ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ

Γράφει ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας 

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τα προγράμματα των κομμάτων και σε συνδυασμό με την βράβευση του Αντετοκούνμπο τέθηκε και το ζήτημα του νόμου περί ιθαγένειας. Έτσι λοιπόν, δράττομαι της ευκαιρίας με στόχο να καταδείξω γιατί τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι αριστεροί είναι εκδηλώσεις του αρνητικού κατεστημένου που επιδιώκει να καταπνίξει τις αρχέγονες δυνάμεις των αυτοχθόνων  ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Οι απόψεις των αριστερών κομμάτων είναι γνώστες επί του ζητήματος και είναι όλες υπέρ του jus soli (δίκαιο του εδάφους), το οποίο σήμερα ισχύει σε χώρες όπως οι Η.Π.Α. και ο Καναδάς. Ωστόσο, με φανερό πλέον τρόπο και η ΝΔ εξέφρασε προσφάτως μια θέση που είναι πολύ κοντά στην αρχή που υποστηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς. Ο Αντιπρόεδρός της, ο οποίος υποτίθεται εκφράζει τους πιο δεξιούς ψηφοφόρους της και καλεί σε
αντικομουνιστικό μέτωπο, υπερηφανεύθηκε που ο  Αντετοκούνμπο έλαβε την Ελληνική ιθαγένεια επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά. Επίσης, ομολογεί ότι δεν ψήφισε τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την ιθαγένεια επειδή έδινε ανεξέλεγκτα προς όλους όσους γεννιούνταν στην Ελλάδα την ιθαγένεια, χωρίς όμως να διαφωνεί επί της αρχής του Jus soli. 

Πάνω σε αυτό το νομοσχέδιο αξίζει να παρουσιάσουμε και την άποψη του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε την ρύθμιση κατά πλειοψηφία προβληματική και αιτιολόγησε την απόφαση του στο γεγονός ότι παραδοσιακά ακολουθούμενη αρχή από τον Έλληνα νομοθέτη για την παροχή ιθαγένειας διέπεται από την αρχή του Jus sanguinis. Βάσει αυτού, το ΣτΕ έθεσε όρια στον Έλληνα νομοθέτη επιβάλλοντας του να προβλέπει πέραν των τυπικών κριτηρίων (γέννηση επί Ελληνικού εδάφους) και αλλά ουσιαστικά που να υποδηλώνουν ότι έχει ενσωματωθεί[1]. Με λίγα λόγια το ΣτΕ εξέφρασε την άποψη της ΝΔ που ωστόσο δεν λύνει το ζήτημα της εισβολής, του εποικισμού και της φυλετικής αλλοίωσης.

Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση μας θεωρώ σκόπιμο να δώσουμε έναν συντομο ορισμό της έννοιας του Έθνους. Σύμφωνα με τον αείμνηστο  Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτριο Βεζανή, «Έθνος σημαίνει έναν λαό, του οποίου τα μέλη έχουν μεταξύ των ορισμένους δεσμούς, οι οποίοι είναι δεσμοί προερχόμενοι από μίαν κοινήν καταγωγήν πρώτον, δεύτερον από κοινήν γλώσσα, τρίτον από κοινήν θρησκείαν, τέταρτον από κοινάς παραδόσεις και το οποίον σύνολον, λόγω αυτής του της κοινωνικής υφής, έχει και αισθάνεται ορισμένον προορισμόν και αποστολήν»[2]. Αυτή η αντίληψη περί Έθνους στηριζόμενου επί της καταγωγής οδηγεί στην αντίληψη περί δικαίου του αίματος (jus sanguinis). Μάλιστα αυτή η αντίληψη συναντάται σε όλους τους πληθυσμούς ινδοευρωπαϊκής προέλευσης της αρχαιότητας, όταν αυτοί μπαίνουν στην διαδικασία να συγκροτήσουν πολιτικές κοινότητες (στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία επί Περικλή εισήχθη νομοθεσία σύμφωνα με την οποία Αθηναίος πολίτης μπορούσε να γίνει όποιος άρρεν είχε και τους δύο γονείς Αθηναίους πολίτες, προ του Περικλή μπορούσαν να γίνουν όσοι είχαν πατέρα Αθηναίο πολίτη). Αργότερα, στους Ελληνιστικούς χρόνους και ειδικά με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα αρχίσει να εφαρμόζεται η αρχή του jus soli.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί προς σκέψη και προβληματισμό, ότι ο φιλόσοφος Montesquieu, στο βιβλίο του “Σκέψεις για το μεγαλείο και την παρακμή των Ρωμαίων”  θεωρεί ότι η απώλεια του πνεύματος του Ρωμαίου πολίτη  είχε ως αίτιο την χορήγηση της ιδιότητας αυτής σε όλους τους λαούς της αυτοκρατορίας[3]. Αυτή η εύστοχη παρατήρηση εξηγεί πολλά για την σημερινή παρακμή της Δύσης, που το jus soli δεν είναι παρά εξωτερική εκδήλωση της.

Επομένως, η στάση η δική μας είναι ο διμέτωπος αγώνας εναντίον Φιλελεύθερων και Αριστερών, καθώς όπως καταδείξαμε και παραπάνω δεν ενδιαφέρονται για την φυλή μας και το έθνος  μας και αποτελούν και οι δύο εκφράσεις της παρακμής της Δύσης, είτε η έκφραση αυτή εκπορεύεται από το πνεύμα του εργαλειακού ορθολογισμού  είτε του δούλου.

---

[1]Τζούλια Ηλιοπούλου Στράγγα, Γενική θεωρία θεμελιωδών δικαιωμάτων, σελ.100, εκδ. Σάκκουλα, 2018

[2]Δημήτριος Βεζανής, Έθνος και Κράτος, σελ. 12, εκδ. ελεύθερη σκέψις, 2000

[3]Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης, Νεότερη Πολιτική Θεωρία, σελ. 116,  εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, 2016

Θεόδοτος