JPEG - 45.3 ko
JPEG - 46.8 ko
Οι χάρτες του Συμβουλίου των αρχηγών Επιτελείων των ΗΠΑ το 2001, οι οποίοι δημοσιεύθηκαν το 2005 από τον συνταγματάρχη Ralph Peters, εξακολουθούν πάντα να καθοδηγούν τη δράση των στρατών των ΗΠΑ το 2021.

Στο βιβλίο μου Η Τρομακτική Απάτη (L’Effroyable imposture [1]), έγραφα, τον Μάρτιο 2002, ότι οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου είχαν ως στόχο να κάνουν τους Αμερικανούς να δεχτούν:
- στο εσωτερικό, ένα σύστημα μαζικής παρακολούθησης (το Patriot Act),
- και, στο εξωτερικό, μια αναβίωση της αυτοκρατορικής πολιτικής, για την οποία δεν υπήρχε τότε κανένα έγγραφο.

Τα πράγματα δεν ξεκαθάρισαν παρά μόνο το 2005, όταν ο

συνταγματάρχης Ralph Peters - τότε σχολιαστής στο Fox News - δημοσίευσε τον διάσημο χάρτη του Συμβουλίου των Αρχηγών των Επιτελείων, για την «αναμόρφωση» της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» [2]. Ήταν τότε ένα σοκ σε όλες τις καγκελαρίες: το Πεντάγωνο σχεδίαζε να επανασχεδιάσει τα σύνορα που κληρονομήθηκαν από τη γαλλο-βρετανική αποικιοκρατία (οι Συμφωνίες Sykes-Picot-Sazonov του 1916) χωρίς να ληφθεί υπόψη κανένα Κράτος, ακόμα κι αν ήταν σύμμαχος.

Από τότε, κάθε Κράτος στην περιοχή έκανε ό, τι μπορούσε για να αποτρέψει την καταιγίδα να πέσει στον λαό του. Αντί να ενώνονται με γειτονικές χώρες απέναντι στον κοινό εχθρό, ο καθένας προσπάθησε να εκτρέψει το χέρι του Πενταγώνου στους γείτονες του. Η πιο εμβληματική περίπτωση είναι αυτή της Τουρκίας που άλλαξε τροπάρι μερικές φορές, δίνοντας τη μπερδεμένη εντύπωση ενός τρελού σκύλου.

JPEG - 45.6 ko
Συγκρούονται δύο οράματα για το κόσμο. Για το Πεντάγωνο από το 2001, η σταθερότητα είναι ο στρατηγικός εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ για τη Ρωσία, είναι ο όρος για την ειρήνη.


Ωστόσο, ο χάρτης που αποκαλύφθηκε από τον συνταγματάρχη Πήτερς – ο οποίος μισούσε τον υπουργό Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ - δεν επέτρεπε την κατανόηση του συνολικού σχεδίου. Ήδη, κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στο περιοδικό του στρατού των ΗΠΑ, Parameters [3]. Αναφερόταν στον χάρτη που δεν δημοσίευσε παρά μόνο τέσσερα χρόνια αργότερα, και υπονόησε ότι το Συμβούλιο των Αρχηγών των Επιτελείων ετοιμαζόταν να το πραγματοποιήσει με τρομακτικά εγκλήματα που φερόταν ότι θα ανάθετε σε εξωτερικούς συνεργάτες έτσι ώστε να μη λερώσει τα χέρια του. Θα μπορούσε ο καθένας να νομίζει ότι αναφερόταν σε ιδιωτικούς στρατούς, αλλά η Ιστορία έδειξε ότι δεν μπορούσαν να εμπλακούν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η τελευταία λέξη του σχεδίου ήταν στο «Γραφείο για τη μεταμόρφωση της Δύναμης» (Office of Force Transformation), που δημιουργήθηκε από τον Donald Rumsfeld στο Πεντάγωνο τις ημέρες που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 11/9. Ανατέθηκε στον ναύαρχο Arthur Cebrowski. Αυτός ο διάσημος στρατηγικός ήταν ο σχεδιαστής της μηχανογράφησης των ενόπλων δυνάμεων [4]. Θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι αυτό το Γραφείο ήταν ένα μέσο ολοκλήρωσης του έργου του. Αλλά κανένας δεν αμφισβητούσε πλέον αυτήν την αναδιοργάνωση. Όχι, ήταν εκεί για να μεταμορφώσει την αποστολή των στρατών των ΗΠΑ, όπως αποδεικνύεται από τις λίγες ηχογραφήσεις των διαλέξεων του σε στρατιωτικές ακαδημίες.

Ο Arthur Cebrowski πέρασε τρία χρόνια διδάσκοντας όλους τους ανώτερους αξιωματικούς των ΗΠΑ, και ως εκ τούτου, όλους τους σημερινούς στρατηγούς αξιωματικούς.

JPEG - 34.3 ko
Ο στόχος που καθορίστηκε από τον ναύαρχο Σεμπρόφσκι δεν είναι μόνο η «διευρυμένη Μέση Ανατολή», αλλά όλες οι περιοχές που δεν είναι ενσωματωμένες στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.


Αυτό που διδασκόταν ήταν αρκετά απλό. Η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Για να παραμείνουν η κορυφαία δύναμη στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να προσαρμοστούν στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό. Ο καλύτερος τρόπος ήταν να εγγυηθούν οι ανεπτυγμένες χώρες ότι θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους των φτωχών χωρών χωρίς να αντιμετωπίσουν πολιτικά εμπόδια. Ως εκ τούτω διαίρεσε τον κόσμο στα δύο: αφενός, οι παγκοσμιοποιημένες οικονομίες (συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Κίνας) που θεωρούνται σταθερές αγορές και, αφετέρου, όλες οι άλλες που έπρεπε να στερηθούν κρατικών δομών και να παραδοθούν στο χάος. Έτσι ώστε οι διεθνικές εταιρίες να μπορούν να εκμεταλλευτούν τον πλούτο τους χωρίς αντίσταση. Για να το επιτύχουν, πρέπει να διαιρούνται οι μη παγκοσμιοποιημένοι λαοί σύμφωνα με εθνοτικά κριτήρια και να ελέγχονται ιδεολογικά.

Η πρώτη σχετική περιοχή έπρεπε να ήταν η αραβομουσουλμανική ζώνη από το Μαρόκο στο Πακιστάν, με εξαίρεση το Ισραήλ και τα δύο γειτονικά μικρο-κράτη που έπρεπε να αποτρέψουν την εξάπλωση της πυρκαγιάς, την Ιορδανία και τον Λίβανο. Είναι αυτή που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκάλεσε την «ευρύτερη Μέση Ανατολή». Αυτή η περιοχή δεν καθορίστηκε με βάση τα αποθέματα πετρελαίου, αλλά με στοιχεία της κοινής κουλτούρας των κατοίκων της.

Ο πόλεμος που φανταζόταν ο ναύαρχος Σεμπρόσκι έπρεπε να καλύψει αρχικά ολόκληρη αυτή τη περιοχή. Δεν έπρεπε να λαμβάνει υπόψη τα χάσματα του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν πλέον εκεί ούτε φίλους ούτε εχθρούς. Ο εχθρός δεν οριζόταν πλέον από την ιδεολογία του (π.χ. τους Κομμουνιστές) ή τη θρησκεία του (η «σύγκρουση πολιτισμών»), αλλά μόνο από τη μη ένταξή του στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Τίποτα δεν μπορούσε πλέον να προστατεύσει εκείνους που είχαν την ατυχία να μην είναι ουραγοί, να είναι ανεξάρτητοι.

Αυτός ο πόλεμος δεν έπρεπε να επιτρέπει μόνο στις ΗΠΑ να εκμεταλλεύονται τους φυσικούς πόρους, όπως στους προηγούμενους πολέμους, αλλά σε όλα τα παγκοσμιοποιημένα Κράτη να το πράξουν. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ενδιαφέρονταν πλέον πραγματικά για τη δέσμευση πρώτων υλών, σκόπευαν κυρίως να διαιρέσουν την εργασία στην κλίμακα του πλανήτη και να βάλουν τους άλλους να δουλέψουν για εκείνους.

Όλα αυτά υπονοούσαν τακτικές αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, καθώς δεν ήταν πλέον ζήτημα νίκης, αλλά διεξαγωγής ενός «πολέμου χωρίς τέλος», σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Τζορτζ Μπους. Πράγματι, όλοι οι πόλεμοι που άρχισαν μετά τις 11 Σεπτεμβρίου συνεχίζονται ακόμα σε πέντε διαφορετικά μέτωπα: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη.

Δεν έχει σημασία ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις ερμηνεύουν αυτούς τους πολέμους σύμφωνα με την επικοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών: δεν είναι εμφύλιοι πόλεμοι, αλλά στάδια ενός προσχεδιασμένου σχεδίου που έχει εκπονηθεί από το Πεντάγωνο.

JPEG - 45.8 ko
Περιοδικό Esquire, Μάρτιος 2003


Το «δόγμα Σεμπρόφσκι» τάραξε τους αμερικανικούς στρατούς. Ο βοηθός του, Thomas Barnett, έγραψε ένα άρθρο για το περιοδικό Esquire [5], στη συνέχεια δημοσίευσε ένα βιβλίο για να το παρουσιάσει με περισσότερες λεπτομέρειες στο ευρύ κοινό: Ο Νέος χάρτης του Πενταγώνου [6].

JPEG - 32.2 ko

Το γεγονός ότι, στο βιβλίο του, που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατο του ναύαρχου Cebrowski, ο Barnett ισχυρίζεται ότι η πατρότητα του δόγματος του ανήκει δεν πρέπει να μας παραπλανήσει. Πρόκειται απλά για ένα κόλπο, έτσι ώστε το Πεντάγωνο να μείνει απ’ έξω. Το ίδιο φαινόμενο είχε συμβεί, για παράδειγμα, με την «σύγκρουση των πολιτισμών». Αρχικά ήταν το «Δόγμα Λιούις», ένα επιχείρημα επικοινωνίας που φαντάστηκε στο κόρφο του Εθνικού Συμβούλιου Ασφαλείας για να πουλήσει νέους πολέμους στην κοινή γνώμη. Εκτέθηκε στο ευρύ κοινό από τον βοηθό του Bernard Lewis, Samuel Huntington, ο οποίος το παρουσίασε ως ακαδημαϊκή περιγραφή μιας αναπόφευκτης πραγματικότητας.

Η εφαρμογή του δόγματος Rumsfeld/Cebrowski γνώρισε πολλά απρόβλεπτα γεγονότα. Ορισμένα προέρχονταν από το ίδιο το Πεντάγωνο, άλλα από τους λαούς που συντρίβονταν. Έτσι, η παραίτηση του διοικητή της Central Command, ναύαρχου William Fallon, οργανώθηκε επειδή είχε διαπραγματευτεί με δική του πρωτοβουλία μια λογική ειρήνη με το Ιράν του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Προκλήθηκε από… τον ίδιο τον Barnett ο οποίος δημοσίευσε ένα άρθρο που κατηγορούσε τον Fallon για ύβρεις εναντίον του προέδρου Μπους. Ή ακόμα, η αποτυχία της αποδιοργάνωσης της Συρίας οφείλεται στην αντίσταση του λαού της και στην είσοδο στο παιγνίδι του ρωσικού στρατού. Το Πεντάγωνο έφτασε στο σημείο να πυρπολήσει τους θερισμούς και να οργανώσει έναν αποκλεισμό της χώρας για να την λιμοκτονήσει, εκδικητικές ενέργειες που πιστοποιούν την αδυναμία τους να καταστρέψουν τις κρατικές δομές.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ταχθεί ενάντια στον ατελείωτο πόλεμο και υπέρ της επιστροφής των GI’s στα σπίτια τους. Κατάφερε να μην ξεκινήσει νέα μέτωπα και να επαναπατρίσει μερικούς άντρες, αλλά απέτυχε να δαμάσει το Πεντάγωνο. Το τελευταίο ανέπτυξε τις Ειδικές Δυνάμεις του χωρίς «υπογραφή» και κατάφερε να καταστρέψει το λιβανικό Κράτος χωρίς να προσφύγει σε στρατιώτες με ορατό τρόπο. Αυτή τη στρατηγική ξεκίνησε να εφαρμόζει στο ίδιο το Ισραήλ, οργανώνοντας αντι-αραβικά και αντι-εβραϊκά πογκρόμ με την ευκαιρία της σύγκρουσης μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ.

Το Πεντάγωνο έκανε ορισμένες προσπάθειες να επεκτείνει το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι στη λεκάνη της Καραϊβικής. Σχεδίασε την ανατροπή, όχι του καθεστώτος του Νικολά Μαδούρο, αλλά της Βολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Τελικά την ανέβαλε.

JPEG - 42.6 ko
Τα οκτώ μέλη της Επιτροπής των αρχηγών των επιτελείων.


Πρέπει να σημειωθεί ότι το Πεντάγωνο έχει γίνει αυτόνομη δύναμη. Διαθέτει τεράστιο προϋπολογισμό 740 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή περίπου το διπλάσιο του ετήσιου προϋπολογισμού ολόκληρου του γαλλικού κράτους. Στην πράξη, η δύναμή του εκτείνεται πολύ πιο πέρα, καθώς ελέγχει όλα τα κράτη μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας. Υποτίθεται ότι δίνει λογαριασμό στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, ωστόσο οι εμπειρίες των προέδρων Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ μας δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Ο πρώτος απέτυχε να επιβάλει την πολιτική του στον στρατηγό John Allen έναντι του Ντάες, ενώ ο δεύτερος απατήθηκε από το Central Command. Τίποτα δεν υποδηλώνει ότι θα είναι διαφορετικό με τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Η πρόσφατη ανοιχτή επιστολή από πρώην στρατηγούς αξιωματούχους των ΗΠΑ [7] δείχνει ότι κανείς δεν ξέρει ποιος ηγείται πλέον των Στρατών των ΗΠΑ. Ανεξάρτητα από την πολιτική ανάλυση τους, άξια του Ψυχρού Πολέμου, αυτό δεν αναιρεί την παρατήρησή τους: η Ομοσπονδιακή Διοίκηση και οι στρατηγοί αξιωματικοί δεν είναι πλέον στο ίδιο μήκος κύματος.

Τα έργα του William Arkin, που δημοσιεύθηκαν από την Washington Post , έδειξαν ότι το Ομοσπονδιακό Κράτος είχε οργανώσει, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ένα νεφέλωμα υπηρεσιών που εποπτεύονταν από το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας [8]. Με απόλυτο απόρρητο, παρακολουθούν και αρχειοθετούν τις επικοινωνίες από όλους όσους ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Arkin μόλις αποκάλυψε στο Newsweek ότι, από την πλευρά του, το Υπουργείο Άμυνας είχε δημιουργήσει μυστικές Ειδικές Δυνάμεις, χωριστές από αυτές που φοράνε τη στολή [9]. Αυτές είναι που είναι υπεύθυνες για το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι σήμερα, ανεξάρτητα από το άτομο που μένει στον Λευκό Οίκο και από την εξωτερική του πολιτική.

JPEG - 60.5 ko
Το Πεντάγωνο εξοπλίστηκε με μια μυστική ειδική Δύναμη 60.000 ανδρών. Δεν εμφανίζονται σε κανένα επίσημο έγγραφο και εργάζονται χωρίς στολή. Χρησιμοποιούνται δήθεν κατά της τρομοκρατίας, ενώ οι ίδιες την εφαρμόζουν. Οι κλασικοί στρατοί είναι, όσον τους αφορά, αφιερωμένοι στον αγώνα ενάντια στους Ρώσους και τους Κινέζους αντιπάλους.


Όταν το 2001, το Πεντάγωνο επιτέθηκε στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ, κάλεσε τους κλασικούς στρατούς του - δεν υπήρχαν άλλοι - και εκείνους του Βρετανού συμμάχου του. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του «ατέλειωτου πολέμου» στο Ιράκ, συγκέντρωσε ιρακινές, σουνιτικές και σιίτικές τζιχαντιστικές δυνάμεις για να βυθίσει τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο [10]. Μια από αυτές, από την Αλ Κάιντα, χρησιμοποιήθηκε στη Λιβύη το 2011, μια άλλη στο Ιράκ το 2014 με το όνομα του Ντάες. Σταδιακά αυτές οι ομάδες αντικατέστησαν τους στρατούς των ΗΠΑ για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που περιέγραφε ο συνταγματάρχης Ralph Peters το 2001.

Σήμερα κανείς δεν έχει δει ένστολους στρατιώτες των ΗΠΑ στη Υεμένη, στο Λίβανο και στο Ισραήλ. Το ίδιο το Πεντάγωνο διαφήμισε την απόσυρσή τους. Αλλά υπάρχουν 60.000 παράτυπες μυστικές ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ, δηλαδή χωρίς στολή, που προκαλούν το χάος, μέσω εμφυλίου πολέμου, σε αυτές τις χώρες.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] Σε αντίθεση με το τι πιστεύεται γενικά, αυτό το βιβλίο δεν αφορά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Μόνο το πρώτο μέρος («Bloody staging») αποδείχνει την υλική αδυναμία της κυρίαρχης έκδοσης. Τα άλλα δύο μέρη ασχολούνται με την πολιτική μαζικής παρακολούθησης («Θάνατος της δημοκρατίας στην Αμερική») και το επερχόμενο αυτοκρατορικό σχέδιο («Η Αυτοκρατορία επιτίθεται»).

[2] “Blood borders. How a better Middle East would look”, Ralph Peters, Armed Forces Journal, June 1, 2006.

[3] “Stability. America’s ennemy”, Ralph Peters, Parameters, #31-4, Winter 2001.

[4] Transforming Military Force. The Legacy of Arthur Cebrowski and Network Centric Warfare, James R. Blaker, Praeger Security International (2007).

[5] “Why the Pentagon Changes Its Maps. And why we’ll keep going to war”, Thomas Barnett, Esquire Magazine, March 2003.

[6] The Pentagon’s New Map: War and Peace in the Twenty-first Century, Thomas P. M. Barnett, Paw Prints (2004).

[7] “Open Letter from Retired Generals and Admirals”, Voltaire Network, 9 May 2021.

[8] Top Secret America: The Rise of the New American Security State, William M. Arkin & Dana Priest, Back Bay Books (2012).

[9] “Exclusive: Inside the Military’s Secret Undercover Army”, William M. Arkin, Newsweek, May 17, 2021.

[10] Sous nos yeux, Chapitre «La fusion des deux Gladios et la préparation de Daesh», p. 122 et suivantes, Thierry Meyssan, Demi-Lune (2017).

πηγή