Η σκανδαλώδης τραπεζική ληστεία

Μέχρι στιγμής δεν πλήρωσε κανένας τραπεζικός για τις τεράστιες ζημίες που προκλήθηκαν στην Ελλάδα ή/και για τα μνημειώδη σκάνδαλα – κάτι που δεν προξενεί εντύπωση, αφού τα κόμματα χρωστούν στις τράπεζες πάνω από 500 εκ. € που πήραν χωρίς εγγυήσεις, ενώ τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθούν (συνέντευξη).

«Όταν σε κλέβουν και σε εκμεταλλεύονται επανειλημμένα, χωρίς να καταλαβαίνεις πώς, τότε είσαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία επ’ άπειρον – όπως στο θέμα των τραπεζών, όπου αφενός μεν κόστισαν στους Έλληνες φορολογούμενους πάνω από 60 δις € και θα τους πάρουν τα σπίτια τους, αφετέρου κυριολεκτικά θησαύρισαν αρκετά διευθυντικά στελέχη τους, ενώ το κράτος από ιδιοκτήτης του 90% των μετοχών τους, σύντομα δεν θα του ανήκει καμία!»

Επικαιρότητα

Όταν κάποιος αναφέρεται στην πολλαπλή τραπεζική ληστεία που συντελείται στην Ελλάδα, κατηγορείται ως «κομμουνιστής» – παρά το ότι είναι φιλελεύθερος πιστεύοντας στην υγιή κερδοφορία και στη χρησιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά όχι στην αχόρταγη κερδοσκοπία και στην ασυδοσία του.

Για να μπορέσει να κατανοήσει τώρα κανείς τι έχει συμβεί, εισαγωγικά το τραπεζικό σύστημα δεν λειτουργεί όπως πολλές φορές φανταζόμαστε, ειδικά όσον
αφορά τις καταθέσεις και το δανεισμό – όπου οι τράπεζες δεν δανείζουν τις καταθέσεις τους, αλλά κατά 99% χρήματα που παράγουν από το πουθενά, έναντι εγγύησης 1% στην ΕΚΤ. Υπάρχει δε μία πρωτοβουλία Πολιτών στην Ελβετία (πλήρες χρήμα), η οποία μεταξύ άλλων προσπαθεί να επιβάλλει στις τράπεζες να δανείζουν μόνο τις καταθέσεις τους, χωρίς να το έχει ακόμη επιτύχει – ενώ αναφερθήκαμε ήδη στη χρησιμότητα των αποταμιεύσεων για το χρηματοπιστωτικό σύστημα (ανάλυση).

Περαιτέρω, όσον αφορά την κεφαλαιακή τους επάρκεια, στο παρελθόν (Βασιλεία Ι) ήταν μεν συνδεδεμένη με το παθητικό τους, μέρος του οποίου είναι οι καταθέσεις (αποτελούν στην ουσία εκούσιο δανεισμό των αποταμιευτών στην τράπεζα που μπορεί να χαθεί σε περίπτωση χρεοκοπίας της), αλλά στη συνέχεια (Βασιλεία ΙΙ) συνδέθηκε με το ενεργητικό τους (δάνεια προς τους πελάτες τους, κρατικά ομόλογα, μετοχές, ακίνητα κλπ.) – με τους σταθμισμένους κινδύνους που αναλαμβάνουν δανείζοντας ή επενδύοντας, τους οποίους όμως υπολόγιζαν οι ίδιες!

Σταθμισμένος κίνδυνος σημαίνει πως τα κρατικά ομόλογα έχουν μικρότερο κίνδυνο να χαθούν τα χρήματα (θεωρούταν μηδενικός έως πρόσφατα), με τα οποία αγοράζονται – ενώ τα εταιρικά μεγαλύτερο, τα δάνεια στα νοικοκυριά ή στις επιχειρήσεις ανάλογα με τους πελάτες που τα παίρνουν κοκ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα δάνεια σε πελάτες με υψηλή πιστοληπτική ικανότητα δίνονται με χαμηλότερα επιτόκια και πολύ πιο εύκολα από τα υπόλοιπα – αφού απαιτούν λιγότερα εγγυητικά κεφάλαια εκ μέρους των τραπεζών, λόγω του μικρότερου σταθμισμένου κινδύνου.

Τέλος, με τη Βασιλεία ΙΙΙ, η κεφαλαιακή τους επάρκεια πρέπει να είναι κατ’ ελάχιστο στο 8% του σταθμισμένου ενεργητικού τους, τα κύρια ίδια κεφάλαια τους (Tier 1 Common Equity) στο 4,5%, ενώ το σύνολο των βασικών ιδίων κεφαλαίων τους (Tier 1) στο 6% των σταθμισμένων στοιχείων του ενεργητικού τους και των στοιχείων εκτός ισολογισμού –  από 4% που ίσχυε. Με ένα απλοποιημένο παράδειγμα, υποθέτουμε πως μια τράπεζα έχει 100 € σε βασικό κεφάλαιο και 2.000 € σε ανεξόφλητα δάνεια – τα οποία έχουν συντελεστή στάθμισης κινδύνου 80%. Ως εκ τούτου, ο δείκτης κεφαλαίου της Τράπεζας Tier 1  μπορεί να υπολογιστεί ως εξής: Tier 1 = {100 € ./. (2000 € X 80%)} X 100 = 6,25%.

Συνεχίζοντας, όταν αναφέραμε πως πληρώνουμε τις τράπεζες για να πάρουν τα σπίτια μας και να εξαγοράσουν τις εταιρίες μας σε εξευτελιστικές τιμές και με αποικιοκρατικές συμφωνίες, όπως συνέβη με τη FRAPORT, κατηγορηθήκαμε πως δεν ισχύει – επειδή τα σπίτια δεν είναι δικά μας, αφού τα χρωστάμε!

Εν τούτοις, όταν κάποιος αγόρασε ένα σπίτι με 100.000 €, η τιμή του οποίου λόγω της κρίσης έπεσε στις 50.000 €, ενώ τα εισοδήματα του μειώθηκαν πάνω από 50% εξαιτίας των υπερβολικών φόρων και των λοιπών επιβαρύνσεων χωρίς δική του ευθύνη, αλλά των δανειστών που επέβαλλαν τα καταστροφικά μνημόνια, ήταν αδύνατον να εξοφλήσει τις δόσεις των δανείων του – πόσο μάλλον όταν δεν στηρίχθηκε από κανέναν, ενώ οι τράπεζες στηρίχθηκαν από τους φορολογουμένους με 40 δις € κεφάλαια συν 17 δις € αναβαλλομένους φόρους συν τους φόρους που δεν θα πληρώσουν, λόγω των προβλέψεων ζημιών που εγγράφουν.

Όσον αφορά τώρα τα κόκκινα καταναλωτικά και γενικότερα τα μη εγγυημένα δάνεια των τραπεζών (=στοιχεία του ενεργητικού τους), τα οποία έδιναν αφειδώς για να εισπράξουν προμήθειες τα στελέχη τους, οι ευθύνες τους είναι τεράστιες – κάτι που ισχύει επίσης για εκείνες τις επενδύσεις τους που αποδείχθηκαν ζημιογόνες (και αυτές στοιχεία του ενεργητικού τους), με αποτέλεσμα να θέσουν σε κίνδυνο τις καταθέσεις των Ελλήνων, με τις οποίες σήμερα τους εκβιάζουν όπως και το 2015. Μέχρι στιγμής πάντως δεν πλήρωσε κανένας τραπεζικός για τα τεράστια λάθη και τις παραλείψεις – κάτι που δεν προξενεί εντύπωση, αφού τα κόμματα χρωστούν στις τράπεζες πάνω από 500 εκ. €, τα οποία πήραν επίσης χωρίς εγγυήσεις, ενώ τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθούν (οπότε θα τα πληρώσουμε εμείς).

Στα πλαίσια αυτά ερωτηθήκαμε εάν είμαστε υπέρ των καταθετών ή υπέρ των δανειοληπτών, σε σχέση με το άρθρο μας «Ο τελικός της κλοπής της Ελλάδας» – από ανθρώπους προφανώς που έχοντας χειραγωγηθεί από το σύστημα, πιστεύουν πως οι δανειολήπτες θα πρέπει να ληστευθούν για να μη ζημιωθούν οι καταθέτες, ενώ οι ευθύνες δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο ομάδες, αλλά αφενός μεν στην Τρόικα, αφετέρου στις τράπεζες. Ειδικά όσον αφορά τα νέα τεχνάσματα τους, υπενθυμίζοντας πως ενώ το δημόσιο κατείχε σχεδόν το 90% των μετοχών τους το 2013, σήμερα η συμμετοχή του είναι ελάχιστη με την κλοπή μέσω της δεύτερης (2014) και τρίτης (2015) κεφαλαιοποίησης, γράψαμε τα εξής:

«Υποθετικά έχει αγοράσει κάποιος ένα ακίνητο έναντι 150.000 € με δάνειο από την τράπεζα. Έχει πληρώσει προκαταβολικά 30.000 € και δόσεις 20.000 €. Αδυνατεί να πληρώσει παραπάνω, οπότε το σπίτι του κατάσχεται, πλειστηριάζεται για 40.000 €, το χάνει και μένει χρεωμένος στην τράπεζα με 60.000 € συν τους τόκους, συν τα έξοδα της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού.

Η τράπεζα είναι ο αγοραστής μέσω μίας θυγατρικής της εταιρείας ακινήτων που το αγοράζει για 40.000 €, ενώ η ίδια κερδίζει από τη μη πληρωμή φόρων το 52% του δανείου, για το οποίο έχει δημιουργήσει προβλέψεις – συνεχίζοντας να απαιτεί από το δανειολήπτη τα 60.000 € συν τους τόκους, συν τα έξοδα της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού. Η εταιρεία ακινήτων της τράπεζας (α) είτε το πουλάει 150.000 € με κέρδος 110.000 € (β) είτε λιγότερο με χαμηλότερο κέρδος, (γ) είτε το νοικιάζει. Καθαρή δουλειά!» (πηγή)

Ολοκληρώνοντας, το θέμα των τραπεζών είναι πολύ σημαντικό, αφού μέσω αυτών θα μεταφερθεί ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων στους νέους ιδιοκτήτες της χώρας – με τεράστια «σκάνδαλα» ενδιάμεσα, όπως μάλλον ήταν η απορρόφηση της Εγνατίας από τον τότε επικεφαλής της Πειραιώς, η υφαρπαγή των θυγατρικών των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, η ΑΤΕ κοκ. Ακολουθεί μία πρόσφατη συνέντευξη του κ. Βιλιάρδου στον κ. Τράγκα, στα Παραπολιτικά FM.


analyst.gr