Σχόλιο: Το άρθρο που ακολουθεί επιχειρεί να στοιχειοθετήσει τη διαδικασία οργάνωσης των ελίτ του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», μεταπολεμικά, με σκοπό τη σύσταση υπερεθνικών οργανισμών όπως η ΕΕ και απώτερο στόχο την παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία σήμερα πράγματι αποτελεί διακηρυγμένο ή σιωπηρό στόχο της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), για την αποτελεσματική διαχείριση της Νέας Διεθνούς Τάξης. Αφορμή για το ιστορικό που ξεδιπλώνει ο αρθρογράφος είναι η διαπίστωση πως το βρετανικό αλλά και ευρύτερα παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο έχει «οργιάσει» για την αποτροπή του Brexit… Δεν συμφωνούμε τόσο με την αίσθηση που δίνει ο συγγραφέας ότι θεωρεί την Υπερεθνική Ελίτ και ευρύτερα τους παγκοσμιοποιητές, ως ένα «μονολιθικό» σώμα ή μια ομάδα μυστικοπαθών σεχτών, που μοιάζουν να έχουν μια σχεδόν ακατανίκητη εξουσία στα χέρια τους (αν και στο τέλος ρητά δηλώνει ότι υπάρχουν αντιστάσεις εθνικής απελευθέρωσης, με προεξάρχουσα αυτή του λαού της Ρωσίας, που έρχονται σε σύγκρουση με τη διαδικασία παγκοσμιοποίησης). Παρόλα αυτά το άρθρο δίνει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς προχωρά ιστορικά «στο παρασκήνιο» η διαδικασία της πολιτικής, ειδικά, παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ως το απαραίτητο συμπλήρωμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Για εμάς η Υπερεθνική Ελίτ είναι μια συστημική/ταξική, βασικά, έννοια, που έχει να κάνει με την άνοδο μιας διεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και το άνοιγμα των αγορών και συνόρων. Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Διεθνής Τάξη που σήμανε, αναδύθηκε ως αποτέλεσμα των «εγγενών» τάσεων διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (και των αντίστοιχων πολιτικών και πολιτιστικών θεσμών) και της μαζικής επέκτασης των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων κατά τα τελευταία 30-40 περίπου χρόνια. Γι’αυτό και