Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
- 1. Το πολιτικό “ρίγος” μιας πανεπιστημιακής παράδοσης και η χιμαιρική της επίδραση
Ο Α. Μανιτάκης είναι ιδιαίτερα ειλικρινής. Δέχεται ότι “ο συνταγματικός δημοκρατικός λόγος του Μάνεση, ήταν συγχρονισμένος με τα δημοκρατικά, λαϊκά, αιτήματα της εποχής του” και συμπύκνωνε το καυτό πολιτικό ερώτημα της μεταπολεμικής Ελλάδας: “ποιος κυβερνά τον τόπο, ο βασιλιάς ή ο λαός;”. Το αν το ερώτημα αυτό αποτελούσε επαναχρησιμοποίηση ενός προηγηθέντος λαϊκισμού, το αν δηλαδή ήταν παραπλανητικό, αν το χρησιμοποιούσαν κάποιοι ως πρόσχημα, προκειμένου να πετύχουν μέσω των πολιτειακών εξελίξεων έναν μη κατονομαζόμενο στόχο, θεωρείται ανύπαρκτο θέμα, άρα δεν εξετάζεται. Εξίσου αυτονόητη θεωρείται και η αναγωγή της “συνταγματικότητας” του 20ου αι. σε ταξικό ζήτημα, εφόσον αυτήν την ταξικότητα υπονοεί ο όρος “λαϊκό αίτημα”. Με τον τρόπο αυτό ορίζεται ο εξής αυτοματισμός: αν η λαϊκή τάξη, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας καθορίσει ή ελέγξει την εκτελεστική εξουσία και εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τότε θα αποφύγει de facto την κοινωνική αδικία / καταπίεση που υφίσταται από μια αριστοκρατική ελίτ, η οποία συστηματικά -λόγω κοινωνικής θέσης- δρα εναντίον της. Και