Γιατί η Ευρώπη αυτοκτονεί;

Ενώ τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά δίκτυα δείχνουν καθημερινά με το δάχτυλο τον Ούγγρο πρωθυπουργό, τον Αυστριακό καγκελάριο ή κάποιον «άτακτο» Ιταλό υπουργό, ενώ τα ελληνικά κόμματα διαδοχικά δηλώνουν το «απεταξάμην» στην Πολωνική και την Ουγγρική πολιτική στάση και προειδοποιούν για τα δεινά του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit, κάποιοι προσπαθούν να εξηγήσουν την φασιστική Ευρώπη που πολιτισμικά αυτοκτονεί, ενώ η ίδια αντιστρέφει την πραγματικότητα, καταγγέλλοντας τον «φασισμό». Ο Χαράλαμπος Μηνάογλου, η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, ο Μάνος Στεφανίδης, ο Douglas Murray δεν είναι οι μόνοι. Ο Δαλάι Λάμα δήλωσε προ ημερών: «Η Ευρώπη ανήκει στους ευρωπαίους. Οι μετανάστες πρέπει να επιστρέψουν και να ξαναχτίσουν τις πατρίδες τους».

Ας το συνειδητοποιήσουμε. Κάποιοι έχουν αποφασίσει το γκρέμισμα του δυτικού κόσμου μέσω της μετανάστευσης. Διαφορετικοί πολιτισμοί καλούνται να αλλοιώσουν τον κοινωνικό ιστό. Η τεχνική είναι παλαιότατη. Πρόσφατα -σχετικά- (για να μην πάμε πολύ πίσω) η Πελοπόννησος είχε
απειληθεί με καθολική σφαγή και αλλαγή του πληθυσμού· και το 1770 και το 1805 και το 1825. Σήμερα η τεχνική εφαρμόζεται με τις απαραίτητες παραλλαγές. Γίνεται προσπάθεια να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις. Τα δόγματα της «ανεκτικότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας» είναι δυο βασικοί μοχλοί. Ταυτόχρονα κρύβεται η πρόθεση για απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες. Στοχοποιούνται οι υπάρχουσες ταυτότητες: εθνικές, θρησκευτικές και ανθρώπινες. Διαφημίζονται οι θολές υπερεθνικότητες, η πανθρησκεία και ο άνθρωπος με τις δεκάδες ταυτότητες φύλου. Ενοχικά σύνδρομα διαδίδονται παντού υπό τους άσχετους-βλακώδεις όρους «ρατσισμός-ξενοφοβία». Κανείς δεν θέτει τα ερωτήματα που προκύπτουν: «Γιατί ο πλούσιος δυτικός κόσμος δεν λύνει τάχιστα και επί τόπου τα οξύτατα προβλήματα του τρίτου κόσμου;» και «Γιατί η Δύση δημιουργεί συνεχώς πολέμους στις περιοχές τους;».



Ως αναισθητικά ή αντίδοτα στην δυτική κοινωνία προωθούνται ο καταναλωτισμός και η κοινωνική συνοχή μέσω Instagram, Facebook και Twitter. Ο διάλογος είναι αδύνατος, επειδή ο κυρίαρχος ευρωπαϊκός λόγος δεν είναι καλοπροαίρετος. Δυο τρεις λέξεις κλειδιά, τσιτάτα και αφορισμούς προφέρει η Κομισιόν και ο γαλλογερμανικός άξονας. Ο αντίλογος στο θέμα είναι περιορισμένος, καθόσον τα μμε είναι ελεγχόμενα. Όμως τον πολιτισμό της Ευρώπης δεν αντιπροσωπεύουν η καλοχτενισμένη Μογκερίνι και ο ανοίκειος Γιούνκερ, ούτε το δημοκρατικό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ούτε, πολύ περισσότερο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία κατευθύνει τους προηγούμενους και εκβιάζει ωμά ώστε να εφαρμοστούν οι πολιτικές που αναφέραμε ως «ευρωπαϊκή λαϊκή βούληση».




Όποιοι κι αν κινούν τα πράγματα, όποιοι κι αν είναι οι τελικοί στόχοι, ένα είναι βέβαιο: επιδιώκεται νομιμοποίηση μιας πολιτισμικής ανατροπής μέσω των υπαρχόντων θεσμών (ο Murray μιλά ακόμα και για «αυτο-εξολόθρευση»). Άρα, είναι οι θεσμοί αυτοί στους οποίους θα πρέπει οι Ευρωπαίοι να προσφύγουν. Το μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί. Όμως η δημοκρατική Δύση, συμπεριφερόμενη έτσι, χωρίς προκάλυμμα και υπομονή δημοκρατικής νομιμοποίησης, δείχνει ότι βιάζεται. Δείχνει ότι φοβάται· ότι χάνει τον έλεγχο που είχε εδραιώσει στον 20ο αιώνα. Τότε δεν βιαζόταν και είχε χρονικά περιθώρια να καλύπτει την βούλησή της μέσω της δημοκρατίας. Εκτός κι αν ήταν άλλη η Ευρώπη του χθες και άλλη η σημερινή. Στον 19ο αιώνα η κυρίαρχη τάση υποστήριζε μανιωδώς τα εθνικά κράτη και όχι τα υπερεθνικά. Σήμερα γιατί συμβαίνει το αντίθετο;

Στέργιος Ζυγούρας

Το καραβάκι της ιστορίας




Δες και,

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE-KALERGI: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE- KALERGI: ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