Το κοντινό μέλλον του αφροασιατικού Ελληνομπανανιστάν θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό που περιγράφεται σε αυτό το άρθρο, εξ αιτίας των αξιολύπητων, υπνωτισμένων, μικροπρεπών ψηφοφόρων.

Φιλοξενούμενοι εργάτες – Φιλοξενούμενοι εργάτες που λένε αντίο, αλλά δεν φεύγουν

Ίδρυμα Στρατηγικού Πολιτισμού

ALEXEY BELOV

Οι Γερμανοί Τούρκοι αισθάνονται περισσότερο από σίγουροι στο Γερμανικό έδαφος

Η λέξη "φιλοξενούμενος εργαζόμενος", η οποία είναι γνωστή σε όλους μας και συχνά γίνεται αντιληπτή με αρνητική χροιά, εμφανίστηκε στη Δυτική Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '60 του περασμένου αιώνα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συγχώνευση δύο γερμανικών λέξεων Gast -δηλαδή επισκέπτης- και Arbeiter -με την έννοια του εργάτη ή υπαλλήλου.

Απλώς από εκείνες τις μακρινές εποχές, η κατάσταση έχει αλλάξει αρκετά. Και παρόλο που οι φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι δεν έχουν σταματήσει να εκτελούν τα καθήκοντά τους ως εργαζόμενοι, δεν είναι φιλοξενούμενοι εδώ και πολύ καιρό. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι οι ιδιοκτήτες είναι τρομερά ευχαριστημένοι με τέτοιες μεταμορφώσεις.

Λοιπόν, τι λόγος υπάρχει να χαίρεσαι όταν οι φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι είναι σε μεγάλο βαθμό χαμηλής μόρφωσης, εξαιρετικά θρησκευόμενοι, αλλά κυρίως ομολογούν το Ισλάμ, ζουν μέσα στις μάλλον απομονωμένες κοινότητές τους και, ως εκ τούτου, προτιμούν να επικοινωνούν αποκλειστικά στη μητρική τους γλώσσα και δεν τείνουν σε κοινωνικές επαφές με τον γηγενή πληθυσμό, ερχόμενοι σε επαφή μαζί του κυρίως κατά τη διάρκεια της εργασίας;

Πάρτε για παράδειγμα τη Γερμανία. Όταν το ζήτημα της έλλειψης εργατικού δυναμικού έγινε οξύ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Γερμανική κυβέρνηση υπέγραψε μια σειρά από διεθνείς συμφωνίες με χώρες, μεταξύ των οποίων και ευρωπαϊκές, στις οποίες εκείνη την εποχή υπήρχε σημαντική αύξηση της ανεργίας. Έτσι, οι πρώτοι φιλοξενούμενοι εργάτες στο Γερμανικό έδαφος ήταν μετανάστες από την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Τουρκία, το Μαρόκο, τη Νότια Κορέα, την Πορτογαλία, την Τυνησία και τη Γιουγκοσλαβία.

Ως αποτέλεσμα της πολιτικής προσέλκυσης ξένων εργατών, ο αριθμός των αλλοδαπών στη Γερμανία αυξήθηκε από 280 χιλιάδες σε 2,6 εκατομμύρια μόνο μεταξύ 1960 και 1973.

Αρχικά, οι όροι των συναπτόμενων συμβάσεων προέβλεπαν τον προσωρινό χαρακτήρα της παραμονής των φιλοξενούμενων εργαζομένων στη Γερμανία -όχι περισσότερο από δύο χρόνια. Επιπλέον, αφορούσαν αποκλειστικά άνδρες σε ηλικία εργασίας και επέβαλαν απαγόρευση της οικογενειακής επανένωσης. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι ξένοι εργάτες επέστρεφαν στην πατρίδα τους. Υπήρχαν όμως και εκείνοι που δεν ήθελαν να το κάνουν αυτό. Κυρίως επρόκειτο για φιλοξενούμενους εργάτες από την Τουρκία- εθνοτικά Τούρκοι, Κούρδοι, Τσερκέζοι και πολλές άλλες εθνικότητες που κατοικούσαν στο κεντρικό τμήμα της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ανεπιτήδευτοι και εργατικοί, εντάχθηκαν γρήγορα στην οικονομική ζωή της Γερμανίας. Παρ' όλα αυτά, η τότε Γερμανική κυβέρνηση αντιτάχθηκε σθεναρά στην παράταση της παραμονής τους. Έτσι, ο υπουργός Εργασίας και Δημοσίων Υποθέσεων, ένας από τους ιδρυτές του κόμματος CDU (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση)Theodor Blank πίστευε ότι το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας είναι πολύ μεγάλο και ότι κατ' αρχήν η Γερμανία δεν χρειάζεται πλέον τόσους πολλούς νέους εργαζόμενους, αφού υπάρχουν αρκετοί άνεργοι στις φτωχές περιοχές της Γερμανίας που είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις κενές θέσεις εργασίας.

Φαίνεται ότι το ζήτημα έχει επιλυθεί. Στη συνέχεια όμως παρενέβη η γεωπολιτική - στο παιχνίδι μπήκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες με τελεσίγραφο απαίτησαν από τη Γερμανική ηγεσία όχι μόνο να επεκτείνει τις θεωρήσεις εργασίας στους Τούρκους φιλοξενούμενους εργάτες, αλλά και να αλλάξει τη νομοθεσία, ώστε να μπορούν να έρχονται στη Γερμανία ολόκληρες οικογένειες, να παίρνουν άδεια παραμονής και στη συνέχεια να υποβάλλουν αίτηση για πλήρη γερμανική υπηκοότητα.

Τι ενδιαφέρουν τις Ηνωμένες Πολιτείες οι Τούρκοι εργάτες στη Γερμανία, θα αναρωτηθείτε; Και όλα είναι απλά: ήταν εκείνη την εποχή που η Ουάσινγκτον προσπαθούσε να πείσει την Άγκυρα να αναπτύξει τους πυραύλους της με πυρηνική κεφαλή στο έδαφος της Τουρκίας (κάτι που αργότερα προκάλεσε την περίφημη κρίση της Καραϊβικής) και η τύχη των Τούρκων φιλοξενούμενων εργατών, τους οποίους η Τουρκία προσπαθούσε να ξεφορτωθεί ως περιττούς ανθρώπους, έγινε διαπραγματευτικό χαρτί.

Παρεμπιπτόντως, ιδού ένα μικρό κομμάτι "εναλλακτικής" ιστορίας, με θέμα το πώς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί όλα αν δεν υπήρχε η παρέμβαση των ΗΠΑ. Η γειτονική με τη Γερμανία Ελβετία χρειαζόταν επίσης πρόσθετο εργατικό δυναμικό μετά τον πόλεμο και κατέφυγε επίσης στη βοήθεια των φιλοξενούμενων εργατών, κυρίως Τούρκων. Αλλά σε αντίθεση με τη Γερμανία, οι Ελβετοί δεν άλλαξαν τους νόμους και περιόρισαν αυστηρά το χρονικό διάστημα για το οποίο εκδίδεται μια βίζα εργασίας. Ως αποτέλεσμα, μετά την ολοκλήρωσή της, κάθε φιλοξενούμενος εργάτης αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Έτσι, οι ελβετικές αρχές γλίτωσαν αρχικά από τον "πονοκέφαλο" που συνδέεται με το γεγονός ότι με την πάροδο του χρόνου, οι μετανάστες εργάτες που ξεχνούν ότι είναι απλώς επισκέπτες εδώ αρχίζουν να απαιτούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους κατοίκους, θέλοντας να διεκδικήσουν τους υψηλούς μισθούς τους, την υψηλής ποιότητας ιατρική περίθαλψη, τις καλές συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κ.λπ. ακόμη και το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή της χώρας.

Αλλά η Γερμανία δεν ήταν τόσο τυχερή. Ως αποτέλεσμα, μετά την ακύρωση για τους Τούρκους μετανάστες (τι είδους "φιλοξενούμενοι εργάτες" είναι μετά από αυτό;) Εξάλλου, ο αριθμός τους στη Γερμανία έχει αυξηθεί σε σχεδόν 5 εκατομμύρια ανθρώπους. Επιπλέον, περίπου το 80% του συνόλου των Τούρκων στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζουν στη Γερμανία.

Και εδώ αξίζει να μιλήσουμε για τα προβλήματα που σχετίζονται με αυτό.

