Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης εν σχέσει με τις μνημονιακές υπαγορεύσεις δεν έχουν καμία αξία. Μπορούν να εκκρεμούν ή να κρέμονται απ’ τα δέντρα - αδιάφορον. Απ’ όταν ο Τσίπρας, διά της υπερψηφίσεως του τρίτου Μνημονίου με 223 ψήφους, νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα (που είχαν υπερψηφισθεί με λιγότερους των 180 ψήφων) η Δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι δεσμώτης.
Ο εξευτελισμός της, δε, από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι τέτοιος, ώστε το τέταρτο Μνημόνιο να απαιτεί την... ανικανότητα της Δικαιοσύνης να ανατρέπει μνημονιακές διατάξεις (διαταγές). Απαιτεί δηλαδή η Τετραρχία των Δυναστών-Δανειστών να δέσει η ελληνική κυβέρνηση (των τοποτηρητών) πισθάγκωνα τη Δικαιοσύνη, ώστε να μην μπορεί να ελέγχει τη συνταγματικότητα των νόμων. Κι αυτό με... κοινοβουλευτική ρύθμιση!!!
Εξευτελισμός δίχως τέλος - διότι, άλλωστε, ποια συνταγματικότητα των νόμων; Το Σύνταγμα τελεί υπό το κατοχικό καθεστώς των Μνημονίων.
Υπό το ίδιο καθεστώς τελεί και η Βουλή. Καλείται κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει νόμους υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης - να γίνεται δηλαδή ο φερετζές μιας αδίστακτης οικονομικής δικτατορίας.
Τούτων και άλλων τέτοιων πολλών ένεκεν, ο εκφυλισμός του πολιτεύματος βαθαίνει (και μάλιστα χωρίς να μας κάνει εντύπωση). Για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης (και όχι ο φυσικός του δικαστής) θα μπορεί να αποφασίσει αν οι πράξεις ενός τραπεζικού στελέχους είναι παράνομες ή ακόμη-ακόμη αν, καίτοι παράνομες, θα έχουν το ακαταδίωκτο! Πρωτοφανή πράγματα! Που αν τα έκανε η Δεξιά, η Αριστερά (που τώρα γονάτισε) τότε θα ξήλωνε τα πεζοδρόμια.
Και κατά τούτο έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε όταν διαπιστώνει ότι