Το σύμβολο χάθηκε στις μέρες μας και το τραγούδι του Νταλάρα έπαψε να ηχεί στις καρδιές μας. Σπανίως ακούγεται πλέον. Εξ άλλου, η έννοια της «κληματαριάς» πέθανε και έγινε «αμπέλι». Κι αυτό... «ξέφραγο».
Θυμώνω. Με δεκάδες διαρρήξεις στο ιστορικό της γειτονιάς μου, τις νύχτες βλέπω τα παιδιά μου να κοιμούνται στο κλειδαμπαρωμένο τους δωμάτιο, γνωρίζοντας ότι ουδέποτε γνώρισαν τον ύπνο με ανοιχτά παράθυρα και ίσως ουδέποτε θα μπορέσουν να βιώσουν την σιγουριά της πάλαι ποτέ Ελληνικής γειτονιάς. Τις μέρες, όλο και πιο συχνά νοιώθω ξένος σε πολλές περιοχές της πόλης μου, με την αίσθηση ότι είμαι ένας παθητικός αποδέκτης μίας αλλόκοτης εισβολής αμφιβόλου προελεύσεως. Ίσως δεν θα αισθανόμουν έτσι εάν είχα γεννηθεί τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά είμαι καταραμένος να έχω βιωματική μνήμη.
Πάντως φαίνεται ότι κάποιοι(;) έχουν προνοήσει για την αντιμετώπιση αυτής μου της μνήμης. (Τώρα καταλαβαίνω και γιατί ξαναγράφονται τα σχολικά βιβλία της ιστορίας) Αγανακτώ. Πως αλλιώς εξηγούνται οι ενοχές μου ότι είμαι ένας κατάφρονος «ρατσιστής»; Μήπως επειδή τα βράδια είμαι καταδικασμένος να βλέπω προγράμματα όπου