του Δημήτρη Κουτσομητόπουλου
Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχοντας στο βαλιτσάκι του, ως διαπιστευτήριο και συνοδευτική επιστολή την «ακρόαση», που του παρεχώρησε oΣόϊμπλε (έτσι είναι και δέστε το απόσπασμα από το κύριο άρθρο της “JungeWelt”, στις 15.01.2013)(1), τις επισκέψεις στην Βραζιλία, Αργεντινή αλλά συνάμα και τον «γητευτικό» απόηχο από την συμμετοχή του στο μνημόσυνο της Ρόζας Λούξεμπουργκ , θα πάει στις 21.01.2013 στην Ν.Υόρκη (παγκόσμιο κέντρο τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου) καλεσμένος του Ινστιτούτου Βrookings(2) για να μιλήσει ενώπιον, σίγουρα, ευήκοου και σεμνού ακροατηρίου, δεν ξέρω αν θα είναι και σεπτό, για το πως θα την γλιτώσεί η χώρας μας η Ευρώπη αλλά και η παγκόσμια οικονομία από τις Τράπεζες και τα παιχνίδια του τραπεζικού κεφαλαίου. Δείγμα, μάλλον μικρο-μεγαλικής έπαρσης και «εμπειρίες»,διεθνείς και ημεδαπές, από συμμετοχές σε διεθνείς «μαζικούς» αγώνες, όπως Γένοβα κλπ.
Πάει να μιλήσει ακριβώς στο ίδιο ινστιτούτο – και μάλιστα στα κεντρικά του, σε συνέδριο με θέμα τις «ευρωατλαντικές σχέσεις» (29.11.2013), όπου η Χίλλαρυ Κλίντον, σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της ως προϊσταμένη του Αμερ. Υπ. Εξωτερικών (αποχωρεί στο τέλος Γενάρη) έκανε εισήγησή με τίτλο «U.S. andEurope: ARevitalizedGlobalPartnership»(3).Σε αυτή όρισε τα νέα πλαίσια της ευρωατλαντικής συμμαχίας, σκιαγραφώντας έμμεσα το επιδιωκόμενο από τις ΗΠΑ, μέλλον του αμερικανο-γερμανικού προτεκτοράτου(4), της «αποικίας – χρέους», που λέγεται Ελλάδα.
Συγκεκριμένα η απερχόμενη ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, κάνοντας αποτίμηση των ευρωατλαντικών σχέσεων, εντόπισε σε αυτές μια «κάμψη» την οποία απέδωσε, εκτός των άλλων, και στον άνισο τρόπο που αναπτύσσονται οι ευρωατλαντικές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, μέσα από μια σειρά διπλωματικά διατυπωμένες υπενθυμίσεις και προειδοποιήσεις.
Υπενθυμίσεις με άξονα τα κοινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους, διανθισμένα με όρους όπως οι κοινές προσπάθειες, και οι επιτυχείς αγώνες για την διατήρηση της ειρήνης, της ελευθερίας, του ελεύθερου εμπορίου, κλπ(5), που στηρίχτηκαν και στηρίζονται στην τεράστια στρατιωτική μηχανή και αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, που αγκαλιάζει και την Ευρώπη. Όπως επίσης τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ για την ίδρυση, ύπαρξη και ανάπτυξη της ΕΕ(6) αλλά και το ζωτικό τους ενδιαφέρον για την διατήρηση της ευρωζώνης και τέλος, υπενθύμισε τους κινδύνους που επιφέρει η διατήρηση του μηχανισμών που εμποδίζουν την απρόσκοπτη διακίνηση εμπορευμάτων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας και η μη εφαρμογή μια πιο ευλύγιστης δημοσιονομικής πολιτικής που θα ευνοεί την ανάπτυξη, με συνέπεια τη μείωση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Απαίτησε, με διπλωματικό τρόπο αλά Αμερικής, μια στενότερη οικονομική και εμπορική σύνδεση / σχέση, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, μέσω της χαλάρωσης των τελωνειακών και φορολογικών εμποδίων και της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς.
Δηλαδή απαίτησε την δημιουργία, ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ», «ένα διατλαντικό σύμφωνο εμπορίου» («όνειρο» της κας Κλίντον), μια «διατλαντική» οικονομική σύνδεση όπως η ΝAFTA (εμπορική και οικονομική σύνδεση μεταξύ ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ –ΜΕΞΙΚΟ), την λεγόμενη ΤΑFTA(7).
Ήδη σε διάφορες επιτροπές, συζητιέται σε πρώτη φάση σαν option(απο το καλοκαίρι του 2012), η