Πρώτον, είναι δημογραφικά. Δεν είναι μυστικό ότι ο γηγενής πληθυσμός της Ευρώπης αργοπεθαίνει. Μην ξεγελιέστε από τους αριθμούς αύξησης του αριθμού των πολιτών της ΕΕ, όλα αυτά συμβαίνουν εις βάρος των νέων ή πρώην μεταναστών.

Η ηλικιακή διάρθρωση των Τούρκων στη Γερμανία είναι ριζικά διαφορετική από τον γερμανικό πληθυσμό. Ενώ το ένα τέταρτο των Γερμανών είναι άνω των 60 ετών, μόνο το 5% των Τούρκων είναι άνω των 60 ετών. Έτσι, οι Τούρκοι στη Γερμανία είναι κατά μέσο όρο σημαντικά νεότεροι από τους Γερμανούς και η φυσική αύξηση του πληθυσμού της τουρκικής διασποράς παραμένει πολύ σημαντική για πολλά χρόνια - κατά μέσο όρο 1,5% ετησίως.

Δεύτερον, η ενσωμάτωση. Οι Τούρκοι, σύμφωνα με τις σχολαστικές γερμανικές στατιστικές, αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα αλλοδαπών στη Γερμανία (πάνω από το 18% του συνολικού αριθμού των μη γηγενών κατοίκων), οι περισσότεροι από τους οποίους παραμένουν προσηλωμένοι στη μητρική τους γλώσσα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία και τις παραδόσεις τους, χωρίς ουσιαστικά να ενσωματώνονται στη Γερμανική κοινωνία.

Κάθε φορά που διεξάγεται στο γήπεδο ποδοσφαίρου ένας αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων της Γερμανίας και της Τουρκίας, οι Γερμανοτούρκοι, ακόμη και με γερμανικό διαβατήριο (και η διπλή υπηκοότητα εξακολουθεί να απαγορεύεται και ο καθένας από αυτούς πρέπει να κάνει μια επιλογή μεταξύ της παλιάς και της νέας πατρίδας), ζητωκραυγάζουν έντονα για τους δικούς τους, κυκλοφορούν στις γερμανικές πόλεις με θόρυβο και φασαρία με αυτοκίνητα, στολισμένα με τουρκικές σημαίες. Για να μην πούμε ότι μια τέτοια επιδεικτική αντιπαράθεση με τον ντόπιο πληθυσμό είναι πολύ ευχάριστη για τους Γερμανούς.

Μεταξύ των κύριων λόγων για την εγγύτητα της τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία, οι κοινωνιολόγοι αναφέρουν τη σταθερότητα της Γερμανικής κουλτούρας και της εθνικής ταυτότητας, τη μεγάλη διαφορά νοοτροπίας μεταξύ του γηγενή πληθυσμού και της τουρκικής διασποράς, την έλλειψη ανάγκης και κυρίως την επιθυμία για εργασία για την πλειοψηφία των Τούρκων γυναικών που εκτελούν το ρόλο της νοικοκυράς και έτσι δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν κοινωνικούς δεσμούς εκτός της ηθικής κοινότητας, συν τον αριθμό των μικτών γάμων.

Κατά κανόνα, η ανατροφή των παιδιών σε τέτοιες οικογένειες πραγματοποιείται από γυναίκες που ανατρέφουν τους απογόνους τους, φυσικά, σύμφωνα με τις παραδόσεις του τουρκικού εθνικού και θρησκευτικού πολιτισμού.

Ένα πρόσθετο στήριγμα στην απομόνωση της τουρκικής διασποράς είναι η εκτεταμένη τουρκική υποδομή στη Γερμανία. Οι Τούρκοι έχουν τη δυνατότητα να διαβάζουν καθημερινά τον Τύπο στη μητρική τους γλώσσα, να παρακολουθούν τουρκική τηλεόραση, να ακούνε τουρκικό ραδιόφωνο, να χρησιμοποιούν τουρκικές πηγές στο Διαδίκτυο, να πηγαίνουν σε τουρκικά εστιατόρια, καταστήματα, να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες εταιρειών παροχής υπηρεσιών όπου θα τους συναντήσουν οι ομοεθνείς τους. Ακριβώς το τέλειο σύστημα για αυτοαπομόνωση.

Και, τέλος, τρίτον - τα προβλήματα της αστικοποίησης. Η πλειονότητα των Γερμανών Τούρκων (περίπου το 60 %) ζει σε μεγάλα αστικά συγκροτήματα, κυρίως στην πρώην Δυτική Γερμανία. Ανάμεσα στα μέρη όπου ο τουρκικός πληθυσμός είναι πιο συγκεντρωμένος είναι τα κρατίδια της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και της Βάδης-Βυρτεμβέργης, οι πόλεις του Βερολίνου, το προάστιο Kreuzberg του οποίου αποκαλείται μάλιστα "μικρή Κωνσταντινούπολη", η Κολωνία, το Ντούισμπουργκ, το Ντίσελντορφ, η Φρανκφούρτη, το Μανχάιμ, το Μάιντς, το Μόναχο και η Στουτγάρδη.

Επιπλέον, σε ορισμένα μέρη υπάρχει μια απειλητική εθνοτική ανισορροπία. Έτσι, στην πόλη Μανγάιμ, που οι ίδιοι οι Γερμανοί αποκαλούν Μανχάιμ, την τρίτη (μετά τη Στουτγάρδη και την Καρλσρούη) μεγαλύτερη πόλη του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης, το κέντρο του 2,5 εκατομμυρίων - ισχυρού - οικισμού "Τρίγωνο του Ρήνου-Νέκαρ" από τα μέσα της δεκαετίας του '90 του εικοστού αιώνα, ο γηγενής γερμανικός πληθυσμός αποτελεί σαφή μειονότητα, σχεδόν σε επίπεδο στατιστικού λάθους. Είχα ζήσει εκεί αρκετούς μήνες στην εποχή μου, και αν δεν ήξερα με βεβαιότητα ότι βρισκόμουν στη Γερμανία και όχι στην Τουρκία, δεν θα το πίστευα ποτέ.

Αρχικά, οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τη γερμανική πολιτική, αλλά σταδιακά ισχυροποιούμενοι και εδραιωμένοι σε αυτή τη χώρα, συνειδητοποιώντας ότι βρίσκονται εδώ σοβαρά και για μεγάλο χρονικό διάστημα, η τουρκική διασπορά έγινε μια αξιοσημείωτη δύναμη τόσο στην εσωτερική όσο και στη διεθνή ζωή της Γερμανίας.

Δεν είναι μυστικό ότι την παραμονή των πρόσφατων εκλογών, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν έκανε ενεργή προεκλογική εκστρατεία μεταξύ των κατόχων τουρκικών διαβατηρίων στη Γερμανία, και ένα από τα γερμανικά κόμματα, το SPD, "σκαλίζει" σκόπιμα τους Τούρκους ψηφοφόρους προκειμένου να πάρει τις ψήφους τους στις εκλογές του κρατιδίου και των ομοσπονδιακών εκλογών. Έτσι, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τις εκλογές της Μπούντεσταγκ το 2005, σχεδόν το 90 % των Τούρκων πολιτών της Γερμανίας ψήφισαν τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Σε ανταπόδοση, το SPD άσκησε πιέσεις για την κατασκευή αρκετών τζαμιών σε μεγάλες γερμανικές πόλεις. Όπως οι ίδιοι οι Γερμανοί αστειεύονται θλιβερά, σήμερα το πρωί η Γερμανία ξυπνά όχι από τη μυρωδιά του φρεσκοζυμωμένου καφέ και των φρεσκοψημένων ψωμιών, αλλά από το τραγούδι του μουεζίνη από το ύψος του μιναρέ.

Τζαμί του Αμβούργου

Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όλο και περισσότερο σαν κανονικοί αφέντες στο γερμανικό έδαφος, ενώ δεν γίνονται Γερμανοί ούτε κατά την πίστη ούτε κατά το πνεύμα. Όσο για τους ίδιους τους Γερμανούς, η λανθασμένη ανοχή και η παράλογη μεταναστευτική πολιτική της Γερμανικής ηγεσίας μετατρέπει σταδιακά τους πρώην γηγενείς κατοίκους της Γερμανίας σε ένα ξένο στοιχείο, που αναγκάζεται να υποχωρεί όλο και περισσότερο κάτω από τον ήλιο σε απρόθυμους επισκέπτες.

Host -Workers – Host -workers -who -say -goodbye, but- don't- leave

https://fondsk.ru/news/2023/11/25/gastarbaytery-gosti-kotorye-proschayutsya-no-ne-ukhodyat.html

πηγή