ΚΡΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ

leicester.tab.co.uk

Κάποτε ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μετά από μία συζήτηση με έναν αυστηρό ερημίτη ένοιωσε απελπισία για την σκληρότητα του Θεού. Ο ερημίτης του είπε ότι ο Θεός θα τιμωρήσει τους άθεους και θα καίγονται στο αιώνιο πυρ διότι αυτό θα τους αξίζει. Ο Άγιος Σιλουανός όμως, εμποτισμένος με αγάπη, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ο Θεός είναι τόσο αδυσώπητος. Του απάντησε: «Η αγάπη δεν μπορεί να το αντέξει. Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους». Ο Άγιος Σιλουανός μετά από αυτό το περιστατικό συνέχισε να προσεύχεται με αγωνία και μία ημέρα εισήλθε σε έναν ναό και είδε τον Ιησού Χριστό να στέκεται στην Ωραία Πύλη. Τον κοιτούσε με απέραντη και απερίγραπτη αγάπη ο Ιησούς και απαντώντας στους προβληματισμούς του, του είπε: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι.»

Τι εννοούσε;


Θυμάσαι εκείνη τη φορά που σου είπε κάποιος “τι ωραία που το έγραψες αυτό!”, “τι ωραία που το έκανες εκείνο!”, “τι καλός άνθρωπος που είσαι!”. Έλα τώρα παραδέξου το, εκείνο το ψωροπερήφανο ζιζανιάκι που άρχισε να φυτρώνει στην ακρούλα το εσωτερικού σου χωραφιού το είδες; Το είδες και το άφησες και τώρα έχει γίνει ολόκληρο δάσος.

Γιατί εκείνες οι στιγμές της λιακάδας είναι και οι πιο
επικίνδυνες. Και μας αρέσει η λιακάδα έτσι δεν είναι; Ποιός δεν θά ΄θελε να απολαμβάνει λίγη λιακάδα κάθε μέρα στη ζωή του;

Μόνο που θέλουμε λιακάδα χωρίς να κάνουμε τίποτα και την αγοράζουμε σε κάθε ευκαιρία και με όποιο τίμημα. Γίναμε γρήγορα εγωϊστές λοιπόν… και τώρα ταπεινωνόμαστε. Θέλαμε τα πάντα … και τώρα τα χάνουμε όλα.

Οι Άγιοι όμως έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Πολεμούσαν το σκοτάδι κάθε μέρα για να φέρουν λιακάδα στη ζωή τους. Οι Άγιοι ταπεινώθηκαν για να δοξαστούν … στερήθηκαν για να αποκτήσουν … παραδόθηκαν για να νικήσουν. Οι Άγιοι βάδισαν μέσα στο δύσβατο μονοπάτι και μάτωσαν. Και έσκαβαν κάθε μέρα. Και ξερίζωναν τα ζιζάνια κάθε μέρα. Και φύτευαν στη θέση τους λουλούδια. Και ξανά και ξανά. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό της ώρας.

Το ξέρω πως θα μου πεις τώρα, βρε κοπέλα μου τρελλάθηκες; Για ποιά σκαψίματα και για ποιά ζιζάνια μας μιλάς; Δεν πας καλύτερα στις κότες σου;

Είναι και αυτό μιά λύση δε λέω … να πάω στις κότες μου αλλά άκου ρε φίλε για το εσωτερικό σου χωραφάκι μιλάω. Ναι. Εκείνο που το έχεις σε μόνιμη λιακάδα … ΜΕ ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ!! Να, να, κοίτα εκείνο το ζιζάνιο πως έχει εξαπλωθεί στην δεξιά πλευρά του χωραφιού σου. Αμ το άλλο το βρωμόδεντρο που έχει φτάσει μέχρι τον ουρανό δεν το βλέπεις; Εκείνα τα μικρά κόκκινα λουλουδάκια που βρίσκονται από κάτω μαράζωσαν. Που να τα δεί ο ήλιος;

Τί έγινε;
Έφυγες;
Σιγά μην καθόσουν.
Ωραία. Πάλι στον τοίχο θα τα πω.

Που λες … τοίχε, τι έλεγα; Α ναι, μιλούσα για το χωραφάκι μας. Έχουμε βρει λοιπόν πολλούς τρόπους για να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Βάζουμε μπρος τη γεννήτρια για να ‘χουμε μόνιμη λιακάδα και αράζουμε στην ξαπλώστρα.

Άκου λοιπόν τοίχε μου να δεις τι κάνουμε εμείς οι αθεόφοβοι. Κρυβόμαστε πίσω από τους ‘τύπους’, το ‘γράμμα του νόμου’, τους ‘κανόνες’ … η γεννήτρια που λέγαμε … και δένουμε το γάϊδαρό μας. Ξοδεύουμε την περισσότερη ενέργειά μας στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Δεν χρειάζεται να μπούμε στο χωράφι μας να εργαστούμε, αρκεί να δικαιολογήσουμε τους εαυτούς μας. Αρκεί να δείχνουμε στους άλλους ότι το έχουμε κάνει.

Και θέλουμε να φτιάξουμε την Ελλάδα τρομάρα μας όταν δεν μπορούμε καν να συμμαζέψουμε το εσωτερικό μας χωραφάκι. Και μιλάμε για λαϊκά δικαστήρια που θα δικάσουν τους πολιτικούς. Και ρωτάω ρε τοίχε. Ποιός θα δικάσει ποιόν; Θα δικάσουμε τους ομοίους μας; Το ίδιο υποκριτές δεν είμαστε; Το “ό,τι νόμιμο και ηθικό” τί σημαίνει; Και εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Από τη στιγμή που δεν μπαίνουμε στο χωραφάκι μας η γεννήτρια μας έμεινε, δηλαδή το νόμιμο.

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί όσο περνάει ο καιρός το χάσμα μεταξύ του νόμιμου και του ηθικού βαθαίνει; Αυτή η τρομαχτική αναντιστοιχία που μεγαλώνει επικίνδυνα με το πέρασμα του χρόνου. Που ακούς τους πολιτικούς και τους ‘γνώστες’ της εποχής να μιλάνε και νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου προστάτες του υποκόσμου, της χυδαιότητας και της υποκρισίας. Μήπως λέω έχει να κάνει με το ότι όλοι μας έχουμε απομακρυνθεί από το εσωτερικό μας χωραφάκι; Και το θέμα είναι ότι αρκετοί από εμάς το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τούτος ο προορισμός μας είναι απλά άγνωστος. Αρκούμαστε σ’ αυτά που ‘φαίνονται’ και ‘ακούγονται’ χωρίς να νοιώθουμε την ανάγκη να πάμε πιο μέσα στους εαυτούς μας αλλά όταν πρόκειται για τους άλλους γινόμαστε ανελέητοι. Είναι και αυτός ένας τρόπος υποθέτω να ‘αναπληρώσουμε’ την εργασία που δεν κάνουμε στους εαυτούς μας.

Και εντέλει ξαναρωτάω ποιός να δικάσει ποιόν; Εμείς δεν δηλητηριάσαμε τον Σωκράτη; Εμείς δεν καταδικάσαμε τον Κολοκοτρώνη; Εμείς δεν δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια; Και τον Καποδίστρια τον δολοφονήσαμε ξανά. Ναι. Εμείς το καταφέραμε, η δική μας γενιά και μάλιστα στη χειρότερη στιγμή του Έθνους μας. Σε μία στιγμή που το ιδανικό του πρότυπο είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ. Έχουμε γίνει σαίνια με τα τόσα παθήματά του Έθνους μας και την ώρα που πρέπει να δώσουμε εξετάσεις, να δώσουμε εκείνο το παραπάνω από τους εαυτούς μας, εφαρμόζουμε αυτό που λέγεται διάκριση και γυρνάμε την μπαλάντζα εκεί που πρέπει. Ναι αμέ!! Ξέρουμε εμείς και δεν χαριζόμαστε με τίποτα. Η Πατρίδα σταματάει εκεί που ξεκινάνε τα ζιζάνια του εαυτού μας γιαυτό κάνουμε πως δεν βλέπουμε, όπως δεν βλέπουμε και το παρατημένο χωραφάκι μας. Κάποιος άλλος το έκανε, κάτι άλλο φταίει, δεν είναι ακριβώς έτσι … ούτως ή άλλως, υπάρχουν και οι ‘κανόνες’ (το ‘νόμιμο’) για να μας ξελασπώσουν.

Αυτοί είμαστε. Τα ίδια ζιζάνια που σκότωναν ανέκαθεν τα παιδιά της Ελλάδος παραμένουν μέσα μας, όμορφα καμουφλαρισμένα, και χτυπούν την κατάλληλη στιγμή σαν τον κλέφτη: εγωϊσμός, σκοπιμότητες, κακία, εκδικητικότητα, φανατισμός, συμφέρον, υπερηφάνεια, μικροπρέπεια, αδυναμία. Τί λέξεις και αυτές που μόλις ξεστόμισα; Πόσο βαριές ακούγονται όταν πρόκειται για τους εαυτούς μας και πόσο ανάλαφρες όταν πρόκειται για τους άλλους; Γιαυτό, μπορούμε να αγνοήσουμε τα πάντα και να συνεχίσουμε τις κλάψες για το πόσο αδικημένοι είμαστε και για το πόσο αγαπάμε την Ελλάδα. Είτε μας αρέσει όμως είτε όχι, τούτα τα ζιζάνια μόνο με βρώμικο νερό ξεδιψάνε γιαυτό όσο τα διατηρούμε στο εσωτερικό μας χωραφάκι θα έχουμε αυτούς που μας αξίζουν.

Σε τούτο το κράτος που χτίσαμε, οι νόμοι ελλείψει της ηθικής και των αξιών απευθύνονται σε κούτσουρα. Μιλάμε για ένα εν δυνάμει απάνθρωπο και αυταρχικό κράτος. Μας θυμίζει κάτι; Με άλλα λόγια, οι νόμοι αντανακλούν τα συμφέροντα της εξουσίας διότι οι νομοθέτες δεν είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτήσουν στα κούτσουρα που δεν έχουν ηθική. Τα κούτσουρα, από τη στιγμή που αγνόησαν τα χωραφάκια τους βολεύονται με την επίπλαστη ψευδαίσθηση μιας εκλογικευμένης και δημοφιλούς ηθικής που παραβλέπει τις αμαρτίες τους. Η διεφθαρμένη εξουσία βολεύεται αφάνταστα με αυτήν την κατάσταση και έχει βρει πάμπολους τρόπους να ενεργοποιεί τα τρωτά σημεία (τα ζιζάνια) που κρύβει ο καθένας μας από κάτω και να δίνει καύσιμο σε εκείνα τα ‘σχήματα’ που έχει επινοήσει για να διαιωνίζεται, πχ. ΚΟΜΜΑΤΑ.

Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι ενώ τα κούτσουρα βλέπουν ότι έχει αρχίσει να πιάνει φωτιά ο πωπός τους στην ξαπλώστρα, αντί να συνετιστούν και να επιστρέψουν ΠΡΩΤΑ πίσω στο χωραφάκι τους να το καλλιεργήσουν για να αποκτήσουν ηθική συνείδηση, αξίες και αυτογνωσία, προβληματίζονται για επιφανειακές αλλαγές, για αλλαγές οικονομικοπολιτικών συστημάτων και ιδεολογιών. Δείγμα και απόδειξη της συνεχούς εγωπάθειας, αδυναμίας και ανωριμότητάς τους. Οραματίζονται δηλαδή τον ερχομό του επόμενου δυνάστη, της επόμενης ηθικής ψευδαίσθησης που θα τους ξελασπώσει. Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι όμως εδώ σημαίνει αγωνίσου έχοντας επίγνωση των αδυναμιών σου, γίνε κυρίαρχος του εαυτού σου για να μην σε κυριαρχήσουν οι άλλοι. Κράτα τον νού σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι εδώ σημαίνει ότι η ηθική προσεγγίζεται από αέναους προσωπικούς αγώνες, δεν σερβίρεται στο πιάτο. Κράτα τον νού σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι σημαίνει ταπείνωση.

Μόνο οι πνευματικοί νόμοι θα μας λυτρώσουν αλλά υπό μία προϋπόθεση: Θα μας περάσουν πρώτα μέσα από τον Άδη, από εκεί που οι Άγιοι περνούσαν κάθε μέρα και εμείς επίμονα αρνούμαστε να πάμε. Το κανονικό δρομολόγιο της κάθαρσης θα το καταλάβουμε όταν ο καταστροφέας μπει μέσα στα χωραφάκια ολονών μας και εκσφενδονίσει τις @@ξαπλώστρες και τις @@γεννήτριες στον αέρα..

Φαίη.



Το Ξόδι Νο 2 (Η ΠΙΚΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ)

Ο Έλλην εσχάτως εναγκαλίστηκε το μηδέν
και αγαλλομένω ποδί έτρεξε δυτικά της Εδέμ
εξέπεσε από το πνευματικό του υπερώον,
και από ζώον θεούμενον και λογικόν,
κατέστη απλώς ζώον!
Έπαθε μετανεωτερική
εγκεφαλική μαλάκυνση,
έγιν’ οπαδός μιας προόδου,
που ισοπέδωνε την παράδοση,
στη συβαριτική του νάρκωση,
ζούσε εν πλήρη ευτυχία,
νόημα ζωής του ήταν η αυτοπραγμάτωση
κι η αυτολατρεία.
Διέρρηξε οποιονδήποτε δεσμόν
είχε με το παρελθόν
επέλεξε να ζει βίον αυτιστικόν,
σ’ ένα άχρονο παρόν,
δίχως καμμία μέριμνα για το μέλλον,
δίχως κανένα όραμα,
κατέληξε τυφλός τα τ’ ώτα,
τον τε νουν, τα τ’ όμματα!

…. κι όλοι ζούσαν δίχως την παραμικρή υποψία
ώσπου τελικά η αρρώστια μας έφαγε το πόδι,
τώρα είν’ αργά που ανακάλυψαν την συνομωσία,
τώρα ειν’ αργά,
γιατί βρισκόμαστε στο ξόδι!
Φώναζα, ότι ερχόταν σκοτομήνιος νύχτα
και με έλεγες τρελό,
συνομωσιολόγο και φασίστα!
Τώρα που ‘ρθε για Το Ξόδι
η δικαίωση, η πικρή,
τώρα, το να θρηνείς πάνω απ’ τα μνήματα
δεν ωφελεί!

…και αναρωτιέσαι, γιατί,
στη χώρα που γεννήθηκαν τα υψηλά ιδανικά,
σήμερα όλοι τείνουνε χείρες για δανεικά;
Επειδή απλά, από τη Δελφική Ιδέα
του Σικελιανού και της Πάλμερ,
είχαν οδηγηθεί στην ιδέα
του Cayenne και του Hammer.
Λάτρευαν ξόανα,
ζούσαν σε μια εικονική πραγματικότητα,
γι’ αυτό και σάστισαν τη μέρα που προσγειώθηκαν απότομα,
από την επίπλαστη ευδαιμονία,
μέσα στον όλεθρο,
κι αν δεις, ακόμα δεν εννόησαν,
από πού έλαβαν τον κόλαφο!

Στους σύγχρονους κονκισταδόρες
είχαν εκχωρήσει τα πάντα,
μ’ αντάλλαγμα ένα καθρεφτάκι
και μια γυαλιστερή χάντρα
και ενώ είχαν θαμπωθεί,
μια θράκα από εξωνημένους,
ύφαινε σιωπηρώς και υπογείως
το σάβανο του Γένους!
Ελπίδα φυσικά δε φαινότανε
πουθενά στον ορίζοντα,
αφού με τη νεοταξική παιδεία
που παρείχε το σύστημα,
παρήγοντο μόνο ηττημένα μυαλά
και νέο-γενίτσαροι,
κοινώς άτομα που μισούσανε την ίδια τους την ύπαρξη!
Δεν υπήρχε ένας καθηγητής,
όπως ο Ιωάννης Συκουτρής,
για να διδάξει εκ νέου
τον «ηρωικό τρόπο ζωής».
Δι’ Ελληνισμόν σαλούς είχε ο Τόπος ανάγκη,
όπως εκείνον στην Αγέλαστο Πέτρα,
τον Παναγιώτη Φαρμάκη.
Ο Εκσυγχρονισμός είχε εισαγάγει
μεθόδους σύγχρονες
κι οι Έλληνες έτρωγαν τις σάρκες τους
ως άλλοι Ερυσίχθονες.
Εξοστράκιζαν τις φωνές,
που επεσήμαιναν τον κίνδυνο,
λόγω του ότι διατάρασσαν
τον ύπνο τους τον νήδυμον!

Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες.
Νεοελληνική κοινωνία έπλασες,
το πεπρωμένο που ήθελες.
Αναφέρει το ρητόν: δώσω υμίν άρχοντας
κατά τας καρδίας υμών,
καταλαβαίνεις λοιπόν,
δεν ευθύνονται μόνο οι άλλοι
για αυτήν την κακοδαιμονία,
θα πρέπει και μέσα στον εαυτό σου
ν’ αναζητήσεις την αιτία!
Δε διδάχτηκες τραγωδία,
και γι’ αυτό μάλλον θα πρέπει να ζήσεις
το σχήμα: ΥΒΡΙΣ, ΑΤΗ, ΝΕΜΕΣΙΣ, ΤΙΣΙΣ!

(στίχοι από το: Ορθοδοξία)
το είδα