Επιστροφή στο Μέλλον; Μάλλον: Η Ευρώπη οδεύει πίσω στο παρελθόν της, & αυτό είναι σημαντικό για την υπόλοιπη Δύση, καθώς οι «Βρυξέλλες» είναι το μοντέλο διακυβέρνησης που προτιμούν οι παγκοσμιοποιητές
«...Παρόλα αυτά, όταν όλα έχουν ειπωθεί και τελειώσει, θυμάμαι εκείνο το «παλιό» ανέκδοτο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου:
Ένας Αμερικανός ρωτάει έναν Ρώσο: «Έχετε εφημερίδες στην ΕΣΣΔ;».
Ο Ρώσος απαντά: 'Φυσικά, τη Pravda, τη Izvestija...'.
Ο Αμερικανός ρωτά για άλλη μια φορά: » Τις διαβάζετε αν θέλετε να μάθετε για την ΕΣΣΔ;
Ο Ρώσος απαντά: Αν θέλω να μάθω για την ΕΣΣΔ, θα διαβάσω τους New York Times, την Washington Post, και τα παρόμοια».
Σε αυτό ο Αμερικανός αντιδρά: «Διαβάζετε επίσης τους NYT και την WaPo αν θέλετε να μάθετε για τις ΗΠΑ;».
Ο Ρώσος απαντα: Για να μάθω για τις ΗΠΑ, διαβάζω Pravda, Izvestija...».
Έτσι, όταν όλα έχουν ειπωθεί και τελειώσει, και με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων θεώρησης, περίπου 15 χρόνια μετά την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί, με πικρία, είναι:
Αυτό το ιδιαίτερα κακόγουστο αστείο αφορά όλους τους Ευρωπαίους.
Η ΕΕ πρέπει να διαλυθεί.»
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - 22 Οκτωβρίου 2024 | Εpimetheus |
Κάθε τόσο, μια μικρή επαναληπτική ανάγνωση 'παλαιών ειδήσεων' από το παρελθόν δείχνουν το μέγεθος της προδοσίας και -τολμώ να το πω δυνατά- της λογικής αυτών που κυβερνούν τους λαούς της Ευρώπης.
Οι μακροχρόνιοι αναγνώστες γνωρίζουν την επιφυλακτικότητα, αν όχι την απόλυτη εχθρότητα μου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξαναδιαβάζοντας κάποιες «παλιές ειδήσεις» πάνω από 15 χρόνια πριν, αποδεικνύεται ότι αυτή η εχθρότητα δεν προέρχεται από οποιοδήποτε συναίσθημα ή καχυποψία για τους «πολιτικάντηδες™» που τρέφω (μην ανησυχείτε, υπάρχουν πολλά τέτοια).
Η αντίθεσή μου απορρέει από τη θεμελιωδώς αυταρχική-ολοκληρωτική και προδοτική φύση αυτού που αποκαλούμε «ΕΕ» και το πώς η ηγεσία της (sic)-πραγματικά: κάτι περισσότερο από ένα αρρωστημένο αστείο κακών μαριονετών που τα νήματα τους κινούνται αλλού- έχει ξεκοιλιάσει τις συνταγματικές ρυθμίσεις που διέπουν τις ευρωπαϊκές χώρες από το 1945.
Έχω ασχοληθεί με τη λειτουργία της ΕΕ ως έχει αλλού, και σας προτείνω να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο (αλλά, μην ανησυχείτε, το παρακάτω κείμενο λειτουργεί και ως αυτοτελές):
Οι υπογραμμίσεις και ο [σαρκασμός] δικά μου.
Χωρίς πολλές περαιτέρω λεπτομέρειες, ξεκινάμε…. Στεναγμός….
Επιστροφή στην EUSSR
Από τον Paul Belien, μέσω της εφημερίδας The Brussels Journal, 21 Ιουνίου 2007 [πηγή]
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η ΕΣΣΔ, η «αυτοκρατορία του κακού» του Ronald Reagan [γιατί τα τρομακτικά εισαγωγικά;], κατέρρευσε. Η Αμερική μπορεί σύντομα να βρεθεί αντιμέτωπη με μια άλλη αυτοκρατορία του κακού. Αύριο, οι πολιτικοί της Ευρώπης συναντώνται στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν πώς μπορούν να αναβιώσουν τη συνταγματική συνθήκη, που συχνά αποκαλείται Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ένα διογκωμένο σχέδιο (πάνω από 160.000 λέξεις στην αγγλική του έκδοση) για τη μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) σε υπερκράτος [αυτό θα ήταν η Συνθήκη της Λισαβόνας].
Ακριβώς πριν από δύο χρόνια, το σύνταγμα αυτό απορρίφθηκε σε δημοψηφίσματα στις Κάτω Χώρες και τη Γαλλία. Αυτό αποτέλεσε πλήγμα για τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα του Βελγίου και έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του μη εκλεγμένου εκτελεστικού οργάνου της ΕΕ, και του στρατού των 54.000 ευρωκρατών της, μιας γραφειοκρατίας διαμορφωμένης σύμφωνα με τις χειρότερες συγκεντρωτικές και αυταρχικές γαλλικές και γερμανικές παραδόσεις [βασικά θα έλεγα ότι είναι χειρότερο από αυτό (το ξέρω): είναι μια μορφή αυτού που ο Καρλ Μαρξ αποκαλούσε «ανατολίτικο δεσποτισμό», και θα το εξετάσουμε αυτό στις τελευταίες γραμμές].
