Ακούγεται πολύ συχνά ότι, δεν μπορεί κανείς να συμβουλεύσει τους νέους να μείνουν στην Ελλάδα, εργαζόμενοι για 300 € το μήνα που δεν φτάνουν καν για να πληρώσουν το ενοίκιο τους – πόσο μάλλον όταν δεν βρίσκουν δουλειά, αδυνατώντας να αξιοποιήσουν τις δεξιότητες τους, χάνοντας την αυτοπεποίθηση τους, καθώς επίσης τη διάθεση τους να εξελιχθούν, αποκτώντας εργασιακές εμπειρίες και προσφέροντας τόσο στον εαυτό τους, όσο και στην πατρίδα τους.
Ακόμη χειρότερα πως δεν μπορεί να τους συμβουλεύει μία γενιά που οδήγησε τη χώρα της στη χρεοκοπία, ενώ δεν αντιστέκεται καθόλου στα μαρτύρια, στα οποία την υποβάλλουν οι δανειστές – σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή.
Βέβαια πρόκειται για τη μισή αλήθεια, όσον αφορά τις ευθύνες των Ελλήνων για την πτώχευση – οι οποίες είναι ασφαλώς υπαρκτές, αφού ξόδευαν χρήματα δανειζόμενοι, εκμεταλλεύονταν το δημόσιο με κάθε τρόπο, σπαταλούσαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αγοράζοντας αυτοκίνητα αντί να επενδύουν στην παραγωγή, εξέλεγαν διεφθαρμένους ή/και ανίκανους πολιτικούς που τελικά τους πούλησαν (επάνω εικόνα) κοκ.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που ακολούθησε η Γερμανία πριν από την κρίση με συνεργό της την ΕΚΤ, η παγίδα του χρέους στην
