Επειδή οι νεώτεροι μάλλον δεν τον γνωρίζουν, σημειώνω από την Βικιπαίδεια: «….Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος (ερασιτέχνης) λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το "περιθώριο" και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι 'ήρωες' των βιβλίων του.(…) Έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο…»
Πέστε μου, ειλικρινά, τι από όλα αυτά που περιέχει αυτό το περιεκτικό βιογραφικό σημείωμα, σήμερα δεν το συναντάμε στα καλύτερα πολιτικά σαλόνια, στις τηλεοράσεις, ακόμα και στους νόμους της πολιτείας; Τα βιβλία του Πετρόπουλου, Το άγιο χασισάκι, Το μπουρδέλο, Τα καλιαρντά σήμερα αποτελούν τα επίσημα εγχειρίδια αγωγής της νέο- ελληνικής πολιτείας. Πρωτοπόρος και στο θέμα της καύσης των νεκρών, με έναν πρόσθετο τόνο απόλυτου μηδενισμού: οι στάχτες του στον υπόνομο, μια ιδέα για να κάνουμε και οικονομία στις πολυέξοδες διαδικασίες.
‘Περιθώριο’, λεγόταν μέχρι το ’80, όλος εκείνος ο κόσμος που σήμερα αποτελεί το αριστοκρατικό κέντρο, το παράδειγμα, το σημείο αναφοράς. Και το παλιό περιθώριο λοιπόν που πήγε; Μα το περιθώριο γίναμε εμείς! Εγώ και όλοι εσείς που τώρα διαβάζετε το άρθρο μου. Αν τολμήσετε να βγείτε σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο και εκφράσετε τα όσα υπερασπιζόμαστε από αυτή τη σελίδα, στην καλύτερη θα σας περιγελάσουν και θα σας υβρίσουν! Στη χειρότερη, μπορεί να καλέσουν και την αστυνομία να σας συλλάβει γιατί στρέφεστε εναντίον των (νέων) ηθών. Και ξέρετε ποια αστυνομική υπηρεσία θα καλέσουν; Το τμήμα…. Ηθών.
Μια υπόγα, για