 |
| Μετά τις δηλώσεις για διάφορα στρατιωτικά θέματα, ο πρόεδρος Τραμπ εξουσιοδότησε τον υπουργό Άμυνας του, στρατηγό Τζέιμς Ματίς για όλες τις στρατηγικές και τακτικές πτυχές. Ο Λευκός Οίκος θα θέτει τους στόχους, ενώ το Πεντάγωνο θα αναλαμβάνει εν λευκώ την εκτέλεση τους. Αυτή η διάκριση μεταξύ του πολιτικού και του στρατιωτικού δεν ίσχυε στη διοίκηση Ομπάμα: το Πεντάγωνο έπρεπε να υποβάλει κάθε επιθετική δράση στο Λευκό Οίκο. |
Τιερί Μεϊσάν
Δύο μήνες μετά την είσοδό του στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, θα πρέπει να αποσαφηνίσει τη θέση του σε σχέση με το σχέδιο των προκατόχων του για αναδιαμόρφωση της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Αν θέλει πραγματικά να βάλει τέρμα στο τζιχαντισμό, θα πρέπει να αναγνωρίσει την ανθεκτικότητα της Συρίας και να ζητήσει την επανατοποθέτηση του Ηνωμένου Βασιλείου, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας.
Δίκτυο Βολταίρος| 13 Μαρτίου 2017
Μετά το διορισμό του νέου υπουργού Άμυνας, στρατηγού Τζέιμς Ματίς, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ του ζήτησε να προετοιμάσει τα σχέδια που θα επιτρέπουν, όχι τη μετακίνηση των ντζιχαντιστών ή να βασιστούν σε ορισμένους, αλλά να τους εξαλείψει όλους.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ενώπιον του
Κογκρέσου στις 28 Φεβρουαρίου, επιβεβαίωσε ότι στόχος του ήταν να τερματιστεί η «ριζοσπαστική ισλαμική τρομοκρατία». Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, είπε ότι οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί ήταν τα θύματα αυτής της τρομοκρατίας. Η θέση του δεν είναι επομένως κατά του Ισλάμ, αλλά εναντίον αυτής της πολιτικής ιδεολογίας που χρησιμοποιεί μουσουλμανικές αναφορές.
Φαίνεται ότι η αμερικανική ιεραρχική αλυσίδα θα διορθωθεί σύντομα. Μόλις καθοριστούν οι στόχοι και τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν, οι στρατιωτικοί θα έχουν την εν λευκώ άδεια για να διεξάγουν την επιχείρηση κατά το δοκούν. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι οι ευθύνες θα μοιράζονται εκ των προτέρων: το Πεντάγωνο θα διαχειριστεί τις γκάφες και ο Λευκός Οίκος τις ήττες.
Για αυτό το λόγο, πρέπει να διευκρινιστεί το συντομότερο η θέση των ΗΠΑ σχετικά με την Συριακή Αραβική Δημοκρατία. Αναμένεται να ανακοινωθεί στις 22 Μαρτίου στην Ουάσιγκτον, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης του Συνασπισμού κατά του Νταές την οποία θα παρακολουθήσει ο υπουργός Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι προς το παρόν δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι τώρα: η πρέσβειρα Νίκκι Χάλεϊ υποστήριξε για πολλοστή φορά στο Συμβούλιο Ασφαλείας ένα βρετανογαλλικό σχέδιο ψηφίσματος κατά της Συρίας και εισέπραξε το έκτο κινέζικο βέτο και το έβδομο ρωσικό.
Ο Σύρος πρέσβης Μπασάρ Τζααφάρι κατήγγειλε, ότι, πίσω από τη γαλλοβρετανική μανούβρα, κατηγορείται η Συρία χωρίς αποδείξεις και μόνο με βάση υποτιθέμενων μαρτυρίων από τις ομάδες των εισβολέων -μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί η αλλαγή του καθεστώτος και να απαλλάσσεται το Ισραήλ, ένοχο για κατοχή της πυρηνικής βόμβας, παρά της Συνθήκης για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
Ο τερματισμός του τζιχαντισμού θα σήμαινε την εγκατάλειψη του κοινού σχεδίου από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον για την αναδιαμόρφωση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, με σκοπό να τοποθετήσουν παντού τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην εξουσία. Θα ήταν σαν να παραδέχονται ότι η «Αραβική Άνοιξη» είναι η επανέκδοση από τη CIA και το MI6 της «αραβικής επανάστασης» του 1916. Αυτό θα ανάγκαζε το Ηνωμένο Βασίλειο να εγκαταλείψει έναν χάρτη που χτίζει υπομονετικά για πάνω από έναν αιώνα· τη Σαουδική Αραβία να διαλύσει τον Παγκόσμιο Μουσουλμανικό Σύνδεσμο, ο οποίος συντονίζει τους τζιχαντιστές από το 1962· τη Γαλλία να εγκαταλείπει το φάντασμα της για μια νέα εντολή στη Συρία· και την Τουρκία να σταματήσει να χρηματοδοτεί τις πολιτικές τους οργανώσεις. Δεν πρόκειται συνεπώς, για μια απόφαση μόνο αμερικανική, αλλά και τουλάχιστον τεσσάρων άλλων Κρατών.
Παρά τα φαινόμενα, η απόφαση αυτή υπερβαίνει κατά πολύ τη Συρία. Σηματοδοτεί το πιθανό τέλος της αγγλοσαξονικής αυτοκρατορικής πολιτικής με τις πολλαπλές συνέπειές της στις διεθνείς σχέσεις. Πρόκειται πράγματι για το προεκλογικό πρόγραμμα του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να το εφαρμόσει ενώπιον της τεράστιας αντίθεσης από τις ελίτ των ΗΠΑ.
Ο επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός Τζόζεφ Ντάνφορντ, πραγματοποίησε εν τω μεταξύ μια συνάντηση στην Άγκυρα με τους ομολόγους του της Τουρκίας και Ρωσίας. Αυτό έγινε για να αποφευχθούν οι παρεμβολές των στρατών μεταξύ τους σε μια σύγκρουση με πολλαπλούς παίκτες. Το Ιράν δεν προσκλήθηκε, αφού θεωρήθηκε ότι, οι ένοπλες δυνάμεις του -σε αντίθεση με την Χεζμπολάχ- αρκούν ήδη εδώ και πολύ καιρό για να υπερασπιστούν τους σιιτικούς πληθυσμούς.
Ενώ ο Συριακός Αραβικός στρατός ελευθέρωσε και πάλι την Παλμύρα, η παράνομη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο έδαφος της Συρίας, αυξήθηκε κατά 900 άνδρες. Διέσχισε το βόρειο τμήμα της Συρίας με μεγάλη τυμπανοκρουσία και όσο το δυνατόν περισσότερες αμερικανικές σημαίες για να μη περάσει απαρατήρητο.
Το σημαντικότερο πρακτικό ζήτημα είναι να μάθουμε σε ποια στρατεύματα σκοπεύουν οι ΗΠΑ να βασιστούν για να επιτεθούν στη Ράκκα. Ο τύπος λέει συνεχώς ότι το Πεντάγωνο σκοπεύει να στηριχτεί στους Κούρδους του YPG, αλλά άλλες πηγές αναφέρουν μια πιθανή αναπαραγωγή του σχήματος της Μοσούλης: Αμερικανοί σύμβουλοι που πλαισιώνουν τον εθνικό στρατό.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης στην Άγκυρα, ο στρατηγός Ντάνφορντ φάνηκε να τον απασχολούν οι τουρκοκουρδικές συγκρούσεις, ιδιαίτερα επειδή ένα μέρος του YPG επέλεξε να τεθεί υπό την προστασία της Δαμασκού ενώπιον της αναγγελίας μιας πιθανής τουρκομογγολικής πλημμύρας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα ξέρουμε στις 22 Μαρτίου αν ο πρόεδρος Τραμπ παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχασε τον πόλεμο κατά της Συρίας και αν το εννοεί σοβαρά όταν ισχυρίζεται ότι θέλει να εξαλείψει τον τζιχαντισμό. Τι θα γίνουν, λοιπόν, αυτοί που ήταν, για έναν αιώνα, οι πιστοί εκτελεστές της βρετανικής πολιτικής;
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου