Ένα παραμυθάκι που μας αρέσει να θυμόμαστε κάθε χρόνο αυτές τις... "άγιες" μέρες!
Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένιας - για όσους δεν την ξέρουν ή δεν τη θυµούνται - έχει ως εξής :
Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάµεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» (σύγχρονων και παλαιότερων, µια και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωµένων του 1944, του 1950 κ.λπ.) που γέµισαν το πολύπαθες κτίριο, τις µάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο µιας ωραιότατης κοπέλλας.
∆ίπλα του, στο ίδιο κάγκελο - που έµεινε στην «ιστορία» σαν «Της Ηλένιας το κάγκελο» - υπήρχε ένα σηµείωµα µε τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασηµακοπούλου. Είναι το κορίτσι µου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το µαρτυρικό τέλος της ας µε πληροφορήσει».
Το «δράµα» το πήραν οι εφηµερίδες, µία από αυτές, δε - η «Αυγή» - έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το