 |
| Η Βρετανία πίεσε την Αυστρία να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες, δήλωσαν στη Βιέννη (κλικ για μεγέθυνση) |
Παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού
Η απέλαση 60 Ρώσων διπλωματών από τις ΗΠΑ και 50 άλλων από διάφορες άλλες χώρες, θα έπρεπε να ήταν μια στιγμή περισυλλογής για όλη την ανθρωπότητα. Είναι μια ένδειξη του πόσο κοντά έχει φτάσει ο κόσμος στο χείλος ενός μεγάλου πολέμου.
Καταρχήν αυτό το τωρινό επεισόδιο δεν μπορεί να συγκριθεί με
τους 55 σοβιετικούς που απελάθηκαν από τον Ρόναλντ Ρέϊγκαν το 1986, ή τους 50 που απέλασε ο Τζωρτζ Μπους το 2001. Εκείνες οι ενέργειες είχαν άμεση σχέση με κατασκοπευτική δράση, στην οποία όλες οι χώρες επιδίδονται, εναντίον φίλων όσο και εχθρών. Οι Ρώσοι το κάνουν, οι Αμερικανοί το κάνουν, όλοι το κάνουν. Δεν υπάρχει τίποτα το εξαιρετικό στην περικοπή της αριθμητικής δύναμης από καιρού σε καιρό.
Αλλά αυτές οι τελευταίες απελάσεις δεν έχουν καμιά σχέση με το πόσοι από τους Ρώσους μπορεί να είναι πράγματι κατάσκοποι. Ούτε με τις ανόητες κατηγορίες περί ρωσικής ανάμειξης στις εκλογές για να «προκληθεί διχόνοια» και να «δυσφημιστεί η αμερικανική δημοκρατία». Στην πραγματικότητα δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση με τον αναπόδεικτο ισχυρισμό του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ότι «η Ρωσία χρησιμοποίησε ένα στρατιωτικής κατηγορίας νευροτοξικό παρασκεύασμα σε απόπειρα να δολοφονήσει έναν Βρετανό υπήκοο και την κόρη του, στο Σώλσμπερυ.»
Η απουσία αποδεικτικών στοιχείων ότι οι Ρώσοι βρίσκονται πίσω από την απόπειρα επίσης δεν έχει καμιά σχέση με την ουσία της κρίσεως. Χωρίς αποδεικτική τεκμηρίωση δεν ήταν και οι κατηγορίες σε βάρος της κυβέρνησης της Συρίας για βομβαρδισμούς με χημικά; Οτιδήποτε και αν συνέβη στους Σκρίπαλ και οποιοσδήποτε και αν είναι ο δράστης, η όλη υπόθεση του Σώλσμπερυ δεν είναι παρά απλό πρόσχημα.
Όχι, ο πραγματικός αντικειμενικός σκοπός είναι πολύ απλούστερος. Καταγγέλλοντας την αμερικανική ενέργεια, ο Ρώσος πρεσβευτής στον ΟΗΕ Ανατόλι Αντόνωφ δήλωσε πως είπε στους Αμερικανούς συνομιλητές του (Στέϊτ Ντιπάρτμεντ) ότι « Οι ΗΠΑ έκαναν ένα πολύ κακό βήμα, κόβοντας ότι πολύ λίγο είχε απομείνει από τις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις».
Αλλά κόβοντας τα τελευταία υπολείμματα αυτών των σχέσεων είναι ακριβώς αυτό στο οποίο στόχευαν οι απελάσεις. Η διακοπή των Αμερικανο-Ρωσικών σχέσεων δεν είναι το μέσο για ένα σκοπό –είναι ο σκοπός.
Για αρκετά χρόνια πολλοί σχολιαστές και αναλυτές αναρωτιούνταν εάν οι ΗΠΑ και η Ρωσία βρίσκονταν ήδη σε έναν Ψυχρό Πόλεμο και σε καταφατική απάντηση, εάν τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Η προσφυγή στο Μαντείο μπορεί τώρα να σταματήσει. Η απάντηση είναι πια ολοφάνερη. Ναι βρισκόμαστε σε Ψυχρό Πόλεμο και μάλιστα από αρκετό καιρό. Στην πραγματικότητα είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι από αμερικανικής πλευράς ο πρώτος Ψυχρός Πόλεμος είχε ποτέ σταματήσει. ΄Οσον καιρό είχαμε στην Μόσχα μια κυβέρνηση ανδρεικέλων, υπό τον Γέλτσιν στα 1990,μπορούσαμε να κάνουμε όπως μας ευχαριστούσε. Να λεηλατούμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσίας, με την βοήθεια διεφθαρμένων ολιγαρχών, εγκατεστημένων από Δυτικούς «εμπειρογνώμονες» (σε ρωσικά υπουργεία, κρατικές επιχειρήσεις και τράπεζες). Να επεκτείνουμε το ΝΑΤΟ ανατολικά, έχοντας υποσχεθεί «ούτε μια ίντσα». Να βομβαρδίζουμε την Σερβία. Να εισβάλουμε στο Ιράκ. Να επεκτείνουμε και άλλο το ΝΑΤΟ. Να στήνουμε επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος εν ονόματι της «δημοκρατίας». Να αναγγέλλουμε ότι Ουκρανία και Γεωργία θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ.
