Ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου:
[…] Τὸ κείμενον ποὺ ἀκολουθεῖ ἀνήκει στὴν Εἰρήνη Δαμοπούλου.
Τὴν ἱστορία της τὴν ἐμαγνητοφώνησα ἀπὸ τὸ στόμα της, σὲ μακρὰ συνάντηση ποὺ εἴχαμε στὸ Μόντρεαλ, τὴν 23η Ἰουλίου 2002. Ἐγὼ προσέθεσαν μόνον κάποια ἱστορικὰ γεγονότητα, καὶ κάποιες δικές μου κρίσεις, ὅταν πίστευα ὅταν χρειάζετο, γιὰ νὰ κατανοήσῃ ὁ ἀναγνώστης καλλίτερα τὰ διαδραματιζόμενα στὴν ἀφήγηση τῆς Εἰρήνης… […]
Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλον τοῦ βιβλίου:
«Ἡ ἄρνησις τῆς μητέρας μου νὰ παραδόσῃ ἐμέναν καὶ τὸν μικρὸ ἀδελφό μου στὸ παιδομάζωμα, ποὺ εἶχε ὀργανώση τὸ ΚΚΕ, κατέταξε τὴν ἰδίαν στὴν μαύρη «ἀντίδραση» κι ἔβαλε ὅλη μας τὴν οἰκογένεια στὸ στόχαστρο τοῦ ΚΚΕ, γιὰ ἐκδίκηση. Πρῶτα πῆραν τὴν μητέρα μου νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀντάρτες, μεταφέροντας ὑλικὰ στὰ βουνά, ὅπου συχνὰ τὴν ἐβασάνιζαν καὶ σωματικά.
Ἐγὼ μὲ τὸν ἀδελφό μου, μαζὺ μὲ τοὺς ὑπολοίπους κατοίκους τοῦ χωριοῦ μας, διετάχθημεν νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ σπίτια μας καὶ ἀναγκασθήκαμε νὰ ζοῦμε σὲ πρόχειρες καλῦβες, μέσα στὸ κοντινὸ δάσος…[…]»
Τὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Μακεδονοπούλας Εἰρήνης Δαμοπούλου, ὁμήρου τοῦ ΚΚΕ, μὲ τὸν ἀδελφό της Ἠλία καὶ τὴν μητέρα της Ἐλπίδα, στὴν Κοινότητα τοῦ ΚΚΕ στὴν Φλωρίκα τῆς Ῥουμανίας, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸ γνωστὸ στέλεχος τοῦ ΚΚΕ Κώστα Λουλὲ (ἀπὸ