Η μπότα της ιατροφασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη και η ελληνική αγάπη της σκλαβιάς

 Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου – για πάντα1

Κωνσταντίνος Βαθιώτης,

Πολλοί Έλληνες που ταξιδεύουν τις τελευταίες εβδομάδες σε χώρες της Ευρώπης, όπως Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία κ.λπ., μένουν άφωνοι, καθώς διαπιστώνουν ότι οι δρακόντειοι υγειονομικοί περιορισμοί που εξακολουθούν να υπάρχουν στην δική μας χώρα, στο εξωτερικό είναι ανύπαρκτοι, με συνήθως μοναδική εξαίρεση την χρήση της μασονικής μάσκας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Εκείνο, όμως, που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι οι ταξιδιώτες αυτοί, παρότι διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι την στυγνή υγειονομική δικτατορία που σοβεί στην Ελλάδα, φθάνουν μόνο μέχρι του σημείου να μεταφέρουν τον ενθουσιασμό τους για τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες των άλλων χωρών.

Ενώ το νόμισμα του ενθουσιασμού για το status των ξένων χωρών θα έπρεπε να έχει και την οπισθία όψη της απελπισίας για το χάλι της ιατροφασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι ταξιδιώτες δεν νιώθουν την ανάγκη να οργισθούν, αλλά αρκούνται στο να συνεχίσουν να ζουν όπως και πριν δουν «τι επικρατεί στον έξω κόσμο», δηλαδή ανεχόμενοι την κυβερνητική μπότα των δικτατόρων στο στραπατσαρισμένο πρόσωπό τους, σε απαξιωτική διατύπωση: στην μούρη τους.

Φαίνεται ότι το μεγαλύτερο τμήμα των Ελλήνων έχει ήδη μεταλλαχθεί στους ευτυχισμένους σκλάβους που

οραματίσθηκε στα μέσα του 20ού αιώνα ο Άλντους Χάξλεϋ όταν έγραφε τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο (Brave New World), αλλά ήδη 170 χρόνια πριν από αυτόν και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ στο Β΄ Κεφάλαιο του περίφημου Κοινωνικού Συμβολαίου του2:

[…] οι υποδουλωμένοι, ευρισκόμενοι αλυσσόδετοι, χάνουν όλα, ώς και αυτήν την επιθυμίαν τού να ελευθερωθούν, και αγαπούν την δουλείαν, καθώς οι σύντροφοι του Οδυσσέως ηγάπων την κτηνώδη κατάστασίν των. Εάν υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι δουλωμένοι εκ φύσεως, τούτο προέρχεται εκ του ότι υπήρξαν άνθρωποι δουλωμένοι παρά φύσιν· διότι η δύναμις υπεδούλωσε κατά πρώτον, η δ’ ανανδρία των υποδουλωμένων διαιώνισε την δουλείαν.

Ότι η αγάπη της σκλαβιάς είναι μαθησιακός στόχος ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος καταγράφεται και στο οργουελικό μυθιστόρημα «1984»3, όπου ο Ο’ Μπράιεν λέγει στον (δήθεν) αιρετικό Ουίνστον Σμιθ:

Πρέπει ν’ αγαπήσεις τον Μεγάλο Αδελφό. Δεν αρκεί να τον υπακούς. Πρέπει να τον αγαπάς.

Έτσι, λοιπόν, οιοδήποτε μέλος της αυταρχικής, αλαζονικής και εν τέλει απάνθρωπης κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν αισθάνεται κανέναν ανασχετικό φραγμό να δείξει το απύθμενο θράσος του απέναντι στον βασανισμένο ελληνικό λαό, που από την οικονομική εξαθλίωση της εποχής των μνημονίων πέρασε στην φάση της υγειονομικής εξαχρείωσης της εποχής των εμβολίων (έπονται κι άλλες φάσεις φασισμού, προεχόντως του κλιματικού).

Τέτοιο θράσος επέδειξε προσφάτως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Νέας Δικτατορίας κ. Γιάννης Οικονόμου, ο οποίος, ως ένας ακόμη πολιτικός εμπαίκτης που πιπιλάει τις προπαγανδιστικές παρόλες του υγειοναζιστικού καθεστώτος, καμία ντροπή δεν ένιωσε μπροστά στις κάμερες (18.3.2022), όταν ξεστόμισε το καταφανές ψέμα ότι:

οι ανεμβολίαστοι εξακολουθούν να κινδυνεύουν, υπονοώντας εξ αντιδιαστολής ότι οι εμβολιασμένοι δεν κινδυνεύουν, ενώ είναι πλέον απολύτως επιβεβαιωμένο ότι εξίσου με τους ανεμβολίαστους, ή περισσότερο από αυτούς, μπορεί να κινδυνεύσουν και οι εμβολιασμένοι.

Κι όμως! Αντί τέτοιες δηλώσεις να προκαλούν την μήνιν των πολιτών, διατυπώνονται ανερυθρίαστα και αβρόχοις ποσί όχι μόνο ενώπιον του διχασμένου ελληνικού λαού, ο οποίος φαίνεται να πάσχει από μια μορφή ψευδολογικού μιθριδατισμού, αλλά πρωτίστως ενώπιον των εισαγγελικών αρχών, οι οποίες θα έπρεπε να κινητοποιηθούν, ώστε να εξετασθεί η τέλεση του εγκλήματος της διασποράς ψευδών ειδήσεων σύμφωνα με το άρθρο 191 ΠΚ. Κατ’ ακριβολογίαν, μάλιστα, πρόκειται για παραποιημένη είδηση (fake news), αφού από την δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου λείπει η αναφορά στο κίνδυνο που διατρέχουν οι εμβολιασμένοι4.

Φυσικά, μια τέτοια προσδοκία είναι καθαρά ουτοπική, αφού, στην σημερινή δυστοπία του θαυμαστού ανάποδου κόσμου μας, ισχύει ότι:

τα μεν ψέματα των πολιτικών παρουσιάζονται ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες της ψευδοδημοκρατίας, οι δε αλήθειες κάποιων πολιτών ως αδιανόητα ψέματα συνωμοσιολόγων υπονομευτών!

Επομένως, οι εισαγγελικές αρχές, οι οποίες λειτουργούν ως βραχίονες του κράτους-Λεβιάθαν, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι στο στόχαστρο της δικαιοσύνης θα θέτουν μονόπλευρα τους βαφτισμένους αρνητές των κυβερνητικών αφηγημάτων, οι οποίοι τολμούν να υψώνουν το ανάστημά τους ενάντια στην συμπαγή πλειοψηφία της απολυταρχικής ομοιομορφίας.

Cum grano salis, τα ευτυχισμένα σκλαβάκια της Ελλάδος μοιάζει να μετέπεσαν σε ένα άλλο είδος ανθρώπου: στον λεγόμενο πραγματάνθρωπο. Πρόκειται για ένα υβριδικό ον, το οποίο, με βάση το DNA του, είναι (τουλάχιστον για την ώρα) homo, αλλά δέχεται να τον μεταχειρίζονται σαν res:

Άραγε, σε τι διαφέρει ένα πράγμα τοποθετημένο στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ με barcode που το σκανάρει ο/η υπάλληλος του ταμείου, από έναν πολίτη με QR-code που τον σκανάρει στην είσοδο του καταστήματος ο εκεί τοποθετημένος υγειονομικός μπάστακας;

Μάλιστα, ο τελευταίος ανταποκρίνεται στον ρόλο του με αξιοθαύμαστο ζήλο, ενδεχομένως γιατί κόλλησε τον ιό του εξουσιολαγνικού πριαπισμού: Αφού είναι «Ο» αρμόδιος να σκανάρει τους άλλους, τότε οι άλλοι παύουν να είναι πλέον ισότιμοι συνάνθρωποί του και υποβιβάζονται σε οιονεί προϊόντα που αποκτούν υπόσταση μέσω της ψηφιακής σάρωσης.

Ως εκ τούτου, ο υγειονομικός μπάστακας από την μια πλευρά και ο κάθε πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής ή άλλος λακές του καθεστώτος έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τους μεθά η εξουσία! Κι όσο πιο χαμηλά στην ιεραρχική πυραμίδα βρίσκεται ο εκάστοτε σφουγγοκωλάριος, τόσο περισσότερο διατρανώνει την αφοσίωσή του προς τους μεγαλοσχήμονες, έχοντας πάντοτε έτοιμη την φθηνή δικαιολογία του Άντολφ Άιχμαν:

Eγώ διαταγές εκτελώ, μας υποχρεώνουν να σας σκανάρουμε. Αλλού τα παράπονά σας!

Ο Χάρι Μούλις επισημαίνει5:

Ο Άιχμαν δεν αποτελεί εξαίρεση. Προσωποποιεί τον κανονικό άνθρωπο, το μέλος της αγέλης, το ον της συνήθειας με τον μηχανικό δέκτη διαταγών.     

Κι ο Ασημάκης Πανσέληνος στο Σημειωματάριο συμπληρώνει6:

Όταν ο άνθρωπος πάρει ένα αξίωμα μεγαλύτερο από το μπόι του, τότε φαίνεται πιο μικρός απ’ όσο είτανε πριν το πάρει.

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργό (στον ανάποδο κόσμο μας, πρωθυπουργός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης που τον χειρίζεται ο υποκρυπτόμενος μαριονετίστας του), αλλά και για κάθε σχεδόν μέλος ή συνεργάτη της παρούσας ιατροφασιστικής κυβέρνησης.

Αλλά όταν δεν διαθέτουν μπόι όσοι έχουν τα αξιώματα, τούτο σημαίνει, κατά λογική αναγκαιότητα, ότι το μπόι λείπει πρωτίστως από εκείνους που τους επέτρεψαν να έχουν πρόσβαση στα αξιώματα, δηλαδή τους ψηφοφόρους.

Ο Σολζενίτσιν, στην επιστολή του προς τους ηγέτες της Σοβιετικής Ενώσεως, υπήρξε σαφής και ευθύβολος7:

Το μόνο που φοβόμαστε είναι οι θαρραλέες πολιτικές πράξεις. […] Κι όμως μπορούμε –μπορούμε τα πάντα–, αλλά εμείς αραδιάζουμε ψέματα στον εαυτό μας, για να τον καθησυχάσουμε. Δεν φταίνε εκείνοι για όλα – φταίμε εμείς οι ίδιοι, μόνο ΕΜΕΙΣ.

• Ώς πότε, λοιπόν, οι Έλληνες θα ανέχονται στην στραπατσαρισμένη μούρη τους την μπότα των γραφειοκρατών της υγειονομικής δικτατορίας;

• Ώς πότε οι Έλληνες θα δέχονται να τους μεταχειρίζονται ως μεταλλαγμένα υβρίδια της υβριστικής κατηγορίας «πραγματάνθρωπος»;

• Ως πότε οι Έλληνες θα φυτοζωούν ως ευτυχισμένα σκλαβάκια, απαρνούμενοι το θείο δώρο τους, δηλαδή το αυτεξούσιο;

Δεν μας αξίζουν τέτοιοι τύραννοι-απάνθρωποι, φαρισαίοι-φιλάνθρωποι!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Όργουελ βάζει τον Ο’ Μπράιεν, τον αφομοιωμένο από το ολοκληρωτικό σύστημα ήρωά του, να βγάλει ένα λογίδριο με αφορμή το ερώτημα πώς βεβαιώνεται κάποιος για την εξουσία του πάνω σ’ έναν άλλον, φωτογραφίζοντας όσα πρωτοφανή ζούμε επί δύο ολόκληρα χρόνια:

Για την [εξουσία] του πάνω σ’ έναν άλλον βεβαιώνεται κάποιος κάνοντάς τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πώς μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; [Εξουσία] είναι να επιβάλεις πόνο και ταπείνωση. [Εξουσία] είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ. […] Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές Ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλαιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που, όσο τελειοποιείται, θα γίνεται ολοένα περισσότερο ανελέητος. Η πρόοδος στον δικό μας κόσμο θα σημαίνει πρόοδο προς περισσότερο πόνο. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως ήταν θεμελιωμένοι στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας είναι θεμελιωμένος στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. […] Πάντα όμως […] θα υπάρχει η μέθη της εξουσίας, που ολοένα θα μεγαλώνει, ολοένα θα οξύνεται περισσότερο. Πάντα, σε κάθε στιγμή, θα υπάρχει η αγαλλίαση της νίκης, η συγκίνηση να ποδοπατάς έναν ανήμπορο εχθρό. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου – για πάντα»8.

Σήμερα η μπότα αυτή είναι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μεθαύριο θα είναι η μπότα μιας άλλης κυβέρνησης, η οποία θα έχει διαφορετικό όνομα, αλλά θα διαθέτει ταυτόσημα, δηλ. ανθελληνικά-προδοτικά χαρακτηριστικά. Σαν τα αθλητικά παπούτσια δύο αθλητικών εταιρειών που βαφτίζουν το μοντέλο τους με τον ίδιο νεοταξίτικο όρο “resilient” (βλ. π.χ. Adidas Deerupt W B37599 shoes Properties: Adidas shoes resilient EVA midsole for comfort very comfortable, perfect for everyday use Material) και διαφέρουν μόνο ως προς το σήμα της εταιρείας που τα εμπορεύεται.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, στις επικείμενες εκλογές ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης θα είναι «παιχνδάκι»: θα κυλήσει ο τζέντζερης και θα εύρη το καπάκι.

1

Για το πλήρες χωρίο στο οποίο απαντά η φράση αυτή βλ. το υστερόγραφο του παρόντος κειμένου.

2

Το κοινωνικόν συμβόλαιον. Αρχαί του Πολιτικού Δικαίου, μτφ.: Κ.Σ., εκδ. Παρθενών, Αθήνα 1958, σελ. 9.

3

Μτφ.: Ν. Μπάρτη, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1978, σελ. 278.

4

Πλειός, Για τις παραποιημένες ειδήσεις και την διάκρισή τους από τις ακραιφνώς ψευδείς βλ. Παραποιημένες ειδήσεις (Fake News). Ο μετασχηματισμός της προπαγάνδας στην κοινωνία της ενημέρωσης, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2021, σελ. 36. Πρβλ. και Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 410.

5

Υπόθεση 40/61: Η δίκη του Άιχμαν. Ένα ρεπορτάζ, μτφ.: Μ. Μπονάτσου, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2021, σελ. 172, ad finem.

6

Εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1984, σελ. 25.

7

Να μη ζούμε με ψέματα!, μτφ.: Κ. Σίνου, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1974, σελ. 10-11 .

8

Όργουελ, ό.π., σελ. 263-264· για την βαρύτητα του εν λόγω παραθέματος βλ. Ζαν-Κλωντ Μισεά, Τζορτζ Όργουελ, Ένας συντηρητικός αναρχικός – Σχετικά με το 1984, μτφ.: Ν. Μάλλιαρης, εκδ. Μάγμα, Αθήνα 2018, σελ. 140 επ.