"Μα γιατί κάνετε τόση φασαρία για το Nemo;", μας λένε κάποιοι εξυπνάκηδες. "Δεν είναι καινούργια όλα αυτά, ούτε έχουν σχέση με το woke κίνημα. Πάντα υπήρχαν καλλιτέχνες που έπαιζαν με το ανδρόγυνο, όπως ο David Bowie, ο Κlaus Nomi ή ο Βoy George !"
Πράγματι, πάντα υπήρχαν τέτοιοι καλλιτέχνες και η ιδιαίτερη οπτική τους εμπλούτισε την Τέχνη και τον πολιτισμό μας αλλά σήμερα συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό.
Σήμερα δεν έχουμε απλά κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις καλλιτεχνών, έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική μανία με το ζήτημα του non-binary και της τρανς ταυτότητας που διαχέεται σε όλη την κοινωνία. Έχουμε να κάνουμε με μια συντονισμένη προσπάθεια από το κράτος, από πολιτικούς, από δημοσιογράφους, από ακαδημαϊκούς, μέσω των ΜΜΕ, των πανεπιστημίων, ακόμη και των σχολείων, να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν φύλα, ότι σήμερα μπορείς να νιώθεις άνδρας, αύριο γυναίκα και μεθαύριο τίποτε από τα δύο, ότι τα πάντα είναι ρευστά. Και μια κοινωνία βασισμένη σε τέτοιες επικίνδυνες φαντασιώσεις, μια κοινωνία που αμφισβητεί και τις πιο αρχέγονες σταθερές της, δεν μπορεί να σταθεί όρθια για πολύ καιρό.
Δεν είναι μόνο τα κοινωνικά προβλήματα και οι αδικίες που ήδη βλέπουμε να προκαλούνται (πχ βιολογικά άνδρες σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες ή σε αποκλειστικά γυναικείους χώρους όπως αποδυτήρια, φυλακές κτλ), δεν είναι μόνο η εκτόξευση των φυλομεταβάσεων και οι ορμόνες σε μικρά παιδιά με άγνωστες ψυχικές και σωματικές συνέπειες γι' αυτά, όπως παραδέχονται πια οι ίδιοι οι επιστήμονες. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ αφού
