.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 οι εφημερίδες δημοσίευσαν μήνυμα του Γρίβα - Διγενή προς τους απανταχού Έλληνες: «Αδελφοί Έλληνες! Η τριμερής διάσκεψις του Λονδίνου εκπνέει μέσα εις δυσώδη ατμόσφαιραν απεχθούς αποικισμού, ψευδολόγου πλαστογραφήσεως ιστορικών και εθνολογικών δεδομένων και θρασείας καταπατήσεως των αρχών της ελευθερίας και αυτοδιαθέσεως. Περί του αποτελέσματος τούτου ουδεμίαν είχομεν αμφιβολίαν, διότι μας είναι γνωστή η ανήθικος και αδίστακτος πρακτική των Άγγλων να μηχανεύονται τα πάντα προς διατήρησιν των αποικιακών συμφερόντων των. Δεν εφανταζόμεθα όμως ότι θα έφθαναν μέχρι του σημείου να τορπιλλίζουν φιλίας και να διαλύουν συμμαχίας, οι οποίαι και τους ιδίους εξυπηρετούν, με την ανόητον ελπίδα να αποφύγουν το μοιραίον τέρμα του αποικιακού καθεστώτος των εις την Κύπρον…».
Η βρετανική «απάντηση» ήρθε το ίδιο βράδυ. Ο τουρκικός όχλος κατέστρεψε εν μία νυκτί τον Ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στη Σμύρνη έκαψαν το ελληνικό προξενείο, το ελληνικό περίπτερο στη διεθνή έκθεση και δύο ελληνικά ιστιοφόρα στο λιμάνι!

 ΕΝΩΣΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙ ΟΠΛΑ;

Η απάντηση της βρετανικής διπλωματίας, στο αίτημα της Κύπρου για Ένωση, με την Ελλάδα ήταν ευθύς εξ αρχής σαφής και κατηγορηματική: Ουδέποτε! Σ’ αυτό συνηγορούσαν και λειτούργησαν προβοκατόρικα, κατά περιόδους, η Τουρκία το Ισραήλ και οι Η.Π.Α. Άλλωστε από το 1915 στην Ελλάδα είχαν δημιουργήσει ένα αυτοκαταστροφικό διχαστικό, πολωτικό κλίμα, το οποίο πήρε νέα εθνοκτόνα χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της κατοχής και της μετέπειτα απόπειρας των Σταλινικών κομμουνιστών να καταλάβουν με τη βία την εξουσία, γνωστού όντος ότι τα «αφεντικά» είχαν μοιράσει ήδη τις σφαίρες επιρροής. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ την ισχύ και το κύρος να επιβάλλει τις απόψεις της και οδηγήθηκε - από τις ίδιες δυνάμεις - στην οικονομική καταστροφή, την υποτέλεια και την εκχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Με τι όπλα θα αντιμετωπίσει τα θηρία της ανωμαλίας ο παρίας της Ευρώπης, ο αίρων τας αμαρτίας των «διεστραμμένων», μετατρέποντας τη χώρα σε hot spot;

Να κλείσουμε με ένα μικρό απόσπασμα από τον ενθρονιστήριο λόγο του Μακαρίου Γ΄, στις 20 Οκτωβρίου 1950: «ου μη δώσω ύπνον τους οφθαλμούς μου και στους βλεφάρους μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τους κροτάφοις μου» μέχρις ότου εις τον εθνικόν ορίζοντα ροδίση η χρυσόπτερος ίρις αγγέλλουσα το φέγγος της ποθεινής ημέρας της εθνικής απολυτρώσεως. Πάση δυνάμει και πάση θυσία θα συνεχίσω μετά του φιλοπάτριδος Ελληνικού Κυπριακού Λαού τον εθνικό αγώνα, βαδίζων επί αδιαλλάκτου προς τον κυρίαρχον ενωτικής γραμμής, ουδέν έτερον επιδιώκων ειμή μόνον την Ένωσιν μετά της Ελληνικής Μητρός. Απαράδεκτος θα είναι οιαδήποτε προσφορά Συντάγματος ή άλλη νόθος λύσις του εθνικού ημών ζητήματος. Ασάλευτος δε έστω η πίστις πάντων εις την τελικήν νίκην και δικαίωσιν».

Η ιστορία των εθνών γράφεται με τους αιώνες και όχι με τους μήνες και τα χρόνια αλλά, ταυτόχρονα, και με την ισχύ των κρατικών ομολόγων συνεπικουρούμενης από την ισχύ των όπλων (και μάλιστα των πυρηνικών).

το είδα