μια μελέτη με τίτλο "Tracking Holocene glacial and high-altitude alpine environments fluctuations from minerogenic and organic markers in proglacial lake sediments (Lake Blanc Huez, Western French Alps)" - "Ιχνηλάτηση των μεταβολών του αλπικού περιβάλλοντος Παγετώδους Ολόκαινου και υψηλών υψομέτρων με ορυκτογενετικούς και οργανικούς δείκτες σε λιμναία ιζήματα παγετώδους προέλευσης (Λίμνη Blanc Huez, Δυτικές Γαλλικές Άλπεις". Η μελέτη υπογράφεται από 10 επιστήμονες από διάφορα Πανεπιστήμια της Γαλλίας (Ορλεάνη, Λυών, Τουρ, Νανσύ, Τουλούζ, Γκρενόμπλ, Ρουέν, Τουρ). Μπορεί να εκδόθηκε Πρωταπριλιά, αλλά δεν είναι καθόλου αστείο, η μελέτη δίνει πολλά νέα στοιχεία και καταρρίπτει τη θεωρία που θέλει τους παγετώνες να λιώνουν λόγω "ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής".
παλαιοπεριβάλλοντος στη γεωλογική περίοδο του Ολόκαινου και τις μεταβολές των παγετώνων στις Δυτικές Γαλλικές Άλπεις. Χρησιμοποίησαν σεισμική διασκόπηση, λήψη δειγμάτων πυρήνων και χρονολόγηση με ισότοπα άνθρακα σε ιζήματα λιμναίας φάσης από παγετώδη προέλευση, (λίμνες που σχηματίζονται από νερό που προέρχεται από τήξη του παγετώνα και συγκεντρώνεται σε έγκοιλο που σχηματίζεται απ' την επίδραση του βάρους του παγετώνα).
Διαπίστωσαν ότι, όπως φαίνεται και στο διάγραμμα, κατά τα τελευταία 9700 χρόνια τα δεδομένα δείχνουν ένα διφασικό μοντέλο, ενώ η μετάβαση από τη μια στην άλλη φάση ήταν σταδιακή και έλαβε χώρα μεταξύ 5400 έως 4700 ετών (έτη cal BP, calibrated Before Present, όρος που χρησιμοποιείται στη ραδιοχρονολόγηση, για να λάβουν υπόψη τη μεταβολή στα ισότοπα άνθρακα της ατμόσφαιρας, που επέφεραν οι πυρηνικές δοκιμές μετά το 1950). Κατά το Πρώιμο Ολόκαινο τα φυτικά λείψανα αντανακλούν μειωμένη δραστηριότητα των παγετώνων στη λεκάνη απορροής, με άλλα λόγια οι παγετώνες ήταν πιο στατικοί. Η σημαντική υποχώρηση των παγετώνων αποδίδεται στον ηλιακό εξαναγκασμό και την υψηλή καλοκαιρινή έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία.
Τρεις περίοδοι ιδιαίτερα διακρίνονται για την υψηλότερη απορροή και διάβρωση, που ερμηνεύεται ότι οφείλεται σε ενισχυμένα καιρικά συστήματα στο Βόρειο Ατλαντικό και τη Δυτική Ευρώπη. Οι περίοδοι αυτές είναι οι γκρι ζώνες στο διάγραμμα και αντιστοιχούν στα 8700 έως 7000, 4700 έως 2500 και 1200 έως 200 έτη (cal BP). Αυτές οι πιο υγρές περίοδοι έρχονται σε αντίθεση με τις περιόδους μειωμένης δραστηριότητας των παγετώνων της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (περίπου 3870–3770 έτη cal BP), της Εποχής του Σιδήρου (περίπου 2220–2150 έτη cal BP), τη Ρωμαϊκή Περίοδο (περίπου 115–330μΧ) και τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο (περίπου 760–1160μΧ). Επιπλέον, οι πιο ξηρές/θερμές περίοδοι συσχετίζονται με μεταλλευτικές δραστηριότητες σε μεγάλο υψόμετρο, που δεν θα ήταν εφικτές σε άλλες καιρικές συνθήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου