ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1819 ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 (14ο μέρος)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 13^ο ΜΕΡΟΣ

5. La calunnia è un venticello. Ποιον Καποδίστρια προσπάθησε να δολοφονήσει η πένα του Κοραή και να εξαφανίσει η παρέμβαση του Δημαρά;

Στον 18^ο αιώνα η δυτικότροπη επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης περνάει μέσα από το δόγμα της φυσιοκρατίας και την ιδέα της ανθρώπινης λογικής που «ελεύθερη» μπορεί να εξετάσει αν η πίστη αληθεύει. Μέσω της ψυχολογίας (αυτοχαρακτηρισμοί και φενάκες), η επιστήμη εμφανίζεται να μην επιβεβαιώνει και να αμφισβητεί τον Θεό της Βίβλου. Το νεωτερικό πακέτο περιλαμβάνει και την «διατήρηση» της χριστιανικής κατήχησης, την οποία από θεϊκή αποκάλυψη – πατερική θεολογία μετατρέπει σε ηθικιστική φιλοσοφία. Την εκφράζει το νεωτερικό εθνικό κράτος. Ο χριστιανισμός από κοινωνική ομολογία πίστης γίνεται εθνική παράμετρος, υποταγμένη στην πολιτική και ειδικότερα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Αναφερθήκαμε συχνά σε συνειδητά «αντιχριστιανική» τάση μέσα στον πνευματικό και εταιρικό χώρο της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι διακρίναμε δυο σταθερές, αντίπαλες τάσεις που
δεν περιορίζονται μέσα σε έθνη ή κρατικά σύνορα και οι οποίες συγκρούονται μεταξύ τους, χωρίς να σημαίνονται ή να ταυτοποιούνται εκατέρωθεν. Ανάλογα με την περιοχή, τον χρόνο και τις επί μέρους συνθήκες, η σύγκρουση λαμβάνει μορφές όπως το «ανατολικό ζήτημα», η «αμερικανική χειραφέτηση», η «κοινωνική εξέγερση», ενώ το χρήμα, που κινεί τα πάντα, έρχεται κι αυτό να οριστεί ως εμπορικό κέρδος με δυο τρόπους, τη στιγμή που ο ένας απ’ αυτούς ορίζει ήδη τα χρηματιστηριακά παίγνια και θεμελιώνει τα ιδιωτικά νομίσματα μέσω των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών που δανείζουν τα κράτη. Το ποιος από τους δυο (χριστιανοί ή αντιχριστιανοί) ξεκινά και ποιος σπεύδει εκ των υστέρων στην υπόθεση της ευρωπαϊκής αναγέννησης και του διαφωτισμού είναι ένα ενδιαφέρον, αλλά ξεχωριστό ερώτημα.

Για συνέχεια της ανάρτησης εδώ