Η Ελλάδα παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι στη Μέση Ανατολή
Ramzy Baroud, Morning Star
08/02/2018
Για μία σύντομη ιστορική στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας και το πολιτικό του κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, πυροδότησαν την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ξαναζωντανεψει μία ανενεργή αριστερή παλίρροια στην Ευρώπη.
Μία νέα Ελλάδα γεννιόταν μέσα από τους σπασμούς του
πόνου της οικονομικής λιτότητας, που επιβλήθηκε από την ΕΕ και τους πανίσχυρους οικονομικούς της θεσμούς – μία τρόικα τόσο αδίστακτη που ελάχιστα την ένοιαζε για τους εκατομμύρια ανθρώπους που ζούσαν τη βιαιότητα της φτώχειας, της ανεργίας και της απόγνωσης ενώ η ελληνική οικονομία κατέρρεε.
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) ήρθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 ως άμεσο αποτέλεσμα της λαϊκή δυσαρέσκειας για την ΕΕ. Ήταν η εποχή όπου οι συνηθισμένοι άνθρωποι αποφάσισαν να υπερασπίσουν το όποιο ίχνος κυριαρχίας που δεν τους είχαν αρπάξει οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και οι ισχυροί γραφειοκρατικοί θεσμοί.
Το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, ήταν αρκετά απογοητευτικό. Ο τωρινός πρωθυπουργός Τσίπρας, μεταμόρφωσε την πολιτική του αφήγηση και σταδιακά υιοθέτησε μία άλλη που είναι περισσότερο συμβατή με τις ίδιες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που γονάτισαν τη χώρα. O ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλήθηκε, όχι μόνο πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά με την κυριολεκτική σημασία. Η χώρα διαμελίζεται ως αντάλλαγμα των δανείων διάσωσης που έλαβε από τους διεθνείς πιστωτές – εκτιμώνται στις 189 δις λίρες μεταξύ 2010 και 2015. Τα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδα βρισκονται τώρα υπό τη λειτουργία Γερμανικών εταιριών και η βασική τηλεπικοινωνιακή εταιρία της χώρας έχει ιδιωτικοποιηθεί, με ένα κομμάτι της να ανήκει στην Deutsche Telekom.
«Το μόνο που λείπει έξω από το γραφείο της ελληνικής υπηρεσίας ιδιωτικοποιήσεων είναι μία ταμπέλα να γράφει: “Ένα Έθνος Πωλείται”», έγραψε ο Έλληνας πολιτικός οικονομολόγος X.Πολυχρονίου.
Προφανώς, η οικονομική υποταγή είναι συχνά προάγγελος της πολιτικής δουλείας. Όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τις προσδοκίες του ελληνικού λαού που ψήφισε ενάντια στη λιτότητα και στα προγράμματα διάσωσης, αλλά ακόμα πρόδωσε την μακρόχρονη κληρονομία της χώρας να διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους γείτονές της. Από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της ελληνικής πολιτικής, ο Τσίπρας μετακίνησε τη χώρα του περισσότερο μέσα στο Ισραηλινό στρατόπεδο, σφυριλατώντας ανόητες τοπικές συμμαχίες που στόχευαν στην εκμετάλλευση νεο-ανακαλυφθέντων περιοχών με φυσικό αέριο στη Μεσόγειο και στη συμμετοχή σε πολλαπλές στρατιωτικές ασκήσεις στις οποίες ηγούνταν το Ισραήλ.
Ενώ το Ισραήλ βλέπει αυτή την ευκαιρία για να προωθήσει την πολιτική του ατζέντα μέσα στα οικονομικά δεινά (που αντιμετωπίζει) η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση πάει με τα νερά του χωρίς να εκτιμά τις πιθανές συνέπειες που έχει μια εμπλοκή με μία χώρα που στο περιφερειακό επίπεδο αντιμετωπίζεται ως παρία, ενώ διεθνώς καταδικάζεται για την στρατιωτική της κατοχή και το τρομερό αρχείο (παραβιάσεων) των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το Ισραήλ τράβηξε το 2010 την Αθήνα προς το στρατόπεδό του, λίγο μετά το τουρκικο-ισραηλινό επεισόδιο της επίθεσης στο Μαβί Μαρμαρά, τότε που Ισραηλινά κομμάντος επιτέθηκαν στο τουρκικό πλοίο που με προορισμό τη Γάζα, σκοτώνοντας εννέα Τούρκους και τραυματίζοντας περισσότερους. Αν και η Τουρκία με το Ισραήλ κατάφεραν έκτοτε διπλωματική συμφωνία, το Τελ Αβίβ έχει προχωρήσει στη δημιουργία εναλλακτικών συμμάχων μεταξύ των Βαλκανικών χωρών, εκμεταλλευόμενο τις ιστορικές διαμάχες ανάμεσα σε αυτές τις χώρες και την Τουρκία. Υπογράφτηκαν διμερείς συμφωνίες , ανταλλάχτηκαν υψηλού επιπέδου διπλωματικές συναντήσεις και διεξάχθηκαν στρατιωτικές ασκήσεις στο όνομα της αποτροπής της «διεθνούς τζιχάντ» και της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Η Ελλάδα και η Κύπρος έλαβαν την μεγαλύτερη προσοχή του Ισραήλ αφού, από τη μία, θεωρήθηκαν ως πολιτικό αντίβαρο στην Τουρκία και, από την άλλη, εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής προοπτικής που προσέφεραν.
Μόλις ένα μήνα μετά την επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επισκέφτηκε το Ισραήλ γι να ακολουθήσει μία επίσημη επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Ελλάδα – η πρώτη του είδους της. Αυτή ήταν η αρχή μια ερωτική σχέσης που γίνεται όλο και βαθύτερη. Το βασικό κίνητρο πίσω από τις στενές αυτές σχέσεις είναι τα οικόπεδα πετρελαίου Leviathan και Tamar, που βρίσκονται στα χωρικά ύδατα διάφορων χωρών, συμπεριλαμβανομένου και του Λιβάνου. Αν το Ισραήλ προχωρήσει τα σχέδιά του να αντλήσει φυσικό αέριο από μία ενεργειακή πηγή που βρίσκεται στις ακτές του Λιβάνου, θα αυξήσει τις πιθανότητες ενός ακόμα πολέμου στην περιοχή.
Όταν ο Τσίπρας ήρθε στην εξουσία στους ώμους ενός λαϊκού πολιτικού κινήματος, οι Παλαιστίνιοι ήλπιζαν και αυτοί ότι θα ήταν διαφορετικός. Δεν ήταν ακριβώς ευσεβής πόθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανοιχτά κριτικός απέναντι στο Ισραήλ και είχε «υποσχεθεί να περιορίσει τους στρατιωτικούς δεσμούς με το Ισραήλ όταν θα ερχόταν στην εξουσία», έγραψε ο Patrick Strickland, που κάνει ρεπορτάζ από την Αθήνα. Αντ’ αυτού οι «δεσμοί, μολαταύτα, έχουν βαθύνει.»
Πράγματι, λίγο μετά την κατάκτηση της εξουσίας, η ελληνική κυβέρνηση καθοδηγούμενη από τη «ριζοσπαστική αριστερά» υπέγραψε μία τεράστια στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ – τη συμφωνία “status of forces” – που ακολουθήθηκε από περισσότερες στρατιωτικές ασκήσεις. Όλα αυτά ενισχύθηκαν από μία εκστρατεία προπαγάνδας στο Ισραήλ που χαιρέτιζε την νέα συμμαχία, και συνδέθηκαν με μία τροποποιημένη αφήγηση που παρείχαν τα ελληνικά ΜΜΕ σχετικά με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Ένας Γιώργος Ν. Τζογόπολος ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος για την Ισραηλινο-ελληνική φιλία. Γράφοντας μία σειρά άρθρων σε διάφορα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένης και τη δεξιάς Jerusalem Post, ο Τζογόπουλος πρότεινε ότι, σε αντίθεση με την παλιότερη γενιά Ελλήνων που είχαν πάρει το μέρος των Παλαιστινίων στο παρελθόν, η νέα γενιά είναι πιθανώς φιλο-Ισραηλινή.
«Αυτή η διαδικασία (της μετατροπής των Ελλήνων στο να αγαπάνε το Ισραήλ) θα πάρει χρόνο, επειδή σχετίζεται κυρίως με την σχολική εκπαίδευση», έγραψε στην Algemeiner. «Αλλά είναι καλό σημάδι η αλλαγή στη (δημοσιογραφική) κάλυψη του Ισραήλ από τους Έλληνες δημοσιογράφους.» Αυτή η «αλλαγή κάλυψης» ήταν αξιοσημείωτη στην πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Ισραηλινού Προέδρου Reuven Rivlin και στη συνάντησή του με τον Τσίπρα και με άλλους Έλληνες αξιωματούχους. Σε αυτές τις συναντήσεις, ο Rivlin παραπονέθηκε για την παλαιστινιακή ισχυρογνωμοσύνη και την άρνησή τους να επιστρέψουν στις «ειρηνευτικές διαδικασίες», προκαλώντας έτσι μία «σοβαρή κρίση». Ο «ριζοσπάστης αριστερός» Τσίπρας είπε λίγα πράγματα για να αμφισβητήσει τα ψέματα του Rivlin.
Η Ελλάδα, φυσικά, δεν ήταν πάντα έτσι. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, των μακαρίτη Έλληνα ηγέτη που το 1981 έδωσε διπλωματική αναγνώριση στην Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση (PLO) και στάθηκε στο πλευρό των Παλαιστινίων παρά τις απειλές των ΗΠΑ και του Ισραήλ; Είναι αυτή η γενιά που ο Τζογόπουλος και το σινάφι του θέλουν να φύγει ανεπιστρεπτί, και να αντικατασταθεί από ηθικά εύκαμπτους ηγέτες όπως ο Τσίπρας.
Ωστόσο, αποτελεί τρομερά ανεύθυνη κίνηση, ακόμα και για άπειρους και οπορτουνιστές πολιτικούς, η συμφωνία σε μία οικονομική και στρατιωτική συμμαχία της οποίας ηγείται το Ισραήλ, σε μία περιοχή γεμάτη διαμάχες,
(…)
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου