Για το Μάλι ρε γαμώτο :
«Εν φαντασία και λόγω», ο Μιχάλης Μιχελής γράφει για τη συγκεκριμένη χώρα της Αφρικής, όπου εκτυλίσσεται η νεοαποικιακή στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας.
Προσοχή στο συμπέρασμά του :
Στην αμμοσκέπαστη χώρα των Τουαρέγκ, το ουράνιο βγαίνει με κόπο και δυστυχία.
Με τις αρρώστιες και τις συμφορές των ντόπιων, οι Γάλλοι καταναλωτές, ανάβουν τα
φωτιστικά στην χώρα τους, λούζουν με φώς την πρωτεύουσά τους, και μιλούν αλαζονικά
(όπως ο Κον Μπεντίτ), «για τη δημοκρατική Ευρώπη, που έχει χρέος να επέμβει, στο
σκοταδισμό που την απειλεί
…»
«Δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες», γράφει ο Καζαντζάκης. «Κι αυτές οι ιδέες, περνούν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλεί». Άρα η «απειλούμενη δημοκρατία» σου κύριε Ντάνι, δεν είναι καλύτερη, από την παραπληροφόρηση που επιχειρείς. Τρομοκράτες δεν είναι μόνο εκείνοι που φωνάζουν για την τζιχάντ και κρατούν αλαφιασμένοι όπλα. Τρομοκράτες είναι κι εκείνοι που κάνουν επενδύσεις κι αδιαφορούν για τις ανθρώπινες και περιβαλλοντικές συνέπειες, των επιχειρηματικών τους κερδών.
Διαβάστε, και για την ακρίβεια ρουφήξτε, το εξαιρετικό κείμενο του Μιχελή...
«Εμείς είμαστε ταξιδευτές κι όχι τουρίστες». Με αυτά τα σημαδιακά λόγια του Πωλ Μπόουλς, αρχίζει η περιπλάνηση των πρωταγωνιστών, στην απέραντη έρημο, σ’ εκείνο το αλησμόνητο «Τσάι στη Σαχάρα».
Από την εποχή των παθιασμένων εξερευνητών στις χώρες του άγνωστου τούτου κόσμου, μέχρι τις μέρες των τρελοπαρμένων οδηγών της ριψοκίνδυνης περιπέτειας του Παρίσι-Ντακάρ, αυτή η αμμώδης περιοχή της μυστηριακής έλξης, έγινε ο χώρος των δοκιμασιών σε κάθε ανήσυχο πνεύμα, που αναζητούσε εκεί, τα όρια των αντοχών του.
Εκστρατευτικά σώματα, έμποροι, ιεραπόστολοι, αρχαιολόγοι και Βερβερίνοι, έπλασαν συγκλονιστικές ιστορίες, που η βία των ανθρώπων, ο σκληροτράχηλος χαρακτήρας τους, η δυσκολία της επιβίωσης, έφτιαξαν μέσα στην ανεμοδαρμενές θίνες, το θρύλο, «των μπλε ανθρώπων». Δηλαδή εκείνου του αγέρωχου πολεμιστή Τουαρέγκ, που ντυμένος στην «αλάσο» (λουλακί-μπλε) φορεσιά (από το τουρμπάνι της κεφαλής, μέχρι την κελεμπία), αγέρωχος καμηλιέρης για αιώνες, είναι η ψυχή κι ο αφέντη της ερήμου. Κανείς δεν την ξέρει καλύτερα απ’ αυτόν τη Σαχάρα. Μόνο ο Αλλάχ και το δασκαλεμένο ένστικτο εξουσιάζουν και προσανατολίζονται σε τούτα τ’ απέραντα τοπία, που αλλάζουν όψεις μέρα με την μέρα, από τους ανεμοστρόβιλους και τις ανεμοθύελλες. Κι αλλοίμονο αν χαθείς, αν πιστέψεις, ότι μπορεί να σε σώσει η αλαζονεία σου.
Κάποτε οι Τουαρέγκ, ήταν οι έμποροι του αλατιού. Τον «άσπρο χρυσό», που ήταν χρήσιμος, για την