 |
| thegalileo.files.wordpress.com |
Το 1980 σε μια πολυσυζητημένη υπόθεση της «Αμερικανικής Δικαιοσύνης» οι Hunt Brothers κατηγορήθηκαν (και καταδικάστηκαν) επειδή προσπάθησαν να «στριμώξουν την αγορά του ασημιού» – δηλαδή να τη μονοπωλήσουν. Όταν ξεκίνησε η δίωξη, οι Hunt Brothers είχαν καταφέρει να αποκτήσουν κάτι λιγότερο από το 20% των συνολικών παγκόσμιων αποθεμάτων.
Παρ’ όλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψιν τις αυστηρές διατάξεις της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας αυτό ήταν μια παραβίαση. Σε αυτήν την (σχετικά μικρή) αγορά, ακόμη και μια συγκέντρωση του 20% από μια οντότητα θεωρείται μη αποδεκτή. Αλλά αυτό συνέβαινε όταν οι κυβερνήσεις μας ήταν λιγότερο διεφθαρμένες και εφάρμοζαν τους νόμους τουλάχιστον σε μία χαλαρή τακτική βάση.
Προχωρήστε τώρα στο 2013, στο προηγούμενο άρθρο μου που παρουσίασα στους αναγνώστες τα συγκλονιστικά ευρύματα μίας ομάδας τριών Ελβετών ερευνητών:
Πιο αναλυτικά, σχεδόν τέσσερα δέκατα του ελέγχου επί της οικονομικής αξίας [όλων των πολυεθνικών εταιρειών*] στον κόσμο, πραγματοποιείται μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου σχέσεων ιδιοκτησίας από μια ομάδα 147 [πολυεθνικών εταιρειών*] στον πυρήνα, η οποία έχει σχεδόν τον πλήρη έλεγχο του εαυτού της. Οι κορυφαίοι κάτοχοι εντός του πυρήνα μπορούν να θεωρηθούν ως μία οικονομική «υπερ-οντότητα» στο παγκόσμιο δίκτυο των εταιρειών. Ένα σχετικό πρόσθετο στοιχείο σε αυτό το σημείο είναι ότι τα ¾ του πυρήνα είναι χρηματοπιστωτικοί μεσάζοντες.
Το 1980 ήταν ανήκουστο για μία οντότητα να κατέχει ακόμη και ένα ποσοστό του 20% μίας μικρής αγοράς. Το 2013, η ίδια κλίκα των (Δυτικών) κυβερνήσεων έχει
επιτρέψει σε μία «υπέρ-οντότητα» τη δυνατότητα απόκτησης του διπλάσιου μεριδίου – όχι μίας μεμονωμενης (μικρής) αγοράς, ή ενός ολόκληρου τομέα, ή ακόμα μίας ολόκληρης οικονομίας αλλά εδώ πρόκειται για μία ενιαία «υπερ-οντότητα» που ελέγχει το 40% των πάντων.
Φυσικά, όταν αυτοί οι ερευνητές σκέφτηκαν τον όρο «υπερ-οντότητα» δεν ήταν ανάγκη να επινοήσουν μία νέα ορολογία. Η λέξη που έψαχναν ήταν «μονοπώλιο»: ένα μονοπώλιο μιας οντότητας που ελέγχει το 40% του συνόλου της παγκόσμιας οικονομίας.
Προφανώς, αυτό που υπονοείται εδώ δεν είναι μειοψηφικός έλεγχος σε κάθε αγορά/τομέα/οικονομία. Σαφώς αυτό το Ένα Μονοπώλιο ασκεί μία στραγγαλιστική λαβή πάνω στο 40% όλων των αγορών/τομέων/οικονομιών – καθώς αυτό το αισχρό επίπεδο ελέγχου αυξάνεται ραγδαία όπως ένα ιδαιτέρως τοξικό οικονομικό καρκίνωμα.
Όταν οι ερευνητές μιλούν για τα ¾ του «πυρήνα» που είναι «χρηματοπιστωτικοί μεσάζοντες», αυτό σημαίνει είναι ότι τα ¾ αυτού του τεράστιου μονοπωλίου είναι τράπεζες και εταιρείες εκμετάλλευσης τραπεζών [bank holding-companies.]. Το Ένα Μονοπώλιο είναι μία, μεγάλη τράπεζα.
Παρά το φουσκωμένο με απάτη τεράστιο μέγεθός της, ολόκληρος ο Δυτικός χρηματοπιστωτικός τομέας (όλες αυτές οι άπληστες εγκληματικές Μεγάλες Τράπεζες) αποτελούν μόνο ένα μικρό τμήμα αυτής της Μίας Τράπεζας. Έτσι, ενώ δεν είναι απαραίτητα αλήθεια ότι η Μία Τράπεζα ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο σε όλες αυτές τις φάμπρικες απατεώνων είναι αναμφισβήτητο ότι ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία τους.
Ένα «τραπεζικό μονοπώλιο» που ελέγχει το 40% όλων των τομέων της παγκόσμιας οικονομίας προφανώς θα έχει μια πολύ, πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση του ελέγχου στην Καρδιά του Κτήνους. Οι μεγάλες τράπεζες της Δύσης είναι κυριολεκτικά «συνεργάτες στο έγκλημα», με την κυριολεκτική έννοια της φράσης αυτής.
Ποιό είναι το έγκλημα που διαπράττεται από τη Μία Τράπεζα; Όποιος διαβάζει ακόμα και τις χλιαρές αναφορές των Συντεχνιακών Μέσων Ενημέρωσης ήδη γνωρίζει ότι η Μία Τράπεζα συμμετέχει σε μία εγκληματική φιέστα με τον Γενικό Εισαγγελέα των Ηνωμένων Πολιτειών αυτοπροσώπως να δεσμεύεται δημοσίως ότι θα καλύψει όλο αυτό το (πραγματικό) οργανωμένο έγκλημα. Η Μία Τράπεζα είναι ένα εγκληματικό συνδικάτο.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό το όργιο των χρηματοοικονομικών/οικονομικών φρικαλεοτήτων, ένα πομπώδες σχέδιο ξεχωρίζει από όλα τα άλλα: τίποτα λιγότερο από την οικονομική υποδούλωση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και ενώ ο ιστός των εταιρικών μετώπων που κρύβει αυτόν τον ανήθικο/παράνομο μονόλιθο μπορεί να περιπλέκει τα πράγματα σκόπιμα, η στρατηγική δεν θα μπορούσε να είναι απλούστερη.
Να πείσει/εξαναγκάσει όλες τις Κυβερνήσεις Μαριονέτες υπό την επιρροή της να υπερχρεωθούν οικοιοθελώς, κυριολεκτικά στο χείλος της χρεοκοπίας … και στη συνέχεια να ρουφήξει το αίμα κλέβοντας ένα (μεγάλο) μέρος του συνόλου των κόπων όλων των παραγωγικών μελών της κοινωνίας μας με τις λεγόμενες «αποπληρωμές επιτοκίων» – εσαεί.
Η Μία Τράπεζα είναι πάνω απ’ όλα ένα γιγαντιαίο παράσιτο που διεκδικεί ένα μεγάλο κομμάτι του συνόλου της ανθρώπινης παραγωγής χωρίς να προσφέρει τίποτα.
Καταλάβετε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά τα τεράστια/ανεξόφλητα ομολογιακά χρέη των εξαντλημένων οφειλετών είναι πλήρως μολυσμένα με απάτη. Πώς (σχεδόν) όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης χώθηκαν στο χρέος, πέρα και από το σημείο της πτώχευσης; Είχαν πολλή βοήθεια.
Αφού οι κυβερνήσεις ήταν ήδη στο κατώφλι της πτώχευσης, η Μία Τράπεζα έστελνε τα τσιράκια της να ξεκινήσουν το ψιθύρισμα στα αυτιά όλων αυτών των Κυβερνήσεων Μαριονετών. Η Μία Τράπεζα είχε «ανακάλυψει» έναν μαγικό τρόπο για όλες αυτές τις κυβερνήσεις να δανειστούν πολύ, πολύ περισσότερο – και να παραμείνουν φερέγγυες (δήλωναν τα τσιράκια).
Η όλη «μαγεία» βρισκόταν στα εξαιρετικά πολύπλοκα (και εντελώς παράνομα) «χρηματοοικονομικά παράγωγα» που οι Κυβερνήσεις Μαριονέτες επέτρεψαν σε αυτούς τους τραπεζίτες να δημιουργήσουν. Όντως, η πιο καταστροφική/πιο παράνομη μορφή αυτών των παραγώγων (συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης – credit-default swaps) είχε απαγορευτεί ρητά στις ΗΠΑ για σχεδόν έναν αιώνα σύμφωνα με την νομοθεσία κατά του τζόγου.
Οι υποσχέσεις των τσιρακιών της Μίας Τράπεζας ήταν όλες ψεύτικες. Δεν υπήρχε «μαγικός» τρόπος να μειωθούν μόνιμα τα επιτόκια, και ως εκ τούτου μπορούσαν μονίμως να χρηματοδοτούν (βιώσιμα) περισσότερο χρέος.
Όταν αυτοί οι οικονομικοί διαχειριστές (δηλαδή τα τσιράκια της Μίας Τράπεζας) προέβησαν σε χρηματοοικονομικές εγγυήσεις που ήταν σαφώς ψευδείς, διέπραξαν απάτη. Επιπλέον, το κύριο σύνεργο για τη διάπραξη αυτής της απάτης ήταν οι συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης – δηλαδή παράνομα εργαλεία.
Όλα τα Δυτικά ομολογιακά χρέη είναι προϊόντα δόλιας διαστρέβλωσης που διεπράχθει με τη χρήση παράνομων εργαλείων (συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης κ.α.). Σύμφωνα με τις πλέον βασικές αρχές του Κράτους Δικαίου, όλα αυτά τα ομολογιακά χρέη είναι πλέον πλήρως μολυσμένα με απάτη – και ως εκ τούτου μηδενικά-και-άκυρα σύμφωνα με το νόμο.
Το γεγονός ότι οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις μας έχουν (στην καλύτερη περίπτωση) διευκόλυνει παθητικά τον βιασμό των οικονομιών μας και έχουν «νομιμοποίησει» όλη αυτή την απάτη των ομολόγων αρνούμενες να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, δεν μπορεί να εξαγνίσει την ενυπάρχουσα απάτη αυτών των συναλλαγών.
Όταν αρχίσει η κάθαρση του χρέους και όλα αυτά τα ομολογιακά χρέη ξεχαστούν (όπως έχουν ξεχαστεί σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους παρόμοιας συστημικής απάτης) η βάση για την εξάλειψη όλων αυτών των χρεών δεν θα είναι μόνο θέμα ηθικής αλλά σαφώς και νομιμότητας. Το έγκλημα πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να επιτραπεί στην ανθρωπότητα να αφαιρέσει από πάνω της τον ζυγό της Μίας Τράπεζας.
Ενώ αναμφίβολα πολλά ερωτήματα του αναγνώστη παραμένουν σχετικά με αυτην την κακόβουλη «υπέρ-οντότητα», σίγουρα ένα ερώτημα υπερισχύει έναντι των άλλων. Μπορούμε να δώσουμε ένα συγκεκριμένο όνομα σε αυτήν την «Μία Τράπεζα»; Προφανώς μπορούμε: Ρόθτσαϊλντ.
Πολλές ιστορικές πηγές τεκμηριώνουν την οικογένεια Ρόθτσαϊλντ ως τον αναμφισβήτητα πλουσιότερο «οίκο» του 19ου αίώνα στον πλανήτη. Η δική μου αγαπημένη πηγή είναι το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ, The Money Masters. Αυτός ο οίκος δεν έχει υποστεί ποτέ καμία σημαντική, δημοσίως καταγεγραμμένη, οικονομική απώλεια. Ωστόσο, προχωρήστε στις αρχές του 21ου αιώνα και σε οποιαδήποτε (λεγόμενη) «λίστα των πλουσιότερων στον κόσμο» και δεν θα δείτε πουθενά να εμφανίζεται το όνομα Ρόθτσαϊλντ.
Απλά το να έχεις «πολλά χρήματα» διευκολύνει την συσσώρευση (δηλαδή την κλεψιά) ακόμα περισσότερων χρημάτων. Συνεπώς, η υπόθεση (αν μη τι άλλο) που κάνουμε εδώ είναι ότι ο Οίκος Ρόθτσαίλντ έχει επεκτείνει το οικονομικό χάσμα που χωρίζει αυτούς τους Φιλάργυρους από την ανθρωπότητα.
Το συμπέρασμα εδώ είναι σαφές. Οι λίστες των «πλουσιότερων στον κόσμο» που προπαγανδιστικά συντάσσουν τα Συντεχνιακά Μέσα Ενημέρωσης είναι απλώς δισεκατομμυριούχοι «Β κατηγορίας». Τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ένας από τους «πλουσιότερους στον κόσμο»; Να μπορείς να αφαιρέσεις το όνομά σου από την λίστα της προπαγάνδας.
Οι Ρόθτσαϊλντ, οι πλουσιότεροι τραπεζίτες του 19ου και 20ου αιώνα, έχουν (προφανώς) καταφέρει να δημιουργήσουν τη Μία Τράπεζα, προκειμένου να επεκτείνουν/επιταχύνουν σε μεγάλο βαθμό τη λεηλασία όλου του πλούτου της ανθρωπότητας στον 21ο αιώνα. Πόσο σημαντική είναι αυτή η εταιρική βιτρίνα στις κακόβουλες προσδοκίες του Οίκου ΡόθτσαΪλντ;
Σε αυτό το σημείο οι Ελβετοί ερευνητές είναι κατηγορηματικοί:
… Συγκεκριμένα, οι κορυφαίοι πρωταγωνιστές ασκούν δεκαπλάσιο έλεγχο από αυτόν που θα αναμενόταν βάσει του πλούτου τους.
Η Μία Τράπεζα δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας γιγαντιαίος «ενισχυτής» του οικονομικού εγκλήματος – προφανώς τα νέα εγκλήματα του Οίκου Ρόθτσαϊλντ. Τούτο το παράδειγμα σε προτρέπει να παραφράσεις έναν αθάνατο στίχο του θρυλικού JRR Tolkein:
Μια Τράπεζα να τους κυβερνήσει όλους,
Μία Τράπεζα να τους εντοπίσει,
Μία Τράπεζα να τους οδηγήσει,
Και μέσα στο σκοτάδι να τους δέσει.
Είμαστε όλοι «δέσμιοι» των νοθευμένων ομολόγων της Μίας Τράπεζας. Μέχρι να καταστρέψουμε εντελώς και αμετάκλητα αυτήν την Μία Τράπεζα θα παραμείνουμε οικονομικοί σκλάβοι αυτών των Σκοτεινών Δυνάμεων.
*στο πρωτότυπο κείμενο ο όρος που χρησιμοποιείται είναι transnational corporation (διακρατική/διεθνική; εταιρεία), και υπάρχουν κάποιες διακρίσεις με τον όρο multinational corporation (πολυεθνική εταιρεία) που δεν μπόρεσα να εντοπίσω στην Ελληνική μετάφραση. Και οι δύο τύποι περιγράφουν πολυεθνικές εταιρείες. Οι multinational εμφανίζονται στις άλλες χώρες με υποκαταστήματα, οι transnational εμφανίζονται με θυγατρικές. Εντόπισα μία διαφωνία στις αγγλικές πηγές για το αν οι transnational corporations έχουν τη βάση τους σε κάποια χώρα όπως έχουν οι multinational ή όχι. Ίσως εδώ η διαφωνία να οφείλεται στο ότι οι transnational corporations έχουν περισσότερη αυτονομία η κάθε μία ξεχωριστά στις χώρες που λειτουργούν. Υπάρχουν επίσης διαφορές στον τρόπο που λειτουργούν στις ξένες χώρες. Οι multinational τείνουν να προσαρμόζουν το προϊόν τους στην τοπική αγορά, οι transnational τείνουν να είναι πιο “επιθετικές”. Οι transnational corporations γενικώς είναι πιο πολυσύνθετες εταιρείες. Όπως και να ‘χει και οι δύο τύποι πολυεθνικών επηρρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ζωή της χώρας που απευθύνονται λόγω της οικονομικής τους δύναμης. Αυτές είναι οι βασικές διαφορές που εντόπισα για περισσότερα εδώ και εδώ. Χρησιμοποίησα τον όρο “πολυεθνική” διότι δεν είδα να χρησιμοποιείται πουθενά ο όρος “διακρατική’ ή “διεθνική” εταιρεία. Διορθώσεις επί τούτου είναι δεκτές.
Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ
ΠΗΓΗ: Bullion Bulls Canada
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου