Τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας “δίκαιης και βιώσιμης” Γραικίας φτάνουν ως τη Λαμία

του Στέργιου Ζυγούρα

Αναμενόμενα θλιβερός για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός. Όχι τόσο επειδή λέγεται Τσίπρας, αλλά επειδή είναι πρωθυπουργός. Σήμερα έγινε και υπουργός εξωτερικών. Θέλησε λοιπόν να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα “πέτυχε” τόσα πολλά στην εξωτερική της πολιτική με αρχηγό τον ίδιο και υπουργό τον Κοτζιά. Συνέδεσε πολλές φορές την “αναβάθμιση” του Κυπριακού με το Σκοπιανό, λέγοντας “όπως πείσαμε την διεθνή κοινότητα ότι δεν φταίμε εμείς για την αποτυχία του σχεδίου Ανάν, έτσι πείσαμε την γειτονική χώρα να αλλάξει το συνταγματικό της όνομα σε καιρό ειρήνης, πράγμα πρωτοφανές”.

Έπεισε, δηλαδή, η Ελλάδα ότι δεν φταίει η ίδια που δεν επιλύονται οι “διαφορές” της με τους γείτονές της και αυτό ο Τσίπρας το θεωρεί κατόρθωμα, επειδή θεωρεί το έδαφος της Κύπρου εξίσου διεκδικήσιμο με το όνομα “Μακεδονία”. Συνέδεσε, δηλαδή, ο Τσίπρας την πάγια επιδιωκόμενη “δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό” με μια “δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Σκοπιανό”. Αποδέχτηκε ότι όταν σου κλέβουν κάτι, στη συνέχεια διαπραγματεύεσαι με τον κλέφτη για μια δίκαιη μοιρασιά των κλοπιμαίων. Είπε, ευτυχώς, ότι το “Κυπριακό” είναι πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής εδαφών από την Τουρκία. Ξέχασε όμως να πει ότι το “Σκοπιανό” είναι πρόβλημα οικειοποίησης και παράνομης χρήσης του ελληνικού ιστορικού παρελθόντος από τα Σκόπια.

Αναφερόμενος επίσης με περηφάνια σε ελληνικά “κυριαρχικά δικαιώματα”, ξέχασε να συμπεριλάβει σ’ αυτά και το ελληνικό πολιτισμικό παρελθόν. Αναμενόμενο και έτσι δένουν όλα μαζί, αφού ο Τσίπρας δεν θεωρεί τον εαυτό του πρωθυπουργό της Ελλάδας, αλλά πρωθυπουργό της Γραικίας.

Από το 1974 (για να μην πάμε παλιότερα) κάθε πρωθυπουργός της Ελλάδας συνδέει την

εξωτερική του πολιτική με “δίκαιη μοιρασιά” πάνω σε θέματα μονομερών διεκδικήσεων από γειτονικά κράτη. Το τι γίνεται στο παρασκήνιο, δεν το βλέπουμε βέβαια. Αυτό όμως που ξέρουμε, είναι το πού βασίζεται η αυτοκτονική εξωτερική πολιτική του Hellenic / Greek Ministry of Foreign Affairs. Αρκετά πριν το 1821 η Δύση είχε φροντίσει όχι μόνον να εμποδίσει μια Ελληνική Επανάσταση, αλλά να πείσει την διεθνή κοινή γνώμη, ότι το θέμα αυτό, αν ο μη γένοιτο ξεσπάσει, είναι “Γραικικό” και οδηγεί αναπόφευκτα στην δημιουργία της “Γραικίας”.

The national assembly has erected Northern Greece into two provinces, denominated Eastern and Western Hellas (Η Εθνοσυνέλευση διαίρεσε την Βόρεια Γραικία σε δυο διαμερίσματα, ονομάζοντάς τα Ανατολική και Δυτική Ελλάδα). Καλύτερη ανάμειξη Greece και Hellas με στόχο να σμικρυνθεί η δεύτερη στα όρια της πρώτης μόνον ο Finlay κατόρθωσε. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Τσίπρα που πιστεύει πως η δημιουργία του ελληνικού κράτους οφείλεται στο ότι ο Ξάνθος μελέτησε τον Ρουσσώ και ο Τσακάλωφ τον Ροβεσπιέρο.

Πώς ορίζεται η Γραικία από ένα μεγάλο κομμάτι της Δύσης; Ως ο πολιτισμός που έπαψε να υπάρχει το 338 π. Χ., όταν ο Μακεδών Φίλιππος Β΄ νίκησε και υποδούλωσε τους Γραικούς. Ως άλλος Κοραής, ο Τσίπρας έσπευσε να το δηλώσει στεντόρεια στην πρώτη επέτειο της 25^ης Μαρτίου της πρωθυπουργίας του (2015). Πού; Μέσα στο ΕΚΠΑ (… και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο). Εκφράζοντας απόλυτα τον Κοραή, ο Θωμάς Γόρδων είχε γράψει το 1832 ότι το 1822 η βόρεια Γραικία είχε χωριστεί σε δυο τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό. “Βόρεια Γραικία” ήταν η Ρούμελη και η πολιτική συνέχεια επιβεβαιώνει ότι ο Gordon δεν εννοούσε προσωρινά, αλλά οριστικά σύνορα (βλ και εδώ). Περί το 1850 η διεθνής κοινότητα συμφώνησε ότι η Γραικία δικαιούται να επεκταθεί και πέραν της Λαμίας, οπότε προέκυψε και διαδόθηκε στο εσωτερικό της χώρας η μεσοβέζικη ιστορία του Κ. Παπαρρηγόπουλου. Όμως τα σύνορα της Ελλάδας, χάριν της οποίας έγινε η Επανάσταση, είχαν περιγραφεί δημόσια και επίσημα από τον αρχηγό της ήδη το 1827, πριν ακόμη αναλάβει κυβερνήτης. Και όταν λέμε “αρχηγό της” αναφερόμαστε κυρίως στην Επανάσταση, όχι στην Ελλάδα.

Αυτό ο Τσίπρας θα το έχει ακουστά, αλλά ο ίδιος, τηρώντας την παράδοση, ουδέποτε προσπάθησε να γίνει πρωθυπουργός των Ελλήνων. Όλες οι υπηρεσίες που προσφέρει, αφορούν στους Γραικούς, όπως αυτοί ορίστηκαν περί το 800 μ. Χ. από τους Φράγκους.


Το καραβάκι της ιστορίας