Μετάφραση: Απολλόδωρος
1 Ιανουαρίου 1939 | Louis Even | Social Credit | Διάβαστε το εδώ.
Το οικονομικό αίνιγμα λύθηκε: Ένα σύστημα χρέους-χρήματος
Το The Money Myth Exploded, γραμμένο το 1936, είναι ένα από τα πρώτα άρθρα του Louis Even και παραμένει, μέχρι σήμερα, ένα από τα αγαπημένα του άρθρα για να εξηγήσει πώς δημιουργείται το χρήμα. Είναι διαθέσιμο σε πολλές γλώσσες: Αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, πολωνικά και πορτογαλικά. Είναι τυπωμένο ως φυλλάδιο 8 σελίδων σε μορφή tabloid που μπορείτε να παραγγείλετε από τον Michael.
1. Επιζώντες ναυαγίου
Μια έκρηξη είχε διαλύσει το πλοίο τους. Ο καθένας τους κρατήθηκε από το πρώτο κομμάτι ναυαγίου που βρέθηκε στα χέρια του. Και όταν όλα τελείωσαν, έμειναν πέντε, πέντε στριμωγμένοι σε μια σχεδία που τα κύματα παρέσυραν άσκοπα. Όσο για τα άλλα θύματα της καταστροφής, δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους.
Για ώρες, πολλές ώρες, τα μάτια τους έψαχναν τον ορίζοντα. Θα τους έβλεπε κάποιο διερχόμενο πλοίο; Μήπως η αυτοσχέδια σχεδία τους θα έβρισκε το δρόμο για κάποια φιλική ακτή;
Ξαφνικά ακούστηκε μια κραυγή: "Στεριά! Κοιτάξτε! Εκεί πέρα, προς την κατεύθυνση που μας πηγαίνουν τα κύματα!"
Και καθώς η ακτογραμμή πλησιάζει, τα πρόσωπα φωτίζονται. Είναι πέντε:
Αυτός ήταν που φώναξε πρώτος: "Στεριά!".
Ο Paul, ένας αγρότης, τον οποίο βλέπετε μπροστά και αριστερά στη φωτογραφία, γονατιστό με το ένα χέρι στο έδαφος, ενώ το άλλο κρατάει το κατάρτι της σχεδίας.
Ο Jim, ένας κτηνοτρόφος, είναι αυτός που φοράει ριγέ παντελόνι, γονατιστός και ατενίζει προς την κατεύθυνση της στεριάς.
Ο Harry, ειδικός στα φυτά, λίγο παχουλός, κάθεται πάνω σε έναν κορμό που διασώθηκε από το ναυάγιο.
Ο Tom, ένας γεωλόγος, είναι ο μεγαλόσωμος τύπος που στέκεται στο πίσω μέρος με το χέρι του στον ώμο του ξυλουργού.
2. Ένα νησί της πρόνοιας
Για τους πέντε άνδρες μας, το να πατήσουν το πόδι τους στη στεριά ήταν σαν να επιστρέφουν στη ζωή από τον τάφο.
Αφού στέγνωσαν και ζεστάθηκαν, η πρώτη τους παρόρμηση ήταν να εξερευνήσουν αυτό το μικρό νησί στο οποίο είχαν πεταχτεί, μακριά από τον πολιτισμό.
Μια γρήγορη έρευνα ήταν αρκετή για να τους ανεβάσει το ηθικό. Το νησί δεν ήταν ένας άγονος βράχος. Πράγματι, ήταν οι μόνοι άνθρωποι σε αυτό αυτή τη στιγμή. Αλλά κρίνοντας από τα κοπάδια των ημιεξημερωμένων ζώων που συνάντησαν, άλλοι άνθρωποι είχαν ζήσει εδώ στο παρελθόν. Ο Jim, ο κτηνοτρόφος, ισχυριζόταν ότι μπορούσε να βελτιώσει το κοπάδι και να έχει καλή απόδοση από αυτό.
Ο Paul διαπίστωσε ότι το έδαφος του νησιού ήταν αρκετά κατάλληλο για καλλιέργεια, ως επί το πλείστον.
Ο Harry ανακάλυψε μερικά οπωροφόρα δέντρα τα οποία, αν φροντίζονταν σωστά, θα απέφεραν καλό όφελος.
Ο Frank εντυπωσιάστηκε κυρίως από τις μεγάλες συστάδες ξυλείας και τα πολλά είδη ξύλου τους. Δεν θα ήταν μεγάλη υπόθεση να κόψουν δέντρα και να χτίσουν σπίτια για τη μικρή αποικία.
Όσο για τον Tom, τον χρυσοθήρα, τον ενδιέφερε κυρίως το πιο βραχώδες τμήμα του νησιού. Πολλά σημάδια τον έκαναν να πιστεύει ότι το υπέδαφος ήταν πλούσιο σε ορυκτά. Παρά την έλλειψη εργαλείων, ο Τομ πίστευε ότι η εφευρετικότητα και η πρωτοβουλία του θα του επέτρεπαν να παράγει μέταλλα από το μετάλλευμα.
Κάθε άνθρωπος θα μπορούσε έτσι να ασκήσει το αγαπημένο του επάγγελμα προς όφελος όλων των άλλων. Μαζί ευχαρίστησαν την Πρόνοια για αυτό που διαφορετικά θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη τραγωδία. Και το νησί ονομάστηκε Νησί της Σωτηρίας.
3. Αληθινός πλούτος
Και έτσι, ξεκίνησαν να δουλεύουν.
Ο ξυλουργός χτίζει σπίτια και φτιάχνει έπιπλα. Στην αρχή βρίσκουν την τροφή τους όπου μπορούν. Σύντομα όμως τα χωράφια οργώνονται και σπέρνονται, και ο αγρότης θερίζει τη σοδειά του.
Καθώς περνούν οι εποχές, ο πλούτος του νησιού αυξάνεται, όχι με χρυσό ή χαρτονομίσματα, αλλά με πραγματικό πλούτο, πράγματα που τρέφουν, ντύνουν, στεγάζουν, πράγματα που απαντούν στις ανάγκες.