΄Οσο για την δεύτερη ερώτηση –όχι, τα πράγματα δεν θα πάνε προς το καλύτερο. Και ίσως ποτέ. Καλά και τι γίνεται με τον Πρόεδρο Τραμπ, τον άνθρωπο που είναι υποτίθεται ο ηγέτης του αναχρονιστικά αποκαλούμενου «Ελεύθερου Κόσμου»; Αυτός δεν είναι που έχει δηλώσει πως θέλει καλύτερες σχέσεις με την Ρωσία;
Την απάντηση έδωσε ο τέως εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην κυβέρνηση Ομπάμα, ναύαρχος Τζων Κίρμπι, που δήλωσε οι απελάσεις «υιοθετήθηκαν από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας επειδή ήταν ανήσυχοι ότι μερικά πράγματα που άκουσαν ή δεν άκουσαν από τον Πρόεδρό μας για τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν μπορεί να σημαίνουν ότι θα είναι ήπιος με την Μόσχα. Αλλά αυτά (που τώρα συμβαίνουν) τους λένε ότι οι επαγγελματίες της εθνικής ασφάλειας, με τους οποίους συνομιλούσαν ιδιαιτέρως με κλειστές πόρτες, επέβαλαν την άποψή τους και η αμερικανική πολιτική ακολουθεί αυτό που πάντοτε υποσχόντουσαν, που είναι το μαστίγιο.»
Ίσως ο Κίρμπι να υπερβάλλει πόσο μερικοί από τους Ευρωπαίους δορυφόρους μας θέλουν πράγματι μιαν αναμέτρηση με την Μόσχα, αλλά έχει απόλυτα δίκιο για τον ρόλο των «επαγγελματιών της εθνικής ασφάλειας» που «ενεργούν πίσω από κλειστές πόρτες». Μην γελιέστε, από όλες τις αιρετικές εκλογικές εξαγγελίες του Τραμπ το 2016 κατά του δικομματικού κατεστημένου στην Ουάσιγκτον καμιά δεν προκάλεσε μεγαλύτερη ανησυχία από αυτό που φαίνεται να ήταν η γνήσια επιθυμία του για μιαν νέαν ύφεση με την Μόσχα.
Η πολιτική τάξη της χώρας μισεί τον Τραμπ για πολλούς λόγους. Οι θέσεις του για την μετανάστευση και το εμπόριο βρίσκονται στην κορυφή της λίστας. Αλλά για το βαθύ κράτος και τον δημοσιογραφικό βραχίονά του η δαιμονοποίηση της Ρωσίας και του Βλαντιμίρ Πούτιν προσωπικά είναι μια επικίνδυνη μονομανία –και ο Τραμπ αντιπροσώπευε μιαν απειλή. Σε αυτό οφείλεται η υστερική εκστρατεία περί ρωσικής παρέμβασης στις εκλογές και Ρώσων πρακτόρων που εξαπολύθηκε από τον Φάκελο Steele,( Βρετανού πρώην κατασκόπου στη Ρωσία) με «στοιχεία» που υποτίθεται εξέθεταν τον Τραμπ σε ρωσικό εκβιασμό -φάκελο που είναι και εδώ γεμάτος βρετανικά (ειδικά της ΜΙ6) αποτυπώματα.
Κύριος στόχος της επιχείρησης ήταν πάντοτε να εγκιβωτίσουν τον Τραμπ και να τον εμποδίσουν να ακολουθήσει οποιανδήποτε άλλο οδό πλην εκείνης, της καταστροφικής, πού ακολούθησαν οι Μπιλ Κλίντον, Τζωρτζ Μπους και Μπάρακ Ομπάμα. Τελευταία ένας Δημοκρατικός γερουσιαστής εξέφρασε την ανησυχία του για τον διορισμό του πολεμοχαρούς Τζων Μπόλτον ως νέου συμβούλου εθνικής ασφάλειας του Προέδρου, επιλογή που υποδηλώνει ότι ο Τραμπ σχηματίζει «μια κυβέρνηση πολέμου που , από γκάφα, μπορεί να μας οδηγήσει σε μιαν νέα τρομακτική σύρραξη.»
