Επανάσταση σημαίνει αναμφίβολα βαθιά επιθυμία για αλλαγή – ενώ ο J.J. Rousseau είχε πει πολύ σωστά ότι, δεν μπορεί κανείς να ανατρέψει ένα καθεστώς, με δημοκρατικές μεθόδους, αφού αυτές δεν τηρούνται ποτέ από τις ολοκληρωτικές κυβερνήσεις.
Απλούστερα, όταν ένας δολοφόνος ή ληστής σε σημαδεύει με ένα οπλισμένο πιστόλι, είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις τη μάχη δημοκρατικά – εμπιστευόμενος την καλή του θέληση και ευχόμενος να μη σε σκοτώσει.
Επανάσταση δεν σημαίνει βέβαια ότι απαιτείται η χρήση μη ειρηνικών τρόπων – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα, ειδικά στην εποχή μας, όπου οι Πολίτες έχουν στη διάθεση τους πολλές εναλλακτικές λύσεις και άπειρες δυνατότητες για να εκφράσουν έμπρακτα τις αντιθέσεις τους, σε όλα όσο συμβαίνουν εις βάρος τους.
Οι σημερινοί Έλληνες όμως δεν επαναστατούν, όπως οι πρόγονοι τους στο παρελθόν, όταν απειλούταν να λεηλατηθούν, να εξαθλιωθούν ή/και να υποδουλωθούν. Έχουμε δε την εντύπωση ότι, εάν τους ζητούσε κανείς να πολεμήσουν στα σύνορα έναν «συμβατικό» εχθρό, όπως το 1940, θα απαιτούσαν την ενυπόγραφη βεβαίωση ότι,