Είναι ευρέως αποδεκτό σε όλη τη παγκόσμια διπλωματική κοινότητα ότι η χρήση των «διαμεσολαβητών» του ΟΗΕ είναι συχνά ένα πολύ αποτελεσματικό, μερικές φορές απαραίτητο εργαλείο για την επίλυση διαφορών μεταξύ δύο μερών, συνήθως μεταξύ δύο χωρών. Ο ΟΗΕ περιγράφει τη διαμεσολάβηση ως «μια εθελοντική διαδικασία διεξαγόμενη εμπιστευτικά, κατά την οποία ένα εκπαιδευμένο ουδέτερο πρόσωπο, γνωστό ως διαμεσολαβητής, βοηθά τα μέρη να εργαστούν προς μια συμφωνία διαπραγμάτευσης μιας διαμάχης ή διαφοράς».
Αλλά είναι αυτοί οι διαμεσολαβητές πραγματικά «ουδέτεροι»;
Πρόσφατα, ένα άρθρο από το Mintpress News εξέτασε το ιστορικό του Μάθιου Νίμιτς, του σημερινού διαμεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών για τη διαμάχη του ονόματος της Μακεδονίας. Θα κάνουμε ανασκόπηση σε ορισμένες από αυτές τις πληροφορίες προσθέτοντας αρκετά περισσότερα στοιχεία για να συνδέσουμε τα σημεία και να δώσουμε μια ευρύτερη οπτική των αμερικανικών «φανερών επιχειρήσεων».
Οι ΗΠΑ ασκούν τεράστια πίεση εδώ και χρόνια στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ να λύσουν τη διαφωνία τους για το όνομα, ώστε η ΠΓΔΜ να μπορέσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα. Δεδομένου του γεγονότος αυτού, πώς είναι δυνατόν ένας διορισμένος «ουδέτερος διαμεσολαβητής» όπως ο Μάθιου Νίμιτς να είναι ταυτόχρονα επίτροπος της Εθνικής Επιτροπής για την Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική; Δεν είναι μια κατάσταση σύγκρουσης συμφερόντων; Ε λοιπόν, για κάποιο περίεργο λόγο κανείς στη διπλωματική κοινότητα δεν φαίνεται να ενοχλείται. Αλλά από την άλλη, η συμμετοχή του Νίμιτς στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ προχωρά πολύ πιο βαθιά απ’ αυτό και επίσης μακρύτερα από τα Βαλκάνια.
Οι στενοί δεσμοί του Νίμιτς με την κυβέρνηση και τα θεσμικά όργανα των ΗΠΑ φαίνονται από