Η πατρίδα μου είναι οι κάμποι και τα βουνά. Είναι μύθοι και ιστορίες, είναι ήρωες και προδότες, είναι το παρελθόν. Η πατρίδα μου δεν είναι το παρόν. Αυτό που ζούμε είναι μία μεγάλη κενή παράγραφος της ιστορίας που μπορεί να έχει μυριάδες λέξεις αλλά χαρακιά στον χρόνο καμία.
Ο λαός μου αντί να γράφει την ιστορία του έχει αφεθεί να γράφουν την ιστορία άλλοι για αυτόν. Για κάποιο άγνωστο λόγο ο καθένας βλέπει στο πρόσωπο του πολιτικού εξουσιαστή τον εκπρόσωπο των δικών του δικαιωμάτων. Αυτό θα είχε συνέπεια αν και ο εξουσιαστής έβλεπε τον εκπρόσωπό του στο πρόσωπο του κάθε Έλληνα. Μην βαυκαλιζόμαστε ότι επειδή έβαλαν μία ετικέτα στο κοστούμι της δημοκρατίας ότι ο καθένας μας έχει την εξουσία. Αν αυτό συνέβαινε τότε ο πρωθυπουργός δεν θα τολμούσε να απειλήσει τους εταίρους ότι “αν με ρίξετε, τότε θα εκλεγώ με 50%. Είμαι ακόμη νέος”. Είσαι όμως και βάρβαρος, διότι ποτέ ένας Έλληνας δεν θα είχε σίγουρη την εξουσία του βασισμένη, όχι σε αυτά που έπραξε υπέρ του λαού, αλλά σε αυτά που μπορεί να πράξει εναντίον του εις το όνομα μιας προσωρινής νίκης για το βιβλίο της ιστορίας που δεν θα είναι χαρακιά αλλά μουτζούρα.
Ο συνωστισμός που επικρατεί σε κόμματα αποδεικνύει ότι ο