τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας μέ τίς ἐσφαλμένες καί βιαστικές ἀποφάσεις τῆς πλειοψηφίας του, σχετικά μέ τά μέτρα ἐφαρμογῆς τοῦ μνημονίου, καί στή συνέχεια ὅλα τά διοικητικά δικαστήρια, καλοῦνται νά πιστεύσουν καί νά ἐμπεδώσουν βιωματικά καί πρακτικά ἕνα μύθο, δηλαδή ὅτι ὑπάρχει δημοσιονομική κρίση στήν Ἑλλάδα. Τοῦτο, προκειμένου νά κρίνουν γρήγορα καί (ἐξυπακούεται) μέ αὐστηρότητα τίς φορολογικές ὑποθέσεις.
Παρομοίως, ὠθοῦνται νά πιστεύσουν στόν ἴδιο μύθο, εὐρωλιγούρηδες ἄλλοι νομικοί καθώς καί οἱ πολιτικοί-ποινικοί δικαστές. Ὁ μύθος αὐτός καλλιεργεῖται ὑπό τῆς προπαγάνδας τῶν ΜΜΕ, τῆ συνεργείᾳ τοῦ ἀπίστευτου φόρτου ἐργασίας τῶν δικαστῶν, πού δέν τούς ἐπιτρέπει τήν πολυτέλεια τῆς πλήρους καί ἀντικειμενικῆς πολιτικο-κοινωνικῆς, καί τῆς στοιχειώδους οἰκονομικῆς, ἐνημερώσεως.
Πλήν ὅμως, δέν ὑπάρχει κανένας λόγος δημοσίου συμφέροντος γιά τήν λήψη μέτρων, φορολογικῶν, διοικητικῶν, ποινικῶν, σέ βάρος τοῦ μέσου ἤ τοῦ πτωχοτέρου Ἕλληνος, γιά την ἀντιμετώπιση τῆς λεγομένης δημοσιονομικῆς κρίσης. Διότι στήν πραγματικότητα, νομικῶς καί πραγματικῶς, δέν ὑπάρχει "δημοσιονομική κρίση", ὅπως θά καταστῆ φανερό ἀπό τά κατωτέρω .
Καί βέβαια, ἄλλο εἶναι τό πρόβλημα τῆς φοροδιαφυγῆς, καί δή τῶν πλουσιοτέρων ἐκ τῶν Ἑλλήνων, καί ἄλλο
αὐτό τῆς λεγομένης δημοσιονομικῆς κρίσεως. Ἡ διαφορά εἶναι ἄκρως σημαντική νομικῶς καί πολιτικῶς: Εἶναι δυσανάλογα καί ἀντισυνταγματικά ὡς ἐξαιρετικά ἤ ὡς μόνιμα, τά μέτρα πού ἀποσκοποῦν στήν φορομπηχτική πλήξη τοῦ μέσου Ἕλληνος ἤ ἀκόμη καί τοῦ πτωχοτέρου Ἕλληνος (μειώσεις μέσων ἤ μικρῶν μισθῶν καί συντάξεων, χαράτσι συνεισπραττόμενο μέ τόν λογαριασμό τῆς Δ.ΕΗ., φορολόγηση τῆς μέσης καί μικρῆς ἰδιοκτησίας ἀνεξαρτήτως εἰσοδήματος, κ.λ.π.) μέ ἐπίκληση αὐτῆς τῆς ὑποτιθέμενης δημοσιονομικῆς κρίσεως. Ἐνῶ ἀντιθέτως, εἶναι συνταγματικά τά ἐπείγοντα καί μόνιμα μέτρα πού στοχεύουν στήν σύλληψη φορολογητέας ὕλης τῶν πλουσιωτέρων Ἑλλήνων καθώς καί ὅσων, κομματικῶς εὐνοημένοι, ἔχουν ἀποκτήσει παράνομο πλοῦτο, τρώγοντας καί τρώγοντας ... εἴτε τόν δημόσιο κορβανᾶ παρανόμως ἤ νομοτύπως ἀλλά ἀδικαιολογήτως, εἴτε ἀπό τίς σάρκες (π.χ. καταθέσεις) τῶν συμπολιτῶν τους.
Ειδικότερα: Εἶναι ἀδύνατη ἡ πρόκληση ἤ ἡ ὕπαρξη δημοσιονομικῆς "κρίσεως", διότι τό κράτος ἔχει νομικῶς τήν ἀπόλυτη κυριαρχική ἐξουσία γιά τήν ἔκδοση χρήματος. Ἄλλο εἶναι τό θέμα πού ἀντιμετωπίζουμε ὡς χώρα. Εἶναι αὐτό τῆς πραγματικῆς οἰκονομικῆς ἐπιθέσεως, στήν ὁποία προσφάτως ἀναφέρθηκε ὁ κ. Ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης, καθώς καί αὐτό, προσθέτουμε ἐμεῖς, τῆς ἀνθελληνικῆς ἰδεολογικῆς καί διά τῶν ξένων ΜΜΕ ἐπιθέσεως. Αὐτή ὅμως ἡ ἐπίθεση ἐπιβάλλει τήν ἀλληλεγγύη καί τήν συσπείρωση τῶν ἐντίμων Ἑλλήνων καί ὄχι τήν οἰκονομική ἐξαθλίωση καί ἐξόντωσή τους , ὅπως ἐπιχειρεῖται μέ τό παραμύθι τῆς "δημοσιονομικῆς κρίσεως".
Καί ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο θέμα, ὅτι εἶναι προφανές ὅτι ἔχει ὑπάρξει ἀδικαιολόγητη διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος, ὁπότε τίθεται θέμα ἀποδόσεως εὐθυνῶν, καί δή θέμα ἐπιστροφῆς τῶν ἀδικαιολογήτως εἰσπραχθέντων. Ἐπιστροφῆς, ἀπό ὅλους ὅσους "τά ἔτρωγαν μαζί", πολιτικούς ἤ μή, ἐφ' ὅσον σώζεται ὁ ἀδικαιολόγητος πλουτισμός τους –πού βεβαίως κατά κανόνα σώζεται.
Μάλιστα, για τήν ἀξίωση τοῦ κράτους γιά αὐτή τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀδικαιολογήτου πλουτισμού, δέν δικαιολογεῖται ἐξαίρεση τῶν ὑπουργῶν καί εὐθύνη τους μόνο κατά τίς διατάξεις τοῦ νόμου περί εὐθύνης ὑπουργῶν, διότι: Προκειμένου περί ἀδικαιολογήτως πλουτήσαντος, καθώς καί προκειμένου περί δολίως καί παρανόμως ἤ ἀντιθέτως πρός τά χρηστά ἤθη ὠφεληθέντος, οἱαδήποτε τυχόν ἐξαίρεσή τους ὡς ὑπουργῶν, παραβιάζει εὐθέως καί ἄνευ λόγου δημοσίου συμφέροντος τήν ἀρχή τῆς ἰσότητος (ἀντίθετα, κατ' ἀρχήν, πρός τίς περιπτώσεις ἀδικοπρακτικῆς λόγω ἀμελείας εὐθύνης, στίς ὁποῖες δύναται να ὑποστηριχθῆ ὅτι δικαιολογεῖται αὐξημένη προστασία τῶν ὑπουργῶν ἀπό κακόβουλες ἀγωγές).
Ὅσον ἀφορᾶ λοιπόν τήν ἔκδοση χρήματος: Εἶναι βέβαια δυνατόν νά ἐκχωρηθῆ ἡ ἐκτέλεση τῆς δημοσίας ὑπηρεσίας τῆς ἐκδόσεως χρήματος σέ ἰδιωτικό φορέα ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ Δημοσίου, ἤ σέ ἀλλοδαπό φορέα, ὄργανο διεθνοῦς ὀργανισμοῦ στόν ὁποῖο μετέχει ἡ Ἑλλάδα. Ἀλλά τό τελευταῖο τοῦτο, μόνο ὑπό τόν ὅρο τῆς δημοκρατικότητας καί τῆς ἀμοιβαιότητας μεταξύ κρατῶν καί τῆς ἀσκήσεως τῆς ἐν λόγῳ δημοσίας ὑπηρεσίας μέ κριτήριο τό δημόσιο συμφέρον τῆς Ἑλλάδας, ἀφοῦ πρόκειται γιά δραστηριότητα "'ἐκ τοῦ Συντάγματος". Τό δέ λεγόμενο "ἐκδοτικό προνόμιο" ἀφορᾶ τό ὅτι ἡ τάδε και ὄχι ἄλλη τράπεζα μπορεῖ νά ἐκδίδει χρῆμα, καί ὄχι ὅτι ὑπάρχει οἱοδήποτε προνόμιο ἔναντι τῆς σχετικῆς ἐξουσίας τοῦ Δημοσίου.
Δέν τίθεται θέμα αὐθαίρετης ἤ ἔστω "λογικῆς" ἐπιλογῆς μεταξύ τῶν διατάξεων τῶν παραγράφων τοῦ ἄρθρου 28 τοῦ Συντάγματος προκειμένου νά εὑρεθῆ ποιά βολεύει καλλίτερα γιά τό "ξεπούλημα" τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλλάδας, ἀλλά τίθεται θέμα τῆς κατά τό δυνατόν περισσότερο σωρευτικῆς ἐφαρμογῆς τῶν προϋποθέσεών τους, ὑπό τίς ὁποῖες καί μόνο δύναται νά λαμβάνῃ χώρα ἡ συνταγματικῶς ἐπιτρεπτή ἐκχώρησις ἀπό τό κράτος κυριαρχικῶν ἁρμοδιοτήτων του (κακῶς καί ἀδοκίμως νομίζουμε, ἀπό ἀπόψεως πολιτειολογικῆς, γίνεται λόγος γιά ἐκχώρηση "κυριαρχικῶν δικαιωμάτων", ἡ ὁποία προϋποθέτει κατάργηση τοῦ Συντάγματος ὑπό ξένης δυνάμεως).
Ἡ δημοσία ὑπηρεσία ἐκδόσεως χρήματος ἀνήκει λοιπόν στόν πλέον σκληρό πυρῆνα τῶν κρατικῶν λειτουργιῶν, εὑρισκόμενη σέ ἄμεση σύνδεση μέ τήν ἀρχή τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ἀφοῦ ἡ ποσότητα καί ἡ ποιότητα τοῦ χρήματος πρέπει νά ἀνταποκρίνονται στόν πλοῦτο τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους καί στόν πραγματικό οἰκονομικό δυναμισμό του. Ἄλλωστε, ὁποιαδήποτε σχετική δέσμευση τῆς χώρας (π.χ. ὡς πρός τήν Ε.Κ.Τ.) δέν ἰσχύει σέ περιστάσεις ἐκτάκτου ἀνάγκης ἤ ὑπέρτερου δημοσίου ἤ κοινωνικοῦ συμφέροντος - ὑπέρτερου ἔναντι τῆς προστασίας τοῦ εὐρώ, ὑπέρτερου ἔναντι τῆς παραμονῆς μας στό εὐρώ.
Εἶναι δυνατόν ὡς ἐκ τούτου, ὑπό τίς ἤδη ζοφερές περιστάσεις τῆς παρούσης κρίσεως, καί πρός ἀντιμετώπιση τῆς ὑφέσεως (βλ. "λάθος" τοῦ Δ.Ν.Τ. ), εἴτε νά ἐκδοθοῦν εὐρώ ἀπό τήν Ε.Κ.Τ. ὡς ἀσκοῦσα κατά μεταβίβαση ὡς συνταγματική ἐξουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους τήν δημοσία ὑπηρεσία τῆς ἐκδόσεως χρήματος, εἴτε νά ἐκδοθοῦν εὐθέως εὐρώ ἀπό τήν Ἑλλάδα σέ περίπτωση ἀρνήσεως τῆς ΕΚΤ (νά ἀσκήσῃ τίς ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ἁρμοδιότητες ἐκδόσεως χρήματος πού τῆς ἔχουν ἀνατεθῆ), εἴτε νά ἐκδοθῆ ἐθνικό νόμισμα ἄλλο ἀπό τό εὐρώ, εἴτε συμπληρωματικῶς πρός τό εὐρώ, προσωρινῶς, καί σέ συνενὀηση μέ τήν ΕΚΤ (οἱ ἔκτακτες περιστάσεις τοῦ δημοσίου συμφέροντος τῆς Ἑλλάδος ἰσοπεδώνουν τούς ὅποιους νομικούς φραγμούς τυχόν ὀρθώνει το δίκαιο τῆς ζώνης τοῦ εὐρώ), εἴτε καί κατ' ἀντικατάσταση τοῦ εὐρώ.
Δέν θά πρέπῃ ὅμως νά πρόκειται γιά μιά ἀκόμη πρόκληση καί ἀφορμή κακοδιαχειρίσεως ἐκ μέρους τῶν παχυλῶς βιβρωσκόντων πολιτικῶν βρωτῶν (διευκρίνιση: αὐτῶν που τρώγανε καί τρώγανε...), ἀλλά γιά ἱκανοποίηση τῆς ἤδη ἐπιτακτικῆς ἀνάγκης δημοσίου συμφέροντος - αὐτοῦ, τῆς καλύψεως βασικῶν βιωτικῶν ἀγαθῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ (ἰατρική, νοσοκομειακή καί φαρμακευτική περίθαλψη, διατροφή ἀνέργων, παιδεία, μεταφορές, στέγαση ἀστέγων, κ.ἄ.), τήν ὁποία ἀνάγκη προκάλεσε ἡ καλά σχεδιασμένη καί πολύμορφη ἐπίθεση τῶν λεγομένων ἀγορῶν. Ἡ ἐπίθεση αὐτή στοχεύει στήν διαρπαγή τοῦ δημοσίου καί ἰδιωτικοῦ πλούτου τῆς Ἑλλάδος σέ συνεργασία μέ ὅποιους δοσίλογους μπόρεσαν νά στρατολογήσουν οἱ προστηθέντες τῶν "ἀγορῶν". Γι' αὐτό καί θα διευκολυνθῆ ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐξουσίας ἐκδόσεως χρήματος τοῦ κράτους τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐφ' ὅσον δέν ἀμεληθῆ ἔτι περαιτέρω ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀδικαιολογήτου πλουτισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ἀδικαιολογήτως πλουτησάντων ...
Τέλος, ἡ ἔκδοση χρήματος, εἶναι καί καθῆκον τοῦ Δημοσίου ἔναντι τῶν πολιτῶν του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν φυσική εὐθεία ἀγώγιμη ἀξίωση πρός τοῦτο, εὐθέως ἐκ τοῦ ἄρθρου 20 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος. Διότι, δέν ἀποκλείεται ἀπό τό Σύνταγμα ἡ λεγόμενη λαϊκή ἀγωγή, ὅταν ἀποσκοπεῖ στήν πραγμάτωση τοῦ δικαίου κράτους (δέν ἀρκεῖ τό "κράτος δικαίου") ἤ στήν ἱκανοποίηση τοῦ δημοσίου συμφέροντος τό ὁποῖο πλήττεται ἀπό σοβαρές παραλείψεις ἤ ἀπό σοβαρῶς ἐσφαλμένες ἐνέργειες τῶν ὀργάνων τῆς Πολιτείας.
Ἡ νομική αὐτή θεώρηση, εἶναι ἄσχετη πρός τό ὅτι ἡ λαϊκή ἀγωγή ἀπαρέσκει στους "κρατιστές" (σέ περιόδους γενικῆς εὐημερίας καί λίγο-πολύ εὐμάρειας), καί πρός τό ὅτι πάντα μερικοί, ἀπό βίαιη ἰδιοσυγκρασία καί ἀνοησία, ἤ ἀπό δόλιο συμφέρον, προτιμοῦν στήν θέση τῆς λαϊκῆς ἀγωγῆς (actio popularis), τήν ἐπανάσταση ὅσων ἔχουν ἐκρηκτική ἰδιοσυγκρασία.
Ἄλλωστε τά ἀνωτέρω δύναται νά ἐπικαλεσθῆ παρεμπιπτόντως καί ὁποιοσδήποτε ὑποστηρίζει δικαστικῶς τήν ἀξίωσή του γιά τήν μή περαιτέρω μείωση μισθοῦ του ἤ συντάξεώς του, ἤ τήν καταβολή ὅσων ἔχει στερηθῆ ἤδη μέ αὐτό τό παραμύθι τῆς ὑπάρξεως "δημοσιονομικῆς κρίσεως" –καί στήν πραγματικότητα γιά νά ἐξοφλήσει αὐτός καίτοι δέν ὀφείλει, ὅσα δέν κατέβαλλαν ἐπί ἔτη οἱ ὡς ἄνω πλούσιοι φοροδιαφεύγοντες καί ὅσα συνομολόγησαν ὡς χρέη τοῦ κράτους μας οἱ εὐνοημένοι ἀπό τό ἄθλιο φαγοπότι τῶν δανεικῶν (ἴσως καί πολλῶν καταθέσεων)"κομματικοί ".
Εὐχῆς ἔργο θά εἶναι νά τά καταλάβουν αὐτά ὅσο γίνεται συντομώτερα οἱ δικαστές, οὕτως ὥστε νά παύσουν νά συμπράττουν ἀδικαιολόγητα, μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ἐξωπραγματικοῦ μύθου περί "δημοσιονομικῆς κρίσεως" (ὡς ἐκτάκτου καί ἐξαιρετικῆς περιστάσεως), σέ νομότυπα πλήν ἀντισυνταγματικά καί δυσανάλογα φορολογικά, διοικητικά καί ποινικά μέτρα, σέ βάρος τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας και δή σέ βάρος αὐτῆς ταύτης τῆς ἐπιβιώσεως τοῦ μέσου καί τοῦ πτωχοτέρου, πλήν ἐντίμου καί ἀκόμα φιλοτίμου, Ἕλληνος.
InfoGnomon
το είδα
<<< Το παραμύθι της προόδου έχει και δράκο…
Κινητικότητα που οδηγεί σε έκρηξη… >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου