booksonthesites.blogspot.com
Εάν εξαιρέσουμε τον κυνισμό, την ειρωνεία, και τον ναρκισσισμό που αποπνέουν οι κατά καιρούς δηλώσεις του για το σκοπιανό, η γλώσσα του σώματος και η συνακόλουθη έκφραση του προσώπου του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, τότε οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι, από τον Νοέμβριο του 2017, έκανε μία φιλότιμη προσπάθεια να μας πείσει ότι διαθέτει μία αίσθηση πολιτικού ρεαλισμού, της ρεαλπολιτίκ κατά την ευρωπαϊκή διπλωματική γλώσσα.
Όμως, ταυτόχρονα, ο κ. Κοτζιάς μας άφηνε και μία αίσθηση πως ήθελε να μας διαβεβαιώσει ότι …όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Σκοπιανό; Σιγά το πρόβλημα! Είναι να απορεί κανείς πώς έμεινε άλυτο τόσα χρόνια! Άντε τώρα που «λύσαμε» το σκοπιανό, να λύσουμε και το αλβανικό, να λύσουμε και το βουλγαρικό να λύσουμε και το τουρκικό και μετά να κλείσουμε, ως αχρείαστες, τις διπλωματικές υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών.
Πριν τη συζήτηση στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ε.Ε. στο Λουξεμβούργο για το θέμα της διεύρυνσης των δυτικών Βαλκανίων, ο κ. Κοτζιάς απηύθυνε έκκληση προς όλες τις πλευρές «να κατανοήσουν ότι υπάρχουν πράγματι προβλήματα με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία, αλλά
μπορούν να λυθούν πιο αποτελεσματικά εάν ενταχθούν σε μια διαδικασία monitoring και screening». Αν και οι ξενόγλωσσοι αυτοί όροι δεν αποτελούν παρά μία διπλωματική κοινοτοπία, ως διπλωματική πρακτική είναι ευρέως γνωστοί στις υπηρεσίες των Βρυξελλών και δύσκολα θα τις κατέτασσε κανείς στις πρακτικές μίας ρεαλπολιτίκ.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο υπουργός Εξωτερικών χαρακτήρισε τη συμφωνία των Πρεσπών ότι «ήταν το καλύτερο νέο της Ευρώπης εδώ και μια 5ετία», επισημαίνοντας τα εξής: «Σε μια εποχή που είχαμε κρίση της ευρωζώνης, κρίση ταυτότητας, εμβάθυνσης ή διεύρυνσης, το brexit, έχουμε και το Μεταναστευτικό, σε αυτήν την εποχή λύθηκε ένα πρόβλημα που αφορούσε και στην ΕΕ. Αναγνωρίστηκε η δυνατότητα της διπλωματίας να λύνει προβλήματα και να μην κοιτάει η Ευρώπη προς τα πίσω».
Με λίγα λόγια, ο κ. Κοτζιάς ισχυρίστηκε ότι μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων της Ευρώπης των 29, αυτός και μόνον αυτός ήταν ο φορέας των good news της τελευταίας πενταετίας. Δηλαδή, το ιδιωτικό συμφωνητικό Κοτζιά – Ντιμιτρόφ είναι καλύτερο νέο και από τη δήθεν καθαρή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια;
Μόνιμη επωδός των επιχειρημάτων του κ. Κοτζιά υπήρξε ότι από τη συμφωνία για το σκοπιανό θα έπρεπε να βγουν όλοι κερδισμένοι. Σε συνέντευξή του σε εκπομπή της ΕΡΤ, ο κ. Κοτζιάς σημείωσε: «Αυτό που χρειάζεται είναι η FYROM να αποκτήσει, και εμείς να το επιδείξουμε, μια κουλτούρα συναίνεσης και συμβιβασμού, που σημαίνει ότι ούτε εμείς ούτε εκείνοι μπορούν να τα πάρουν όλα. Πρέπει να βρούμε έναν συμβιβασμό που να είναι ωφέλιμος και για τα δύο κράτη ο οποίος να αντέχει στο χρόνο».
Μας είχε προειδοποιήσει, λοιπόν, ότι επρόκειτο για μία συμφωνία win-win, μόνο που οι στρατηγικές διαπραγμάτευσης win – win αφορούν τις επιχειρηματικές συμφωνίες – συγχωνεύσεις, στις οποίες επιδιώκεται τα δύο συμβαλλόμενα μέρη να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από μία μακράς διάρκειας επιτυχημένη επιχειρηματική συνεργασία. Μπορεί ο καθένας να εντρυφήσει στις 5 στρατηγικές, όπως τις αναλύουν οι ειδικοί της Νομικής Σχολής του Harvard, που οδηγούν σε μία πραγματικά επιτυχημένη συμφωνία win – win. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν είναι ούτε πολυεθνική ούτε αμοιβαίο κεφάλαιο κ. Κοτζιά, ή μήπως είναι;
 |
| Βενιζέλος και Ινονού, το 1930 είχαν "λύσει" και αυτοί τα ελληνοτουρκικά. |
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το πολιτικό ψυχογράφημα του κ. Κοτζιά γράφτηκε το 1925 από τον Ξενοφώντα Στρατηγό. Ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου και μέλος των κυβερνήσεων Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη μικρασιατική καταστροφή αλλά πολύ σύντομα αποφυλακίστηκε. Πέθανε το 1927 στην Ελβετία αλλά πρόλαβε και μας κληροδότησε το πολιτικό ψυχογράφημα του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ταιριάζει γάντι στην εικόνα που εμφάνισε ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών με την αυθαίρετη πολιτική του στο σκοπιανό, ερήμην της λαϊκής βούλησης.
«Από χαρακτήρος και ιδιοσυγκρασίας ανυπόμονος, μη έχων την δύναμιν να συγκρατή τον εαυτόν του εν τη αναμονή και παραβλέπων το ότι ο βίος των Εθνών δεν μετράται με ημέρας αλλά με αιώνας, ήτο ο άνθρωπος των ταχειών, προχείρων, ριζικών και τελειωτικών λύσεων παντός ζητήματος, επί τη βάσει των περιστάσεων της στιγμής. Έσπευδεν, ως ο φοβούμενος μήπως άλλος τον προλάβη, να πραγματοποιήση την τελικήν εκκαθάρισιν του «δούναι» και «λαβείν» του Ελληνισμού, προεξοφλών προς τούτο το μέλλον αυτού… Εκάστη των λύσεών του, πραγματοποιουμένη, θα εκανόνιζεν αμετακλήτως την τύχην των επερχομένων γενεών, αλλά κατά διάφορον εκάστοτε τρόπον. Αι αποφάσεις, ας εκάστοτε υπηγόρευεν η φαντασίαν του, η ευκόλως διεγειρομένη εκ τυχαίων ή ασυστάτων πολλάκις εντυπώσεων, άς απεκάλει «διαισθήσεις» απέβλεπον σχεδόν πάντοτε εις λύσεις τελειωτικάς. Η στιγμή ή η «ευκαιρία» εξήσκει επί της ιδιοσυγκρασίας του εντελώς ιδιάζον και καταπληκτικής εντάσεως γόητρον, εξ ού καθίστατο έξαλλος.
…Υπό το κράτος τοιαύτης διεγέρσεως ενήργει ως μαινόμενος, η διάνοιά του συνεσκοτίζετο υπό του πάθους, όπερ εκυριάρχει ολοκλήρου της υπάρξεώς του, η δε ομολογουμένη διαύγεια της κρίσεως αυτού εθολούτο… Όλα αμέσως, άνευ αναβολής, άνευ χρονοτριβής δια να μη χαθή η «ευκαιρία»!
… Απεριόριστος εγωπάθεια τον παρώρμα εις το να μη ανέχηται υπό τον ουράνιον θόλον, όστις περιέβαλε τον ιδικόν του κόσμον, ειμή μόνον υποτελείς, όργανα πειθήνια και άβουλα, θαυμάζοντα τα παράβολα σχεδιά του και εξυπηρετούντα ανεξετάστως αυτά. Άρχοντες και αρχόμενοι, σκέψις, ελευθέρα βούλησις, λαϊκή θέλησις, έπρεπε να είνε υποπόδιον των ποδών του…».
Από πολύ νωρίς, όταν «έσκασε» η ακόρεστη βουλιμία του κ. Κοτζιά να λύσει το σκοπιανό (Δεκέμβριος 2017), εκδηλώθηκαν και οι αλαζονικές απόψεις του: «Αυτό που χρειάζεται είναι μία πλειοψηφία βουλευτών, όχι μία πλειοψηφία κομμάτων. Και μια πλειοψηφία ευθύνης. Όποιος θέλει να πάρει ευθύνη είναι μία πλειοψηφία» καθώς δεν «μπορεί να μένει άλυτο ένα ζήτημα γιατί κάποιοι παίζουν με το μέλλον της χώρας».
Όποιος θέλει να πάρει ευθύνη είναι μία πλειοψηφία! Οι θλιβερές μειοψηφίες έχουν ξεσαλώσει με φαινομενικά καινοφανείς, αλλά στην πραγματικότητα παλαιομοδίτικες διεθνιστικές θέσεις. Δηλαδή, αν πάρει κάποιος την ευθύνη να καταλύσει το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, τότε καθίσταται αυτομάτως και πλειοψηφία; Αν κάποιος πάρει την ευθύνη να αλλάξει το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, τότε καθίσταται αυτομάτως πλειοψηφία;
Συνεπώς, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η αντιπαράθεση του κ. Κοτζιά με όλο το πολιτικό φάσμα, το οποίο αποδόμησε άρθρο – άρθρο το ιδιωτικό συμφωνητικό των Πρεσπών. Εκτός όλων των άλλων, σας παραπέμπω στην υποδειγματική ομιλία του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη βουλή. Πρόσφατο παράδειγμα υπήρξε η «κόντρα» του υπουργού Εξωτερικών με τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα, στην οποία τα πράγματα ειπώθηκαν με το όνομά τους:
«Για δεύτερη φορά τις τελευταίες μέρες ο κ. Κοτζιάς επιλέγει να μου επιτεθεί με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, απλώς επειδή διαφωνώ με την κατάπτυστη, εθνικά επιζήμια και επικίνδυνη 'συμφωνία' του με τον κ. Ντιμιτρόφ, χωρίς καμιά προσωπική πολιτική ή κομματική επιδίωξη. Καλά θα κάνει ο κ. Κοτζιάς να συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι η αλαζονική συμπεριφορά του, ο διχαστικός του λόγος και η επιμονή του στο λάθος, δυστυχώς δεν βλάπτουν μόνο τον ίδιο και την κυβέρνησή του αλλά συνολικά τη χώρα».
Μέγιστο διπλωματικό ατόπημα του κ. Κοτζιά η επίκληση της «εθνικής γραμμής», όπως διαμορφώθηκε, υποτίθεται, στο Βουκουρέστι το 2008. Σχήμα οξύμωρο, οι «διεθνιστές» να επικαλούνται μία «εθνική γραμμή», και μάλιστα ενός Κώστα Καραμανλή. Την «εθνική γραμμή» ενός Καραμανλή για τον οποίον γέμιζαν τους τοίχους με συνθήματα όπως «να τελειώνουμε με τον Καραμανλή και την παρέα του». Πράγματι, με τον Καραμανλή και την παρέα του τελείωσαν και τώρα χαριεντίζονται και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με τη δική τους παρέα, τους διεθνείς τοκογλύφους και τα τσιράκια τους στις Βρυξέλλες, εφαρμόζοντας πιστά τα μνημόνια, τα οποία θα έσκιζαν με ένα νόμο και ένα άρθρο. (Η υπογραφή του ιδιωτικού συμφωνητικού Κοτζιά - Ντιμιτρόφ την ημέρα των γενεθλίων του Μάθιου Νίμιτς δέον να θεωρηθεί ως σύμπτωση).
Εθνική γραμμή για το θέμα των Σκοπίων υπήρξε μία και μοναδική. Η απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992. ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΑΥΤΟΥ. Ο Κοτζιάς, λοιπόν, εξοβέλισε από τη σκέψη του αυτή την εθνική γραμμή, την οποία είχε υιοθετήσει τότε σύσσωμη η πολιτική, πανεπιστημιακή και πνευματική ηγεσία της χώρας.
«Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων αποτελούσε, τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωρισθούν τα Σκόπια ως χωριστό κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία“, η επιβουλή κατά της Ελλάδας καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.
Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, καθώς δεν καλύπτει το σύνολο αλλά μέρος μόνο του εθνικού γεωγραφικού χώρου τον οποίο υποδηλώνει το όνομά του, θα τείνει, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά, να λειτουργεί ως “εθνικό κέντρο”, πράγμα που συνεπάγεται “δυνάμει” εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών κρατών, καλλιεργώντας έτσι τον αλυτρωτισμό των κατοίκων του, παρά το ότι αυτοί διαφέρουν εθνολογικά (είναι Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι) από τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας.
Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων. Η χρήση της ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο σε ανεξάρτητο πλέον κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.
Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας "Μακεδονία” τα Σκόπια – αν το κράτος τους τύχει της αναγνώρισής σας – δημιουργούν ένα πλάσμα (fiction), το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και θα καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως “εθνικό όραμα” την προοπτική μιας “ενιαίας Μακεδονίας”, τμήμα της οποίας θα θεωρείται και η λεγόμενη “Μακεδονία του Αιγαίου” – όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία – με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες».
Απόσπασμα από την Ανοικτή Επιστολή που συνυπέγραψαν και απέστειλαν, τον Μάρτιο του 1992, προς τους 12 υπουργούς των Εξωτερικών της τότε ΕΟΚ, ο Οδυσσέας Ελύτης μαζί με άλλες 5 προσωπικότητες, τον Ιωάννη Γεωργάκη, την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, τον Αριστόβουλο Μάνεση, τη Μελίνα Μερκούρη και το Δημήτρη Τσάτσο.
Το ιδιωτικό συμφωνητικό Κοτζιά – Ντιμιτρόφ δεν υπήρχε σε καμία προεκλογική εξαγγελία και σε καμία προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων. Δεν μας εκπλήσσει το θράσος και ο κυνισμός των κυβερνητικών χειρισμών στο θέμα αυτό, το οποίο επιδιώκουν να το «λύσουν» χωρίς να έχουν καμία νομιμοποιητική εντολή όντας αυτή τη στιγμή μία θλιβερή μειοψηφία και σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση.
istorikimnimi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου