Ἡ παγκοσμιοποίηση, ἡ λαθρομετανάστευση καί ἡ Ἑλλάδα

Τοῦ Περικλῆ Νεάρχου

1.  Στό περιθώριο τῶν κοινωνικῶν ἀναστατώσεων πού προκαλοῦν ἡ συζήτηση τοῦ Ἀσφαλιστικοῦ καί ἡ ἀπεργία τῶν τραπεζῶν, ἀλλά καί ἄλλα θέματα, ὅπως ἡ διαχείριση τῆς λυματολάσπης τῆς Ψυττάλειας, προαναγγέλλεται ἡ εἰσαγωγή στή Βουλή ἑνός νέου νομοσχεδίου πού θά ἀφορᾶ τή νομιμοποίηση ἑνός τρίτου κύματος λαθρομεταναστῶν 400.000 περίπου.

2.  Ὁ ἴδιος ὁ σημερινός πρωθυπουργός εἶχε καταγγείλει στό παρελθόν τήν προηγούμενη κυβέρνηση ὅτι μέ τήν ἀνοχή πού εἶχε ἐπιδείξει εἶχε καταντήσει τήν Ἑλλάδα ξέφραγο ἀμπέλι καί εἶχε ἀφήσει νά ἐξελιχθεῖ τό θέμα τῶν λαθρομεταναστῶν σέ νέο θέμα αὐθαιρέτων.  Νά νομιμοποιεῖται δηλαδή κάθε τόσο μία νέα γενιά αὐθαιρέτων ἤ νέου κύματος λαθρομεταναστῶν καί νά δηλώνεται ὅτι αὐτή θά εἶναι δῆθεν ἡ τελευταία καί ὅτι θά ληφθοῦν στό ἑξῆς αὐστηρότατα μέτρα.

3.  Ἡ κατάσταση ἔχει ἤδη ἐκφύγει ἀπό κάθε λογικό ὅριο, πού θά δικαιολογοῦσαν οἱ πραγματικές ἀνάγκες τῆς χώρας σέ ἐργατικά χέρια γιά τήν ὑποστήριξη τῆς οἰκονομίας της μέσα σ’ ἕνα καθορισμένο πλαίσιο παραμονῆς καί ἐργασίας. 4. Ἡ ἀνεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, μέ τίς διαστάσεις καί τή δυναμική πού ἀντιπροσωπεύει, θέτει θέματα δημογραφικῆς ἀλλαγῆς στόν ἐθνικό ἱστό τῆς χώρας καί ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς συνοχῆς. Ἡ Ἑλλάδα, χώρα χωρίς ἀποικιακό παρελθόν, χωρίς σημαντική βιομηχανία, μέ 20% τοῦ πληθυσμοῦ της κάτω ἀπό τό ὅριο τῆς φτώχειας, μέ ἀνεργία σήμερα 11% καί μέ εὐαίσθητα προβλήματα ἐθνικῆς ἀσφάλειας, ἔγινε μέσα σέ μία δεκαετία πρωταθλήτρια σέ μετανάστες καί λαθρομετανάστες σ’ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη. Ὅπως συμβαίνει καί μέ ἄλλα ζωτικά θέματα τό πρόβλημα τῆς μετανάστευσης καί τῆς λαθρομετανάστευσης ἀντιμετωπίσθηκε μέ παθητικότητα, ἀδράνεια, ἀνοχή τῆς παρανομίας καί τοῦ δουλεμπορίου καί χωρίς σαφῆ πολιτική καί στρατηγική.  5. Αὐτό ὅμως πού εἶναι πιό ἀνησυχητικό καί πού διαφαίνεται στόν πολιτικό καί ἰδεολογικό λόγο ὄχι μόνο τῆς κυβερνήσεως ἀλλά καί ἄλλων πολιτικῶν δυνάμεων, εἶναι ἡ ἔλλειψη κατανοήσεως τοῦ βάθους τοῦ προβλήματος καί τῶν ἐπιπτώσεων πού μπορεῖ νά ἔχει μέσα στό νέο διεθνές περιβάλλον τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς νέας τάξης, ἰδιαίτερα στόν εὐαίσθητο χῶρο τῶν Βαλκανίων. Τό θέμα τῆς λαθρομετανάστευσης, ἀνεξάρτητα ἀπό τούς φτωχούς καί δυστυχισμένους ἀνθρώπους πού ψάχνουν γιά μία μοῖρα στόν ἥλιο, ἔχει πολύ σημαντικές γεωπολιτικές διαστάσεις.  6.  Τό νέο κῦμα μαζικῆς μετανάστευσης καί λαθρομετανάστευσης στήν Εὐρώπη, πού περιέλαβε καί τήν Ἑλλάδα, χρονολογεῖται ἀπό τήν περίοδο μετά τό 1989, τήν κατάρρευση δηλαδή τοῦ ἀνατολικοῦ συνασπισμοῦ, τήν προβολή τῆς ἀμερικανικῆς ἡγεμονίας καί τή σταδιακή διολίσθηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης στίς πολιτικές τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἡ «ἀπελευθέρωση» τῶν ἀγορῶν σέ διεθνές ἐπίπεδο, πού ἐπαγγέλλεται καί προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίηση, περιλαμβάνει, προφανῶς, καί τήν ἀγορά ἐργασίας καί μία πιό ἐλεύθερη διακίνηση τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ, πάνω ἀπό τά ἐθνικά σύνορα. Εἶναι ἡ γνωστή πολιτική τῶν «soft frontiers», τῶν μαλακῶν, διαπερατῶν δηλαδή συνόρων. Ἡ ἐξέλιξη αὐτή θεωρεῖται ὡς ἀναγκαία, στή λογική τῆς παγκοσμιοποίησης, γιά τή διαμόρφωση νέων ὅρων ἀνταγωνισμοῦ, μέ ἀναφορά πλέον ὄχι τήν ἐθνική, ἀλλά τήν παγκόσμια ἀγορά. Στήν ἴδια λογική ἡ ἐξέλιξη αὐτή θεωρεῖται ἐπίσης ἀναγκαία γιά τήν ὑπέρβαση τοῦ ἐθνικοῦ κράτους καί τήν προβολή μίας νέας μεταεθνικῆς «πολυπολιτισμικῆς» ταυτότητας. 7.  Ἡ ἀνοχή λοιπόν τῆς λαθρομετανάστευσης ἔχει κραταιές πλάτες. Εἶναι ἡ πολιτική τῆς παγκοσμιοποίησης, πού προβάλλεται ὡς ὑπερεθνικός οἰκουμενισμός καί ὡς «πολυπολιτιστική κοινωνία». Μέ τή βοήθεια τῶν τεράστιων μέσων πού διαθέτει παρουσιάζει τήν ἐξέλιξη αὐτή ὡς δῆθεν ἀναπόφευκτη ἐπιταγή τοῦ μέλλοντος καί ὡς δῆθεν συνώνυμή τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί τῆς ἀλληλεγγύης μέ τόν Τρίτο Κόσμο. Παρουσιάζει ταυτόχρονα τό ἐθνικό κράτος ὡς παρωχημένη μορφή ὀργάνωσης καί διαβάλλει τήν προσήλωση στήν ἐθνική ταυτότητα καί τόν καλῶς νοούμενο πατριωτισμό ὡς δῆθεν ἐθνικισμό, ἄν ὄχι ρατσισμό καί ξενοφοβία, ἀσκώντας κυριολεκτικά προληπτική ἰδεολογική τρομοκρατία. 8.  Εἶναι ὅμως πολύ ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι μέχρι τό 1989, ἕνα ἀπό τά μεγάλα διεθνῆ θέματα, πού κυριαρχοῦσε στήν ἡμερήσια διάταξη τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἦταν ὁ περίφημος διάλογος Βορρᾶ-Νότου. Ἡ ὀργάνωση δηλαδή τῶν σχέσεων μεταξύ τοῦ ἀνεπτυγμένου Βορρᾶ καί τοῦ ἀναπτυσσόμενου Νότου, μεταξύ τῶν πλουσίων καί τῶν φτωχῶν χωρῶν, γιά τήν προώθηση μίας νέας διεθνοῦς οἰκονομικῆς τάξεως καί τήν ἀνάπτυξη τοῦ Τρίτου Κόσμου. Κανείς δέν μιλᾶ σήμερα γιά διάλογο Βορρᾶ-Νότου. Ὁ ρόλος αὐτός ἀνελήφθη σιωπηρά ἀπό τήν παγκοσμιοποίηση, μέ πρωταγωνιστές τίς μεγάλες πολυεθνικές καί τό διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Ὡς θεωρία προβάλλεται ἡ θέση ὅτι ἡ λύση στό πρόβλημα τῆς ἀναπτύξεως τοῦ Τρίτου Κόσμου θά προέλθει ἀπό τήν παγκοσμιοποίηση τῶν ἀγορῶν καί ὄχι ἀπό προγράμματα μαζικῆς βοήθειας τοῦ Βορρᾶ πρός τόν Νότο. Ἡ πολιτική αὐτή παραμερίζει ἐκ τῶν πραγμάτων τόν ρόλο τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καί προωθεῖ σέ πρώτη θέση τή δυναμική καί τή λογική τῶν ὑπερεθνικῶν ἀγορῶν, μέ πρωταγωνιστές, βεβαίως, τίς μεγάλες πολυεθνικές. Τί σημαίνει ὅμως πολιτικά ἡ ἐξέλιξη αὐτή;  Ποιός ἐλέγχει πολιτικά τίς μεγάλες πολυεθνικές; Τί γίνεται μέ τόν πολιτικό ἔλεγχο τῶν κρατῶν, τήν ἐθνική καί λαϊκή κυριαρχία καί τά δημοκρατικά δικαιώματα;  Τί ἐπιπτώσεις ἔχει εἰδικότερα γιά τούς εὐρωπαϊκούς λαούς καί γιά τή χώρα μας ἡ πολιτική τῆς παγκοσμιοποίησης; Εἶναι γνωστό ὅτι σ’ ἕνα μέτρο ἡ τελευταία, κακῶς, ταυτίζεται μέ τήν ἰδέα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Θέτει εἰδικότερα μέ τήν πολιτική τῶν ἀνοιχτῶν συνόρων, νέους ἄνισους ὅρους διεθνοῦς ἀνταγωνισμοῦ, ἐφόσον στό πλαίσιο μίας παγκόσμιας ἀγορᾶς ὑπάρχουν ἀβυσσαλέες διαφορές μεταξύ τῶν χωρῶν τοῦ κόσμου τόσο στό κόστος παραγωγῆς ὅσο καί στό βιοτικό ἐπίπεδο.

 9.  Οἱ προβληματισμοί αὐτοί δέν εἶναι καθόλου ἄσχετοι μέ τό θέμα τῆς μετανάστευσης καί τῆς λαθρομετανάστευσης. Εἶναι ὀργανικό στοιχεῖο τῆς σημερινῆς δυσάρεστης καταστάσεως πού ἀντιμετωπίζει ἡ Εὐρώπη. 

Οἱ εὐρωπαϊκές ἡγεσίες αἰφνιδιάσθηκαν ἀπό τά καταλυτικά γεγονότα τοῦ 1989. Διολίσθησαν σιωπηρά στήν πολιτική τῆς παγκοσμιοποίησης, εὐθυγραμμιζόμενες μέ τήν πολιτική τῶν ΗΠΑ, πού κατέστησαν τήν παγκοσμιοποίηση οἰκονομικό, πολιτικό καί ἰδεολογικό ὄχημα τῆς ἐπιδιωκόμενης ἀπ’ αὐτούς ἡγεμονίας στόν μεταψυχροπολεμικό κόσμο. 

Πολύ χειρότερα ἀκόμη οἱ εὐρωπαϊκές ἡγεσίες δέχθηκαν νά ταυτισθεῖ ἡ ἰδέα τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης μέ τήν παγκοσμιοποίηση καί νά χρησιμοποιηθεῖ ἡ ΕΕ ὡς ἰδεολογικό καί πολιτικό ἄλλοθι καί ὅπλο γιά τήν προώθησή της στίς διάφορες χῶρες-μέλη.

 10. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία ἀπό τίς χῶρες-μέλη, στίς ὁποῖες ἡ παγκοσμιοποίηση προωθήθηκε κατ’ ἐξοχήν μέ ἔνδυμα εὐρωπαϊκό, ὡς δῆθεν ἐπιβεβλημένη ἀπό τήν ΕΕ.

Στό πλαίσιο αὐτό ἦταν κυριολεκτικά ἐκπληκτικό ἡ πολιτική ἡγεσία μίας χώρας μέ ἐθνική συνοχή τῆς τάξεως τοῦ 95%, πού πληρώθηκε μάλιστα μέ ἐθνικές καταστροφές καί συμφορές, νά ἀπευθύνεται στόν ἑλληνικό λαό καί νά διακηρύσσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά γίνει «πολυπολιτισμική». Ἤ νά σπεύδει, ἀργότερα, νά διαπιστώσει μέ ἱκανοποίηση ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι «πολυπολιτισμική» χώρα, ὑπονοώντας κατ’ ἐπέκτασιν τήν ἀνάγκη νά ὑπάρξει ἀνάλογη προσαρμογή στή νέα «πολυπολιτισμική» τάξη τῶν διαφόρων ἐκφάνσεων τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικοῦ κράτους.

11.  Ἀλήθεια, ποιός ρώτησε τόν ἑλληνικό λαό ἄν θέλει νά γίνει «πολυπολιτισμικός» ἤ ἄν θέλει βαλκανοποίηση τῆς Ἑλλάδας καί κατάλυση τῆς ἐθνικῆς συνοχῆς καί τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτήρα της; Ποιός ἀξιολόγησε καί ἔκρινε ὅτι ἡ ἐθνική καί ἡ κοινωνική συνοχή τῆς χώρας καί ἡ ἐθνική καί ἡ πολιτιστική της ταυτότητα εἶναι ἀμελητέες ἀξίες καί ὅτι μποροῦν νά πεταχθοῦν στό καλάθι τῆς ἱστορίας στόν βωμό τῆς παγκοσμιοποίησης;

Ἐάν ἡ ἐπαγγελλόμενη «πολυπολιτισμική» κοινωνία ἀφοροῦσε ἄλλους εὐρωπαίους πολίτες πού θά ἔρχονταν νά ἐγκατασταθοῦν στή χώρα μας, στά πλαίσια τῶν συμφωνημένων ὅρων τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνοποίησης, κανείς δέν θά εἶχε ἀντίρρηση. Ἡ ἐλεύθερη διακίνηση μεταξύ τῶν χωρῶν-μελῶν συμφωνήθηκε ὡς μία ἀπό τίς βασικές ἀρχές τῆς Ἕνωσης. 

Ὅπως βλέπει ὅμως κανείς δέν ἦρθαν στήν Ἑλλάδα οἱ Ἄγλλοι, οἱ Γάλλοι, οἱ Πορτογάλοι, οἱ Γερμανοί ἤ οἱ Πολωνοί. 

Ἦρθαν σάν γνήσιο τσουνάμι τῆς παγκοσμιοποίησης λαθρομετανάστες ἀπό κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη, μέ τή βοήθεια μάλιστα ἀδίστακτων δουλεμπορικῶν δικτύων.

 12. Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος αὐτοῦ δέν μπορεῖ νά γίνει μέσα σέ ὅρους σύγχυσης καί ἀποπροσανατολισμοῦ, πού ὑποτιμοῦν τόν πραγματικό χαρακτήρα, τίς διαστάσεις καί τή δυναμική του. Κανείς δέν ἔχει ἀντίρρηση, ἡ Ἑλλάδα νά εἰσαγάγει τό ἐργατικό δυναμικό πού ἔχει ἀνάγκη μέσα σ’ ἕνα σαφῶς ὁριοθετημένο καί νόμιμο πλαίσιο, πού θά διασφαλίζει μεταξύ ἄλλων τά δικαιώματα, τούς ὅρους ἐργασίας καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν ξένων ἐργαζομένων.

Ἡ ἄκριτη ὅμως ἀνοχή καί νομιμοποίηση κάθε εἴδους λαθρομεταναστῶν ἀπ’ ὅλο τόν κόσμο στέλνει λάθος μήνυμα. 

Ἀντί νά ἀντιμετωπίζει τό πρόβλημα τό ἐπιτείνει καί τό γιγαντώνει. Θέτει ἐπιπλέον κρισιμότατα θέματα ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς συνοχῆς τῆς χώρας. 

Τίς σκέψεις αὐτές καλό εἶναι νά τίς ἔχουν ὑπόψιν αὐτοί πού θά παρουσιάσουν στή Βουλή τό νέο νομοσχέδιο γιά τή μετανάστευση καί αὐτοί πού θά κληθοῦν νά τό συζητήσουν καί νά τό ἐγκρίνουν

Πηγή
το είδα