Αλλά που ήταν ο καλός γερουσιαστής και οι αριστεροί συνάδελφοί του στην αυτό-αποκαλούμενη «αντίσταση» κατά του Τραμπ, όταν επέμεναν για νέες νομοθετημένες κυρώσεις, αξίωναν και έστελναν υψηλής φονικότητας όπλα στην Ουκρανία, ζητούσαν βομβαρδισμό της Συρίας και γενικά κατηγορούσαν τον Τραμπ ότι είναι προδότης σε συνέργεια με τον Πούτιν;
Ορίστε τώρα, οι κατήγοροι του Τραμπ πέτυχαν ότι ζητούσαν. Η Δημοκρατική αριστερά, μαζί με τους νεοσυντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς συμμάχους της, κέρδισαν και ο Τραμπ έχασε. Στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής και της εσωτερικής ασφάλειας είναι σαν Πρόεδρος να μην είναι ο Τραμπ.
Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος που απέχει όσο η δολοφονία του Σεράγεβο από ένα νέο (πυρηνικό) 1914, αλλά όχι επειδή ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, παραλογιζόμενος τρελός, που είναι ανάγκη να ελέγχεται από «ενηλίκους στο δωμάτιο». Αυτή η αντίληψη βλέπει ανάποδα, όπως αποδεικνύεται ότι οι ίδιοι «επαγγελματίες της ασφάλειας» έμειναν έντρομοι με την συμφωνία του να συναντηθεί με τον Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας. ( Κατά την εκτίμησή μου οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση είναι 50% και λιγοστεύουν γρήγορα με τον διορισμό του Μπόλτον (σαν σύμβουλο εθνικής ασφάλειας). Περιμένετε για μια «πρόκληση» της Πιονγκγιάνγκ, που θα ματαιώσει την συνάντηση κορυφής. ΄Η εάν η συνάντηση πραγματοποιηθεί, περιμένετε έναν Τραμπ φορτωμένο από την κουστωδία του με τέτοιες μη διαπραγματεύσιμες αξιώσεις που να εγγυώνται την αποτυχία της.
Η Μόσχα μελετά τώρα την ανταπόδοση των απελάσεων διπλωματών της, αλλά πρόκειται για κατάσταση που δεν δίνει νίκη. Εάν, σύμφωνα με τα προηγούμενα, οι Ρώσοι απαντήσουν με «ανάλογη» αυτοσυγκράτηση ώστε να μην αποκοπούν οριστικά από τους Δυτικούς (όπως τους λένε) «εταίρους» τους, μπορεί να είναι βέβαιοι πως θα εισπράξουν περισσότερα από τα ίδια –και χειρότερα. Από την άλλη πλευρά, αν επιστρέψουν το χτύπημα ασύμμετρα και σκληρά –για παράδειγμα ακυρώνοντας τις υπερπτήσεις εταιρειών των χωρών που τους επέβαλαν κυρώσεις- τα ουρλιαχτά για «ρωσική παρανομία» θα ενταθούν, οδηγώντας σε νέες και σκληρότερες κυρώσεις, όπως η αποκοπή από το SWIFT (ηλεκτρονικές διατραπεζικές συναλλαγές). Περιμένετε εντατικοποίηση της εκστρατείας μποϋκοτάζ του φετινού διεθνούς ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος στη Ρωσία, των κραυγών για την ακύρωση του ρωσικού βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ή μια νέα επίθεση πλαστής σημαίας με χημικά τη Συρία. ΄Η μιαν επίθεση του Κιέβου εναντίον των αυτονομημένων επαρχιών του Ντομπάς στην Ουκρανία –με την προσδοκία ότι ο Πούτιν θα αποχωρήσει, όπως έκανε ο Μιλόσεβιτς.
Αυτοί που κινούν την παγκόσμια εκστρατεία νομίζουν πως μπορεί να χειριστούν την Ρωσία σαν να ήταν μια υποδεέστερη δύναμη, τύπου Σερβίας, Ιράκ, Λιβύης ή Συρίας, ή έστω Ιράν. Νομίζουν ότι εάν συνεχίσουμε να σπρώχνουμε, σπρώχνουμε, σπρώχνουμε, οι Ρώσοι θα καταρρεύσουν ή θα παραδοθούν. Δεν βλέπουν καμιά άλλη αποδεκτή έκβαση από την ανατροπή του Πούτιν και την επαναφορά της Ρωσίας στην κατάσταση του υποτελούς κράτους της εποχή Γέλτσιν –όρο που ο Πούτιν χρησιμοποίησε στη συνέντευξη στον Όλιβερ Στόουν- ή , ακόμη καλύτερα, στον εδαφικό διαμελισμό της Ρωσίας στις γραμμές που υποδείκνυε ο μακαρίτης Ζμπίγκνιου Μπρζενζίνσκυ.
Τα πράγματα θα πάνε χειρότερα. Μπορεί πολύ χειρότερα.
*Πηγή: Zero Hedge
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου