1823-25: Νεωτερικότητα εναντίον Παράδοσης («εμφύλιος»)

 

Η Επανάσταση όχι μόνον ξεκίνησε (ένα τεράστιο θαύμα!) αλλά πέτυχε κι όλας. Στρατιωτικά, θα πετύχαινε περισσότερα αν δεν υπήρχε η βρετανική αντίδραση που λίγο απείχε από τον ανοιχτό κατά των Ελλήνων πόλεμο. – Τέλη 1823: ξεκινά η κυρίως σύγκρουση.

Η Επανάσταση πέτυχε όχι μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στο πολιτικό πεδίο, αφού ανάγκασε τη δυτική πολιτική να την θεωρήσει μη καρμποναρική, μη ιακωβινική, μη νεωτερική δηλαδή. Το 1823 το επαναστατικό αποτέλεσμα ήταν δεδομένο. Σειρά είχε η σύγκρουση των δυο τάσεων που ως τότε κρυβόταν κάτω από το χαλί. Ενώ το χρηματιστηριακό προϊόν που βαφτίστηκε «δάνειο» (και στην καθομιλουμένη «δώρο») ετοιμαζόταν, το βουλευτικό έριξε το εκτελεστικό (εξαγορά συνειδήσεων αλλά και πάλι χωρίς εξασφαλισμένη νομιμότητα) και η Επανάσταση βρέθηκε με δυο κυβερνήσεις: μια «παραδοσιακή» & μια «νεωτερική». Μαριονέτα της νεωτερικότητας αναδείχθηκε ο στερούμενος βούλησης και

ικανοτήτων Γεώργιος Κουντουριώτης. Η ορατή σύγκρουση Μαυροκορδάτου-Κολοκοτρώνη μόλις ξεκινούσε. Έκρυβε πίσω της την επίθεση των κοραϊστών στους καποδιστριακούς.

Μοχλός της επίθεσης, αξιοποιήσιμος κυρίως στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου: τα fake news από τις τρεις εφημερίδες που χρηματοδότησαν οι δανειστές: «Ελληνικά Χρονικά», «Ο Φίλος του Νόμου», «Εφημερίς των Αθηνών». Αστάθμητος παράγοντας (που ξεπεράστηκε γρήγορα): η άρνηση του Byron να δώσει το «δάνειο» στη νεωτερικότητα. Η πρώτη δόση εκταμιεύτηκε μόνον όταν ο Κουντουριώτης δέχθηκε τους πρόσθετους όρους (παραμένουν άγνωστοι) που μετέφερε προφορικώς ο εκ Λονδίνου επιστρέψας Αναστάσιος Πολυζωίδης. Όσο γίνονταν αυτά, ο Ιμπραήμ κατέστρεφε στο Αιγαίο. Στις αρχές του 25 ξεκίνησε η καταστροφή Πελοποννήσου και Στερεάς. Οι ηττημένοι του «εμφυλίου» θα αποφυλακιστούν και θα αμνηστευτούν όταν θα είναι αργά. Εξαιρέθηκε ο Ανδρούτσος για τον οποίο είχε υπογραφεί συμβόλαιο θανάτου ήδη από το 1824. Μετά βίας γλύτωσε ο φίλος του και καρδιακός φίλος του Byron, o Edward Trelawny.

Η νεωτερικότητα έδειχνε τα δόντια της από την πρώτη στιγμή. Το κοραϊκό κράτος δικαίου εγκαινιάστηκε με καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, κοινωνική αδικία, συκοφαντία, εκμαυλισμό, ημετεροκρατία, δολοφονίες (που παρουσιάζονταν ως ατυχήματα) αντί της δίκης με τον δήθεν «απροσωπόληπτο νόμο».

Το καραβάκι της ιστορίας