Όταν άλλο ένα παιδί λιποθυμάει από πείνα στο σχολείο του δεν απασχολεί τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Όμως, όταν μια Αφγανή μαθήτρια παρελαύνει με μαντήλα σείεται ο κόσμος και γίνεται viral. Όπως είναι «κανονικό» - όμως όχι φυσικό - όλοι οι παρακολουθούντες σπεύδουν να δηλώσουν «άποψη» είτε «αριστερή και προοδευτική» είτε δεξιά και αντιδραστική, όπως οι συμπαθέστατες κοτούλες τρέχουν να τσιμπήσουν τα άλευρα που τους πέταξε ο κτηνοτρόφος. Κατά σύμπτωση, και οι μεν και οι δε καταντούν να εκφράζουν τις αντιδραστικότερες και πιο κατάπτυστες απόψεις που θα μπορούσαν.
Για απολύτως ευνόητους λόγους δεν θα ασχοληθώ με χαρακτηρισμούς του τύπου «λαθροπιθήκια» κ.λπ. Ίσως ασχοληθώ μια άλλη φορά, διακινδυνεύοντας την διατάραξη του στομαχιού μου και την ταλαιπωρία μου από αναρρόφηση εμετού. Αυτό που είναι πολύ επικίνδυνο είναι η υπεράσπιση των πιο σκοταδιστικών καθεστώτων της γης και των πρακτικών τους από «προοδευτική» σκοπιά.
Νέες γυναίκες όπως η Kariman Abuljadayel, η αθλήτρια από την Σαουδική Αραβία που έτρεχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες κουκουλωμένη με την νιχάμπ, ή μαθήτριες που παρελαύνουν με μαντήλες (η «απαλότερη», «μεταρρυθμισμένη» μορφή της μπούρκας) δεν έχουν σκοπό να διαδώσουν το φολκλόρ των χωρών τους ούτε να διεκδικήσουν δικαίωμα στην «διαφορετικότητα». Όταν βρίσκονται στις χώρες τους είναι αναγκασμένες να ντύνονται έτσι, αλλιώς τις περιμένει το μαστίγιο και ο λιθοβολισμός. Από πολύ μικρές, από μωρά μαθαίνουν και αποδέχονται ότι
απαγορεύεται να ψηφίζουν, απαγορεύεται να περπατούν στον δρόμο χωρίς την συνοδεία συγγενούς, απαγορεύεται να πιουν ένα καφέ έξω με κάποιον φίλο ή φίλη, απαγορεύονται να μορφωθούν, απαγορεύεται να δουλέψουν, απαγορεύεται να οδηγούν αυτοκίνητο. Μαθαίνουν και αποδέχονται ότι απαγορεύεται να είναι γυναίκες, όπως οι εκ γενετής σκλάβοι μαθαίνουν και αποδέχονται την σκλαβιά τους. Μαθαίνουν να την θεωρούν «κανονικό».
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, κυρίως όταν αφορά σε κρατικές πολιτικές. Στα θεοκρατικά-μουσουλμανικά κράτη εφαρμόζεται η πολιτική της ακραίας καταπίεσης μέσα από θρησκευτικά δόγματα. Αυτά ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων και την θέση της γυναίκας. Εκεί η γυναίκα είναι εξαναγκασμένη στην αποβλάκωση που φέρνει ο αποκλεισμός από κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Είναι εξαθλιωμένη πνευματικά, άρα είναι ανήμπορη να συμμετάσχει στα κοινά. Είναι, δηλαδή, εγκλωβισμένη σε μια ρατσιστική πολιτική που την αποκλείει από κάθε κοινωνική δραστηριότητα επειδή η γενετική της ταυτότητα είναι γυναικεία και, αφού αυτή η ρατσιστική πολιτική υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, είναι φασιστική. Όπως είναι φυσικό, μέσα από αυτή την ηθική και πνευματική εξαθλίωση των γυναικών εξαθλιώνονται και οι άντρες κι έτσι τα αυταρχικά καθεστώτα δεν κινδυνεύουν. Ο σκοπός επετεύχθη!
Οι προοδευτικοί άνθρωποι της χώρας μας έχουν ξεχάσει τους πολύχρονους και αιματηρότατους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος για την έξοδο της γυναίκας από την αποβλάκωση της κουζίνας. Έχουν ξεχάσει τους αγώνες των γυναικών για οχτάωρο, δικαίωμα στην μόρφωση, δικαίωμα ψήφου, οικογενειακό Δίκαιο ισότιμο για τα δυο φύλα και, γενικά, το δικαίωμα της γυναίκας να ντύνεται, να περπατά, να ερωτεύεται και να διαθέτει τον εαυτό της σαν ελευθερόφρονη και αυτεξούσια προσωπικότητα. Έχουν ξεχάσει την σουφραζέτα Έμιλι Ντέιβισον που σκοτώθηκε στην προσπάθειά της να πετάξει ένα πανώ πάνω στο άλογο του Άγγλου βασιλιά. Έχουν ξεχάσει τις Έμελιν, Κρίσταμπελ και Σύλβια Πάκχερστ, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, τη Κλάρα Τσέτκιν, την Καλλιόπη Παρέν και χιλιάδες άλλες.
Έχουν ξεχάσει τις χιλιάδες γυναίκες που καταδιώχθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και δολοφονήθηκαν διεκδικώντας το δικαίωμά τους να ενταχθούν στην κοινωνία όχι σαν αντικείμενα, αλλά σαν κοινωνικά ολοκληρωμένες υπάρξεις.
Όταν υποστηρίζονται εμφανίσεις όπως εκείνη της μικρής Αφγανής δεν υποστηρίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Υποστηρίζονται τα σύμβολα και η ουσία των απάνθρωπων, αυταρχικών, σκοταδιστικών καθεστώτων που απαγορεύουν κάθε χαρά όσο μικρή κι αν είναι, τόσο στις γυναίκες, όσο και στους άντρες. Υποστηρίζονται θεοκρατικές, καθεστωτικές πρακτικές που ακρωτηριάζουν και παραμορφώνουν συνειδήσεις, και εξοντώνουν κάθε ανθρώπινη υπόσταση.
Το «δικαίωμα» μιας γυναίκας να φοράει μπούρκα, μαντήλα κ.λπ. είναι σαν το «δικαίωμα» του δούλου να είναι δούλος, το «δικαίωμα» της βιαζομένης να βιάζεται και το «δικαίωμα» του μελλοθάνατου να μένει γονατιστός κάτω από την καρμανιόλα. Είναι λυπηρό και φθάνει στα όρια της κατάντιας, προοδευτικοί άνθρωποι να συναινούν και να υποστηρίζουν κραυγαλέα σύμβολα καταπίεσης και θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων, αντί να ανατριχιάζουν από αποτροπιασμό και να καταδικάζουν με όλες τους τις δυνάμεις τα αυταρχικά και απάνθρωπα καθεστώτα που έχουν επιβάλλει στους λαούς τους τέτοια μεγάλη, απίστευτα μεγάλη σκλαβιά, σκοταδισμό και φρίκη.
Υ.Γ. Στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» ο εκφυλισμός, ακόμα και βιολογικός, άρα και η ανυπαρξία οποιασδήποτε αντικαθεστωτικής φωνής, προωθούνται με πιο «πολιτισμένους» τρόπους, πάλι στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως πάντα.
το είδα
εμεις τι φταιμε να εχουμε την δυστυχια τους στην χωρα μας?
ΑπάντησηΔιαγραφήνα πανε στις πατριδες τους να αγωνιστουν και οχι να την κοπανανε για ψυλου πηδημα,και για μερικα ψωρωχιλιαρικα ευρω και ψευτικες υποσχεσεις για καλυτρη ζωη σε μια ευρωπη χρεοκοπημενη,και δεν αναρωτιεται κανεις γιατι δεν καταφευγουν σε συγγενικες χωρες αλλα ερχονται σε εντελως διαφορετικες χωρες να κανουν τι?