Το καρτέλ του χρήματος (β)

Το ενδεχόμενο να επαναστατήσουν άμεσα οι άνθρωποι που θα κατανοήσουν τη ληστρική λειτουργία του συστήματος, είναι πια «ορατό δια γυμνού οφθαλμού» – τα σχέδια αντικατάστασης του δολαρίου και της Fed, από το SDR και το ΔΝΤ

«Το σύμπαν μπορεί να περιγραφεί ως μία σταθερή ροή ενέργειας, μεταξύ των «σωματιδίων» του φωτός και της ύλης – ενώ, μέσω της συγκεκριμένης δυναμικής, δημιουργείται περισσότερη ενέργεια, από αυτήν που καταναλώνεται, με αποτέλεσμα να υπάρχει αρκετή ελεύθερη ενέργεια, στη διάθεση της διατήρησης της πολυπλοκότητας του. Όσο πιο πολύπλοκο είναι ένα σύστημα, τόσο περισσότερη ενέργεια απαιτείται, για τη διατήρηση του μεγέθους και της διεύρυνσης του (ρυθμός ανάπτυξης στην οικονομία).

Ο ήλιος χρησιμοποιεί πολύ περισσότερη ενέργεια από τον ανθρώπινο νου, επειδή έχει πολύ μεγαλύτερη μάζα. Εάν όμως ο ανθρώπινος νους είχε την ίδια μάζα, τότε θα κατανάλωνε, λόγω της τεράστιας πολυπλοκότητας του, 75.000 περισσότερες μονάδες ενέργειας, σε σχέση με τον ήλιο – μετρούμενες με τη μέθοδο του Caisson, ο οποίος διατύπωσε τη θεωρεία.

Υπάρχει όμως ένα σύστημα, το οποίο είναι πολύ πιο πολύπλοκο από τον ανθρώπινο νου: η κοινωνία, στην πολιτισμένη της μορφή, ακριβώς επειδή αποτελεί το σύνολο όλων των ανθρωπίνων μυαλών.

Σύμφωνα με υπολογισμούς η κοινωνία, με τη
σημερινή της πυκνότητα, καταναλώνει 250.000 φορές περισσότερη ενέργεια από τον ήλιο – περίπου 1.000.000 περισσότερες φορές από το Γαλαξία. Φαίνεται δε πως παράγει πλέον λιγότερη ενέργεια, από αυτήν που χρειάζεται στο σημερινό της στάδιο εξέλιξης – οπότε θα καταρρεύσει.    

Εάν μεταφέρουμε τις γνώσεις αυτές στη μακροοικονομία, καθώς επίσης στις χρηματαγορές, θα συμπεράνουμε, μεταξύ άλλων, πως το χρήμα είναι μία «αποθηκευμένη» μορφή ενέργειας – ενώ λειτουργεί σαν μία μπαταρία, η οποία φορτίζεται με ενέργεια, την αποθηκεύει για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια την απελευθερώνει, όταν χρειαστεί.

Αυτό συνεπάγεται από τον κλασσικό ορισμό του χρήματος, σύμφωνα με τον οποίο αποτελεί ένα μέσον αποθήκευσης αξιών – όπου ως αξίες θεωρούνται τα προϊόντα της φύσης, της εργασίας και του κεφαλαίου, τα οποία είναι πολύ «ενεργοβόρα». Η ενέργεια του χρήματος απελευθερώνεται, όταν καταναλώνεται για την αγορά άλλων μορφών ενέργειας – όπως στο παράδειγμα του αρτοποιού, ο οποίος με τα έσοδα από το ψωμί που παράγει, από τα χρήματα δηλαδή που έχει αποθηκεύσει καταναλώνοντας τη δική του ενέργεια, πληρώνει έναν ελαιοχρωματιστή για να βάψει το φούρνο του.

Περαιτέρω, όσο πιο πολύπλοκη γίνεται μία κοινωνία, τόσο περισσότερη ενέργεια καταναλώνει – έως εκείνο το χρονικό σημείο που ξεπερνάει τα όρια της και καταρρέει. Πρακτικά, μία πολύπλοκη κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της συνεχώς μεγαλύτερους φόρους – προσφέροντας τους έναντι όλο και μικρότερες υπηρεσίες (ανταλλάγματα).

Κάποια στιγμή λοιπόν, όπως συνέβη με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο παρελθόν, η ενέργεια που παράγεται και καταναλώνεται ή αποθηκεύεται με τη μορφή του χρήματος, δεν είναι αρκετή για να διατηρήσει την πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου συστήματος – το οποίο προσπαθεί να παράγει τεχνητή ενέργεια (εκτύπωση μεγάλων ποσοτήτων χρημάτων χωρίς αντίκρισμα), για να καταφέρει να διατηρηθεί.

Εν τούτοις η τεχνητή, η ψεύτικη αυτή ενέργεια απλά καθυστερεί την τελική κατάρρευση, αυξάνοντας το μέγεθος της έκρηξης που νομοτελειακά ακολουθεί – με την έκρηξη δε καταστρέφεται η πολυπλοκότητα, μειώνονται τα μεγέθη και δημιουργούνται μικρότερες μονάδες (κοινωνίες), οι οποίες μπορούν να επιβιώσουν με την υφιστάμενη παραγωγή αληθινής ενέργειας.

Στο παράδειγμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η διάλυση της ακολουθήθηκε από τη δημιουργία μικρότερων κρατών, χαμηλότερης πολυπλοκότητας – τα οποία χρειάζονταν λιγότερη ενέργεια, αποθηκευμένη (χρήματα) ή μη, για τη διατήρηση τους» (Richard με παρεμβάσεις)

Ανάλυση

Στο πρώτο μέρος (ανάλυση) αναφέραμε ότι, έπρεπε να βρεθεί από τους επτά ισχυρότερους άνδρες των Η.Π.Α. που συγκεντρώθηκαν στο νησί της J.P. Morgan το 1910 μία λύση, η οποία θα εξασφάλιζε τουλάχιστον τις μεγάλες τράπεζες από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Επί πλέον, εάν παρ’ όλα αυτά χρεοκοπούσε κάποια τράπεζα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος, με τη βοήθεια του οποίου οι ζημίες της τράπεζας θα επιβάρυναν τους φορολογουμένους Πολίτες.

Εκτός αυτού έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα, σχετικά με το πως θα γινόταν περισσότερο «ελαστική» η ποσότητα χρήματος – έτσι ώστε να αυξομειώνεται «κατά το δοκούν», χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα στις τράπεζες και στο σύστημα.

Τέλος, πως ο βασικότερος ίσως στόχος ήταν ουσιαστικά το πως θα άρχιζαν να χρεώνονται ξανά η βιομηχανία, το κράτος και οι καταναλωτές – έτσι ώστε οι τράπεζες να αυξήσουν την κερδοφορία τους, αναλαμβάνοντας ρίσκα τα οποία, στη χειρότερη των περιπτώσεων, εάν χρεοκοπούσαν δηλαδή, οι ζημίες θα μεταβιβαζόταν στους Πολίτες.

Σήμερα κυριαρχούν οι ίδιοι ακριβώς προβληματισμοί, σε παγκόσμιο όμως επίπεδο – με το ΔΝΤ και το SDR να διεκδικούν τη θέση της Fed και του δολαρίου, όπως θα δούμε στη συνέχεια της ανάλυσης.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, μέσα σε μία εβδομάδα το σχέδιο ήταν έτοιμο στο νησί της J.P. Morgan – βασικότερο μέρος του οποίου ήταν η «κατασκευή» του συστήματος της Federal Reserve. Το σύστημα αυτό ήταν τόσο αδιαφανές, ώστε να μην μπορεί κανένας να υποψιαστεί ποιοί το «συνέλαβαν» – κυρίως δε, ποιούς θα ωφελούσε.       

Έχοντας τώρα πλησιάσει επικίνδυνα σε εκείνη την εποχή, όπου επίκειται ή προβλέπεται η αλλαγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επισημάναμε πως τίποτα δεν είναι αιώνιο – ενώ το απρόβλεπτο κυριαρχεί σε πολλές πτυχές της ζωής μας.

.

Το σύστημα της Federal Reserve

Το «σύστημα Fed», η οποία είναι σήμερα η κεντρική τράπεζα του πλανήτη, αποτελείται από δώδεκα περιφερειακές κεντρικές τράπεζες – ιδιοκτήτες των οποίων είναι όλες οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες των Η.Π.Α.

Η κυβέρνηση επιτρέπεται να διορίσει ένα μέρος των μελών της διοίκησης, ενώ στη Γερουσία δίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα αναφορές, σχετικά με τη δραστηριότητα της. Οι αποφάσεις όμως λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο από τη Fed – ενώ το κράτος λαμβάνει, έναντι της προσφοράς του αυτής, το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της.

Ο κ. Aldrich, καθώς επίσης ο κ. Abraham Andrew, γραμματέας του υπουργείου οικονομικών των Η.Π.Α., ο οποίος συμμετείχε επίσης στη συνάντηση του 1910 στο Jekyll Island, χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια για να πείσουν την κυβέρνηση για τη δημιουργία μίας, ανεξάρτητης από το κράτος, κεντρικής τράπεζας – η οποία θα είχε προφανώς την κυριαρχία επί του νομίσματος.

Την επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων του 1913 λοιπόν, όταν οι περισσότεροι γερουσιαστές ήταν ήδη σε διακοπές, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. W, Wilson, ο οποίος είχε πρόσφατα εκλεγεί, υπέγραψε τη νομοθετική πράξη της ίδρυσης της (Federal reserve Act) – κάτι για το οποίο ποτέ δεν συγχώρησε τον εαυτό του, λέγοντας τα εξής λίγο πριν πεθάνει: «Εξαπάτησα τη χώρα μου. Το μέλλον και η μοίρα του Έθνους βρίσκεται στα χέρια ορισμένων ελάχιστων ανδρών«.

Η μεγάλη απάτη

Για πάρα πολλές δεκαετίες οι δραστηριότητες της Fed γινόντουσαν, περισσότερο ή λιγότερο σιωπηρά, αποδεκτές – ενώ ήταν ελάχιστοι αυτοί, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να διακρίνουν τον «ανίερο» σκοπό της «κατασκευής» της.

Μεταξύ των ανθρώπων αυτών συμπεριλαμβάνεται και ο Henry Ford, ο οποίος είχε πει τα εξής: «Είναι μάλλον θετικό το ότι, οι Πολίτες του Έθνους δεν κατανοούν το νομισματικό μας σύστημα – επειδή, εάν καταλάβαιναν πώς λειτουργεί, θα ξεσπούσε επανάσταση την αμέσως επόμενη ημέρα, αύριο το πρωί«. Προφανώς κάτι ανάλογο ισχύει και για την ιδιωτική κεντρική τράπεζα της Ελλάδας η οποία στο παρελθόν, όπως λέγεται, δεν δίστασε να στοιχηματίσει στη χρεοκοπία της χώρας μας – ή να ενισχύσει ορισμένους κερδοσκόπους.

Σήμερα βέβαια είναι γνωστές στους περισσότερους οι επεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών – ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, όπου ανέλαβαν, φανερά πια, τα ηνία από την πολιτική, υπό το φόβο της κατάρρευσης του νομισματικού μας συστήματος. Φυσικά ηγείται η Fed, ενώ όλες οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της BIS (ανάλυση), ακολουθούν πιστά τα βήματα της – είτε φανερά, είτε κρυφά, για να αποφευχθεί η δημόσια «κατακραυγή».

Η τεχνητή διατήρηση των βασικών επιτοκίων παγκοσμίως σε μηδενικά σχεδόν επίπεδα από τις κεντρικές τράπεζες, όπου ουσιαστικά τα πραγματικά επιτόκια (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) είναι αρνητικά, οι μεγάλες ποσότητες νέων χρημάτων, με τις οποίες πλημμυρίζονται οι αγορές, καθώς επίσης η απομύζηση των μαζών από την ελίτ με τη βοήθεια τους, αποτελούν ενέργειες όλο και περισσότερο γνωστές στην κοινή γνώμη – ενώ τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, το σημερινό σύστημα έχει γίνει πολύ πολύπλοκο για να είναι πια διατηρήσιμο, αφού απαιτούνται πλέον μεγάλες ποσότητες τεχνητής ενέργειας (νέα χρήματα από το πουθενά), για να μην καταρρεύσει απότομα..

Η δικτατορία των τραπεζών

Η ερώτηση που οφείλει να διατυπωθεί εδώ, είναι ποιόν ακριβώς ωφελεί η πολιτική του φθηνού χρήματος – το οποίο παράγεται από το πουθενά σε δυσθεώρητες ποσότητες, τροφοδοτώντας σε σταθερή βάση όλες τις αγορές.

Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη, αφού όλοι γνωρίζουν πως ωφελημένοι είναι οι τράπεζες και τα κράτη – τα οποία μπορούν να αναχρηματοδοτούνται απεριόριστα και φθηνά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δε αναζωογονούν την πραγματική οικονομία – αν και μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Η αναζωογόνηση αυτή, όταν συμβαίνει, ωφελεί επίσης τις τράπεζες – οι οποίες κερδίζουν από τα καταναλωτικά ή επενδυτικά δάνεια αρκετά χρήματα. Εάν δε τα χρήματα δεν κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία, αλλά στα χρηματιστήρια, εκτοξεύοντας τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων ή των λοιπών παγίων περιουσιακών στοιχείων στα ύψη, τότε κερδίζουν ξανά οι τράπεζες – είτε παρέχοντας υπηρεσίες στους συναλλασσομένους, είτε ως επενδυτές.

Αυτό που ισχύει λοιπόν στα κανονικά καζίνο, ισχύει και στα χρηματιστηριακά: Το τραπέζι (η τράπεζα) κερδίζει πάντοτε – αυτοί που χάνουν είναι μόνο οι περισσότεροι παίχτες. Όταν δε καταρρέει ο χάρτινος πύργος, όπως συνέβη το 2007, τότε όλοι χάνουν εκτός από τις τράπεζες – οι οποίες διασώζονται.

Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο δημιούργησαν πανέξυπνα τη Fed – για να κερδίζουν πάντοτε, «βρέξει ή χιονίσει», απομυζώντας την ενέργεια εκατομμυρίων ανθρώπων (πλούτος), καθώς επίσης για να διοικούν δικτατορικά ολόκληρο τον πλανήτη..

Οι κότες με τα χρυσά αυγά

Συνεχίζοντας, ακόμη και όταν όλα εξελίσσονται διαφορετικά, σχετικά με αυτά που επιθυμούν οι τράπεζες, τότε απλούστατα χρησιμοποιούνται απάτες και διάφορα τεχνάσματα – τα οποία κάποια στιγμή ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κεντρικών τραπεζών και γίνονται γνωστά στην κοινή γνώμη.

Για παράδειγμα, ποιός μπορεί να πιστέψει ότι η πρόσφατα αποδειχθείσα παραποίηση των επιτοκίων Libor και Euribor, από τις μεγάλες τράπεζες, δεν ήταν σκόπιμη ή δεν ήταν γνωστή στη Fed; Ή πως τα πολυάριθμα καρτέλ που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, δεν ήταν γνωστά στις κεντρικές ή στις κυβερνήσεις;

Παρά το ότι δε όλα τα παραπάνω τεχνάσματα έγιναν γνωστά στην κοινή γνώμη, οπότε επιβλήθηκαν αναγκαστικά πρόστιμα δισεκατομμυρίων στις UBS, Barclays, Citigroup ή Deutsche Bank, μπορεί κανείς να πιστέψει ότι θα επιβαρύνουν τις ίδιες και όχι τους πελάτες τους; Πόσο μάλλον όταν τα κέρδη τους από την παραποίηση ήταν κατά πολύ περισσότερα, από τα πρόστιμα που τους επιβάλλονται;

Ολοκληρώνοντας, χωρίς καμία αμφιβολία, οι σημερινές τοκογλυφικές και απόλυτα προστατευμένες μεγάλες τράπεζες, είναι «οι κότες που γεννούν χρυσά αυγά» – αφού, για την παροχή ενός δανείου 1.000 € δίνουν μόλις τα 10 € από το ταμείο τους (εάν), χρεώνοντας όμως τόκους στα 1.000 € – γεγονός που σημαίνει πως, με επιτόκιο 5%, κερδίζουν 50 € ή το πενταπλάσιο του κεφαλαίου που επενδύουν (500% επιτόκιο), σε ετήσια βάση (ανάλυση)..

Η επόμενη ημέρα

Είναι προφανές πως το «σύστημα Fed», μετά από έναν ακριβώς αιώνα από τη δημιουργία του, φτάνει στο τέλος του – με πλημμυρισμένο το δάσος, καθώς επίσης με τις ρίζες των δέντρων να σαπίζουν από τα πολλά νερά που έχουν συσσωρευτεί για να σβήσουν την πυρκαγιά. Με άλλα λόγια, το σύστημα καταναλώνει πλέον περισσότερη ενέργεια από αυτήν που παράγει, οπότε είναι νομοτελειακά προβλεπόμενη η κατάρρευση του – αφού κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στην παντοδυναμία των νόμων της Φύσης.

Η ρεαλιστική πιθανότητα της κατάρρευσης του συμπεραίνεται επίσης από το γεγονός ότι, έχει γίνει πλέον γνωστή η «ληστρική» λειτουργία των κεντρικών και εμπορικών τραπεζών – οπότε, όπως είχε προαναγγείλει ο Henry Ford, το ενδεχόμενο να επαναστατήσουν την άλλη ημέρα το πρωί οι άνθρωποι που θα την κατανοήσουν, όταν συμπληρωθεί η «κρίσιμη εκρηξιγενής μάζα», είναι πια «ορατό δια γυμνού οφθαλμού».

Το σύστημα όμως στηρίζεται στο δολάριο το οποίο, εφόσον αλλάξει τον σύστημα για να μην καταρρεύσει παταγωδώς, οδηγώντας έναν ολόκληρο Πολιτισμό διαρκείας άνω των 15 αιώνων στην καταστροφή, θα πρέπει επίσης να αντικατασταθεί – πόσο μάλλον όταν, για πρώτη φορά στην ιστορία του, έχει δημιουργηθεί μία συμμαχία εναντίον του (άρθρο)..

