Μία απάντηση στο “πόνημα” του Τάκη Μίχα εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35123
(περισσότερο) Αλγεινή (και λιγότερο) εντύπωση μου προξένησε η ανάγνωση του δημοσιεύματος του Τάκη Μίχα υπό τον τίτλο «Η Ποκαχόντας και η Μακεδονία». Το εν λόγω πόνημα επικεντρώνεται στην υποτιθέμενη «δυσκολία» (!) που αντιμετωπίζει ο Μάθιου Νίμιτς στις διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ του κρατικού μορφώματος πέριξ της πόλης των Σκοπίων και της Ελλάδας.
¨Όχι δεν είναι μόνο η αναφορά της γείτονος με την πλαστογραφική της ονομασία που ερεθίζει τα πατριωτικά αντανακλαστικά κάθε Έλληνα πολίτη, είναι (κυρίως) η χοντροκομένη και υστερόβουλη επίθεση στην ιστορική μνήμη που συντελείται. Δεν είναι απλά μια (ακόμη) προδοσία των εθνικών θέσεων εκ των έσω, είναι άσκηση στυγνής ιδεολογικής τρομοκρατίας και ποδηγέτησης. Η αστυνομία σκέψης είναι ήδη εδώ: σε αντιλαμβάνεται ως ιθαγενή και σου προσφέρει «νερό της φωτιάς» για να ξεχάσεις και «καθρεφτάκια» για να ξεχαστείς.
Να ξεχάσεις τον Δραγούμη και τον Μελά. Να ξεχάσεις πως εσύ ο ίδιος –σύσσωμος ως πανεθνικό κίνημα Νέμεσης- φώναξες το 92 «όχι». Μα πιο πολύ… Να ξεχαστείς χαζεύοντας την (με το ζόρι) «ευδαιμονία» σου στον μαγικό καθρέφτη της προόδου. Μόνο που ο καθρέφτης αυτός λειτουργεί παραμορφωτικά: η ηθική αντανακλάται ως οπισθοδρομική και η παράδοση ως εγγενής πρωτογονισμός μιας κοινωνίας (σχεδόν) σε αποσύνθεση. Και τί λοιπόν μένει για