Η ζωή δεν ήταν πάντα τόσο ομαλή όσο θα ήθελαν να είναι. Τους έλειπαν πολλά από τα πράγματα που είχαν συνηθίσει στον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά η μοίρα τους θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη.
Άλλωστε, όλοι είχαν βιώσει την ύφεση στον Καναδά. Θυμόντουσαν ακόμα τις κακουχίες που είχαν υποστεί, ενώ τα καταστήματα, γεμάτα ασφυκτικά, βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα τους.
Τουλάχιστον, στο Νησί της Σωτηρίας, κανείς δεν τους ανάγκαζε να βλέπουν τα πράγματα που χρειάζονταν να πηγαίνουν χαμένα μπροστά στα μάτια τους. Οι φόροι ήταν άγνωστοι εδώ. Ούτε ζούσαν με τον διαρκή φόβο της κατάσχεσης από τον δικαστικό επιμελητή.
Δούλευαν σκληρά κατά καιρούς, αλλά τουλάχιστον μπορούσαν να απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου τους.
Έτσι αναπτύχθηκε το νησί, ενώ παράλληλα ευχαριστούσαν τον Θεό και ήλπιζαν για την ημέρα που θα ξαναβρίσκονταν με τους φίλους και την οικογένειά τους, έχοντας διατηρήσει τόσο τη ζωή όσο και την υγεία, δύο από τις μεγαλύτερες ευλογίες.
4. Μια σοβαρή ταλαιπωρία
Οι άνδρες μας συναντιόντουσαν συχνά για να συζητήσουν για δουλειές.
Κάτω από το απλό οικονομικό σύστημα που είχαν αναπτύξει, ένα πράγμα τους ενοχλούσε όλο και περισσότερο- δεν είχαν καθόλου χρήματα. Το barter, η άμεση ανταλλαγή αγαθών έναντι αγαθών, έχει τα μειονεκτήματά του. Τα προς ανταλλαγή προϊόντα δεν είναι πάντα παρόντα την ίδια στιγμή. Για παράδειγμα, τα ξύλα που παραδίδονταν στον αγρότη κατά τη διάρκεια του χειμώνα δεν μπορούσαν να εξαργυρωθούν με πατάτες πριν περάσουν άλλοι έξι μήνες.
Ή αλλιώς, ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ένα αντικείμενο σημαντικού μεγέθους που επιθυμεί να ανταλλάξει με έναν αριθμό μικρότερων αντικειμένων που παράγονται από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικούς χρόνους.
Όλα αυτά καθιστούσαν τις επιχειρήσεις πιο δύσκολες. Με το χρήμα σε κυκλοφορία, ο καθένας μπορούσε να πουλήσει τα προϊόντα του στους άλλους έναντι χρημάτων. Με αυτά τα χρήματα μπορούσαν να αγοράσουν από τους άλλους τα πράγματα που ήθελαν, τη στιγμή που ήθελαν ή τη στιγμή που αυτά γίνονταν διαθέσιμα.
Όλοι συμφώνησαν ότι ένα χρηματικό σύστημα θα ήταν πρακτικό. Κανείς τους όμως δεν ήξερε πώς να δημιουργήσει ένα τέτοιο σύστημα. Ήξεραν πώς να παράγουν τον πραγματικό πλούτο, τα αγαθά, αλλά δεν ήξεραν πώς να παράγουν τα σύμβολα, το χρήμα.
Δεν ήξεραν πώς αρχίζει το χρήμα και πώς να το κάνουν να αρχίσει όταν δεν υπάρχει και ότι αποφασίζουμε να έχουμε κάποιο... Πολλοί καλά μορφωμένοι άνθρωποι θα αντιμετώπιζαν αναμφίβολα την ίδια δυσκολία- οι κυβερνήσεις μας βρίσκονταν όλες στην ίδια δύσκολη θέση κατά τη διάρκεια των δέκα ετών πριν από τον πόλεμο. Το μόνο πράγμα που έλειπε από τη χώρα εκείνη την εποχή ήταν τα χρήματα, και η κυβέρνηση παρέμενε παράλυτη από αυτό το πρόβλημα.
5. Η άφιξη ενός πρόσφυγα
Ένα βράδυ, όταν και οι πέντε άνδρες κάθονταν στην παραλία και ξανασκέφτονταν για εκατοστή φορά το πρόβλημά τους, είδαν ξαφνικά να πλησιάζει μια μικρή βάρκα με έναν μοναχικό άνδρα στα κουπιά.
Έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Του έδωσαν την κατάλληλη περίθαλψη. Στη συνέχεια άρχισαν να συνομιλούν. Έμαθαν ότι και αυτός είχε γλιτώσει από ένα ναυάγιο από το οποίο ήταν ο μοναδικός επιζών. Το όνομά του ήταν Όλιβερ.
Χαρούμενοι που είχαν έναν νέο σύντροφο, τον υποδέχτηκαν θερμά και τον ξενάγησαν στην αποικία.
"Παρόλο που είμαστε χαμένοι και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο", του είπαν, "δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε. Η γη και το δάσος είναι καλά μαζί μας. Το μόνο πράγμα που μας λείπει είναι τα χρήματα για να διευκολύνουμε την ανταλλαγή των προϊόντων μας".
"Λοιπόν, μπορείτε να ευχαριστείτε την Πρόνοια", απάντησε ο Oliver. "Το χρήμα δεν έχει μυστικά για μένα. Είμαι τραπεζίτης και σε χρόνο μηδέν μπορώ να στήσω ένα σύστημα χρήματος που εγγυημένα θα σας ικανοποιήσει".
Ένας τραπεζίτης! Ένας τραπεζίτης! Ένας άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει μεγαλύτερο σεβασμό. Δεν έχουμε συνηθίσει, εμείς οι πολιτισμένοι άνθρωποι, να υποκλινόμαστε μπροστά στους τραπεζίτες, σε αυτούς που ελέγχουν το αίμα της οικονομίας;
6. Ο θεός του πολιτισμού
"Κύριε Oliver, ως τραπεζίτης μας, δεν θα έχετε άλλη δουλειά να κάνετε από το να φροντίζετε τα χρήματά μας".
"Θα εκτελέσω αυτό το καθήκον έχοντας, όπως κάθε τραπεζίτης, την ικανοποίηση ότι θα σφυρηλατήσω την ευημερία της κοινότητας".
"Κύριε Oliver, θα σας χτίσουμε ένα σπίτι αντάξιο ενός τραπεζίτη. Αλλά στο μεταξύ, θα σας πείραζε να μείνετε στο κτίριο που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τις συναντήσεις μας;"
"Αυτό θα είναι μια χαρά, φίλοι μου. Αλλά ας ξεφορτώσουμε πρώτα από το σκάφος ό,τι μπόρεσα να διασώσω από το ναυάγιο. Υπάρχει ένα μικρό τυπογραφείο με λίγο χαρτί και αξεσουάρ, και πάνω απ' όλα υπάρχει ένα μικρό βαρέλι που θα πρέπει να το χειριστείτε με τη μεγαλύτερη προσοχή".
Ξεφόρτωσαν τα πάντα. Το μικρό βαρέλι προκάλεσε έντονη περιέργεια σε αυτούς τους καλούς ανθρώπους.
"Αυτό το βαρέλι", δήλωσε ο Oliver, "περιέχει έναν απαράμιλλο θησαυρό. Είναι γεμάτο με χρυσό!"
Γεμάτο χρυσό! Πέντε ψυχές έφτασαν κοντά στο να αποχωριστούν πέντε σώματα. Ο θεός του πολιτισμού είχε αποβιβαστεί στο νησί της Σωτηρίας. Ο χρυσός θεός, πάντα κρυμμένος, αλλά πάντα τόσο ισχυρός, τόσο τρομερός, του οποίου η παρουσία, η απουσία ή η παραμικρή ιδιοτροπία μπορεί να κρίνει τη μοίρα εκατοντάδων εθνών!
"Χρυσός, κύριε Oliver, είστε πράγματι ένας μεγάλος τραπεζίτης! Δεχτείτε την ταπεινή μας τιμή και τους όρκους πίστης μας".
"Ναι, φίλοι μου, χρυσός αρκετός για μια ήπειρο. Αλλά ο χρυσός δεν είναι για κυκλοφορία. Ο χρυσός πρέπει να είναι κρυμμένος. Ο χρυσός είναι η ψυχή του υγιούς χρήματος, και η ψυχή πρέπει να παραμείνει αόρατη. Αλλά θα σας το εξηγήσω αυτό περαιτέρω όταν σας δανείσω χρήματα".
7. Η μυστική ταφή
Πριν πάρουν τους δρόμους τους για τη νύχτα, ο Oliver τους έκανε μια τελευταία ερώτηση: "Με πόσα χρήματα θα χρειαστείτε να ξεκινήσετε για να διευκολύνετε τις συναλλαγές;"
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και μετά με σεβασμό προς τον τραπεζίτη. Μετά από μερικούς υπολογισμούς, και με τη συμβουλή του ευγενικού τραπεζίτη, αποφάσισαν ότι 200 δολάρια ο καθένας θα ήταν αρκετά.
Οι άνδρες αποχωρίστηκαν, ανταλλάσσοντας ενθουσιώδη σχόλια, πηγαίνοντας αργά για ύπνο. Ήταν πρωί πριν μπορέσουν να κοιμηθούν, αφού πέρασαν τη νύχτα ξαγρυπνώντας και ονειρευόμενοι το χρυσάφι, με τα μάτια τους ορθάνοιχτα.
Όσο για τον Oliver, δεν έχασε χρόνο. Η κούραση ξεχάστηκε καθώς επικεντρώθηκε στο μέλλον του ως τραπεζίτης. Με το πρώτο φως της αυγής έσκαψε ένα λάκκο μέσα στον οποίο έριξε το βαρέλι. Στη συνέχεια γέμισε την τρύπα,την κάλυψε με χορταράκια και έφτασε στο σημείο να μεταφυτεύσει έναν θάμνο για να σβήσει όλα τα ίχνη.
Στη συνέχεια έπιασε δουλειά με το μικρό του πιεστήριο για να βγάλει χίλια χαρτονομίσματα του 1 δολαρίου. Βλέποντας τα καθαρά νέα χαρτονομίσματα να βγαίνουν από την πρέσα του, σκέφτηκε:
"Πόσο απλό είναι να βγάλεις χρήματα. Θα αντλήσει την αξία του από τα προϊόντα που θα αγοράσει. Χωρίς προϊόντα, αυτά τα χαρτονομίσματα θα ήταν άχρηστα. Οι πέντε αφελείς πελάτες μου δεν το γνωρίζουν αυτό. Πιστεύουν ότι τα χρήματα αντλούν την αξία τους από το χρυσό. Τους κρατάω στην εξουσία μου μέσω της άγνοιάς τους!"
Όταν έπεσε η νύχτα, οι πέντε ήρθαν τρέχοντας στον Όλιβερ.
8. Σε ποιον ανήκουν τα νέα χρήματα;
Πέντε δεσμίδες νέων χαρτονομισμάτων κάθονταν στο τραπέζι.
"Πριν μοιράσω τα χρήματα", είπε ο τραπεζίτης, "θα ήθελα την προσοχή σας.
"Τώρα, η βάση όλων των χρημάτων είναι ο χρυσός. Και ο χρυσός που φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζάς μου είναι ο δικός μου χρυσός. Επομένως, τα χρήματα είναι δικά μου. Ω! Μην κοιτάτε τόσο λυπημένοι. Θα σας δανείσω αυτά τα χρήματα και θα τα χρησιμοποιήσετε όπως θέλετε. Θα σας χρεώσω μόνο τους τόκους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα χρήματα είναι σπάνια εδώ, αφού δεν υπάρχουν, νομίζω ότι είμαι λογικός στο να ζητήσω έναν πενιχρό τόκο 8%".
"Ω, αυτό είναι αρκετά λογικό, κύριε Oliver".
"Και κάτι ακόμα, φίλοι μου. Οι δουλειές είναι δουλειές, ακόμη και μεταξύ καλών φίλων. Πριν πάρετε τα χρήματά σας, ο καθένας από εσάς θα υπογράψει ένα έγγραφο με το οποίο υπόσχεστε να επιστρέψετε τόσο τους τόκους όσο και το κεφάλαιο με ποινή κατάσχεσης της περιουσίας σας από εμένα. Ω! Αυτό είναι μια απλή τυπική διαδικασία. Η περιουσία σας δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είμαι ικανοποιημένος με τα χρήματα. Και νιώθω βέβαιος ότι θα κρατήσετε την περιουσία σας και ότι θα πάρω πίσω τα χρήματά μου".
"Αυτό είναι λογικό, κύριε Oliver. Θα δουλέψουμε πιο σκληρά από ποτέ προκειμένου να σας ξεπληρώσουμε".
"Αυτό είναι το πνεύμα. Και όποτε έχετε κάποιο πρόβλημα, ελάτε να με δείτε. Ο τραπεζίτης σας είναι ο καλύτερός σας φίλος... Ορίστε διακόσια δολάρια για τον καθένα σας".
Και οι πέντε άντρες έφυγαν χαρούμενοι, με τα χέρια και τα κεφάλια τους γεμάτα χαρτονομίσματα δολαρίων.
9. Ένα πρόβλημα αριθμητικής
Τα χρήματα του Oliver κυκλοφορούσαν στο νησί. Έγινε απλούστερο το χρήμα, το εμπόριο διπλασιάστηκε. Όλοι είναι χαρούμενοι και ο τραπεζίτης γίνεται δεκτός με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Παρ' όλα αυτά, ο Tom, ο χρυσοθήρας, δείχνει ανήσυχος. Τα προϊόντα του βρίσκονται ακόμα στο υπέδαφος. Του έχουν μείνει μόνο λίγα δολάρια. Πώς μπορεί να επιστρέψει στον τραπεζίτη το δάνειο που σύντομα θα λήξει;
Αφού πάλεψε με το δικό του πρόβλημα, ο Tom αποφάσισε να το δει από τη σκοπιά ολόκληρης της κοινότητας.
"Μπορεί ο πληθυσμός του νησιού στο σύνολό του", σκέφτηκε, "να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του; Ο Oliver εξέδωσε συνολικά 1000 δολάρια. Ζητάει ως αντάλλαγμα 180 δολάρια. Αλλά ακόμη κι αν του φέρναμε κάθε δολαριακό χαρτονόμισμα του νησιού, θα μας έλειπαν πάλι 80 δολάρια. Κανείς δεν εξέδωσε τα επιπλέον 80 δολάρια. Εμείς παράγουμε προϊόντα, όχι χαρτονομίσματα δολαρίων. Επομένως, ο Oliver μπορεί να καταλάβει ολόκληρο το νησί, αφού εμείς, όλοι μαζί ως ομάδα, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε τόσο τα χρήματα όσο και τους τόκους.
Αν αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποπληρώσουν το κάνουν, χωρίς να νοιάζονται για τους άλλους, κάποιοι θα αποτύχουν αμέσως και κάποιοι άλλοι θα επιβιώσουν. Θα έρθει όμως η σειρά τους και ο τραπεζίτης θα αρπάξει τα πάντα. Καλύτερα να ενωθείτε τώρα και να διευθετήσετε αυτό το θέμα ως ομάδα.
Ο Tom δεν είχε κανένα πρόβλημα να πείσει τους υπόλοιπους ότι τους είχε παγιδεύσει ο Oliver. Αποφασίστηκε μια συνάντηση με τον Oliver.
10. Ο φιλάνθρωπος τραπεζίτης
Ο Όλιβερ μάντεψε τι είχαν στο μυαλό τους, αλλά έβαλε την καλύτερή του βιτρίνα. Ο Frank, παρορμητικός όπως πάντα, ανέπτυξε την υπόθεσή τους:
"Πώς μπορούμε να σας φέρουμε πίσω 180 δολάρια, όταν σε ολόκληρο το νησί υπάρχουν μόνο 1000 δολάρια;".
"Αυτό οφείλεται στους τόκους, φίλοι μου. Δεν αυξήθηκε η παραγωγή σας;"
"Ναι, αλλά τα χρήματα δεν αυξήθηκαν. Και είναι χρήματα που ζητάτε, όχι τα προϊόντα μας. Εσείς είστε ο μόνος που μπορεί να βγάλει χρήματα. Αλλά εσείς βγάλατε μόνο 1.000 δολάρια, κι όμως ζητάτε 1080 δολάρια. Αυτό δεν είναι δυνατόν!"
"Ακούστε τώρα, φίλοι μου. Για το γενικότερο καλό της κοινότητας, οι τραπεζίτες προσαρμόζονται πάντα στις συνθήκες της εποχής. Θα απαιτήσω να πληρώσετε μόνο τους τόκους, μόνο 80 δολάρια. Εσείς θα κρατήσετε το κεφάλαιο".
"Θα ακυρώσετε τα 200 δολάρια που σας χρωστάει ο καθένας μας;"
"Ω, όχι! Λυπάμαι, αλλά ένας τραπεζίτης δεν ακυρώνει ποτέ ένα χρέος. Εξακολουθείτε να μου χρωστάτε όλα τα χρήματα που δανειστήκατε. Αλλά, κάθε χρόνο, θα εξοφλείτε μόνο τους τόκους. Δεν θα σας πιέσω να επιστρέψετε το κεφάλαιο. Ίσως κάποιοι από εσάς να μην είστε σε θέση να αποπληρώσετε ούτε τους τόκους λόγω των χρημάτων που αλλάζουν χέρια μεταξύ σας. Αλλά μπορείτε να οργανωθείτε σε ένα έθνος και να δημιουργήσετε ένα σύστημα εισφορών που ονομάζεται φόροι. Όσοι έχουν περισσότερα χρήματα θα πληρώνουν υψηλότερους φόρους. Οι υπόλοιποι θα πληρώνουν λιγότερα. Εφόσον μου φέρετε, συλλογικά, το συνολικό ποσό που οφείλετε ως τόκους, θα είμαι ικανοποιημένος και το έθνος σας θα ευημερήσει".
Οι πέντε από αυτούς έφυγαν, κάπως κατευνασμένοι, αλλά ακόμα σκεπτόμενοι.
11. Ο Oliver υπερηφανεύεται
Ο Oliver είναι μόνος του. Βρίσκεται σε βαθύ προβληματισμό. Οι σκέψεις του έχουν ως εξής:
"Οι δουλειές πάνε καλά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι καλοί εργάτες, αλλά ηλίθιοι. Η άγνοια και η αφέλειά τους είναι η δύναμή μου. Ζήτησαν χρήματα και τους έδωσα αλυσίδες. Με σκέπασαν με λουλούδια ενώ τους έπαιρνα τις τσέπες.
"Ω μεγάλε Τραπεζίτη, νιώθω την τραπεζική σου ιδιοφυΐα να διαπερνά ολόκληρη την ύπαρξή μου! Έξοχο αφεντικό, πόσο δίκιο είχες όταν είπες: "Δώσε μου τον έλεγχο των χρημάτων ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους του".
"Είμαι ο αφέντης του Νησιού της Σωτηρίας επειδή ελέγχω τα χρήματά του.
"Θα μπορούσα να κυβερνήσω το σύμπαν. Ό,τι έκανα εγώ, ο Oliver, εδώ, μπορώ να το κάνω σε όλο τον κόσμο. Ας έρθει η μέρα που θα μπορέσω να φύγω από αυτό το νησί! Ξέρω πώς να κυβερνήσω τον κόσμο χωρίς να φοράω στέμμα.
Και ολόκληρη η δομή του τραπεζικού συστήματος αποκαλύπτεται στο ενθουσιασμένο μυαλό του Όλιβερ.
12. Το κόστος ζωής γίνεται αφόρητο.
Εν τω μεταξύ, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο στο νησί της Σωτηρίας. Η παραγωγή είχε αυξηθεί και οι ανταλλαγές είχαν πέσει στο ελάχιστο. Ο Oliver εισέπραττε τακτικά τους τόκους του. Τα χρήματα έπρεπε να μπαίνουν στην άκρη γι' αυτόν. Τα χρήματα είχαν την τάση να συσσωρεύονται αντί να κυκλοφορούν ελεύθερα.
Εκείνοι που πλήρωναν τους περισσότερους φόρους διαμαρτύρονταν εναντίον εκείνων που πλήρωναν λιγότερους και ανέβαζαν τις τιμές τους για να αντισταθμίσουν την απώλειά τους. Οι λιγότερο τυχεροί που δεν πλήρωναν φόρους παραπονιόντουσαν για το υψηλό κόστος ζωής και αγόραζαν λιγότερα.
Το ηθικό ήταν χαμηλό. Η χαρά της ζωής χάθηκε. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη δουλειά του. Και γιατί να το κάνει; Τα προϊόντα πωλούνταν ελάχιστα και όταν πωλούνταν, έπρεπε να εισπράττονται φόροι για τον Oliver. Τα έβγαζαν πέρα χωρίς. Η ύφεση χτύπησε. Και ο καθένας κατηγορούσε τον γείτονά του ότι δεν είχε αρετή και ότι ήταν η αιτία για το υψηλό κόστος ζωής.
Μια μέρα, ο Harry, καθισμένος στον οπωρώνα του, συλλογίστηκε την κατάσταση. Τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η "πρόοδος", γέννημα του νομισματικού συστήματος των τραπεζιτών, είχε χαλάσει τα πάντα στο νησί. Αναμφισβήτητα, και οι πέντε είχαν τα ελαττώματά τους, αλλά το σύστημα του Όλιβερ φαινόταν να αναδεικνύει το χειρότερο της ανθρώπινης φύσης.
Ο Harry αποφάσισε να το καταδείξει αυτό στους φίλους του και να τους ενώσει για δράση. Ξεκίνησε με τον Jim, ο οποίος δεν ήταν δύσκολο να πεισθεί. "Δεν είμαι ιδιοφυΐα", είπε, "αλλά το διαισθάνομαι αυτό εδώ και πολύ καιρό. Αυτό το τραπεζικό σύστημα είναι πιο σάπιο και από την περσινή κοπριά".
Ο ένας μετά τον άλλο κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα και αποφάσισαν να ξανασυναντηθούν με τον Oliver.
13. Υποδουλωμένοι από τον Oliver
Η κόλαση ξέσπασε στου τραπεζίτη.
"Τα χρήματα είναι λίγα στο νησί, κύριε, επειδή μας τα παίρνετε. Σας πληρώνουμε και σας πληρώνουμε και εξακολουθούμε να σας χρωστάμε όσα και στην αρχή. Δουλεύουμε, βελτιώνουμε τη γη μας, αλλά βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από τη μέρα που φτάσατε. Χρέη! Χρέη! Πάνω από το κεφάλι μας τα χρέη!"
"Τώρα, φίλοι μου, ας λογικευτούμε. Αν τα εδάφη σας έχουν βελτιωθεί, αυτό οφείλεται σε μένα. Ένα καλό τραπεζικό σύστημα είναι το καλύτερο περιουσιακό στοιχείο μιας χώρας. Αλλά για να επωφεληθείτε από αυτό, πρέπει πρώτα να έχετε εμπιστοσύνη στον τραπεζίτη. Ελάτε σε μένα όπως θα κάνατε σε έναν πατέρα... Θέλεις περισσότερα χρήματα; Πολύ καλά. Το βαρέλι με το χρυσό μου αξίζει πολλές φορές χίλια δολάρια... Βλέπετε, θα υποθηκεύσω τα νέα σας ακίνητα και θα σας δανείσω άλλα χίλια δολάρια αυτή τη στιγμή".
"Το διπλάσιο ποσό χρέους; Διπλάσιοι τόκοι για να πληρώνω κάθε χρόνο, για πάντα;"
"Ναι, αλλά θα σας δανείσω περισσότερα, αρκεί να επεκτείνετε την περιουσία σας- και το μόνο που θα πρέπει να πληρώνετε είναι οι τόκοι. Θα συγκεντρώσετε τα χρέη σας, αυτό θα ονομάζεται ενοποιημένο χρέος. Και μπορείτε να προσθέτετε στο χρέος σας, χρόνο με το χρόνο. Αλλά και το εισόδημά σας θα αυξηθεί. Χάρη στα δάνειά μου, θα αναπτύξετε τη χώρα σας".
"Άρα, λοιπόν, όσο περισσότερο αναπτύσσεται το νησί, τόσο περισσότερο θα αυξάνεται το συνολικό μας χρέος;"
"Όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, το δημόσιο χρέος είναι ένα μέτρο της ευημερίας μιας χώρας".
14. Ο λύκος καταβροχθίζει τα αρνιά
"Αυτό είναι που ονομάζετε υγιές χρήμα, κ. Oliver; Ένα δημόσιο χρέος που έχει καταστεί αναγκαίο και μη πληρωτέο. Αυτό δεν είναι υγιές, είναι μη υγιές".
"Κύριοι, όλα τα υγιή χρήματα βασίζονται στον χρυσό και προέρχονται από τις τράπεζες με τη μορφή χρέους. Το εθνικό χρέος είναι ένα καλό πράγμα. Τοποθετεί τις κυβερνήσεις κάτω από τη σοφία που στηρίζεται στους τραπεζίτες. Ως τραπεζίτης, είμαι το φως του πολιτισμού εδώ στο μικρό σας νησί".
"Κύριε Oliver, μπορεί να είμαστε απλοί αμόρφωτοι άνθρωποι, αλλά δεν θέλουμε αυτό το είδος πολιτισμού εδώ. Δεν θα δανειστούμε άλλη δεκάρα από εσάς. Με υγιή χρήματα ή χωρίς, δεν θέλουμε να έχουμε περαιτέρω συναλλαγές μαζί σας".
"Κύριοι, λυπάμαι βαθύτατα γι' αυτή την απερίσκεπτη απόφασή σας. Αλλά αν βάλετε τέλος στις συναλλαγές μας μαζί, να θυμάστε ότι έχω τις υπογραφές σας. Να μου επιστρέψετε όλα όσα μου χρωστάτε, κεφάλαιο και τόκους".
"Μα αυτό είναι αδύνατο, κύριε. Ακόμα κι αν σας δίναμε όλα τα χρήματα του νησιού, θα εξακολουθούσαμε να σας χρωστάμε".
"Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Υπογράψατε ή όχι; Υπογράψατε ή όχι; Λοιπόν, τότε, με βάση την ιερότητα των συμβάσεων, με το παρόν κατάσχω την υποθηκευμένη περιουσία σας, όπως συμφωνήθηκε την εποχή που ήσασταν τόσο χαρούμενος που είχατε τη βοήθειά μου. Αν δεν θέλετε να υπηρετήσετε την ανώτατη αρχή του χρήματος οικειοθελώς, τότε θα πρέπει να την υπακούσετε με τη βία. Θα συνεχίσετε να εκμεταλλεύεστε το νησί, αλλά για το δικό μου συμφέρον και υπό τους δικούς μου όρους. Τώρα, φύγετε. Θα σας δώσω τις διαταγές μου αύριο".
15. Έλεγχος του Τύπου
Ο Oliver γνώριζε ότι όποιος ελέγχει τα χρήματα του έθνους, ελέγχει και το έθνος. Ήξερε όμως επίσης ότι για να διατηρηθεί αυτός ο έλεγχος, ήταν απαραίτητο να διατηρείται ο λαός σε κατάσταση άγνοιας και να αποσπάται η προσοχή του με κάθε μέσο.
Ο Oliver είχε παρατηρήσει ότι δύο από τους πέντε νησιώτες ήταν δεξιοί και τρεις αριστεροί. Αυτό φαινόταν στις βραδινές τους συζητήσεις, ειδικά από τότε που είχαν γίνει σκλάβοι του. Μεταξύ δεξιών και αριστερών ξεσπούσαν διαφωνίες.
Σε διάφορες περιπτώσεις, ο Harry, λιγότερο κομματικός από τους άλλους, είχε προτείνει να ενωθεί ο λαός για να ασκήσει πίεση στις αρχές... Μια επικίνδυνη δύναμη για κάθε δικτατορία.
Μια τέτοια ένωση, ο Oliver δεν μπορούσε να ανεχτεί- θα σήμαινε το τέλος της εξουσίας του. Κανένας δικτάτορας, οικονομικός ή άλλος, δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε έναν ενωμένο και μορφωμένο λαό.
Ο Oliver έβαλε σκοπό να καλλιεργήσει την πολιτική διαμάχη μεταξύ τους.
Το τυπογραφείο έπιασε δουλειά, βγάζοντας δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες, την "The Sun", για τους αριστερούς, και την "The Star", για τους δεξιούς.
Η "The Sun" υποστήριζε ότι: "αν δεν έχετε πλέον τον έλεγχο της ζωής σας, αυτό οφείλεται σε αυτούς τους προδότες δεξιού;που έχουν ξεπουληθεί στις μεγάλες επιχειρήσεις".
Ενώ η "The Star" υποστήριξε ότι :"Το εθνικό χρέος οφείλεται στους αριστερούς, αυτούς τους πολιτικούς τολμηρούς".
