Αυτό που διαφοροποιεί το σήμερα από το χθες είναι ότι η εποχή του εθνικού καπιταλισμού και των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν υπάρχει πια. Η Ήττα του σοσιαλισμού σε συνδυασμό με την τεράστια τεχνολογική πρόοδο στον τομέα των επικοινωνιών και των υπολογιστών, επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό να αναπτύξει θεαματικά τις εσωτερικές του τάσεις.
Η πιο σημαντική εξέλιξη που καθορίζει τη σημερινή εποχή, την παγκοσμιοποίηση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, είναι η γέννηση και η επέκταση αυτών των ίδιων παγκόσμιων επιχειρήσεων. Η διαδικασία βεβαίως δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν φτάσαμε στο παγκόσμιο μονοπώλιο και δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο, τα τραστ εθνικών διαστάσεων πέρασαν σε ένα νέο στάδιο. Έγιναν πολυεθνικά.
Όταν συνεπώς μιλάμε για παγκοσμιοποίηση εννοούμε τον υπερεθνικό, πλανητικό ιμπεριαλισμό, τις συγχωνεύσεις δηλαδή των γιγάντιων επιχειρήσεων πάνω από τα σύνορα, συγχωνεύσεις που δημιουργούν μια πλατιά οικονομική βάση η οποία επιτρέπει και επιβάλει την πολιτική ενοποίηση των πιο ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου.
Οι απολογητές και τα «αριστερά» φερέφωνα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ταυτίζουν την παγκοσμιοποίηση με την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, δηλαδή