Οι τέσσερις ιππότες της αποκάλυψης

Στα παραπάνω πλαίσια, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν του όλες τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν, από τις συντηρητικές έως τις νεωτεριστικές, θα συμπεράνει πως υπάρχουν τέσσερις πιθανές εξελίξεις για το δολάριο – οι οποίες αποκαλούνται διεθνώς ως «οι τέσσερις ιππότες της αποκάλυψης», αναφορικά με το αμερικανικό νόμισμα.

Εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε πως ο κίνδυνος κατάρρευσης του δολαρίου μπορεί να προέλθει κυρίως από το εσωτερικό της υπερδύναμης – όταν ή εάν οι Αμερικανοί Πολίτες χάσουν την εμπιστοσύνη τους απέναντι του, δημιουργώντας μία «κρίσιμη μάζα». Οι τέσσερις τώρα «ιππότες της αποκάλυψης» είναι οι εξής:

(α)  Τα διάφορα άλλα βασικά αποθεματικά νομίσματα – πρώτο στη σειρά, με μεγάλη απόσταση το ευρώ, ακολουθούμενο από το κινεζικό γουάν, το ελβετικό φράγκο, τη στερλίνα και το γεν. Θεωρούμε δε, ειδικά μετά την πρόσφατη συμφωνία ίδρυσης Παγκόσμιας Τράπεζας και Εναλλακτικού ΔΝΤ από τις BRICS, πως τα «διακρατικά αποθεματικά νομίσματα» έχουν αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας – ειδικά το ευρώ, λόγω της ΕΚΤ, εάν επιτευχθεί η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης.

(β)  Τα «Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα» του ΔΝΤ (Special Drawing Rights – SDR) – τα οποία ήδη χρησιμοποιούνται ευρέως, στις παγκόσμιες συναλλαγές των κρατών μεταξύ τους (Πίνακας καλαθιού νομισμάτων).

(γ)  Ο χρυσός, πιθανότατα με την υιοθέτηση ξανά του κανόνα του από κάποιες χώρες – ως αντίκρισμα στα νομίσματα τους. Χωρίς να επεκταθούμε εδώ σε λεπτομέρειες, θα παραθέσουμε ενδεικτικά τον κατωτέρω πίνακα, από τον οποίο συμπεραίνεται πως η περιορισμένη ποσότητα του χρυσού δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα, όσον αφορά την επιστροφή στον κανόνα του – αφού το αποφασιστικό στοιχείο είναι η τιμή που θα καθοριζόταν (άρθρο «αρμόζουσας» σημερινής αξίας).

Ευέλικτοι παράγοντες σχεδιασμού (στοιχεία 2011, Η.Π.Α.)	Αντιστοιχία τιμής ανά ουγγιά
Ποσότητα χρήματος στις Η.Π.Α Μ1 με *κάλυψη 40%	2.590 $
Ποσότητα χρήματος στις Η.Π.Α Μ1 με κάλυψη 100%	6.475 $
Ποσότητα Μ1 Η.Π.Α., Κίνας και ΕΚΤ με κάλυψη 40%	6.993 $
Ποσότητα Μ2 Η.Π.Α., Κίνας και ΕΚΤ με κάλυψη 100%	44.552 $

Πηγή: Rickard

* Το σύνηθες ήταν ανέκαθεν κάλυψη 40%

Σημείωση Πίνακα, με αυτά που ισχύουν στις Η.Π.Α.: Μ0 = Μετρητά χρήματα συν ρεζέρβες των τραπεζών στην κεντρική, Μ1 = Μ0 χωρίς τις ρεζέρβες αλλά με τους λογαριασμούς όψεως των τραπεζών συν τις ταξιδιωτικές επιταγές, Μ2 = Μ1 συν τους αποταμιευτικούς λογαριασμούς των τραπεζών, καθώς επίσης ορισμένους σταθερούς λογαριασμούς.

.

(δ)  Το χάος, το οποίο θα μπορούσε να προκύψει μετά την κατάρρευση του συστήματος – με την έννοια της δημιουργικής καταστροφής του Schumpeter, έτσι ώστε να χτιστεί το νέο στα ερείπια του παλαιού.

Έχοντας όμως την άποψη πως ένα νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, ως αντικαταστάτης του δολαρίου, χρειάζεται απαραίτητα μία νέα παγκόσμια κεντρική τράπεζα, στη θέση της Fed, καθώς επίσης την προστασία του από Θεσμούς, όπως αυτοί του Bretton Woods, θεωρούμε πως η προσπάθεια θα επικεντρωθεί στην υιοθέτηση των «Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων» του ΔΝΤ – το οποίο ήδη τα χρησιμοποιεί, ενώ οργανώνεται από μόνο του, σε μία Παγκόσμια Κεντρική Τράπεζα.

Η παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με το παγκόσμιο νόμισμα

Τα «Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα» (SDR), είναι παγκόσμια χρήματα, τα οποία μπορούν να εκτυπώνονται «κατά το δοκούν» – αφού πρόκειται για μία νομισματική μονάδα του ΔΝΤ, χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό ή σε κάποια άλλη πραγματική αξία. Το ΔΝΤ εισήγαγε τα SDR το 1969 – σε μία εποχή δηλαδή μεγάλων προβλημάτων στην παγκόσμια συναλλαγματική πολιτική. Τα SDR είχαν αρχικά αντίκρισμα σε χρυσό – έως το 1973, όπου καταργήθηκε η σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό.

Ειδικότερα, λόγω των συνεχών νομισματικών κρίσεων, των πληθωριστικών πιέσεων και της υποτίμησης του δολαρίου τη δεκαετία του ’70, είχε προκληθεί μία στενότητα ρευστότητας σε παγκόσμια κλίμακα – με αποτέλεσμα τα συναλλαγματικά αποθέματα πολλών χωρών-μελών του ΔΝΤ να εξαντλούνται επικίνδυνα. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, μεταξύ των ετών 1969 και 1981, προσφέρθηκαν πολλές φορές SDR – αν και το συνολικό ποσόν ήταν σχετικά χαμηλό, φτάνοντας στα 33,8 δις $ (με ισοτιμία του 2011 – Rickard).

Μετά το 1981 και για 28 ολόκληρα χρόνια δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου τα SDR – έως το 2009 όπου, λόγω του πανικού που συνόδευσε την κατάρρευση του 2008, καθώς επίσης των προσπαθειών μείωσης χρέους εκ μέρους των τραπεζών και των καταναλωτών, προκλήθηκε ξανά μία στενότητα ρευστότητας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτή τη φορά όμως, η πρωτοβουλία προήλθε από τους G20, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το ΔΝΤ και τα SDR ως εργαλείο, για την εφαρμογή της παγκόσμιας συναλλαγματικής πολιτικής που αποφάσισαν – τα ποσά δε που «εκδόθηκαν» σε SDR ήταν τεράστια, φτάνοντας στα 289 δις $. Τα ειδικά αυτά «μέτρα ανάγκης», με τα οποία αυξήθηκε η ποσότητα χρήματος διεθνώς, δεν έγιναν ευρέως αντιληπτά – επειδή η χρηματοπιστωτική κρίση, με την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και των τιμών των ακινήτων, ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας.

Εν τούτοις, επρόκειτο για το ξεκίνημα της αναζήτησης μίας εναλλακτικής λύσης για το δολάριο, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, «υπό την αιγίδα» των G20 και του ΔΝΤ – ενώ, επί πλέον στην έκδοση SDR, το ΔΝΤ υπερδιπλασίασε τις δυνατότητες του για παροχή πιστώσεων στα 580 δις $ (2011), από 250 δις $ προηγουμένως. Η διεύρυνση αυτή προήλθε από πιστώσεις των χωρών-μελών του, έναντι των οποίων το ΔΝΤ εξέδωσε SDR.

Στα πλαίσια αυτά, το ΔΝΤ μπόρεσε να εκπληρώσει τις δύο βασικότερες λειτουργίες μίας πραγματικής κεντρικής τράπεζας: τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά, καθώς επίσης αυτήν του «ύστατου δανειστή» – με τη χρήση ενός νομίσματος και με διοικητικό συμβούλιο τους G20. Επομένως, «οριοθέτησε» τη νέα εποχή – αυτήν της ύπαρξης μίας παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας, με ένα παγκόσμιο νόμισμα και με μία παγκόσμια ηγεσία.

Εν τούτοις, παρά το ότι έχουν εκπληρωθεί οι δύο βασικές λειτουργίες, το SDR απέχει πολύ από το να είναι σε θέση να αντικαταστήσει το δολάριο, ως ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – αφού οι ιδιοκτήτες τότε του SDR θα χρειάζονταν ένα μεγάλο καλάθι από αξιόγραφα διαφορετικής λήξης, στα οποία θα μπορούσαν να επενδύσουν για να έχουν κέρδη, διατηρώντας την αξία τους.

Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, απαιτείται η δημιουργία μίας «SDR-αγοράς ομολόγων», με κρατικά και ιδιωτικά εργαλεία, – επίσης ένα μεγάλο, διεθνές δίκτυο διαπραγματευτών χρεογράφων, το οποίο να φροντίζει για την απαιτούμενη ρευστότητα και τη χρηματοδότηση της αγοράς αυτής, με ξένα κεφάλαια.

Κάτι τέτοιο απαιτεί πολλά χρόνια – με την Fed όμως να γνωρίζει πλέον πως οι δυνατότητες της να φροντίζει για την παγκόσμια ρευστότητα είναι περιορισμένες, με το γουάν να είναι πολύ μακριά από την τυχόν ανάδειξη του σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, καθώς επίσης με το ευρώ σε δύσκολη θέση, λόγω της κρίσης χρέους και τραπεζών της Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ έχει παρουσιάσει ήδη ένα λεπτομερές σχέδιο (7.1.2011) ανάδειξης του σε μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ένα παγκόσμιο νόμισμα, μέσω της δημιουργίας μίας «SDR αγοράς ομολόγων» με επαρκή ρευστότητα – η οποία θα αποτελούσε το προκαταρτικό στάδιο της αντικατάστασης του δολαρίου, ως παγκοσμίου αποθεματικού νομίσματος. Επειδή δε η ισοτιμία του βασίζεται στη μέση αξία ενός καλαθιού νομισμάτων, προτάθηκε η σταδιακή αλλαγή του καλαθιού – όπου θα δινόταν μεγαλύτερο βάρος στο γουάν και μικρότερο στο δολάριο.

Εάν λοιπόν το ΔΝΤ, εκτός από την έκδοση παγκοσμίων χρημάτων, καθώς επίσης του ύστατου δανειστή διεθνώς, κατάφερνε να αποκτήσει τη λειτουργία μίας αποθεματικής τράπεζας, θα αναδεικνυόταν σε μία Παγκόσμια Κεντρική Τράπεζα – σε κάτι σχετικά ανάλογο με την ΕΚΤ στην Ευρωζώνη, η οποία είναι η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών της ζώνης του ευρώ. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα τόσο η Fed, όσο και το δολάριο, θα βρισκόταν σε μία υποδεέστερη θέση – όπως επίσης η ΕΚΤ και το Ευρώ, ή όποιοι άλλοι θα συμμετείχαν στο εγχείρημα.

.

Η νέα τάξη πραγμάτων

Στο σημείο αυτό κατανοούμε εύκολα ποιά είναι η απάντηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ, σε σχέση με τους συναλλαγματικούς πολέμους – καθώς επίσης αναφορικά με την πιθανότητα κατάρρευσης του δολαρίου ή ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος του πλανήτη.

Μία απάντηση ανάλογη με αυτήν της διεθνούς γεωπολιτικής στρατηγικής, όπου οι Η.Π.Α., γνωρίζοντας πως έχουν φτάσει στα ανώτατα όρια των δυνατοτήτων τους, θα επιθυμούσαν την ανάληψη της παγκόσμιας ηγεμονίας από μία ομάδα κρατών – τα οποία όμως θα συνεργάζονταν στενά με την υπερδύναμη και μεταξύ τους (ανάλυση).

Συνεχίζοντας, εάν επετύγχανε το παραπάνω σχέδιο του ΔΝΤ, τότε θα είχε επιλυθεί ταυτόχρονα και το «Δίλημμα-Triffin» –  το οποίο αναφέρεται σε ένα λάθος, στην κατασκευή του συστήματος του «Bretton-Woods».

Σύμφωνα με το δίλημμα, τα περιορισμένα αποθέματα χρυσού καθιστούσαν εφικτή την παροχή της απαραίτητης ρευστότητας για τις ανάγκες του παγκοσμίου εμπορίου, μόνο μέσω της εκτύπωσης νέων δολαρίων – όπου όμως θα δημιουργούνταν νομοτελειακά ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. (γεγονός που παρατηρήθηκε και μετά την αποδέσμευση του δολαρίου από το χρυσό).  

Η «άπαξ και δια παντός» επίλυση του διλήμματος θα οφειλόταν στο ότι, δεν θα υπήρχε πλέον η ανάγκη εξασφάλισης της παγκόσμιας ρευστότητας από ένα νόμισμα – ενώ θα μπορούσε να αυξηθεί η ποσότητα χρήματος σε παγκόσμια βάση, ανεξάρτητα από το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, η οποία εκδίδει το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Από την άλλη πλευρά, σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα υπήρχε προφανώς κανένας δημοκρατικός έλεγχος, όσον αφορά τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά – ενώ το ΔΝΤ δεν θα ήταν υπόλογο ουσιαστικά σε κανέναν, με εξαίρεση την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ. Θα συνέβαινε δηλαδή κάτι σχετικά ανάλογο με την ίδρυση της Fed, η οποία εκδίδει το δολάριο, από τους επτά ισχυρότερους άνδρες του πλανήτη – με τη διαφορά πως οι ιδιόκτητες της «ΔΝΤ-Τράπεζας» θα ήταν οι χώρες-μέλη του ΔΝΤ.

Εν τούτοις, επειδή οι «χώρες-μέλη» κυβερνώνται από πολιτικούς οι οποίοι, σχεδόν στο σύνολο τους, είναι έμμισθοι υπηρέτες της διεθνούς ελίτ (διαφορετικά δεν εκλέγονται ενώ, εφόσον εκλεγούν χωρίς την έγκριση της ελίτ, «καθαιρούνται» ή δολοφονούνται), η ανώτατη εξουσία θα παρέμενε στα χέρια της ελίτ – όπως ακριβώς συμβαίνει με τη Fed.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε ίσως να θυμηθούμε τα λόγια του Keynes, σύμφωνα με τα οποία «Δεν υπάρχει κανένα πιο εκλεπτυσμένο και πιο ασφαλές μέσον, για να «γκρεμίσει» κανείς τις υφιστάμενες βασικές δομές μίας κοινωνίας, από την καταστροφή του νομίσματος της. Η διαδικασία αυτή συγκεντρώνει όλες τις μυστικές δυνάμεις των οικονομικών νόμων, θέτοντας τες στην υπηρεσία της καταστροφής – με έναν τέτοιον τρόπο δε, ο οποίος δεν μπορεί να κατανοηθεί ούτε από έναν άνθρωπο, μεταξύ πολλών εκατομμυρίων«.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει προφανώς και με τους εσωτερικούς μηχανισμούς, καθώς επίσης με τις διαδικασίες του ΔΝΤ – τις οποίες δεν κατανοεί ούτε ένας άνθρωπος, στα 100 εκ. ίσως. Για εκείνο το χρονικό διάστημα λοιπόν που οι μηχανισμοί αυτοί και οι διαδικασίες που τους συνοδεύουν δεν είναι κατανοητές, θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να μην πραγματοποιηθεί το σχέδιο του ΔΝΤ..

Επίλογος

Το σχέδιο της αντικατάστασης του δολαρίου και της Fed, από το SDR και το ΔΝΤ, λόγω των προβλέψεων κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφορά ουσιαστικά την αντικατάσταση ενός συστήματος βασισμένου σε χάρτινα χρήματα δίχως αντίκρισμα (Fiat Money), με ένα άλλο, ανάλογο σύστημα – με αποτέλεσμα να μεταβιβαστούν στο νέο σύστημα τα προβλήματα του παλαιότερου.

Για την ελίτ βέβαια θα αποτελούσε την ιδανική ίσως λύση – αφού θα επέκτεινε την κυριαρχία της σε ολόκληρο τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των «κλειστών» χωρών όπως η Κίνα και η Ρωσία, «απομυζώντας» το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας.

Στα πλαίσια αυτά, αφενός μεν δεν αποτελεί μία σοβαρή, μακροπρόθεσμη λύση στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, αφετέρου δεν εξασφαλίζει το δημοκρατικό έλεγχο του συστήματος – έτσι ώστε να μην λειτουργεί εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων (κάτι που χαρακτηρίζει και την Ευρωζώνη).

Επομένως, δεν είναι σε καμία περίπτωση η επιθυμητή λύση – γεγονός που σίγουρα κατανόησαν πρώτες οι αναπτυσσόμενες οικονομίες των BRICS, οι οποίες δημιούργησαν τη δική τους Παγκόσμια Τράπεζα και το δικό τους ΔΝΤ. Η «τιμωρία» βέβαια του Ρώσου προέδρου που προηγήθηκε (κυρώσεις), αλλά και ακολούθησε αμέσως μετά (άρθρο), τεκμηριώνει πως οι Η.Π.Α. δεν είναι πρόθυμες να αποδεχθούν διαφορετικές λύσεις – ενώ θα ακολουθήσουν πιθανότατα ανάλογες τιμωρίες άλλων χωρών.

Ολοκληρώνοντας, αυτό δεν σημαίνει πως υποτιμάει κανείς την τεράστια συμβολή των Η.Π.Α. στην παγκόσμια σταθερότητα και στην ειρήνη – αφού χωρίς τον έλεγχο και την «αστυνόμευση» της υπερδύναμης, ο πλανήτης θα ήταν κατά πολύ πιο επικίνδυνος.

Εν τούτοις, οι Η.Π.Α. οφείλουν να συνεργασθούν πλέον με όλα τα άλλα ισχυρά κράτη, κυρίως όσον αφορά τα θέματα της παγκόσμιας συμβατικής και οικονομικής ασφάλειας – πριν από κάθε τι άλλο δε, να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα, τα οποία οφείλονται κυρίως στην αχόρταγη χρηματοπιστωτική ελίτ που, μέσω του «συστήματος Fed»  «απομυζεί» τους Αμερικανούς μέχρι θανάτου (όπως μέσω του ΔΝΤ τον πλανήτη).

πηγή

http://www.analyst.gr/2014/07/21/10817/3/