Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει συνείδηση, πως δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει η κοινωνία υπό τον πλήρη έλεγχο, που της έχει υποβληθεί. Τράπεζες, ενέργεια, φάρμακα, όπλα, επικοινωνίες, τρόφιμα και άλλα αγαθά βρίσκονται ή τείνουν να βρεθούν στην κυριαρχία μικρού αριθμού πολυεθνικών, μικρού επίσης αριθμού ιδιοκτητών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με το θέμα του νερού, όχι επειδή έχει λόγο να υποστηρίξω τις δημόσιες εταιρίες ύδατος -που ως δημόσιες, κάποτε πρέπει να εξυγιανθούν, για να μη πληρώνω εγώ τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών των υπαλλήλων τους, και πλείστα άλλα- αλλά επειδή θέλω τα αγαθά της φύσης, στα οποία δεν υπεισέρχεται ακόμη η ιδιωτική επιχειρηματικότητα, να παραμείνουν ελεύθερης χρήσης.
Δεν πρόκειται τόσο για το νερό που μεταφέρεται από δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία, όπου εκεί φυσικά πρέπει υπάρχει κάποιο αντίτιμο, αυστηρώς καθοριζόμενο από το κράτος. Αλλά για πώληση ακόμη και του νερού των ποταμών, ως και… της βροχής! Εξωφρενικοί νόμοι ισχύουν, άλλο αν