Και οι δύο πολιτικές παρατάξεις το πάλεψαν ξεχνώντας αυτόν που τους είχε βάλει αλυσίδες, τον ελεγκτή του χρήματος, τον Oliver.
16. Μια ανεκτίμητη πληροφορία
Μια μέρα, ο Tom, ο χρυσοθήρας, βρήκε μια σωσίβια λέμβο που είχε προσαράξει σε έναν μικρό όρμο στο τέλος του νησιού. Η σωσίβια λέμβος ήταν άδεια εκτός από ένα μπαούλο σε καλή κατάσταση που βρισκόταν στον πυθμένα της.
Άνοιξε το μπαούλο. Ανάμεσα σε μερικά ρούχα και μερικά άλλα πράγματα, κάτι του τράβηξε την προσοχή: Το πρώτο βιβλιοδετημένο τεύχος του περιοδικού Michael Journal. Είχε βρει ένα αντίτυπο μιας έκδοσης της Κοινωνικής Πίστης.
Από περιέργεια, ο Tom κάθισε και άρχισε να το διαβάζει. Το ενδιαφέρον του μεγάλωσε- το πρόσωπό του φωτίστηκε.
Και τότε φώναξε: "Αυτό είναι που έπρεπε να γνωρίζουμε από την αρχή:
"Το χρήμα δεν αντλεί την αξία του από το χρυσό αλλά από τα προϊόντα που μπορεί να αγοράσει.
"Το χρήμα είναι μια μορφή λογιστικής, με πιστώσεις που περνούν από τον ένα λογαριασμό στον άλλο ανάλογα με τις αγορές και τις πωλήσεις- το συνολικό ποσό του χρήματος βασίζεται στο συνολικό ποσό της παραγωγής.
"Κάθε φορά που αυξάνεται η παραγωγή, το ποσό του χρήματος πρέπει να αυξάνεται ανάλογα. Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταβάλλονται τόκοι για τα νέα χρήματα. Η πρόοδος δεν πρέπει να μετριέται με ένα δημόσιο χρέος, αλλά με ένα ίσο μέρισμα που δίνεται σε κάθε άτομο... Οι τιμές πρέπει να προσαρμόζονται στην αγοραστική δύναμη με μια αντισταθμιστική έκπτωση. Η κοινωνική πίστωση..."
Αλλά ο Tom δεν μπορούσε πλέον να συγκρατηθεί. Σηκώθηκε και ξεκίνησε τρέχοντας, με το βιβλίο στο χέρι, για να μοιραστεί τη φανταστική του ανακάλυψη με τους τέσσερις συντρόφους του.
17. Χρήματα: Βασική λογιστική
Ο Tom γίνεται ο δάσκαλος:
"Αυτό, είπε, θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, χωρίς τον τραπεζίτη, χωρίς χρυσό και χωρίς συμβόλαια αναδοχής.
"Ανοίγω έναν λογαριασμό για τον καθένα από εσάς. Στη στήλη στα δεξιά θα βρείτε τις πιστώσεις, τα ποσά που αυξάνουν τον λογαριασμό σας- στα αριστερά βρίσκονται οι χρεώσεις που μειώνουν τον λογαριασμό σας.
"Ο καθένας μας ήθελε 200 δολάρια για να ξεκινήσει. Αφού συμφωνήσαμε, ας γράψουμε 200 δολάρια στην πίστωση του καθενός. Ο καθένας μας έχει τώρα 200 δολάρια.
"Ο Frank αγοράζει προϊόντα αξίας 10 δολαρίων από τον Paul. Αφαιρώ 10 δολάρια από το λογαριασμό του Frank, αφήνοντάς του 190 δολάρια. Προσθέτω 10 δολάρια στο λογαριασμό του Paul, ο οποίος τώρα έχει 210 δολάρια.
"Ο Jim αγοράζει προϊόντα αξίας 8 δολαρίων από τον Paul. Αφαιρώ 8 δολάρια από το λογαριασμό του Τζιμ, που του αφήνει 192 δολάρια. Ο λογαριασμός του Πολ αυξάνεται σε 218 δολάρια.
"Ο Πολ αγοράζει ξύλα αξίας 15 δολαρίων από τον Frank. Αφαιρώ 15 δολάρια από το λογαριασμό του Paul, αφήνοντάς του 203 δολάρια. Προσθέτω 15 δολάρια στο λογαριασμό του Frank και αυτός ανεβαίνει στα 205 δολάρια.
"Και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής, από τον ένα λογαριασμό στον άλλο, με τον ίδιο τρόπο που τα χαρτονομίσματα πηγαίνουν από την τσέπη του ενός στην τσέπη του άλλου.
"Αν κάποιος από εμάς χρειάζεται χρήματα για να επεκτείνει την παραγωγή, του χορηγούμε την πίστωση που χρειάζεται, χωρίς τόκο. Αποπληρώνει την πίστωση μόλις πουλήσει τα προϊόντα του. Το ίδιο ισχύει και για τα δημόσια έργα.
"Ομοίως, ο λογαριασμός του καθενός αυξάνεται περιοδικά με ένα επιπλέον ποσό, χωρίς όμως να αφαιρείται τίποτα από κανέναν, ώστε όλοι να επωφελούνται από την πρόοδο που σημειώνει η κοινωνία. Αυτό είναι το εθνικό μέρισμα. Με αυτόν τον τρόπο, το χρήμα γίνεται όργανο παροχής υπηρεσιών".
18. Η απελπισία του τραπεζίτη
Όλοι το καταλάβαιναν. Τα μέλη αυτής της μικρής κοινότητας ήταν πλέον ΚοινωνικοΠιστωτές. Την επόμενη μέρα, ο Oliver, ο τραπεζίτης, έλαβε μια επιστολή υπογεγραμμένη από τους πέντε:
"Κύριε, μας οδηγήσατε άσκοπα σε χρέη και μας εκμεταλλευτήκατε. Δεν σας χρειαζόμαστε πλέον για να διαχειρίζεστε το χρηματικό μας σύστημα. Από εδώ και πέρα, θα έχουμε όλα τα χρήματα που χρειαζόμαστε, χωρίς χρυσό, χωρίς χρέη και χωρίς κλέφτες. Καθιερώνουμε, αμέσως, το σύστημα της Κοινωνικής Πίστωσης στο νησί. Το εθνικό μέρισμα θα αντικαταστήσει το εθνικό χρέος.
"Αν επιμένετε να σας ξεπληρώσουμε, μπορούμε να σας επιστρέψουμε όλα τα χρήματα που μας δώσατε, αλλά τίποτα περισσότερο. Δεν μπορείτε να διεκδικήσετε αυτό που δεν έχετε κάνει".
Ο Oliver βρισκόταν σε απόγνωση. Η αυτοκρατορία του κατέρρεε. Οι πέντε ήταν πλέον σοσιαλπιστωτές. Το χρήμα και η πίστωση δεν αποτελούσαν πλέον μυστήριο.
"Ω! Τι μπορώ να κάνω, σκέφτηκε ο Oliver. Να ζητήσω τη συγχώρεσή τους, να γίνω σαν ένας από αυτούς; Πώς θα μπορούσα εγώ, ένας χρηματοδότης και τραπεζίτης, να κάνω κάτι τέτοιο; Όχι, θα προτιμούσα να κάνω χωρίς αυτούς και να μείνω μόνος μου".
19. Η απάτη αποκαλύπτεται
Για να αποφύγουν τυχόν μελλοντικές αξιώσεις, οι πέντε άνδρες αποφάσισαν να βάλουν τον τραπεζίτη να υπογράψει ένα έγγραφο που να πιστοποιεί ότι είχε και πάλι στην κατοχή του όλα όσα είχε όταν πρωτοήρθε στο νησί.
Έγινε απογραφή: η βάρκα, τα κουπιά, το τυπογραφείο και το περίφημο βαρέλι με το χρυσό.
Ο Oliver έπρεπε να αποκαλύψει πού είχε κρύψει το βαρέλι. Τα αγόρια μας το έβγαλαν από την τρύπα με πολύ λιγότερο σεβασμό, αυτή τη φορά. Η κοινωνική πίστη τους είχε μάθει να περιφρονούν το χρυσό.
Σηκώνοντας το βαρέλι, ο χρυσοθήρας διαπίστωσε ότι ήταν εκπληκτικά ελαφρύ.
"Αμφιβάλλω πολύ αν αυτό το βαρέλι είναι γεμάτο χρυσό", είπε.
Ο Frank δεν δίστασε άλλο. Ένα χτύπημα με το τσεκούρι και το περιεχόμενο του βαρελιού αποκαλύφθηκε: Χρυσός; Ούτε ένας κόκκος! Μόνο πέτρες. Απλές, άχρηστες πέτρες!
Οι άνδρες μας δεν μπορούσαν να το ξεπεράσουν:
"Και να σκεφτείς ότι ήμασταν σε τέτοιο βαθμό υπονομευμένοι από αυτόν τον άθλιο άνθρωπο! Πώς θα μπορούσαμε να εκστασιαστούμε με την απλή αναφορά του χρυσού;"
"Να υποθηκεύσουμε όλα μας τα υπάρχοντα για μερικά κομμάτια χαρτί που βασίζονταν σε ένα φτυάρι πέτρες! Ένας κλέφτης και ψεύτης!"
"Και να σκεφτείς ότι κατσουφιάζαμε και μισούσαμε ο ένας τον άλλον, επί μήνες, για μια τέτοια απάτη! Αυτός ο διάβολος!"
Όταν ο Frank σήκωσε το τσεκούρι του, ο τραπεζίτης είχε ήδη φύγει προς το δάσος.
20. Αποχαιρετισμός στο νησί της σωτηρίας
Κανείς δεν άκουσε ποτέ για τον Oliver μετά το ξεκοίλιασμα του βαρελιού του και την αποκάλυψη της φάρσας του.
Λίγο αργότερα, ένα πλοίο που είχε ξεφύγει από την πορεία του, παρατήρησε σημάδια ζωής σε αυτό το αχαρτογράφητο νησί και αγκυροβόλησε σε μικρή απόσταση από την ακτή.
Οι άνδρες έμαθαν ότι το πλοίο κατευθυνόταν προς την Αμερική. Έτσι αποφάσισαν να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν να μεταφέρουν και να επιστρέψουν στη χώρα τους.
Πάνω απ' όλα, φρόντισαν να πάρουν μαζί τους το πρώτο βιβλιοδετημένο τεύχος της Michael Journal που τους είχε απελευθερώσει από τη μέγγενη του τραπεζίτη και είχε φωτίσει το μυαλό τους με ένα άσβεστο φως.
Υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον ότι, όταν θα έφταναν στη χώρα τους, θα έρχονταν σε επαφή με τους εκδότες της Michael Journal και θα συμμετείχαν στον αξιόλογο σκοπό της.
Σχετικά με τον συγγραφέα
***Δικτυογραφία:
The Money myth exploded - The financial enigma resolved - Michael Journal
https://www.michaeljournal.org/articles/social-credit/item/the-money-myth-exploded
Μαρτυριαρη tabasco και ξυδι...Αυτα είπαν και στο Ντε Γκωλ ,και του ξεσήκωσαν τα μυαλά και ήθελε άκουσον , άκουσον ....Να επιστρέψει τα δολλάρια που είχε η τράπεζα της Γαλλίας στην Αμερική και να πάρει πίσω το αντικρυσμα τους εις χρυσό. Αχάριστος αφού δεν σεβάστηκε την καλωσυνη των Αμερικανών που τελείως αλτρουιστικα τον βοηθήσαν να απαλλαγεί από το βάρος του μετάλλου με αποτέλεσμα να ξεκουραστει αποτελεσματικα η πονεμένη μέση του. Αλλά είδες όμως τι έπαθε τον τιμώρησε ο Υψιστος, ΕΠΑΘΕ ΣΟΡΒΌΝΝΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφή