Το "εργο" Καραμανλή και οι διάφοροι "εκτιμητές" (μέρος πρώτο)

  6/3/ 13 - στο "Μέγαρο Μουσικής" οργανώθηκε εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με αφορμή τα 15 χρόνια απο το θάνατο του, από το "Ιδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής". Η παρουσία και ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντωνη Σαμαρά, ήταν βέβαια αναμενόμενη. Περίπου και των προέδρων του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη. Και οι τρείς του είναι μέλη και στηρίζουν την κυβέρνηση που έχει αναλάβει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους δανειστές μας, την Τρόϊκα, την ΕΕ. το ΔΝΤ, έστω και αν έτσι ο λαός οδηγείται στην πλήρη εξαθλίωση και η Ελλα΄δα εκποιείται ολοσχερώς. Η παρουσία και η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΛΜ κ. Αλέξη Τσίπρα ίσως εξέπληξε φίλους και αντιπάλους. Τι τον "ανάγκασε" να προσέλθει και "προσκυνήσει" ευλαβικά, μαζί με τους άλλους - τους "μνημονιακούς" -  τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και μάλιστα να του πλέξει εγκώμιο έξω απο την ιστορική του προσφορά στον τόπο, το έθνος και το λαό; 

Η παρουσία και η ομιλία του είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον όλου του τύπου και του αστικού κόσμου - πολιτικού και δημοσιογραφικού. Αναμφισβήτητα επρόκειτο για μια συμβολική κίνηση με μεγάλη σημασία. Απο ημέρες τώρα σχολιάζεται το "άνοιγμα" του κ. Τσίπρα και της περί αυτόν στενής ομαδας του - αυτά που υποσχέθηκε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη περί ΣΥΡΙΖΑ των μελών και όχι της γραφειοκρατίας κλπ έχουν βέβαια προ-πολλού ξεχαστεί: έχουμε να κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ των πολύ κολλητών - προς την "καραμανλική" πτέρυγα της Ν.Δ.  

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και οι "κολλητοί" συνεργάτες του πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να
εκμεταλλευτούν, οξύνοντάςτην μάλιστα, τις αντιθέσεις, τις ρωγμές που υπάρχουν ή που πιστεύουν ότι υπάρχουν στη Ν.Δ. μεταξύ Καραμανλικών και Σαμαρικών. Που, βέβαια, όπως πιστεύουν οφείλεται σε διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις, ιδιαίτερα σε θέματα εφαρμογής του Μνημονίου και των συνοδευτικών μέτρων. Η "ανατροπή" τους όχι πια απο την πάλη του λαού, αλλά απο την όξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους του αστισμού και μάλιστα της Ν.Δ. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες διαφορές τακτικής, προέρχονται απο την αγωνία της διάσωσης του "συστήματος" τους και όχι απο την φροντίδα τους για το καλό του λαού. Μόνο η ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος μπορεί να οξύνει τις  αντιθέσεις μέσα στο αστικό "στρατόπεδο", να το διχάσει και ενδεχομένως να το παραλύσει. Η προσπάθεια να εκμεταλλευτεί η "αριστερά" τέτοιου είδους αντιθέσεις, χωρίς εκδίπλωση και δυνάμωμα του λαϊκού αγώνα, οδηγεί αναπόφευκτα στον εκφυλισμό και την υποταγή του τελικά στα αστικά συμφέροντα. 

Για το τι είπαν στην εκδήλωση υπέρ Κωνσταντίνου Καραμανλή και πως παρουσίασαν και  ερμήνευσαν το έργο του, αξίζει ιδιαίτερο άρθρο ή άρθρα.

Αξίζει τον κόπο, όμως, να αναδημοσιευτεί εδώ ένα άρθρο που γράφτηκε και αναρτήθηκε στον ιστοχώρο του Monthly Review μερικά χρόνια πριν. 

 Ο Κώστας Καραμανλής για τον θείο του Κωνσταντίνο και την Ευρώπη

του Περικλή Κρητικού  Monthly Review 23/07/2007 

 Μιλώντας χθες, στην έναρξη των εργασιών της διημερίδας του Κέντρου Δελφών, για τα 100 χρόνια από την γέννηση του (θείου του) Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ανιψιός και σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είπε μερικά αξιοπρόσεκτα και γι αυτό άξια σχολιασμού. 

Με περίσσεια πεποίθηση για τα όσα προσέφερε ο θειος του και βεβαίως η παράταξη και το κόμμα του – χθες η αλησμόνητη ΕΡΕ, σήμερα η Νέα Δημοκρατία - άρχισε λέγοντας:  

«Με δύο τρόπους δικαιώνεται η πολιτική: 

- Ο ένας είναι όταν καταφέρνει να δίνει λύσεις –απτές, αποτελεσματικές, μετρήσιμες– στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινή τους ζωής.

- Ο άλλος είναι όταν ξεπερνά το επίπεδο της διαχείρισης. Όταν τολμά τα βήματα, τις τομές και τις μεταρρυθμίσεις που όχι μόνο απαντούν στις ανάγκες του σήμερα, αλλά προετοιμάζουν το αύριο. Όταν από «τέχνη του εφικτού», η πολιτική γίνεται η τέχνη της διεύρυνσης του εφικτού.

Με αυτή τη διττή διάσταση της πολιτικής ταύτισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, την προσωπική του πορεία, αλλά και την ιστορική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Την ίδια στιγμή που έδινε αξιόπιστες αποτελεσματικές λύσεις σε πιεστικά προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη, άνοιγε νέους, φιλόδοξους δρόμους για το μέλλον». 

       Πράγματι, αυτό έκανε. Έδωσε λύσεις. Αλλά όχι για το λαό και την Ελλάδα, αλλά για τις κυρίαρχες κοινωνικές-πολιτικές δυνάμεις, για τον ιμπεριαλισμό και τα συμφέροντα του.

Η κατά Καραμανλήν " ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ"
Μετανάστες στον δρόμο για τα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα
(σταθμός Μονάχου)

Πιεστική ανάγκη είχε ο κόσμος για δουλειά. Κι ο Καραμανλής του πρόσφερε μετανάστευση. Την οποία μάλιστα χαρακτήρισε και «Ευλογία Θεού»!! Όποιος δεν αποτολμούσε να μεταναστεύσει – να πάρει το δρόμο για τα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας και του «Βελγίου τις στοές» - ένας δρόμος υπήρχε για να βρει δουλειά: να εξασφαλίσει ένα«πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Απαραίτητο ακόμα και να «οδηγήσει» ποδήλατο. 

      Οι νέοι ήθελαν να σπουδάσουν; Έπρεπε φυσικά να πληρώσουν: εγγραφή, βιβλία, εξέταστρα κλπ. Κι αν ζητούσαν κάτι άλλο αναλάμβανε το σπουδαστικό της Ασφάλειας για να τον «νουθετήσει» και να τον φέρει στον «ίσιο», εθνικόφρονα, δρόμο. Από δίπλα βέβαια η πάντοτε δραστήρια, ακούραστη και πανεποπτεύουσα ΕΚΟΦ. Αλλά και οι παρακρατικές οργανώσεις. Όλοι μαζί τρομοκρατούσαν, έδερναν, διέλυαν πανσπουδαστικά συνέδρια κλπ. 

Συνδικαλιστικές ελευθερίες όσες ήθελες. Τις εξασφάλιζαν – εκτός από το «συνδικαλιστικό» της ασφάλειας και οι αρχισυνδικαλιστές: Μακρής, Θεοδώρου, με τα σωματεία σφραγίδες: μέχρι και σωματείο λεμβούχων ποταμών υπήρχε!! Ποτάμια βέβαια δεν είχαμε…Βαρκάρηδες όμως – γονδολιέρηδες – είχαμε.  

Οι φυλακές και οι εξορίες ήτανε πάντοτε γεμάτες. Ο έλεγχος και η αστυνόμευση καθημερινή πραγματικότητα.

Η ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέτυχε και κάτι άλλο. Ανέτρεψε και την πολιτική Ελευθερίου Βενιζέλου. Αντί να προσθέτει υπόδουλα ελληνικά εδάφη στο «ελεύθερο και ανεξάρτητο» ελληνικό κράτος, αφαιρούσε. Τα χάριζε. Άνοιγε το δρόμο για διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος μας. Το πιο τρανό παράδειγμα ήταν ο αγώνας των Ελλήνων της Κύπρου για Ανεξαρτησία-Ένωση με την Ελλάδα. Ο μέγας εθνικός ηγέτης καταδίωξε όσους μέσα στην Ελλάδα εκδήλωσαν ενεργά τη συμπαράσταση τους στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων. Εκτός από τους νεκρούς που είχαμε στις διαδηλώσεις κυνηγήθηκαν άγρια όλοι οι υπόλοιποι. Όσοι συλλαμβάνονταν σε διαδηλώσεις υπέρ της Κύπρου ή φέροντες σχετικές προκηρύξεις διώκονταν και χαρακτηρίζονταν «κομμουνιστές» !! [Τα ακούτε κ. Λιάκο και κ. Ρεπούση;. Για ρωτήστε π.χ. το συνάδελφο σας, ομότιμο καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βασίλη Κρεμμυδά, που όταν συνελήφθη με τη τσάντα του γεμάτη προκηρύξεις – όντας ηγετικό στέλεχος της ΔΕΣΠΑ – καλοπέρασε. Το 1956 αυτά.].  

Έργο του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή υπήρξαν οι προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου όπου όχι μόνο αποκηρύσσονταν ρητά το αίτημα της Ένωσης αλλά κάτω από τον μανδύα της Ανεξάρτητης Κύπρου εγκαθιδρύθηκε ένα μοντέρνο προτεκτοράτο, με τρείς εγγυήτριες δυνάμεις: την Αγγλία, την Τουρκία (δηλαδή την αμέσως προηγούμενη κυρίαρχη δύναμη) και την Ελλάδα ! Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε: για πρώτη φορά επανήλθαν σε εδάφη από τα οποία είχαν εκδιωχθεί οι Τούρκοι – και καθόλα νομότυπα και με την ανοχή και κάλυψη του ΟΗΕ: το 40% της Κύπρου είναι υπό την κατοχή τους. Η εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα τι έχει κάνει από τότε; Τίποτα. Από Κωνσταντίνο σε Κώστα [Μην το αδικήσουμε: τουλάχιστον αυτός δεν είπε ανοιχτά, ούτε κάλεσε τους κύπριους να το επαναλάβουν, Ναι στο σχέδιο Ανάν].

Ο περιβότητος Μέρτεν αφήνεται ελεύθερος

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να καταδίωκε την Εθνική Αντίσταση και τους αγωνιστές της. Αλλά υπήρξε εξαιρετικά ανοιχτός και μεγαλόκαρδος για τύπους όπως ο Μαξ Μέρτεν: αυτός ο βασανιστής, δολοφόνος και κλέφτης γερμανός διοικητής της Θεσσαλονίκης, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε στην Ελλάδα αλλά αφέθηκε τελικά ελεύθερος. Αυτοί που τον πολέμησαν ήτανε ακόμα φυλακές κι εξορίες. Πατριώτης με τα όλα του δηλαδή ο Κωνσταντίνος. 

Βέβαια επί πρωθυπουργίας έγιναν πολλά έργα – κατ΄ εξοχήν δημόσια: δρόμοι, γέφυρες κλπ. Δεν έμεινε περιοχή που έδρασε ο ΕΛΑΣ κι ο Δημοκρατικός Στρατός, που έγιναν μάχες που να μην άνοιξε και ασφαλτοστρώθηκε φαρδύς δρόμος. Για να μπορούν να κινούνται άνετα οι μηχανοκίνητες μονάδες: τανκς κλπ. Βέβαια ως παράπλευρο κέρδος διευκολύνθηκε και η συγκοινωνία κλπ. Ό,τι δημόσιο έργο έγινε υπηρετούσε τα συμφέροντα του συστήματος. Ακόμα και οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια και οι υπόνομοι στην περιοχή της Αθήνας κατέστησαν απαραίτητα και για τους ίδιους τους αστούς αλλά και γιατί πια στο λεκανοπέδιο συσσωρεύτηκε το 40 έως 50 % του πληθυσμού. Αποτέλεσμα των διώξεων του μετεμφυλιακού κράτους και του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Σχολειά και νοσοκομεία μπορεί να μην είχαμε αλλά αποκτήσαμε το «Μον Παρνές».

Οργάνωσε άψογες εκλογές, χωρίς βία και νοθεία, χωρίς να ψηφίζουν πεθαμένοι και δέντρα το 1961. Ή μήπως όχι; Προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να αλλάξει και το Σύνταγμα, επί το αυταρχικότερο. Επί πρωθυπουργίας του κι εν γνώσει του, αλώνιζΜιλώντας χθες, στην έναρξη των εργασιών της διημερίδας του Κέντρου Δελφών, για τα 100 χρόνια από την γέννηση του (θείου του) Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ανιψιός και σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είπε μερικά αξιοπρόσεκτα και γι αυτό άξια σχολιασμού.αν η ΚΥΠ, η CIA κάθε λογής ξένη υπηρεσία. Εξυφαίνονται προδοσίες από «μυστικές» στρατιωτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις - ο στρατός ήταν πλήρως διαβρωμένος από αυτές. Δεν είναι άμοιρος για ό,τι ακολούθησε μετά τη δολοφονία Λαμπράκη – δηλαδή για την επιβολή της Χούντας. Όλοι αυτοί βλάστησαν την εποχή του. Κι αν μας πούνε ότι «αυτός δεν ήξερε», αυτός δεν συμφωνούσε κλπ, δεν τα πιστεύομε. Γιατί και ήξερε και γιατί δεν τόλμησε να διαφωνήσει ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσε.

Τα χρόνια της «αυτό-εξορίας» του στο Παρίσι, τα χρόνια της Χούντας, σιώπησε εκκωφαντικά. Μόνο όταν το σύστημα ήρθε σε πλήρες αδιέξοδο και χρειάστηκαν κάποιον να τεθεί επικεφαλής της νέας κυβέρνησης – αυτής που αναλάμβανε την ευθύνη από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στρατηγό/ χουντικό Γκιζίκη - τον θυμήθηκαν: το έβγαλαν από το μπαούλο, το ξεσκόνισαν και μας το έστειλαν. Η επάνοδος Καραμανλή στην Ελλάδα – τέτοιες μέρες το 1974 – ένα μόνο πράγμα αποδείχνει: το πόσο λίγη έως ανύπαρκτη ήταν η αντιπολίτευση, το αντιδικτατορικό κίνημα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα ακυβέρνητη, η χώρα σε επιστράτευση – δηλαδή ο λαός δυνητικά ένοπλος – και δεν κατόρθωσε να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Του επιστρέψανε το κ. Καραμανλή / Τριανταφυλλίδη, κι αυτός τον υποδέχτηκε ως Μεσσία!! Κι ύστερα βροντοφώναζε : «Δώστε τη Χούντα στο Λαό»!! Κακομοίρη λαέ αν δεν είσαι σε θέση να την πάρεις εσύ και να την δικάσεις ποιος περιμένεις να σου τι δώσει; 

Αυτή η ανικανότητα του αντιδικτατορικού κινήματος να πάρει αυτό την πρωτοβουλία είναι που καθησύχασε το σύστημα. Κατάλαβε ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται. Καμιά κοινωνική-πολιτική δύναμη δεν υπήρχε που να το αμφισβητήσει. Κοινοβουλευτική δημοκρατία θέλανε οι άνθρωποι. Τίποτα περισσότερο. Κι αυτήν τους δώσανε. Γι αυτό ο Καραμανλής φάνηκε τόσο δημοκράτης και καμαρώνει τώρα γι αυτόν ο ανεψιός. 

Κανένα νέο δρόμο δεν χάραξε ούτε άνοιξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για το λαό και την Ελλάδα. Απολύτως κανένα. Έμεινε πιστός υπηρέτης στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εξάρτησης, της υποτέλειας και της κοινωνικής παρακμής. Αυτό υπηρέτησε πάντοτε. Αναμφισβήτητα το υπηρέτησε όχι πάντοτε με τους ίδιους τρόπους. Η αντίσταση του λαού, οι διεθνείς συγκυρίες και πρώτα από όλα τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων αφεντικών του το επέβαλαν.

το είδα

<<<     Χιλιάδες πολίτες είπαν ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ. Πορεία ενάντια στα μεταλλεία 09/03/13 Θεσσαλονίκη 

 ΤΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΘΕΝΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΟΥ foreign-office…    >>>