Όταν λέω ότι η μόνη ελπίδα για τους Έλληνες για να απαλλαγούν από τα δεινά που υφίστανται από την εγκληματική οργάνωση είναι οι δικός μου ποινικός δρόμος, γίνομαι …ενοχλητικός. Όχι στο σύστημα που ξέρει, αλλά στους από …εδώ. Που και αυτοί ξέρουν, αλλά… Και δεν μιλάω για τους απελπισμένους πολίτες οι οποίοι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν όποιον τους δίνει ελπίδες, αλλά γι αυτούς που τους τις δίνουν, ενώ γνωρίζουν ότι οι ελπίδες αυτές είναι φρούδες, και ότι εκτός από τα χρήματά τους, θα απελπιστούν ακόμη περισσότερο όταν θα αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα και χάσουν και την τελευταία αυτή ελπίδα που κάποιοι κάκιστα τους την έδωσαν, ενώ θα έχουν δώσει και το “όπλο” στην απέναντι πλευρά να “πανηγυρίζει” για τη “δικαίωσή” της.
Και όταν ακόμη όμως μιλάμε για τον ποινικό δρόμο, εννοώ αυτόν που ακολουθώ εγώ είκοσι δύο μήνες. Αυτόν δηλαδή που εις ό,τι αφορά στην “συνταγματικότητα” των μέτρων, τους πάω “με τα δικά τους”, εις ό,τι αφορά στα εγκλήματα στα νοσοκομεία, τους χτυπάω απευθείας στην “καρδιά”.
Είχα διαβάσει τον προηγούμενο Σεπτέμβριο για τις μηνύσεις υγειονομικών στα νοσοκομεία Σερρών και “Άγιος Παύλος” κατά των διοικητών των νοσοκομείων. Τους μήνυσαν για το αδίκημα της παράνομης βίας με αντικείμενο τις αποφάσεις των αναστολών.
Κούνησα το κεφάλι μου… Ήξερα ακριβώς τι θα έγραφαν οι εισαγγελείς στις πράξεις αρχειοθέτησης.
Μου έστειλαν την πράξη για το
νοσοκομείο Σερρών. Κάποιοι από τους 61 μηνυτές, που εν τω μεταξύ είχαν συνειδητοποιήσει το μάταιον του πράγματος.Πιο αληθινός δεν θα μπορούσα να βγω…
Το βλέπετε και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο;
Όχι, γιατί κάποιος “καλός” συνάδελφος πουλούσε το παραμύθι στους ανθρώπους που είχε πείσει να προσφύγουν στο Συμβούλιο των Επικρατούντων, ότι μετά το ΣτΕ θα πάνε στην Ευρώπη.
Και για την Ευρώπη τα έλεγα. Και για τη Σύμβαση του Οβιέδο τα έχω πει. Για το άρθρο 26, όπως τα έλεγα για το άρθρο 21 του δικού μας Συντάγματος.
Όπως έχω πει, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί τη δράση μου και να πιστεύει σε αυτό που κάνω. Άλλωστε το κάνω χωρίς να υποχρεώνω κανέναν να κάνει ή να μην κάνει κάτι. Εκτός από τις οικογένειες με τις οποίες παλεύουμε για τη δικαίωση των νεκρών τους, ώστε μέσα από αυτή τη δικαίωση να δικαιωθούν όλοι οι Έλληνες, μαζί με όλες τις άλλες νομικές ενέργειες που κάνω μεθοδικά δύο χρόνια τώρα και έχουν σφίξει το σχοινί στο λαιμό της οργάνωσης, από κανέναν δεν ζήτησα να συμμετάσχει στις αμέτρητες αυτές νομικές κινήσεις μου.
Ο δρόμος αυτός είναι μοναχικός, γιατί έτσι πρέπει να είναι. Εκτός των άλλων, κανένας συνάνθρωπός μου δεν πρέπει να εκτεθεί στους κινδύνους στους οποίους, όπως όλοι διαπιστώσατε, έχουμε εκτεθεί εγώ και η οικογένειά μου. Δύο φορές μόνο ζήτησα τη συμμετοχή του κόσμου, στα δύο εξώδικα στη Βουλή και στον Βασίλη Κικίλια, με 100.000 ανθρώπους να συμμετέχουν συνολικά στα δύο αυτά εξώδικα, και εκεί βεβαίως χωρίς να ζητήσω από κανέναν ούτε ένα ευρώ. Και αυτά τα έξοδα, όπως και όλα, τα πλήρωσα εγώ.
Θα το πω για μία ακόμη φορά.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα για όποιον άλλον θέλει να σώσει τη χώρα. Ποτέ και κανέναν δεν εμπόδισα να το κάνει. Δεν ήταν περιορισμένες οι θέσεις για όποιους ήθελαν να αγωνιστούν κατά της απάτης. Ώστε δεν πήρα τη θέση κανενός.
Μένει να αποδειχθεί οριστικά ότι ο μοναδικός και μοναχικός αυτός δρόμος που ακολουθώ εγώ, θυσιάζοντας τα πάντα, είναι και ο σωστός δρόμος. Ότι είναι αυτός που οδηγεί στο τέλος της μεγαλύτερης απάτης στην ιστορία του ελληνικού έθνους.
Και ΘΑ αποδειχθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου