Γράφει: Ελένη Μαυρούλη
Ήταν λίγο πριν τις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, όταν στις 20 Μαρτίου 2003 ήχησαν οι σειρήνες στη Βαγδάτη. Η επίθεση των «προθύμων» είχε αρχίσει. Τρεις ημέρες νωρίτερα, οι επιθεωρητές του ΟΗΕ εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Ήδη, από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η επίθεση «δουλευόταν» μεθοδικά από την Ουάσινγκτον.
Η χερσαία εισβολή πραγματοποιήθηκε, κυρίως, από το Κουβέιτ, δεδομένης της άρνησης της Τουρκίας, να συνεργαστεί ενεργά και από τις κουρδικές περιοχές του βόρειου Ιράκ. Οι επιχειρήσεις διήρκεσαν περίπου 20 ημέρες όσο και οι καταιγιστικοί βομβαρδισμοί μαζί με τις «παράπλευρες απώλειες» τους. Η πολυδιαφημισμένη «μάχη της Βαγδάτης» δεν έγινε ποτέ. Στις 9 Απριλίου, αμερικανικά στρατεύματα έμπαιναν στην πρωτεύουσα από το νότο.
Μέρες αργότερα, αμερικανικά στρατεύματα με εμπροσθοφυλακή Κούρδους μαχητές προσέγγιζαν τη Βαγδάτη από το βορρά. Οι εικόνες των πανηγυρισμών για τους «απελευθερωτές» κατέκλυσαν τα διεθνή ΜΜΕ για να αποδειχτούν αργότερα «στημένες». Οι εικόνες των λεηλασιών και του χάους έγινε προσπάθεια να αποκρυφτούν. Λιγότερο από ένα μήνα μετά την «πτώση της Βαγδάτης» ο Τζωρτζ Μπους κήρυσσε το «τέλος του πολέμου».
Το Ιράκ όπως το ξέραμε μέχρι τότε έπαψε να υπάρχει. Όπως και