Αμέσως μετά τα δημοψηφίσματα έγινε φανερό ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σκόπευαν να αγνοήσουν την ετυμηγορία του λαού και να προχωρήσουν με τα σχέδιά τους για την οικοδόμηση του υπερκράτους. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel ήταν απασχολημένη με τη σύνταξη της λεγόμενης τροποποιημένης συνθήκης. Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτεται η ανάγκη για δημόσια δημοψηφίσματα σχετικά με τις νέες εξουσίες των Βρυξελλών, αλλά διατηρείται η ουσία του Συντάγματος, που παρέχει στην ΕΕ ουσιαστικές εξουσίες έναντι των κρατών μελών της, όπως το δικαίωμα να παρακάμπτει την εθνική νομοθεσία και να επιβάλλει κοινή εξωτερική πολιτική [βλ. τον «Οδηγό του πολίτη» που παρατίθεται στον παραπάνω σύνδεσμό μου].
[εδώ ακολουθούν μερικές παράγραφοι σχετικά με τις θέσεις της Βρετανίας το 2009, τις οποίες θα παραλείψω εδώ, κυρίως λόγω του ότι αυτό που ειπώθηκε το 2007 -το 'Brexit' μπορεί να γίνει πραγματικότητα- έγινε πραγματικότητα].
Οι Βρετανοί, και ιδίως οι Άγγλοι, είναι οι πιο ευρωσκεπτικιστές από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αν αναγκαστούν να επιλέξουν, φαίνονται διατεθειμένοι να επιλέξουν τη βρετανική κυριαρχία έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ορισμένοι θεωρούν αυτή τη στάση σχεδόν εγκληματική. Την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος της Ιταλίας, Giorgio Napolitano [να θυμάστε ότι είναι ένας δηλωμένα ισόβιος κομμουνιστής, ο οποίος ήταν επίσης, σύμφωνα με τη Wikipedia, «στενός φίλος του Henry Kissinger»: τι μικρός που είναι ο κόσμος, ε;] είπε ότι «όσοι είναι κατά της ΕΕ είναι τρομοκράτες» [μπείτε στο κλαμπ μου, έτσι δεν είναι; ], ενώ ο συνάδελφός του Horst Köhler, ο πρόεδρος της Γερμανίας [στην εξουσία 2004-10- πριν από τη θητεία του, ήταν επικεφαλής του ΔΝΤ (2000-04), και από το 2012-13, «διετέλεσε μέλος της ομάδας υψηλού επιπέδου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για την αναπτυξιακή ατζέντα μετά το 2015: δεν είναι εκπληκτικό πώς ένας δια βίου κομμουνιστής και ένας πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ μπορούν να συμφωνήσουν σε αυτά τα πανομοιότυπα συναισθήματα;], περιέγραψε την τακτική των “ευρωσκεπτικιστών” [κι άλλα εισαγωγικά] ως “λαϊκιστική, δημαγωγική εκστρατεία”. Ακουγόταν σχεδόν σαν η Ιταλία και η Γερμανία να κατηγορούσαν τη Βρετανία ότι δεν πήρε μαθήματα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεχνώντας βολικά ότι ήταν η αγάπη της Αγγλίας για την ελευθερία που έσωσε την Ευρώπη από δικτάτορες όπως οι προκάτοχοι των κυρίων Napolitano και Kohler, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ. Ο τελευταίος, επίσης, έτρεφε όνειρα ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης [καλά, πώς κατέληξε η ΕΕ...;].
Η ελευθερία και η δημοκρατία απαιτούν περιορισμένες κυβερνήσεις, ενώ ο υπερεθνικισμός εξ ορισμού τείνει προς την απεριοριστία [γεια σας, αγαπητοί μου Αμερικανοί αναγνώστες: θα σας πείραζε να αναφέρετε τα συναισθήματά σας για το Blob της Ουάσιγκτον;]. Ο πρώην σοβιετικός αντιφρονών Vladimir Bukovsky αναφέρεται στην ΕΕ ως «EUSSR». Το κάνει αυτό, εξηγεί, επειδή η πρώην ΕΣΣΔ και η ΕΕ μοιράζονται τον ίδιο στόχο: την εξάλειψη των εθνών [όπως και το WEF και το επιτελείο των περίεργων μαριονετών του - περίεργοι σύντροφοι, όπως λένε]. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί», λέει. Αν η ΕΕ γίνει ένα πραγματικό κράτος, είναι βέβαιο ότι θα είναι μια κακή αυτοκρατορία, επειδή δεν υπάρχει ευρωπαϊκό έθνος.
«Η εθνική πίστη είναι μια μορφή γειτονίας: Είναι πίστη σε ένα κοινό σπίτι και στους ανθρώπους που το έχτισαν», λέει ο συντηρητικός Άγγλος φιλόσοφος Roger Scruton. Χωρίς αυτή την αφοσίωση δεν υπάρχει ελευθερία, διότι «οι εθνικές αφοσιώσεις επιτρέπουν στους ανθρώπους να σέβονται την κυριαρχία και τα δικαιώματα του ατόμου». [αυτή είναι ίσως η μοναδική βασική πολιτική συμβολή της «Ευρώπης» στην ιστορία του κόσμου, όσο ατελώς και αν «εμείς» την εκπληρώνουμε].
Επιδιώκοντας να εξαλείψει την εθνική αφοσίωση, η ΕΕ καταστρέφει επίσης την ελευθερία, τη λογοδοσία και τη δημοκρατία. Η ευρωκρατία στοχεύει να εξαλείψει τις παλιές εθνικές αφοσιώσεις των ευρωπαϊκών λαών και να βάλει στη θέση τους μια κοσμοπολίτικη αδιαφορία.
Η Προδοσία της Ελευθερίας στην Ευρώπη: Επιστροφή στην EUSSR
Του Paul Belien, μέσω της Brussels Journal, 19 Δεκ. 2007 [πηγή]
Την περασμένη Πέμπτη, οι αρχηγοί των κυβερνήσεων των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνήλθαν στην πορτογαλική πρωτεύουσα Λισαβόνα για να υπογράψουν τη Συνθήκη Μεταρρύθμισης της ΕΕ. Αυτή η «Συνθήκη της Λισαβόνας» είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, το λεγόμενο Σύνταγμα της ΕΕ, το οποίο απορρίφθηκε πριν από δύο χρόνια σε δημοψηφίσματα σε μεγάλα κράτη μέλη της ΕΕ.
Οι κανόνες της ΕΕ προβλέπουν ότι οι συνθήκες τίθενται σε ισχύ μόνο όταν έχουν επικυρωθεί και στα 27 κράτη μέλη. Τα «όχι» στα δημοψηφίσματα του 2005 σκότωσαν το Σύνταγμα, το οποίο θα μετέτρεπε την ΕΕ από υπερεθνικό οργανισμό 27 κυρίαρχων κρατών μελών σε ένα πραγματικό ενιαίο ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος με 27 επαρχίες. Ωστόσο, ήταν σαφές από την αρχή ότι οι λαοί των διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών δεν ήταν διατεθειμένοι να παραιτηθούν από την εθνική τους κυριαρχία για τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».
[εδώ μπορούμε να ξεκινήσουμε ένα είδος υπερ-διασκεδαστικού «παιχνιδιού»: ποια είναι η πιο εξωφρενική δήλωση στα παρακάτω;]
Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι αποφασισμένοι, ανεξάρτητα από το τι λένε οι ψηφοφόροι τους, να μετατρέψουν την ΕΕ σε ΗΠΑ. Όπως δήλωσε ο Jean-Claude Juncker, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, πριν από τα δημοψηφίσματα: «Εάν η ψήφος είναι θετική, θα πούμε: Θα προχωρήσουμε. Αν είναι όχι, θα πούμε: Συνεχίζουμε». Ή όπως είπε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Valery Giscard d'Estaing, ο πρόεδρος της λεγόμενης Συνέλευσης, η οποία συνέταξε το σύνταγμα: «Η απόρριψη του συντάγματος [από τους ψηφοφόρους στα δημοψηφίσματα] ήταν ένα λάθος που θα πρέπει να διορθωθεί». [Έχω ένα καλύτερο σχέδιο: πήγαινε στο διάολο]
Προκειμένου να διορθωθεί [sic] το λάθος των ψηφοφόρων συντάχθηκε η μεταρρυθμιστική συνθήκη. Αυτή η συνθήκη [της Λισαβόνας] είναι ένα αντίγραφο του συντάγματος, με τα άρθρα σε κάπως διαφορετική σειρά, με πολλές προσθήκες που περιπλέκουν σκόπιμα το κείμενο και χωρίς αναφορές σε εθνική σημαία ή ύμνο. Όπως εξήγησε ο κ. Giscard τον Ιούνιο στην παρισινή αριστερή εφημερίδα Le Monde: «Η κοινή γνώμη θα οδηγηθεί να υιοθετήσει, χωρίς να το γνωρίζει, τις προτάσεις που δεν τολμάμε να της παρουσιάσουμε άμεσα...Όλες οι προηγούμενες προτάσεις θα βρίσκονται στο νέο κείμενο, αλλά θα είναι κρυμμένες και συγκαλυμμένες με κάποιο τρόπο». [σημειώστε ότι ο κ. Giscard ήταν ένας κεντρώος «τεχνοκράτης» του Ψυχρού Πολέμου (λέει η Wikipedia), στον οποίο άρεσε να συνεργάζεται με τη Δυτική Γερμανία σε αυτά τα θέματα: η περιφρόνηση των «ηγετών™» της Ευρώπης για τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι-αρκετά αξιοθαύμαστη].
Ή όπως είπε ο Guiliano Amato, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας και πρώην αντιπρόεδρος της Συνέλευσης [είναι και αυτός, παρεμπιπτόντως, δια βίου σοσιαλιστής, ο οποίος επίσης συμφωνεί με τους «τεχνοκράτες», τους κομμουνιστές, και πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ: [ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί αυτό...], σχετικά με το έγγραφο που υπέγραψαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες την περασμένη εβδομάδα: «Αποφάσισαν ότι το έγγραφο πρέπει να είναι δυσανάγνωστο. Αν είναι δυσανάγνωστο, δεν είναι συνταγματικό, αυτή ήταν η αντίληψη».
Οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν ότι κανένα από τα κράτη μέλη (εκτός από την Ιρλανδία, η οποία είναι υποχρεωμένη να το πράξει βάσει του συντάγματός της) δεν θα διεξάγει δημοψήφισμα για τη νέα συνθήκη. Αντ' αυτού, τα εθνικά κοινοβούλια θα επικυρώσουν τη συνθήκη. 'Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των λαών και των κυβερνήσεων', παραδέχθηκε ο Γάλλος πρόεδρος Nicolas Sarkozy [τον θυμάστε;]. 'Ένα δημοψήφισμα τώρα θα έφερνε την Ευρώπη σε κίνδυνο. Δεν θα υπάρξει συνθήκη αν είχαμε δημοψήφισμα στη Γαλλία'. [βλέπετε, η πολιτική της ΕΕ είναι λίγο σαν τις βόμβες για την ειρήνη, το γαμήσι για την παρθενία ή τις αδερφές για την Παλαιστίνη: ηλίθια, παράλογη και εντελώς αδύνατη].
Μόλις η Συνθήκη της Λισαβόνας επικυρωθεί σε όλα τα κράτη μέλη, η νομική φύση της ΕΕ θα μετατραπεί σε κρατική. Τα εθνικά συντάγματα και τα εθνικά κοινοβούλια θα υποτάσσονται στην ΕΕ, η οποία θα έχει τη δυνατότητα να αυξάνει μονομερώς τις δικές της εξουσίες [αυτό ακριβώς παρακολουθούμε, για να αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα].
Οι πολιτικοί της Ευρώπης είναι πολύ πρόθυμοι να ξεπουλήσουν την εθνική τους κυριαρχία στην ΕΕ, επειδή τα όργανα διοίκησης της ΕΕ που εδρεύουν στις Βρυξέλλες είναι είτε μη εκλεγμένα (η Επιτροπή) είτε μη υπόλογα (το Συμβούλιο). Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι πραγματικό κοινοβούλιο. Δεν μπορεί να απορρίψει τις λεγόμενες οδηγίες της ΕΕ, τις οποίες τα εθνικά κοινοβούλια είναι υποχρεωμένα να ενσωματώσουν στην εθνική τους νομοθεσία. Ακόμη και σήμερα, έως και το 70% της νομοθεσίας στα διάφορα 27 κράτη μέλη της ΕΕ προέρχεται από τις Βρυξέλλες.
Ο πρώην σοβιετικός αντιφρονών Vladimir Bukovsky επινόησε τον όρο «EUSSR» για να αναφερθεί στην ΕΕ. Υποστηρίζει ότι η Ευρώπη οδεύει προς τη μετατροπή της σε ένα ολοκληρωτικό κράτος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δόθηκε στον κ. Bukovsky η άδεια να ερευνήσει τα απόρρητα έγγραφα της σοβιετικής ηγεσίας. Προς έκπληξή του βρήκε εκεί ένα αντίγραφο μιας συνομιλίας που έγινε κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του κ. Giscard στον τότε σοβιετικό ηγέτη Mikhail Gorbachev τον Ιανουάριο του 1989. Στη συνομιλία αυτή ο πρώτος δήλωνε στον δεύτερο ότι «μέσα σε 15 χρόνια η Ευρώπη θα γίνει ομοσπονδιακό κράτος». Το σχέδιο της ΟΝΕ καθυστέρησε λίγο από τα δημοψηφίσματα του 2005, αλλά οι ευρωπαίοι πολιτικοί κατάφεραν να το επαναφέρουν σε τροχιά στη Λισαβόνα. «Η σημερινή κατάσταση είναι πραγματικά ζοφερή. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα έχουν παρασυρθεί πλήρως από το νέο σχέδιο της ΕΕ. Κανένα από αυτά δεν αντιτίθεται πραγματικά σε αυτό. Έχουν γίνει πολύ διεφθαρμένα. Ποιος θα υπερασπιστεί τις ελευθερίες μας;» αναρωτιέται ο κ. Bukovsky...
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η ΕΕ είναι η μετενσάρκωση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης
Δημοσίευμα του Hans Vogel, Pravda, 4 Νοεμβρίου 2009 [πηγή].
Τώρα που η Τσεχική Δημοκρατία ανακοίνωσε ότι θα επικυρώσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας, η ΕΕ θα είναι ακόμη πιο κοντά στο να γίνει ένα ενιαίο κράτος-τέρας, με περισσότερους από μισό δισεκατομμύριο κατοίκους. Οι κάτοικοι είναι ο σωστός όρος, αφού ο όρος «πολίτες» θα υποδήλωνε ένα σύνολο πολιτικών δικαιωμάτων. Οι άνθρωποι που ζουν στην ΕΕ θα έπρεπε μάλλον να αποκαλούνται «υπήκοοι», αφού δεν έχουν καμία επιρροή στη συγκρότηση της συγκεντρωτικής ευρωπαϊκής κυβέρνησης, της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής». Οι Ευρωπαίοι επιτρέπεται να ψηφίζουν για τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά το σώμα αυτό έχει περίπου τόση πολιτική δύναμη όση και το αναποτελεσματικό γερμανικό κοινοβούλιο που συνήλθε στη Φρανκφούρτη το 1848 [θυμηθείτε ότι αυτή η κοινοβουλευτική συνέλευση ήταν άκρως υπερεθνική και αναφανδόν υπέρ του «ιερού πολέμου κατά της Ρωσίας», πράγμα που αποτελεί τουλάχιστον ένα είδος συνέπειας σε σχέση με τη σημερινή ηγεσία της ΕΕ...]. Η πολιτική εξουσία στην ΕΕ βρίσκεται σταθερά στα χέρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία πρόκειται να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη εξουσία με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Αυτή η διαβόητη συνθήκη δεν έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους λαούς της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, μόλις στα μισά της συνθήκης (που αρχικά παρουσιάστηκε ως «Σύνταγμα») συναντά κανείς τις πρώτες αναφορές στους λαούς.
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας το Κεφάλαιο ΙΙΙ της Συνθήκης της Λισαβόνας (το λεγόμενο φιλικό προς τον αναγνώστη κείμενο), είναι μάλλον ευνοϊκή. Αυτός ο λεγόμενος Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης «θέτει το άτομο στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων της, καθιερώνοντας την ιθαγένεια της Ένωσης και δημιουργώντας έναν χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης». Αυτό ακούγεται πραγματικά μεγαλοπρεπές και καθησυχαστικό, έτσι δεν είναι; Διαβάζοντας παρακάτω, η μία ρήτρα φαίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή από την άλλη.
Για παράδειγμα, το άρθρο 1 είναι υπέροχο: «Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Πρέπει να γίνεται σεβαστή και να προστατεύεται». [δηλαδή, εκτός από την περίπτωση που υπάρχει μια κηρυγμένη από τον ΠΟΥ, η λεγόμενη «Πανδημία™» και δεν επιτρέπεται να ταξιδέψετε χωρίς διαβατήριο Covid]. Το ίδιο και το άρθρο 3:1: «Καθένας έχει δικαίωμα στο σεβασμό της σωματικής και ψυχικής του ακεραιότητας». [αλήθεια, σας ανέφερα για την εγκατάσταση του 'εμβολιασμός = ελευθερία', τη λεγόμενη 'τέχνη™' στη Γερμανία το 2021;] Τι γίνεται με το άρθρο 6: 'Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια της προσωπικότητας'. [καλύτερα να ρωτήσουμε τον Edward Snowden ή τον Julian Assange γι' αυτό, ε;] Και κοιτάξτε το άρθρο 8:1 'Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που τον αφορούν. [μου τελειώνει ο κυνισμός εδώ...] Ή τι σκεφτήκατε για το άρθρο 11: 'Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία της γνώμης και της λήψης και διάδοσης πληροφοριών και ιδεών χωρίς παρεμβάσεις από τη δημόσια εξουσία και ανεξαρτήτως συνόρων». [τώρα θα ήταν καιρός να αναφέρω, υποθέτω, όλη τη λογοκρισία της «παραπληροφόρησης» κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Πανδημίας™», που ίσως αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα από τη δίωξη του Dr. Sucharit Bhakdi].
Ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται [θα μπορούσα να το κάνω κι αυτό για αρκετή ώρα...]. Η Συνθήκη της Λισαβόνας είναι προφανώς μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν τα πιο φωτισμένα στοιχεία όλων των υφιστάμενων ευρωπαϊκών συνταγμάτων. Επομένως, όσον αφορά αυτά τα «θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα», η Συνθήκη της Λισαβόνας μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει ήδη τεθεί σε ισχύ, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ.
Είναι αρκετά διαφωτιστικό να ρίξετε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο τα υψηλόφρονα άρθρα που αναφέρθηκαν παραπάνω εφαρμόζονται στην πράξη. Πάρτε για παράδειγμα την «ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Ως αποτέλεσμα των ευεργετημάτων που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει προσφέρει στην Ευρώπη από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μέρα με τη μέρα οι δρόμοι των περισσότερων ευρωπαϊκών πόλεων έχουν γίνει ένα σαλόνι για όλο και περισσότερους άστεγους. Τη νύχτα οι δρόμοι αυτοί μετατρέπονται σε υπαίθρια υπνοδωμάτια, με τους άστεγους να βολεύονται σε στρώματα από πεπλατυσμένα χαρτόκουτα [υποθέτω ότι η καλύτερη ΕΕ όλων των εποχών™ (θυμηθείτε: ακούσατε πρώτα αυτό το ανέκδοτο εδώ /σαρκασμός) έχει βελτιωθεί μαζικά από το 2009, σωστά;]. Οι δρόμοι μετατρέπονται απρόσκοπτα σε τραπεζαρίες όποτε οι άστεγοι πεινούν. Τότε πάνε και ψάχνουν για αποφάγια ανάμεσα στα σκουπίδια στους κάδους απορριμμάτων και στα κοντέινερ [μεγάλες βελτιώσεις έχουν γίνει εδώ από το 2015, έτσι δεν είναι; Κάνει το The Camp of Saints (Στρατόπεδο των Αγίων) του Jean Raspail να μοιάζει με παιδική λογοτεχνία...].
Και τι γίνεται με τις πτήσεις παράδοσης της CIA σε μυστικά κέντρα βασανιστηρίων στα κράτη μέλη της ΕΕ Πολωνία και Ρουμανία, με τα περισσότερα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ να δίνουν άδεια για τις πτήσεις αυτές μέσω του κυρίαρχου εναέριου χώρου τους; [Παραλίγο να ξεχάσω να αναφέρω αυτά τα πράγματα...] Μέχρι στιγμής, περίπου 80.000 άτομα πιστεύεται ότι έχουν απαχθεί με αυτόν τον τρόπο, πολλά από αυτά με την πλήρη συνεργασία της ΕΕ και των κρατών μελών της [θυμηθείτε ότι η ΕΕ -όπως και ο Μπαράκ Ομπάμα- έχουν λάβει και οι δύο το Νόμπελ Ειρήνης (sic)].
Είναι σαφές ότι στην ΕΕ, η «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» δεν είναι απαραβίαστη, ούτε γίνεται σεβαστή ή προστατεύεται [το μόνο που λέω είναι: Η Αυστρία/Covid-ιστάν προσπάθησε να επιβάλει μια γενική «εντολή εμβολιασμού» του Covid-19]. Η μεταχείριση των πολιτών της ΕΕ [sic] που είναι ύποπτοι για τρομοκρατία αποτελεί παραβίαση των άρθρων 3:1 και 6. Η σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα δεν γίνεται καθόλου σεβαστή και το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την προσωπική ασφάλεια καταπατείται, με την ευγενική χορηγία και των 27 κρατών μελών της ΕΕ [καμία από αυτές τις πτυχές δεν βελτιώθηκε τα τελευταία 5 χρόνια].
Όλα τα λόγια περί ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σωματικής και ψυχικής ακεραιότητας, ελευθερίας και ασφάλειας του ατόμου είναι κενά περιεχομένου. Είναι κενά, επειδή η ασφάλεια του κράτους (της ΕΕ και των κρατών μελών της) θεωρείται ότι έχει προτεραιότητα [πολύ κοντά στην εξύμνηση του «κράτους» τόσο από τον Lenin όσο και από τον Mussolini -προσωπικά θα το αποκαλούσα βλάσφημο-]. Μπορείτε να βρείτε αποδείξεις στη Συνθήκη της Λισαβόνας, Τίτλος ΙΙ, άρθρο 67:2:
Η Ένωση προσπαθεί να διασφαλίσει υψηλό επίπεδο ασφάλειας μέσω μέτρων για την πρόληψη και την καταπολέμηση της εγκληματικότητας, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και μέσω μέτρων συντονισμού και συνεργασίας μεταξύ αστυνομικών και δικαστικών αρχών και άλλων αρμόδιων αρχών, καθώς και μέσω της αμοιβαίας αναγνώρισης των αποφάσεων σε ποινικές υποθέσεις και, εάν είναι αναγκαίο, μέσω της προσέγγισης των ποινικών νόμων.
Η ρήτρα φαίνεται αόριστη, αλλά σημαίνει ότι η κρατική ασφάλεια (όπως και αν ορίζεται) υπερισχύει των δικαιωμάτων των ατόμων.
Το άρθρο 8 είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον. Φαίνεται να δηλώνει ότι τα προσωπικά δεδομένα ενός ατόμου είναι ασφαλή. Είναι όμως; Σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς της ΕΕ, τα κράτη μέλη υποχρεούνται να τηρούν αρχεία για όλη την κίνηση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες. Στην πραγματικότητα είναι σαν να διαβάζει η κυβέρνηση όλες τις επιστολές σας. Σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ, η κυβέρνηση μπορεί να εισέλθει στον υπολογιστή σας κατά βούληση και να αλλάξει δεδομένα και αρχεία στον υπολογιστή σας χωρίς να το γνωρίζετε. Όλη αυτή η υποκλοπή και κατασκοπεία γίνεται, φυσικά, προς το συμφέρον της κρατικής ασφάλειας, για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»! Όλα μοιάζουν σαν το ναζιστικό σύνθημα «Du bist nichts, dein Volk ist alles!» (Εσύ δεν είσαι τίποτα, ο λαός σου είναι τα πάντα) να τέθηκε σε εφαρμογή στη σημερινή ΕΕ [«κανείς δεν είναι ασφαλής, εκτός αν όλοι είναι ασφαλείς»].
Α, και μετά υπάρχει, φυσικά, η ελευθερία της έκφρασης. Το άρθρο 11 την ορίζει απερίφραστα. Επί του παρόντος, και τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ έχουν μια τέτοια διάταξη στα συντάγματά τους. Ωστόσο, σε τουλάχιστον δύο ζητήματα, οι πολίτες της ΕΕ δεν απολαμβάνουν αυτή την ελευθερία του λόγου. Σε ορισμένα κράτη μέλη (Γερμανία, Βέλγιο, Αυστρία, Γαλλία, Τσεχική Δημοκρατία) είναι ποινικό αδίκημα να αναρωτιέται κανείς δημόσια αν έξι εκατομμύρια Εβραίοι σκοτώθηκαν από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και αν πιστεύετε ότι, ας πούμε, δεν εξοντώθηκαν περισσότεροι από 4,5 εκατομμύρια Εβραίοι, αυτό μπορεί να σας οδηγήσει στη φυλακή για χρόνια. Απαγορεύεται ουσιαστικά η διεξαγωγή έρευνας πάνω σε αυτό το θέμα (για να προσπαθήσεις να προσδιορίσεις πόσοι Εβραίοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), επειδή σε καθιστά «αρνητή του Ολοκαυτώματος» [θυμηθείτε: αυτή είναι η Pravda, πανομοιότυπη, που επιτρέπει αυτά τα επιχειρήματα].
Ούτε επιτρέπεται σε ορισμένα κράτη να κάνεις οποιουδήποτε είδους παρατήρηση που επικρίνει το ισλάμ. Αυτό θα σας οδηγήσει αμέσως σε δίωξη για αυτό που στις ΗΠΑ ονομάζεται «ρητορική μίσους» [το ηπειρωτικοευρωπαϊκό δίκαιο δεν γνωρίζει παραδοσιακά μια τέτοια νομική κατηγορία, αλλά έχουμε κάνει γιγαντιαία βήματα προόδου τα τελευταία δύο χρόνια, έτσι δεν είναι;]. Αυτό συμβαίνει με τον Ολλανδό πολιτικό Geert Wilders, ο οποίος θα δικαστεί τον ερχόμενο Ιανουάριο για δήθεν απαξιωτικά σχόλια για το Ισλάμ, ενώ αυτό που πραγματικά έκανε ήταν να συναρμολογήσει μια ταινία χρησιμοποιώντας διαθέσιμο υλικό, για να καταδείξει τη βίαιη φύση των ισλαμικών διδασκαλιών.
Η ελευθερία του λόγου, ή η ελευθερία της έκφρασης, είναι πραγματικά ένα πολύ απλό ζήτημα, μια ξεκάθαρη υπόθεση. Είτε έχετε ελευθερία λόγου, οπότε μπορείτε να πείτε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είτε δεν έχετε ελευθερία λόγου. Είναι σαν να είσαι έγκυος: είτε είσαι, είτε δεν είσαι. Είναι αδύνατο να είσαι «λίγο έγκυος», όπως είναι αδύνατο να έχεις «λίγη ελευθερία λόγου» [ισχύουν εξαιρέσεις, όροι και προϋποθέσεις: φώναξε «Φωτιά!» σε ένα γεμάτο θέατρο, χωρίς να υπάρχει κάποια έκτακτη ανάγκη, ξέρετε].
Έτσι, στην ΕΕ σήμερα, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ελευθερία του λόγου. Ούτε θα υπάρχει όταν τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας. Η καταστολή από την ΕΕ των «παράνομων» λήψεων, η οποία απειλεί όποιον συλλαμβάνεται να κατεβάζει έργα που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα πάνω από τρεις φορές με ισόβιο αποκλεισμό από την πρόσβαση στο διαδίκτυο, μπορεί να ερμηνευθεί ως ένδειξη ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη επίθεση εναντίον ενός από τα ελάχιστα εναπομείναντα απομεινάρια ελευθερίας.
Φοβάμαι ότι το «σύνταγμα» της ΕΕ (το οποίο απορρίφθηκε από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους όπου και αν υποβλήθηκε σε ένα έντιμο και δίκαιο δημοψήφισμα) στην αναθερμασμένη εκδοχή του που ονομάζεται «Συνθήκη της Λισαβόνας» δεν είναι παρά ένα άχρηστο κομμάτι χαρτί. Έχει περίπου το ίδιο νόημα με το παλιό σοβιετικό και το ανατολικογερμανικό (ΓΛΔ-GDR) σύνταγμα, τα οποία, τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζουν εκπληκτικά με τη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Το άρθρο 50 του Σοβιετικού Συντάγματος του 1977 παρείχε σε όλους τους πολίτες ελευθερία του λόγου. Όποιος όμως τολμούσε να ασκήσει κριτική στο σύστημα με οποιοδήποτε συνεκτικό, ηχηρό τρόπο, τιμωρούνταν αυστηρά. Οι τιμωρίες περιλάμβαναν απώλεια της εργασίας, εξορία στο εσωτερικό της χώρας (πυρηνικός επιστήμονας Andrei Sakharov) και εισαγωγή σε ψυχιατρική κλινική. Δεν υπήρχε ελευθερία λόγου στην παλιά Σοβιετική Ένωση, όπως δεν υπάρχει ελευθερία λόγου στην Ευρώπη σήμερα.
Οι ομοιότητες μεταξύ της Συνθήκης της Λισαβόνας και των κομμουνιστικών προκατόχων της είναι αρκετά αξιοσημείωτες, για παράδειγμα στις ρήτρες περί ισότητας ενώπιον του νόμου.
Το άρθρο 34 του σοβιετικού Συντάγματος του 1977 διακήρυττε την πλήρη νομική ισότητα για όλους:
Οι πολίτες της ΕΣΣΔ είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς διάκριση καταγωγής, κοινωνικής ή περιουσιακής κατάστασης, φυλής ή εθνικότητας, φύλου, μόρφωσης, γλώσσας, στάσης απέναντι στη θρησκεία, είδους και φύσης επαγγέλματος, κατοικίας ή άλλης κατάστασης.
Το ανατολικογερμανικό Σύνταγμα επαναλαμβάνει αυτό. Το άρθρο 20:1 έχει ως εξής:
Ανεξάρτητα από την εθνικότητα, τη φυλή, τις θρησκευτικές αντιλήψεις, το κοινωνικό υπόβαθρο και τη θέση του, κάθε πολίτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η ελευθερία της θρησκείας και των πεποιθήσεων είναι εγγυημένη. Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
Κατά σύμπτωση, η Συνθήκη της Λισαβόνας είναι εντυπωσιακά παρόμοια: «όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» (άρθρο 20 [εκτός αν είσαι η Ursula Von der Leyen και αγόρασες δηλητήριο/θανατηφόρους χυμούς modRNA από τον Albert Bourla]), και «απαγορεύεται κάθε διάκριση λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικής ή κοινωνικής καταγωγής, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, συμμετοχής σε εθνική μειονότητα, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού» (άρθρο 21) [αλλά είναι εντάξει να παρέχεται προνομιακή μεταχείριση σε ορισμένες μειονοτικές ομάδες].
Και για να σας θυμίσω, στον πρώην κομμουνιστικό κόσμο της Ευρώπης, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά που διατυπώθηκαν στο σοβιετικό και στο ανατολικογερμανικό σύνταγμα, παραβιάζονταν καθημερινά. Η συγκλονιστική ταινία του Henckel von Donnersmarck «Οι ζωές των άλλων» (2006) το δείχνει αυτό με τον πιο διεισδυτικό τρόπο. Η Stasi, κληρονομώντας τις βάναυσες, αποτελεσματικές μεθόδους της Γκεστάπο, παρακολουθούσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ανατολικής Γερμανίας. Με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, παρακολουθούσε όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες, άνοιγε όλους τους φακέλους και διάβαζε όλες τις επιστολές. Έκανε ελέγχους σε όποιον εισερχόταν ή έφευγε από τη χώρα. Ένας στρατός σχεδόν 100.000 μυστικών πρακτόρων, με τη βοήθεια 200.000 πολιτικών συνεργατών, κατασκόπευε μέρα και νύχτα τα 16 εκατομμύρια πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σήμερα χρησιμοποιούν τις πατροπαράδοτες τεχνικές της Στάζι για να κρατούν τους πολίτες τους υπό παρακολούθηση. Ωστόσο, η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο εντυπωσιακά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, ώστε οι σημερινοί κυβερνητικοί κατάσκοποι συγκεντρώνουν περισσότερες πληροφορίες για τους ανυποψίαστους πολίτες από όσες θα ήλπιζε και ο πιο φανατικός πράκτορας της Stasi στις πιο τρελές του φαντασιώσεις [ο Ιρανοαυστριακός κωμικός Michael Niavarani, πριν από περίπου 15 χρόνια, αστειεύτηκε ότι «το Facebook είναι σαν τη Stasi σε εθελοντική βάση»: άλλαξα γνώμη].
Μόλις το 2006, μια πολύ εύγλωττη και διορατική προειδοποίηση κατά της ΕΕ και του προδρόμου της Συνθήκης της Λισαβόνας, του άτυχου «Συντάγματος», δόθηκε από τον πρώην σοβιετικό αντιφρονούντα Vladimir Bukovsky. Τραυματισμένος από την εμπειρία της ζωής του στη Σοβιετική Ένωση, ο Bukovsky σημείωσε τις βαθιά ενοχλητικές ομοιότητες μεταξύ της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης και των σχεδίων για το υπερκράτος της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σημείωσε, ήταν το ακριβές ισοδύναμο του παλιού σοβιετικού Πολιτικού Γραφείου, όσον αφορά τον μυστικό τρόπο άσκησης της εξουσίας, την πρόσληψη και τις προσωπικότητες των μελών της και το εύρος και την εμβέλεια των αποφάσεών της. Το «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» σήμερα (και σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λισαβόνας) είναι ένας απλός θεσμός σφραγίδας, ακριβώς όπως το «Ανώτατο Σοβιέτ » της παλιάς ΕΣΣΔ.
Για την ακρίβεια, υπάρχουν τόσες πολλές ομοιότητες μεταξύ της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης και της ΕΕ που η απλή σύμπτωση είναι απίθανη. Ο Bukovsky υποστηρίζει ότι η ΕΕ σχεδιάστηκε για να μοιάζει με την παλιά ΕΣΣΔ. Οι αρχιτέκτονες της ΕΕ; Κυρίως σοσιαλδημοκράτες, τους οποίους ο Στάλιν πολύ εύστοχα αποκαλούσε «σοσιαλφασίστες».
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν το έχουν ακόμη καταλάβει αυτό. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να αδιαφορούν, αλλά η αδιαφορία τους θα εξαφανιστεί σύντομα, όταν θα γίνει αισθητό το πλήρες βάρος των κατασταλτικών πολιτικών της ΕΕ και της φορολογίας της ΕΕ που κάνει το καταστροφικό της έργο.
Πιο σύντομα απ' ό,τι νομίζει κανείς τώρα, ο μόνος τρόπος να εκτονώνεται η κριτική στην ΕΕ θα είναι με τη μορφή αστείων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλά από τα χαρακτηριστικά παλιά σοβιετικά αστεία θα ξεσκονιστούν και θα λάβουν μια αντιευρωπαϊκή εκδοχή για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Μέχρι τότε, όλοι οι Ευρωπαίοι, εκτός από την προνομιούχα τάξη των «ευρωκρατών», θα είναι φυλακισμένοι στην ΕΕ. Ωστόσο, θα έχουν σίγουρα ένα υπέροχο Σύνταγμα.
Τελικές σκέψεις
Αυτή τη στιγμή διαβάζω το American Betrayal της Diana West (2015, αν δεν με απατά η μνήμη μου), το οποίο αναφέρεται στην υπονόμευση της Αμερικής του New Deal και του Ψυχρού Πολέμου από σοβιετικούς συμπαθούντες, κατασκόπους και αγκιτάτορες. Διαβάζεται ανατριχιαστικά στην ώρα του.
Πιο κοντά στο θέμα του παραπάνω έργου, θα αναφέρω τους Vladimir Bukovsky και Pavel Stroilov, “EUUSSR: The Soviet Roots of European Integration” (Worcester Part, 2004), το οποίο θα διαβάσω αφού τελειώσω με το βιβλίο της κυρίας West.
Ακόμη πιο κοντά, πρέπει να αναφέρω ότι έχω εργαστεί για αυτού του είδους τη «μηχανή», υπηρετώντας για ένα χρόνο στο αυστριακό υπουργείο Εξωτερικών (2008-09). Επέλεξα να μην ακολουθήσω διπλωματική καριέρα (η σύζυγός μου με αποκαλεί πολύ «δυσάρεστο» και με θεωρεί «τον πιο τρομερό διπλωμάτη»), αλλά έχω διδάξει σε διάφορα προγράμματα σπουδών IR, πολιτικής επιστήμης και «ευρωπαϊκών σπουδών» όλα αυτά τα χρόνια.
Τα θέματα που αναφέρονται εδώ είναι, φυσικά, ανάθεμα. Προσπαθώ να προειδοποιήσω τους φοιτητές για αυτά τα εξαιρετικά αμφιλεγόμενα ζητήματα, αν και θεωρώ την επιρροή μου μάλλον ελάχιστη. Το βάρος όλων των «τυποποιημένων εγχειριδίων» -και η συντριπτικά «θετική», αν και κακώς πληροφορημένη, στάση των συναδέλφων μου δεν είναι τίποτα λιγότερο από: εκπληκτική.
Παρόλα αυτά, όταν όλα έχουν ειπωθεί και τελειώσει, θυμάμαι εκείνο το «παλιό» ανέκδοτο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου:
Ένας Αμερικανός ρωτάει έναν Ρώσο: «Έχετε εφημερίδες στην ΕΣΣΔ;».
Ο Ρώσος απαντά: 'Φυσικά, τη Pravda, τη Izvestija...'.
Ο Αμερικανός ρωτά για άλλη μια φορά: » Τις διαβάζετε αν θέλετε να μάθετε για την ΕΣΣΔ;
Ο Ρώσος απαντά: Αν θέλω να μάθω για την ΕΣΣΔ, θα διαβάσω τους New York Times, την Washington Post, και τα παρόμοια».
Σε αυτό ο Αμερικανός αντιδρά: «Διαβάζετε επίσης τους NYT και την WaPo αν θέλετε να μάθετε για τις ΗΠΑ;».
The Russian responds: Για να μάθω για τις ΗΠΑ, διαβάζω Pravda, Izvestija...».
Έτσι, όταν όλα έχουν ειπωθεί και τελειώσει, και με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων θεώρησης, περίπου 15 χρόνια μετά την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί, με πικρία, είναι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου