Ἕνα κόμμα ποὺ ΠΡΩΤΑ κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα ἔθετε ΠΑΝΤΑ τὸν κομματικό του μηχανισμὸ καὶ τὴν ὑποδούλωσιν ΚΑΘΕ Ἕλληνος. Στόχος τους φυσικὰ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐστάθη ἡ ἀπελευθέρωσις ἀλλὰ ἡ ὑποδούλωσις στὸν κομματικὸ δυνάστη, ποὺ αὐτοὶ ἀξίωναν νὰ ἀποδεκτοῦμε… (Καὶ φυσικὰ οἱ σφαγὲς ἦσαν δεδομένες πρὸς κάθε κατεύθυνσιν ποὺ ἀντιστεκόταν στὴν δικτατορία τους…!!!)
Ἀκόμη κι ὅταν τελείωσε ὁ πόλεμος ἐξακολούθησε ἡ ἀνθελληνικὴ δράσις τῶν κομματικῶν στελεχῶν τοῦ ΚΚΕ…
Ἔτσι…
Γιὰ νὰ μαθαίνουμε κάπου κάπου καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ …κρυφὰ τῆς ἱστορίας μας…
Οἱ κόκκινοι κατάσκοποι
Ἀφῆστε δὲ ποὺ γιὰ ὅσον καιρὸ ὁ Στάλιν μὲ τὸν Χίτλερ ἦσαν φιλαράκια καὶ συνεταιράκια, ὄχι μόνον δὲν ὑπῆρχε ἔνοπλος ἀγὼν κατὰ τῶν κατακτητῶν, ἀλλὰ μᾶλλον …συνεργασίες. (Τὸ ἔνοπλο τμῆμα τοῦ ΕΑΜ δημιουργήθηκε τὸν Ἰανουάριου τοῦ 1942!!!)Φιλονόη
Η στάση των ακροναυπλιωτών του ΚΚΕ κατά την γερμανική εισβολή τον Απρίλιο του 1941.
Μία απ΄τις συνηθισμένες κατηγορίες των κομμουνιστών προς το μεταξικό καθεστώς ήταν το ότι δεν τους
απελευθέρωσε κατά την εσπευσμένη ελληνο-αγγλική υποχώρηση του Απριλίου του 1941 αλλά τους κράτησε φυλακισμένους και τους παρέδωσε στους γερμανο-ιταλούς κατακτητές. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην περίπτωση των κρατουμένων της Ακροναυπλιάς, όπου βρίσκονταν και πολλά καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ.
Ενδεικτικά βλέπουμε εδώ:
Όμως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου – και η οικονομική ολιγαρχία που εκφραζόταν μέσα απ’ αυτό – όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να πάνε στο μέτωπο, αλλά και παρέδωσε τα φυλακισμένα και εξόριστα μέλη και στελέχη του Κόμματος στους Γερμανο-ιταλούς κατακτητές, όταν η χώρα λύγισε κάτω από το βάρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής.
Ας εξετάσουμε λίγο το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, για να δούμε αν στέκουν οι ισχυρισμοί των κομμουνιστών.
Όλοι γνωρίζουν ότι την εποχή εκείνη το μεταξικό καθεστώς είχε ουσιαστικά καταρρεύσει και γενικότερα ο κρατικός μηχανισμός είχε παραλύσει τελείως αγγίζοντας τα όρια της διαλύσεως λόγω του πανικού που επέφερε η αιφνίδια κατάρρευση του μετώπου τον Απρίλιο του 1941. Η κυβέρνηση του Γεωργίου του Β’ έφευγε άρον-άρον για την Κρήτη και δεν υπήρχε κανένα οργανωμένο κράτος και κανένα στιβαρό μεταξικό καθεστώς (άλλωστε ο Μεταξάς είχε πεθάνει τον Ιανουάριο του ‘41, και ο διάδοχός του Κορυζής είχε την ίδια τύχη περίπου 2 μήνες αργότερα) για να τους παραδώσει στους κατακτητές.
Επίσης, το διάστημα εκείνο ήταν ακόμα σε ισχύ το γερμανοσοβιετικό Μολότοφ-φον Ρίμπεντροπ. Συνεπώς οι κομμουνιστές δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν εφόσον θα έπεφταν στα χέρια των Γερμανών που ήταν τότε φιλικά προσκείμενοι προς την μητέρα των κομμουνιστών ΕΣΣΔ. Και αν αυτό ηχεί σε κάποιους περίεργα, ας δούμε τι είπε ο Γ.Ιωαννίδης, νο2 του ΚΚΕ, έγκλειστος τότε στην Ακροναυπλιά και επικεφαλής των κομμουνιστών κρατουμένων:
“το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο δεν το είδαμε με κακό μάτι”.
“Αναμνήσεις – προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην εθνική αντίσταση 1940-45″, Γ.Ιωαννίδης, εκδ.Θεμέλιο, σελ.63.
Σύμφωνα πάλι με τον Ιωαννίδη, κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού του λιμανιού του Ναυπλίου απ΄τους Γερμανούς (οπότε και ο κίνδυνος για τους ακροναυπλιώτες ήταν πού μεγάλος αφού ο βράχος της Ακροναυπλιάς βρίσκεται μες στον αργολικό κόλπο) ένας άλλος κομμουνιστής κρατούμενος, ο Θόδωρος Μάγγος, έλεγε:
“Δεν θα ρίξουν εδώ μπόμπες οι Γερμανοί. Δεν τους αφήνει ο μουστάκιας (σ.σ: ο Στάλιν). Έχει πει ότι εκεί πέρα είναι κομμουνιστές” στο ίδιο σελ.63 και σελ.80
Πέραν αυτών, ο αποκαλυπτικότατος Ιωαννίδης λέει παρακάτω ότι:
“Εμείς κάναμε πάλη για να μας παραλάβουν οι Ιταλοί (…) Αλλά δεν δέχονταν αυτοί. Εσείς είστε του ελληνικού κράτους και μεις, λέγανε, δεν έχουμε καμμία σχέση μαζί σας”, στο ίδιο σελ.77-78.
Εδώ ο Ιωαννίδης ομολογεί ότι οι κρατούμενοι ακροναυπλιώτες κομμουνιστές προτιμούσαν να είναι υπό ιταλική κράτηση (όταν πλέον εγκαταστάθηκαν οι Ιταλοί στην Πελοπόννησο), παρά υπό την επιτήρηση των Ελλήνων χωροφυλάκων.
Συνεπώς είναι τελείως αλλοπρόσαλλο να κατηγορούν οι κομμουνιστές εκ των υστέρων τις ελληνικές αρχές ότι τους παρέδωσαν στους κατακτητές, όταν σύμφωνα με ομολογία του επικεφαλής των ακροναυπλιωτών οι ίδιοι έδωσαν “πάλη για να τους παραλάβουν οι Ιταλοί”.
Ένα σχετικό ζήτημα που απασχολούσε τους κομμουνιστές ήταν το αν και εφόσον η κομματική καθοδήγηση της Ακροναυπλιάς απαγόρευσε την απόδραση των κομμουνιστών κρατουμένων τις ημέρες του πανικού τον Απρίλιο του ’41.
Ο Ιωαννίδης φυσικά αρνιόταν κατηγορηματικά κάτι τέτοιο, και έλεγε ότι η απόδραση δεν ήταν εφικτή και την χαρακτήριζε τυχοδιωκτισμό. (στο ίδιο, σελ.75-76 και σελ.78)
Το ίδιο φαινομενικά υποστηρίζει και ο, επίσης κρατούμενος στην Ακροναυπλιά, κομμουνιστής Βασ.Μπαρτζιώτας στις σελ.56-60 του βιβλίου του «Άστραψε φως η Ακροναυπλιά», όπου σε κάποια σημεία παραθέτει αυτούσια τα γραπτά του Ιωαννίδη για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Δείχνει όμως να κρατάει και μία πισινή καθώς παραθέτει την μαρτυρία ενός ακροναυπλιώτη κρατουμένου, του Βαγγέλη Ντάβα, ο οποίος αναφέρει ρητώς ότι η απόδραση 35-40 κρατουμένων που μεταφέρονταν απ’την Πύλο στην Ακροναυπλιά ήταν πανεύκολη αλλά ματαιώθηκε κατόπιν απαγόρευσης απ΄τον επικεφαλήw Ζήση Ζωγράφο για λόγους πειθαρχίας.
Και ο Μπαρτζιώτας κλείνει το θέμα, αποφεύγοντας να πάρει προσωπικά ξεκάθαρη θέση, πετώντας το μπαλάκι στο κομματικό ιερατείο:
Μπαίνει το ερώτημα: ΄Επειτα απ΄όλα αυτά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητες να αποδράσουμε απ΄την Ακροναυπλιά και δεν τις χρησιμοποιήσαμε; Ασφαλώς έπρεπε να κάνουμε περισσότερες προσπάθειες, να ψάξουμε να βρούμε ανθρώπους που θα μας βοηθούσαν κλπ κλπ. Όμως τον τελικό λόγο πάνω στο μεγάλο αυτό ζήτημα θα τον πει το Κόμμα μας όταν κάποτε θα εξετάσει λεπτομερειακά με όλα τα στοιχεία το ζήτημα της δυνατότητας για απόδρασή μας απ’την Ακροναυπλιά, αν μπορούσε να γίνει και γιατί δεν έγινε και τελικά θα αποφασίσει!
Κριτική στον Ιωαννίδη για την ματαίωση της απόδρασης έκανε ο ακροναυπλιώτης Βασίλης Γιαννόγκωνας που στο βιβλίο του “Ακροναυπλιά” εκδ.Δίφρος, έλεγε:
«Και όμως μπορούσαμε να είχαμε γλιτώσει τόσα θύματα. Χωρίς καμμία αντίσταση να δραπετεύαμε γιατί δικοί μας άνθρωποι κατέβαιναν στ’ Ανάπλι (…) Η απόδρασή μας είχε συζητηθεί κι είχε παρθεί απόφαση πόσους και ποιους θα πάρει το κάθε στέλεχος και την τελευταία νύχτα ο Ιωαννίδης τα ματαίωσε όλα»
Ο Ιωαννίδης χαρακτήρισε ως πουστιά (!!!) τους ισχυρισμούς του Γιαννόγκωνα . (Αναμνήσεις, Γ.Ιωαννίδης, σελ.79)
Εξαιρετικός πολιτικός λόγος απ΄τον οργανωτικό γραμματέα του ΚΚΕ…
Παραπλήσια πράγματα κατά του Ιωαννίδη λέει και ο Διονύσης Μπενετάτος (σοσιαλιστής, στέλεχος της Επιτροπή Πόλης του ΕΑΜ μέχρι τον Οκτώβριο του ΄42, κρατούμενος στην Ακροναυπλιά απ’τον Σεπτέμβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1940):
“Η Αντίσταση χωρίς πέπλα” του Δ.Μπενετάτου, σελ.35
Επίσης, ο Παπαπαναγιώτου αναφέρει ότι ο Μούντριχας (καπετάνιος της 2ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ) και άλλοι κατηγορούσαν την κομματική καθοδήγηση της Ακροναυπλιάς (άρα τον Ιωαννίδη) ότι είχε αυταπάτες σχετικά με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο που τότε ακόμα ίσχυε και γι’αυτό περίμενε την νόμιμη απελευθέρωση των κρατουμένων. (Αναμνήσεις, Γ.Ιωαννίδης, σελ.80)
Το ίδιο αναφέρει και ο αρχειομαρξιστής Άγις Στίνας στο βιβλίο του “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ” (σελ.20).
Απ’ότι φαίνεται λοιπόν, το ζήτημα της μη-απόδρασης των ακροναυπλιωτών έχει πολύ παρασκήνιο. Οι κατηγορίες κατά του Ιωαννίδη ήταν σφοδρές από πολλές πλευρές (Γιαννόγκωνας, Μπενετάτος, Μούντριχας, Στίνας κτλ), ο ίδιος με τα λεγόμενά του (περί γερμανοσοβιετικού συμφώνου και “πάλης για να μας παραλάβουν οι Ιταλοί”) μάλλον ενίσχυσε τις εις βάρος του υποψίες, ενώ ακόμα και ο Μπαρτζιώτας πήρε μία πολύ διακριτική θέση.
Αν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με την ετεροχρονισμένη και παράλογη, από κάθε άποψη, κατηγορία των κομμουνιστών κατά του μεταξικού καθεστώτος, τότε προφανώς έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα προσπάθεια του ΚΚΕ να θολώσει τα νερά.
Αντί να δώσει σαφείς εξηγήσεις στα στελέχη/μέλη/ οπαδούς του για την φερόμενη ματαίωση της απόδρασης των ακροναυπλιωτών, έσπευσε να προσάψει ευθύνες στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου με σκοπό να αποπροσανατολίσει.
Πρόκειται για μία τυπική εφαρμογή του δόγματος «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση»
Το κακό γι’αυτούς είναι ότι τέτοια προπαγανδιστικά κολπάκια δεν αντέχουν πολύ στον χρόνο….
ἱστορία τῆς κατοχῆς
Υ.Γ. Καί ἡ συνέχεια; Ἄγις Στίνας καὶ λοιπὰ ἀνθελλήνιστα ὑπανθρωπίδια… .Ξεκάθαρα ΟΡΓΑΝΑ τῶν Γερμανῶν καὶ τῶν Βουλγάρων, ποὺ ἕδρασαν στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη μὲ στόχο ἐθνοκαθάρσεις καὶ δημιουργία συνθηκῶν ἐμφυλίου πολέμου. Τὰ ἀποτελέσματα γνωστά…
Την 1η Ιουλίου 1941 ή 30 Ιουνίου[1], αποφυλακίστηκε από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής μια ομάδα κρατουμένων από τις φυλακές της Ακροναυπλίας, έπειτα από παρέμβαση της Βουλγαρίας, που αποτελούσε σύμμαχο των Δυνάμεων του Άξονα και μια από τις τρεις δυνάμεις κατοχής της ελληνικής επικράτειας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πράξη αυτή έγινε με σκοπό να βοηθηθεί η Βουλγαρική αυτονομιστική δραστηριότητα στην Μακεδονία, με αντίθετα αποτελέσματα αφού οι περισσότεροι αποφυλακισμένοι συμμετείχαν στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ. Τουλάχιστον πέντε από τους είκοσι εφτά εκτελέστηκαν αργότερα από τους κατακτητές.
…
Μέσα στα πλαίσια της θεωρούμενης αυτοπροστασίας της κρατικής ακεραιότητας η τότε ελληνική κυβέρνηση προέβη δια των αρμοδίων οργάνων της σε συλλήψεις και φυλακίσεις ατόμων που διακήρυτταν ανοιχτά και παρακινούσαν τους σλαβόφωνουςα[›] (δεν είχε διαμορφωθεί ακόμα ο όρος σλαβομακεδόνας)β[›] κατοίκους ιδιαίτερα στην περιοχή των Κορεστίων και Πόπολης της Καστοριάς και της ευρύτερης περιοχής της Φλώρινας σε αυτονομιστικές ενέργειες και φιλοβουλγαρικές εκδηλώσεις. Ήταν τόση πλέον η επιφυλακτικότητα, ώστε μερικοί επιστρατευθέντες στον Πόλεμο 1940- 41 τέθηκαν υπό περιορισμό στην Κεφαλληνία. Οι πολιτικοί και μειονοτικοί κρατούμενοι παραδόθηκαν κατά χιλιάδες στους κατακτητές χωρίς να αποφυλακιστούν ενώ μερικοί από αυτούς ήταν εκλεγμένοι βουλευτές το 1936 (π.χ Τζήμας). Από αυτούς πολλοί αργότερα θα τουφεκιστούν ως αντίποινα στην δράση του Αντιστασιακού κινήματος, ενώ άλλοι θα πεθάνουν φυλακισμένοι από τις κακουχίες και την πείνα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, και λόγω της διάλυσης του ΚΚΕ από τις δυνάμεις ασφαλείας του Μεταξά αλλά και το μεγάλο εγκλεισμό των κομμουνιστών σε φυλακές αποφασίστηκε η δήλωση Βουλγαρικής ταυτότητας σε συνεργασία με τις Βουλγαρική πρεσβεία στην Αθήνα. Αυτό ήταν κάτι που θα εξασφάλιζε την ελευθερία στους φυλακισμένους ώστε να ανασυγκροτήσουν μελλοντικά τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και από την άλλη ήταν ελπίδα για τις αλυτρωτικές βλέψεις της Βουλγαρίας.
…
Οι συνθήκες αποφυλάκισης
Σύμφωνα με τον Γιάννη Ιωαννίδη, μέλος του Πολιτικού Γραφείου την εποχή αυτή και έγκλειστο στην Ακροναυπλία, η απελευθέρωση ρυθμίστηκε από τον ίδιο και άλλα στελέχη του ΚΚΕ. Αυτοί που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές της Ακροναυπλίας με επέμβαση της Βουλγαρικής τότε κυβέρνησης] ήταν[2].
Οι αποφυλακισμένοι
1.Ανδρέας Τσίπας μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
2.Ανδρέας Τζήμας -Βλάχος- Βουλευτής του ΚΚΕ το 1936 και ιδρυτικό μέλος του ΕΛΑΣ.
3.Κώστας Λαζαρίδης ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ γραμματέας του ΕΕΑΜ, μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή.
4.Λάζαρος Ζησιάδης ή Τερπόφσκι Σλαβομακεδόνας. Εκτελέστηκε από την Εθνικιστική οργάνωση ΕΚΑ το 1943.
5.Ζήσης Δελιόπουλος μέλος της ΑΕ του ΚΚΕ Καστοριάς. Φυλακίστηκε από τους Ιταλούς στην Θεσσαλονίκη. Λοχαγός του ΔΣΕ στον Εμφύλιο. Πέθανε στα Σκόπια.
6.Ζήσης Καλλιμάνης από το Καλλοχώρι Σκοτώθηκε το 1942 από τους Ιταλούς στο Πελεκάνο Κοζάνης[3][4]. Μέλος της Π.Ε του ΚΚΕ στα Γρεβενά. Λανθασμένα μπερδεύεται με τον Πασχάλη Καλλιμάνη μέλος της Οχράνα.
7.Αναστάσιος Καρατζάς Γραμματέας της ΠΕ του ΚΚΕ Κατερίνης. Τον συνέλαβαν συνεργάτες των Γερμανών το 1942 σε γιάφκα που ήταν μαζί με τον Πέτρο Κέντρο (κατάφερε να ξεφύγει), και τον εκτέλεσαν σε αντίποινα οι Γερμανοί στις 23.05.1942[5][6][7]. Ως στέλεχος του ΚΚΕ μαζί με τους Απόστολο Τζάνη (εκτελέστηκε μαζί με τον Ρουσαλήμ Χαριζάνη), Λάζο Τερπόφσκι, Σίµο Κερασίδη, Μήτσο Χρυσαφόπουλο και με απόστρατους αξιωματικούς όπως ο Ψαρρός ίδρυσαν την πρώτη ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση “Ελευθερία”.
8.Πέτρος Κέντρος (Αρβανιτόβλαχος στην καταγωγή) Τυπογράφος στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Επικηρύχτηκε από τους Γερμανούς μετά από τη συμπλοκή στη παράνομη γιάφκα όπου σκοτώθηκε ο Καρατζάς. Πέθανε στις 9/8/1946.
9.Λάμπρος Μόσχος μέλος της ΑΕ της ΚΕ του ΚΚΕ Καστοριάς. Εργάστηκε στον εκδοτικό μηχανισμό του ΕΑΜ. Πέθανε στη Βουλγαρία.
10.Κυριάκος Πυλάης Α’ γραμματέας της ΠΕ Φλώρινας, μέλος του ΣΝΟΦ, εθνοσύμβουλος ΠΕΕΑ. Πολιτεύτηκε με την ΕΔΑ.
11.Αθανάσιος Πέικος εργάστηκε στον μηχανισμό του ΚΚΕ στη Ρουμανία.
12.Λάζαρος Μποζίνης (σύμφωνα με τον Μπαρτζώτα στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία)
13.Δέλιος Παπανεδέλκος (από Μεταλλικό Κιλκίς) -είχε γυναίκα Γερμανίδα, Ελληνικής συνείδησης- Βγήκε πρώτος και έκανε τις συννενοήσεις.
14.Διαμαντής Νταλής ή Τσιτσίνας γραμματέας της ΠΕ Κοζάνης του ΚΚΕ. Εθνοσύμβουλος ΠΕΕΑ. Ελληνόφωνοςγ[›] Πόντιος.
15.Νικόλαος Σωτηρίου
16.Μιχάλης Σκουπακίδης, οδηγός από τη Θεσσαλονίκη
17.Νικόλαος Χαϊβανίδης (σύμφωνα με τον Διαμαντή Τσιτσίνα εκτελέστηκε από τους κατακτητές. Αναφέρεται ως Kαϊβανίδης)
18.Ρούσος ή Ρουσαλήμ ή Ιεροσόλυμος Χαριζάνης ή Σλαβομακεδόνας, στέλεχος του ΚΚΕ, τουφεκίστηκε από τους κατακτητές. Πιάστηκε ενώ το όπλο του έπαθε αφλογιστία από τους Γερμανούς στις 24 Αυγούστου του 1941 σε προσπαθεια του μαζί με άλλους να ανατινάξουν βαρέλια με καύσιμα των Γερμανικών δυνάμεων, εκτελέστηκε στις 31/12/1941 μαζί με τους συντρόφους του[8].
19.Εμμανουήλ Καζαντζής
20.Κωνσταντίνος Λάμπρου
21.Δημήτριος Λέσκας
22.Φώτιος Ουρούζης
23.Παντελής Τζίκας ή Γκόλτσης ή Παπαγεωργίου ή Σταυρίδης γραμματέας της Κ.Ο Δυτικής Μακεδονίας. Εκτελέστηκε στις 21-10-1943 στο Καιμακτσαλάν.
24.Ιωάννης Κωνσταντινίδης, τσαγκάρης από τη Δράμα
25.Θεόδωρος Ευθυμιάδης πρόσφυγας από το Ικόνιο, γραμματέας της ΠΕ Φλώρινας του ΚΚΕ
26.Λάζαρος Αδαμόπουλος ή Δαμόπουλος ή Γκρόσδος γραμματέας του Κ.Ο του ΚΚΕ Λάρισας, και γραµµατέας του ΣΝΟΦ (Σλαβοµακεδόνικο Απελευθερωτικό Μέτωπο) Καστοριάς το 1944. Διαφώνησε με τους χειρισμούς του ΚΚΕ στο θέμα της Μακεδονίας.
27.Εμμανουήλ Χαραλάμπους
Να σημειωθεί ότι αρκετοί εξ’ αυτών, δεν ήταν σλαβόφωνοι αλλά ήξεραν την γλώσσα ή απλά παρουσιάστηκαν ως τέτοιοι (π.χ Τζήμας, Λαζαρίδης, Σκουπακίδης[9]). Οι περισσότεροι από τους σλαβόφωνους, ήταν Ελληνικής συνείδησης.
Αντιδράσεις από τις Ελληνικές και κατοχικές αρχές
Οι Ελληνικές αρχές μόλις πληροφορήθηκαν το γεγονός ήρθαν σε επαφή με τις κατοχικές δυνάμεις ζητώντας εκ νέου την σύλληψη των 27. Σε επιστολή του στις 27-8-1941 το Ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης προς τους Ιταλούς ζητούσε πληροφόρηση για το αν έχουν ληφθεί εντολές για την σύλληψή τους, ώστε να εκδόσει εντάλματα. Στις 9-9-1941 η κυβέρνηση Τσολάκογλου απέστειλε ρηματική διακοίνωση στον Γερμανό επιτετραμένο Άλτενμπουργκ στο οποίο ζητούσε την σύλληψη τους. Μετά από συννενοήσεις μεταξύ Γερμανών και Ιταλών, ο Άλτενμπουργκ στις 15-9-1941 γνωστοποίησε την αποδοχή του αιτήματος της κατοχικής κυβέρνησης. Μερικοί από τους αποφυλακισθέντες συνελήφθηκαν εκ νέου και κλείστηκαν πάλι σε φυλακές. Σύμφωνα με τον Καλλιανιώτη (σελίδα 87 στο διδακτορικό του) : Αποδείκτηκε τελικά ανώφελη η απόφαση της Βουλγαρίας να απελευθερώσει τους Σλαβομακεδόνες Κομμουνιστές για να τους καταστήσει κήρυκες των ιδεών της.
Η μετέπειτα δράση τους
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλο στo βιβλίο του “Λεηλασία Φρονημάτων”, η απελευθέρωσή τους, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της Βουλγαρίας στην περιοχή αλλά δεν αναφέρονται σχέσεις των αποφυλακισθέντων με τις κατοχικές δυνάμεις εκτός από τον Δέλιο Παπανεδέλκο όπου αναφέρεται ότι ήταν (ή είχε υπάρξει) στέλεχος το 1942 στην Βουλγαρική Λέσχη Θεσσαλονίκης.[10] Αντίθετα, σε νεώτερες μελέτες των καθηγητών Στράτου Δορδανά και Αθανασίου Καλλιανιώτη[11][12], αναφέρεται ότι δεν αποδείχτηκε καμία σχέση των απελευθερωθέντων με τις Κατοχικές δυνάμεις. Επιπροσθέτως έξι από αυτούς εκτελέστηκαν από τους κατακτητές, ενώ η πλειοψηφία των υπόλοιπων εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και πολέμησε τις κατοχικές δυνάμεις.
Διαστρέβλωση των ημερομηνιών
Η υπόθεση της Απελευθέρωσης των Σλαβόφωνων μέχρι και σήμερα αναπαράγεται ως επιχείρημα εναντίον της στάσης του ΚΚΕ στο πόλεμο του 1940. Αυτό που αναφέρεται είναι ότι η Απελευθέρωση των Σλαβόφωνων έγινε κατά την διάρκεια του Γερμανοσοβιετικού Σύμφωνου μη Επίθεσης. Το παρόν επιχείρημα δεν ευσταθεί καθώς η αποφυλάκιση έγινε στις 30 Ιουνίου / 1 Ιουλίου του 1941, ενώ η Γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ είχε προηγηθεί ήδη από τις 22 Ιουνίου του 1941.
βικιπαίδεια
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου