Γιατί παραμένουμε ακόμα όμηροι στον ολοκληρωτισμό της ψευδο-πανδημίας;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

γιατί παραμένουμε ακόμα όμηροι στον ολοκληρωτισμό της ψευδο-πανδημίας;
… η μία μετά την άλλη οι χώρες βγαίνουν από την παράνοια των τελευταίων δύο ετών που κατά παραβίαση κάθε έννοιας σημασιολογίας ονομάστηκε «πανδημία». Ο κόσμος αποφασιστικά καταδίκασε τον ολοκληρωτισμό με πρωτοπόρες τις πολιτείες των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ αλλά και χώρες όπως η Σουηδία που από νωρίς διαφοροποιήθηκαν μη εφαρμόζοντας όλα αυτά τα παρανοϊκά και απολυταρχικά που μας τα παρουσίασαν δήθεν ως «μέτρα».

Οι πολιτείες και οι χώρες αυτές αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα δείχνοντας ότι ο ολοκληρωτισμός δεν είναι ο τρόπος για να κυβερνηθεί η κοινωνία, πόσο μάλλον να διευθετηθεί μία έκτακτη κατάσταση. Απέδειξαν περίτρανα ότι η οποιαδήποτε κρίση επιλύεται με ελευθερία και δημοκρατία και πάντοτε μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος.

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα παραμένει ουραγός σε αυτές τις εξελίξεις; Πότε η Ελλάδα θα βγει από την άθλια δικτατορία που την στραγγαλίζει σε κάθε επίπεδο; Πότε οι Έλληνες θα νιώσουν και πάλι ελεύθεροι; Ελεύθεροι να δουλέψουν και να δημιουργήσουν, να

μορφωθούν, να προσευχηθούν, να μετακινηθούν από άκρη σε άκρη στο πανέμορφο τόπο μας, ελεύθεροι να διασκεδάσουν και να απολαύσουν τη ζωή;

Αλήθεια πως γίνεται να πιστεύουμε μετά από δύο χρόνια ένα διάτρητο αφήγημα που μοιάζει με εγκαταλειμμένο ετοιμόρροπο κτίριο; Πως γίνεται να αποδεχόμαστε τους αναπόδεικτους ισχυρισμούς και την τρομοκρατία του καθεστωτικού μηχανισμού με έναν ιό που δεν έχει ποτέ απομονωθεί και τον περιφέρουν ως μπαμπούλα προκειμένου να μας μετατρέψουν σε αναλώσιμα ανδράποδα της φασιστικής τους υποχρεωτικότητας; Πράγματι σε 165 και πλέον περιπτώσεις στον κόσμο (μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα) ζητήθηκε από τα διεφθαρμένα νεοταξικά καθεστώτα που κυβερνούν τις χώρες η απόδειξη της απομόνωσης του ιού αλλά φυσικά ποτέ δεν δόθηκε απάντηση.

Επομένως με ποια λογική υπάρχει ακόμα εμπιστοσύνη στον τσαρλατανισμό των νεοταξιτών που τον πλασάρουν ως «επιστήμη» και ως «ιατρική»; Αλλά και στον ακόμα πιο εγκληματικό τσαρλατανισμό των πολυεθνικών του θανάτου που υποδύονται τους «προστάτες της υγείας» επιβάλλοντας διά των πολιτικών μαριονετών τα τοξικά τους δηλητήρια στο νυχτωμένο εκείνο κομμάτι της κοινωνίας;

Επίσης κολοσσιαίας σημασίας ερώτημα κρίσεως είναι: που πήγαν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μας; Εδώ βλέπουμε ένα αδίστακτο δικτατορικό καθεστώς να καταλύει το σύνταγμα, τις διεθνείς συμβάσεις, τον ιατρικό κώδικα, τη δίκη της Νυρεμβέργης και την ενημερωμένη συναίνεση και να επιβάλλει (με πρόστιμα και αναστολές) την απόλυτη φρικαλεότητα της υποχρεωτικότητας και υπάρχει μία κρίσιμη μάζα που το επικροτεί αντί να το καταδικάζει.

Που πήγε η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων απέναντι στην ύβρη προς τη φύση αλλά και απέναντι στην ανθρώπινη οντότητα που λέγεται μασκοφορία; Επίσης απέναντι στην παράνοια των ανεγκύρων τεστ; Και φυσικά απέναντι στην απόλυτη ύβρη απέναντι στη Σοφία του σώματος και στη φυσική ανοσία που λέγεται εμ-βολιο; Πως είναι δυνατόν τόσο εύκολα η κοινωνία να ομογενοποιείται και μάλιστα εντελώς άκριτα σε συμπεριφορές υποχρεωτικότητας σαν να μην έχει κανένα λόγο για την ίδια της τη ζωή; Κι αν υποθέσουμε ότι στην αρχή φοβήθηκε, τώρα που έχει ξεκαθαρίσει αρκετά το σκηνικό γιατί εξακολουθεί να την αποδέχεται; Και ένα ακόμη ερώτημα εν είδη απορίας: που οδηγεί τελικά η άκριτη και συνεχής συμμόρφωση;

Είναι λοιπόν εγκληματικό από την πλευρά μας να παραμένουμε στο αφήγημα. Είναι απόλυτα εγκληματικό πρώτα από όλα για τα παιδιά γιατί με τη συμμόρφωσή μας ανεχόμαστε την καταστροφή της παιδικής ηλικίας και της παιδικής ψυχολογίας. Είναι εγκληματικό απέναντί στα δικαιώματα τους και στις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας που τις αφήνουμε να τις ευνουχίζει ένα ελεεινό μισανθρωπικό καθεστώς. Το χρέος μας είναι να διαπαιδαγωγήσουμε ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες και όχι υποταγμένα πιόνια σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα.

Είναι επίσης εγκληματικό ολόκληρη η κοινωνία να έχει παρασυρθεί να ασχολείται με μία ψευδο-ίωση αντί για τα πραγματικά της προβλήματα που συνεχώς χειροτερεύουν. Αρκετά έχουμε επιτρέψει τον παρασιτισμό και την κατασπατάληση των πόρων για έναν κατασκευασμένο κίνδυνο που υπάρχει μόνο στο καθεστωτικό αφήγημα. Αρκετά έχουμε επιστρέψει όλη αυτή τη γενικευμένη καταστροφή σε κάθε επίπεδο.

Καιρός να κλείσουμε την παρένθεση και να επουλώσουμε την πατρίδα μας και τις ζωές μας. Και η απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να πάψουμε να ανεχόμαστε όλο αυτό το θλιβερό θίασο των τραγικών μαριονετών που δρουν παρασιτικά και εις βάρος μας. Η δέσμευση είναι ευθύς να ξεκόψουμε από τα κατακάθια του ανθρώπινου είδους που τους είχαμε αφήσει ανεξέλεγκτους να μας δυναστεύουν και να πάρουμε τη ζωή μας και την υγεία μας στα χέρια μας.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