Ποιός είναι ο Κατακτητής; Το ουκρανικό σιτάρι είναι αμερικανικό; 3 μεγάλες αμερικάνικες εταιρείες κατέχουν πλέον το 1/3 της γεωργικής γης της Ουκρανίας! Αμερικάνικη Κατοχή. Το 81% αρνήθηκε την εξέλιξη αλλά εκβίασε και το ΔΝΤ! ΛΕΗΛΑΣΙΑ!!! 30 βιολογικά εργαστήρια των ΗΠΑ και 1/3 καλλιεργήσιμης γης στα χέρια της Monsanto κ.α!!

Το ουκρανικό σιτάρι είναι αμερικανικό; Από τότε που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος για την πώληση γεωργικής γης πριν από ακριβώς ένα χρόνο, τρεις μεγάλες αμερικανικές διεθνικές εταιρείες έχουν αποκτήσει σχεδόν το ένα τρίτο της γεωργικής γης της Ουκρανίας. Σύμφωνα με την «Australian national review» οι Αμερικανοί θα κατέχουν πλέον 17 εκατομμύρια από τα 62 εκατομμύρια εκτάρια της Ουκρανίας (συνολική έκταση της χώρας). Επομένως, το 28% της Ουκρανίας θα ήταν Αμερικάνικο!

Οι αγοραστές, οι ιδιοκτήτες είναι γνωστές αμερικανικές εταιρίες αφού είναι η Cargill, η Dupont και η Monsanto. Αυτό που είναι όμως λιγότερο γνωστό είναι ότι πίσω από αυτές τις περίφημες γνωστές βιτρίνες φαίνονται επενδυτικά κεφάλαια -κάπως σκοτεινές χρηματοοικονομικές δομές, χαρακτηριστικές της κερδοσκοπίας της «νέας εποχής»-. Αυτές οι αρκετά σκοτεινές αλλά εξαιρετικά ισχυρές εταιρείες έχουν κεφαλαιουχικό κεφάλαιο σε τρισεκατομμύρια (δηλαδή, τρισεκατομμύρια) δολάρια.

Μεταξύ εκείνων που δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία, υπάρχουν συγκεκριμένα οι Vanguard, Blackstone και Blackrock των οποίων τα κεφάλαια είναι αντίστοιχα δέκα, έξι και 0,9 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Για να δώσουμε το μέτρο της κατάστασης των πραγμάτων, η αυστραλιανή επισκόπηση αναφέρει το παράδειγμα της Ιταλίας όπου η καλλιεργήσιμη γη αντιπροσωπεύει 16,7 εκατομμύρια εκτάρια. Έτσι, η δύναμη των μαριονέτων του Κιέβου είχε ως αποτέλεσμα τρεις αμερικανικές εταιρείες να κατέχουν τώρα περισσότερες γεωργικές εκτάσεις στην Ουκρανία από την Ιταλία, μέλος της G7.

Ως αποτέλεσμα, όταν μιλάμε για ουκρανικό σιτάρι και την εξαγωγή του, τίθεται το ερώτημα για τι ακριβώς μιλάμε; Γιατί παραλείπουμε συστηματικά να αναφέρουμε τα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία είναι ωστόσο πολύ σημαντικά ενδιαφερόμενα μέρη στην υπόθεση και, γιατί όχι, οι κύριοι δικαιούχοι;

Το 2016, η Monsanto, επί προεδρίας Πέτρο Ποροσένκο, είχε αναπτύξει το πρώτο φυτώριο καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένων σπόρων σε μισθωμένη γη, στην περιοχή Zhytomyr. To ενδιαφέρον της πολυεθνικής εταιρείας για την Ουκρανία πάει πιο πίσω. Το 2013, η Monsanto προανήγγειλε επένδυση ύψους 130 εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία –εφόσον τα πράγματα εξελίσσονταν ευνοϊκά γι’ αυτήν– θα μπορούσε να ανέλθει σε 300 εκατομμύρια δολάρια. Μετά την ψήφιση του νόμου Ζελένκσι για πώληση γης σε ξένες εταιρείες η Monsanto είχε την ευκαιρία να αποκτήσει την γη που εμφάνιζε ως μισθωμένη, από παρένθετη εταιρεία. Ανάλογη πορεία είχε και η Dupont με επένδυση αρχικά (το 2018) 55 εκατομμύρια, η οποία τριπλασιάστηκε. Το ίδιο και η Gargill.

Παράλληλα, επεκτάθηκαν με την αγορά πρόσθετων μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης. Το ερώτημα που θέτουν οι οργανώσεις που αντιτάσσονται στην μαζική καλλιέργεια μεταλλαγμένων, είναι απλό: “Πώς δεν έγινε αντιληπτό από την κυβέρνηση Ζελένκσι το ενδεχόμενο να επεκταθεί σε όλη την Ουκρανία η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών”, σε σιτηρά, αλλά και πολλά άλλα είδη, όπως η σόγια.

Όμως, εκτός από αυτή τη φαινομενικά επίπεδη οικονομική αμφισβήτηση, τίθεται το ερώτημα πώς και γιατί η Ουκρανία έφτασε σε αυτό;

Όταν η χώρα ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, η γη ανήκε στο κράτος μέσω των κολχόζ. Μετά την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, οι αγρότες, υπάλληλοι των κολχόζ, έπαιρναν με ενοίκιο τις κρατικές εκτάσεις που καλλιεργούσαν μέχρι τότε. Στη συνέχεια, το καθεστώς αυτών των εκτάσεων μετατράπηκε μετά από μακρές διοικητικές διαδικασίες, σε πλήρη ιδιοκτησία όσων τα καλλιεργούσαν στο παρελθόν, τα πρώην συλλογικά αγροκτήματα. Στη συνέχεια ακολούθησε μια σύντομη περίοδος κατά την οποία επιτρέπονταν οι συναλλαγές, δηλαδή η αγοραπωλησία γης. Όμως, τελικά, το 2001, διατάχθηκε ένα μορατόριουμ που έβαλε τέλος σε όλες τις συναλλαγές. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων συνεχίστηκε λίγο πολύ για τα επόμενα είκοσι χρόνια, μέχρι το 2021.

Ξαφνικά, αφού δεν μπορούσαν ούτε να πουλήσουν ούτε να αγοράσουν τη γη, πολλοί πρώην κάτοικοι του κολχόζ, που είχαν γίνει ιδιοκτήτες γης μετά την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την επιλογή είτε να συνεχίσουν να δουλεύουν τη γη, όπως πριν, είτε κάτι καινούργιο για αυτούς, να τη νοικιάζουν στην τιμή των 150 δολαρίων ανά εκτάριο ετησίως σε «φορείς», που εμφανίζονται από ποιος ξέρει από πού στον απόηχο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, στη σκιά του μορατόριουμ, οι «χειριστές» έχουν γίνει γνήσια λατιφούντια, και χειρότερα, μονοπωλιακές αγροτικές επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, αν η γη συνέχιζε να ανήκει, τυπικά τουλάχιστον, στα πρώην συλλογικά αγροκτήματα, στην πραγματικότητα ήταν στα χέρια
ιδιωτικών «χειριστών», σημαντικά γρανάζια, αν όχι ουσιαστικά, δεδομένης της δημογραφικής σημασίας της ουκρανικής αγροτιάς –που αντιπροσωπεύει περίπου το 30% του πληθυσμού της χώρας– του ολιγαρχικού συστήματος στην κεφαλή της Ουκρανίας.

Ωστόσο, το ζήτημα της ιδιοκτησίας της γεωργικής γης στην Ουκρανία παρέμεινε σε εκκρεμότητα, ένα σημαντικό, κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, ιδιαίτερα ευαίσθητο στη σλαβική χώρα που είναι η Ουκρανία. Η ποιότητα του ουκρανικού Τσερνόζεμ, μεταξύ των καλύτερων καλλιεργήσιμων εκτάσεων στον κόσμο, προστέθηκε σε αυτήν την παραδοσιακή πρόκληση, ειδικά από τη στιγμή που η ουκρανική αγροτική παραγωγή εμπλέκεται όλο και περισσότερο στο διεθνές εμπόριο. Ξαφνικά, η συζήτηση εμπλουτίστηκε για να μάθουμε αν ήταν απαραίτητο, εκτός από την κατάργηση του μορατόριουμ στις συναλλαγές γεωργικής γης, να ανοίξει στους ξένους υπηκόους η δυνατότητα αγοράς γης στην Ουκρανία. Λίγο-λίγο, η ιδέα σταδιακά εδραιώθηκε με το ολοένα και πιο αποτελεσματικό άνοιγμα της χώρας.

Ο Volodimir Zelensky, γνωρίζοντας την ερώτηση, πρότεινε να υποβληθεί το ερώτημα στη χώρα με δημοψήφισμα. Κατά τις διαδηλώσεις των αγροτών διακήρυξε δυνατά και ξεκάθαρα ότι «η γη ανήκε στους Ουκρανούς», ενώ στιγμάτιζε «τους Κινέζους και τους Άραβες» που ετοιμάζονταν, σύμφωνα με τον ίδιο, «να πάρουν τη γη μας με βαγόνια».

Η συζήτηση μαινόταν και ο Ζελένσκι, ως επιδέξιος ζογκλέρ, ήξερε πώς να παίζει με το λαϊκό αίσθημα για να του δώσει έναν εθνικιστικό, σοβινιστικό, ακόμη και ξενοφοβικό προσανατολισμό.

Παρά την αντίθεση μιας πολύ μεγάλης πλειοψηφίας για την κατάργηση του μορατόριουμ στην πώληση αγροτικών εκτάσεων, έγινε. Έπρεπε να γίνει, ειπώθηκε, επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από την έγκριση αυτού του μέτρου χωρίς το ουκρανικό κοινοβούλιο, vrhovna Rada, να έχει θέσει σε εφαρμογή έναν αρκετά διαφανή μηχανισμό για την οργάνωση της πώλησης και αγοράς γης όπως προβλέπεται. στο νόμο του 2001.

Από αυτή την άποψη, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι την ίδια στιγμή οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το 81% των ερωτηθέντων ήταν κατά της πώλησης γης σε αλλοδαπούς και ότι μόνο το 13% υποστήριξε την προσέγγιση που συνέστησε η κυβέρνηση. Επιπλέον, τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων θεώρησαν ότι μια τόσο σημαντική απόφαση θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο διαβούλευσης με δημοψήφισμα, ενώ περισσότεροι από τους μισούς (58%) θεώρησαν ότι η γεωργική γη θα πρέπει να παραμείνει κρατική ιδιοκτησία, σαν το παράδειγμα του Καναδά και του Ισραήλ (σημαντικές αναφορές για την ουκρανική κοινή γνώμη ).

Τέλος, ήταν η έκθεση του μήνα Απριλίου 2021 του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του σημαντικότερου πιστωτή της Ουκρανίας, που έφερε την απόφαση θέτοντας την κατάργηση του μορατόριουμ ως απαραίτητη προϋπόθεση για την απόδοση ενός νέου πακέτου πιστώσεων στην Ουκρανία. Και η ουκρανική κυβέρνηση το έτρεξε ενάντια στην κοινή γνώμη.. Από εκεί και πέρα, οι «φορείς» είχαν λυμένα τα χέρια να μεταβιβάσουν τη γη που είχαν στη διαχείρισή τους σε «ξένους επενδυτές», το ultima ratio του ουκρανικού οικονομικού συστήματος. Προηγουμένως, έπρεπε να τα αποκτήσουν, όπως τους επέτρεπε στο εξής ο νόμος, από πρώην κολχόζ «μικρομεταφορείς». Η επιχείρηση, κλασική στο είδος της, διεξήχθη ομαλά, όπως αποδεικνύεται από την καθυστέρηση μεταξύ της υιοθέτησης του νόμου από τη Vrhovna Rada και της εφαρμογής του -δηλαδή της εξαγοράς από τις αμερικανικές εταιρείες- προφανώς έφερε μεγάλους μερικούς τραμπούκους κοντά στην εξουσία στο Κίεβο.

Έτσι, μετά την ίδρυση τριάντα περίπου αμερικανικών βιολογικών εργαστηρίων σε όλη την επικράτειά της, η Ουκρανία πρόσθεσε, με τη μαζική πώληση της γεωργικής της γης σε διεθνικές εταιρείες υπό την επίβλεψη αμερικανικών επενδυτικών κεφαλαίων, μια πρόσθετη διάσταση στην ευθυγράμμισή της στον Ατλαντιστικό παράγοντα. Αν τα βιολογικά εργαστήρια δεν έχουν ακόμη αποκαλύψει τα μυστικά τους, από την άλλη, όσον αφορά τη γεωργική γη, τα πράγματα φαίνονται πιο εύκολα να διαλευκανθούν απαντώντας στο ερώτημα: είναι αμερικανικό το σιτάρι που εξάγεται από την Ουκρανία;

ΥΓ. Στοιχηματίζουμε ότι οι επιθεωρητές που πρόκειται να εξετάσουν το λιβεριανό πλοίο που μεταφέρει το πρώτο φορτίο ουκρανικού σίτου στα ανοιχτά του λιμανιού της Κωνσταντινούπολης (3 Αυγούστου το πρωί από τις 10:00 GMT) θα έχουν την ευκαιρία να απαντήσουν στην ερώτηση. Έχοντας στα χέρια τους τα bordereaux και την κανονιστική τεκμηρίωση, θα γνωρίζουν ipso facto τον ιδιοκτήτη των ουκρανικών δημητριακών.

Γι αυτό κόπτονται για τη μεταφορά του σιταριού είναι πολλά τα λεφτά .. για ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