Αλέπο, Συρία – Οκτώβριος 2012. Εικόνα από media.zenfs.com |
(Παναγιώτης Κονδύλης –Από τον 20ο στον 21ο αιώνα)
Θα περίμενε κανείς, μιας και θα αναφερθώ στη λαθρομετανάστευση, να έχω για φωτογραφία στο άρθρο μου κάποιους εξαθλιωμένους ανθρώπους, είτε ξεβρασμένους από μία θάλασσα, είτε κλεισμένους σε “κέντρα μεταναστών” όπως τα αποκαλούν, είτε σε μπουλούκια να διαμαρτύρονται (με την καθοδήγηση κάποιου “ανθρωπιστή” βεβαίως βεβαίως) για τις άθλιες συνθήκες αντιμετώπισης/διαβίωσης. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί τα μέσα ενημέρωσης (εναλλακτικά και μη) προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί με παρθενογέννεση. Ότι τα ψάρια τους γέννησαν και τους ξέβρασε η θάλασσα, ότι κάποιο αόρατο χέρι ήρθε και τους τοποθέτησε μέσα στο Σπίτι μας.
Κοιτάξτε όμως την φωτογραφία κυρίες και κύριοι γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.
Αυτά τα μπάζα κάποτε στέγαζαν οικογένειες, με έναν μπαμπά, μία μαμά και πολλά παιδιά. Όσοι δεν θάφτηκαν από κάτω, βρίσκονται τώρα στην πόρτα μας. Αλλά εάν εσείς βλέπατε αυτήν την εικόνα κάθε φορά που διαβάζατε ή ακούγατε για τη λαθρομετανάστευση, τότε η ρητορεία των “ανθρωπιστών” και των ροζουλί αριστερών θα έπρεπε να ήταν διαφορετική. Θα έπρεπε, να στοχεύει τους υπεύθυνους αυτών των εγκλημάτων, αυτούς που συνεχίζουν απτόητοι να κάνουν τα σπίτια αυτών των ανθρώπων χαλκομανία. Θα έπρεπε δηλαδή να ασχοληθούν με τη ρίζα του προβλήματος. Πότε όμως