γράφει ο Αμετανόητος
Τον Ιανουάριο του 1988 είχαμε αυτό το πρωτοσέλιδο στο πολύ γνωστό Αμερικάνικο,Οικονομικό περιοδικό “The Economist”.
Στο εξώφυλλο, το χρυσό νόμισμα του «πτηνού», έχει χρονολογία…Αναγράφει 2018.
Εν έτει 2012 και με την κρίση να χτυπάει κατάσαρκα την Ελλάδα, το εξώφυλλο αυτό είναι σοκαριστικό αλλά και επίκαιρο…Aλλωστε και ο «αθλητικός» πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, μίλαγε για μία «παγκόσμια διακυβέρνηση»…
Επειδή λοιπόν συζητούσα με έναν φίλο, για την υπερσυσώρευση κεφαλαίου και τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις και τα κόλπα του «σείχη Γιαμανί» (1973 & 1979), αξίζει να πούμε ότι μετά τη 2η πετρελαϊκή κρίση, άρχισαν τα χρηματιστήρια να γιγαντώνονται,οι «φούσκες» να εξαπλώνονται και να παίζουν ακόμα πιο ενεργό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι…
Το άρθρο είναι αποκαλυπτικό και χρήσιμο.
Επιχείρησα μία μετάφραση (ελεύθερη) γιατί νομίζω ότι αξίζει.
Απολαύστε το…
Get ready for the phoenix. (government and businessmen are growing tired of floating exchange rates) (editorial)
The Economist (US)
January 9, 1988 | Copyright
THIRTY years from now, Americans, Japanese, Europeans, and people in many other rich countries and some relatively poor ones will probably be paying for their shopping with the same currency. Prices will be quoted not in dollars, yen or D-marks but in, let’s say, the phoenix. The phoenix will be favoured by companies and shoppers because it will be more convenient than today’s national currencies, which by then will seem a quaint cause of much disruption to economic life in the late twentieth century.
At the beginning of 1988 this appears an outlandish prediction. Proposals for eventual monetary union proliferated five and ten years ago, but they hardly envisaged the setbacks of 1987. The governments of the big economies tried to move an inch or two towards a more managed system of exchange rates-a logical preliminary, it might seem, to radical monetary reform. For lack of co-operation in their underlying economic policies they bungled it horribly, and provoked the rise in interest rates that brought on the stockmarket crash of October. These events have chastened exchange-rate reformers. The market crash taught them that the pretence of policy…
«Ετοιμαστείτε για ένα παγκόσμιο νόμισμα»
«Ετοιμαστείτε για τον Φοίνικα»
Economist
09/01/1988, τεύχος 306, σελ. 9-10
Σε τριάντα χρόνια από τώρα, οι Αμερικανοί, Ιάπωνες, Ευρωπαίοι, και οι άνθρωποι σε πολλές άλλες πλούσιες χώρες, και σε μερικές σχετικά φτωχές μάλλον θα πρέπει να πληρώνουν τα ψώνια τους με το ίδιο νόμισμα. Οι τιμές θα αναφέρονται όχι σε δολάρια, γιεν ή D-σήμα, αλλά ας πούμε, σε φοίνικες. Ο φοίνικας θα ευνοηθεί από εταιρείες και καταναλωτές, διότι θα είναι πιο βολικός από τα εθνικά νομίσματα του σήμερα, τα οποία μέχρι τότε θα φαίνονται μια περίεργη αιτία της μεγάληςαναστάτωσης στην οικονομική ζωή, στα τελειώματα του εικοστού αιώνα.
Στις αρχές του 1988 αυτή φαίνεται μία παράξενη πρόβλεψη.Προτάσεις για την τελική νομισματική ένωση είχαν πολλαπλασιαστεί πέντε και δέκα χρόνια πριν, αλλά δεν προβλέπεται καμία σχεδόν αποτυχία όπως του 1987. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων οικονομιών προσπάθησαν να μετακινήσουν μια ίντσα ή δύο προς ένα πιο διαχειρίσιμο σύστημα των
Σ' αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας καταρρίπτει με ιστορικά και πολιτικά επιχειρήματα τη σκευωρία του "προβλήματος της τρομοκρατίας" και καταγγέλει ότι το ίδιο το ιταλικό κράτος κατευθύνει και εκτελεί όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες, που τις αποδίδει άλλοτε στους φασίστες κι άλλοτε στους κομμουνιστές, από τη σφαγή της πλατείας Φοντάνα το 1969 μέχρι τη δολοφονία του Μόρο. Ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, γόνος μιας πλούσιας ιταλικής οικογένειας που κατηγορήθηκε και αυτός για παράνομες ενέργειες, ήταν ο πρώτος που από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ανέπτυξε τη θεωρία, σύμφωνα με την οποία τόσο οι Eρυθρές Tαξιαρχίες όσο και τρομοκρατικές ομάδες της άκρας δεξιάς, ήταν διαβρωμένες από τις κρατικές υπηρεσίες που τις χρησιμοποιούσαν. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους», δεν πιστεύει ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις είναι παραρτήματα των μυστικών υπηρεσιών. Eμφανίζεται πεπεισμένος, όμως, ότι διαβρώνονται από κρατικούς μηχανισμούς, οποίοι στη συνέχεια «κατευθύνουν τους απλοϊκούς, φανατικούς αγωνιστές» των οργανώσεων έτσι όπως θέλουν». Ωστόσο, για να γίνει αυτό, σημειώνει ο ίδιος, πρέπει να βγούν από τη μέση οι ιστορικές ηγεσίες. Kάτι, που έγινε στην περίπτωση των ιταλικών Eρυθρών Tαξιαρχιών και κατά βάσιμες εκδοχές, δεν αποκλείεται να έγινε – με άλλους όμως τρόπους – και στην περίπτωση της 17N.
